POLYAGOGIA - video art-poetry- artworks
ΑΠΟ:
Οι Δελφικές Εορτές και η στρεβλή τους πρόσληψη από την ελληνική κοινωνία ως «αναβίωση» αρχαίων εορτών υπήρξε όμως και μια αντίληψη που στερεί τη δημιουργική δύναμη πίσω από την ιδέα του Σικελιανού.
Ήταν ενας συμβολισμός που ήθελε να ανοίξει κατευθύνσεις για την ανάδειξη ενός νέου πνεύματος το οποίο μπορούσε να δημιουργήσει ο Ελληνικός λαός.
..
Πλάνα από τις πρώτες Δελφικές Γιορτές (Μάιος 1927) που προέρχονται από την κινηματογράφηση των αδελφών Γαζιάδη.
Κατά τη διάρκεια των Δελφικών Γιορτών παρουσιάστηκαν ο "Προμηθέας Δεσμώτης" του Αισχύλου (η πρώτη παράσταση αρχαίου δράματος σε υπαίθριο χώρο), συναυλία βυζαντινής μουσικής, δημοτικοί χοροί, αθλητικοί και ιππικοί αγώνες.
Στο απόσπασμα επίσης περιλαμβάνονται πλάνα από την προσέλευση των θεατών στο αρχαίο θέατρο των Δελφών, από την εκφώνηση λόγου του Α.Σικελιανού στο κοινό και την παράσταση "Προμηθέας Δεσμώτης"
Στο ρόλο του Προμηθέα, ο Γιώργος Μπούρλος. Στο ρόλο της Κορυφαίας του Χορού η Κούλα Πράτσικα.
.
Η απόδοση του κειμένου στη νεοελληνική είχε γίνει από τον Ιωάννη Γρυπάρη (1925).
Η Εύα Πάλμερ-Σικελιανού είχε αναλάβει τη σκηνοθεσία, τη διδασκαλία της μουσικής, τη χορογραφία (με βάση χορικές κινήσεις που απεικονίζονται σε αρχαία αγγεία) και τα κοστούμια, εμπνευσμένα από παραστάσεις αγγείων της κλασικής εποχής τα οποία είχε υφάνει η ίδια. Η σκηνογραφία ήταν του γλύπτη Κώστα Φώσκολου και η μουσική του Κωνσταντίνου Ψάχου (για πρώτη φορά επιχειρήθηκε βυζαντινή μουσική για τα χορικά). Οι μάσκες κατασκευάστηκαν από τη γλύπτρια Ελένα Σαρντώ.
...
Στο σκηνικό που αναπαριστά βράχο ο Ήφαιστος καρφώνει τον Προμηθέα, τον οποίο συγκρατούν το Κράτος και η Βία.
Ο χορός των Ωκεανίδων βγαίνει στη σκηνή με φόντο τον Προμηθέα πάνω στο βράχο. Κοντινά πλάνα των Ωκεανίδων. Η Ιώ με μάσκα ανεβαίνει στο βράχο και απευθύνεται στον Προμηθέα. Ακολουθούν και πάλι η είσοδος του χορού στη σκηνή και κοντινά πλάνα με τις τελετουργικές κινήσεις των Ωκεανίδων.
Ο Ερμής ανεβαίνει στο βράχο και απευθύνεται στον Προμηθέα, ακολουθούμενος από το χορό των Ωκεανίδων.
Κοντινό πλάνο του Προμηθέα στο βράχο και άποψη των θεατών που χειροκροτούν στις κερκίδες.
.
Ο Άγγελος Σικελιανός, ο κορυφαίος Έλληνας λυρικός ποιητής, υποψήφιος πέντε φορές για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, έφυγε από τη ζωή στις 19 Ιουνίου 1951.
...
Δελφικό συμπόσιο.
Μονταζ-Επιμέλεια αρχειακού υλικού της ΕΡΤ: Θανάσης Πάνου
ΒΙΝΤΕΟ:
1.- https://www.youtube.com/watch?v=WDwiUwmwWvY(ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ)
______________________________________
_____________________________
________________________________________
«Ακούστε, ακούστε με! Αν ετρέμανε
στην κούνια τα βυζασταρούδια,
εμένα με νανούρισαν,
των αντρειωμένων τα τραγούδια.
Εμέ, λεχώνα η μάνα μου,
στην μπόρα τη μαρτιάτικη
που “χε τα ουράνια ανοίξει,
εσκώθη και με πήρε στην αγκάλη της
τον πρώτο κεραυνό για να μου δείξει!
Μάνα φωτιά με βύζαξες
κ” είναι η καρδιά μου αστέρι;»
Άγγελος Σικελιανός : «Αλαφροΐσκιωτος»
Ήταν θεός; Ήταν άνθρωπος; Πού να το ξέρεις… Δεν έκανε κανένα θάμα. Για άνθρωπος, ωστόσο,
του ‘πεφτε κάπως λίγο. Δεν έκανε καμιάν ασκήμια. Ήταν Π ο ι η τ ή ς. Αυτό τα λέει όλα. Πάντως,
για την σκιαγραφία του, δεν πρόκειται να δανειστώ ξένες γνώμες, ούτε ν’ ανατρέξω σε ξένα
ερανίσματα. Ο Άγγελος Σικελιανός θα ζήσει μέσα σ’ αυτές τις σελίδες όσο έζησε και στη ζωή του.
Μνήμη του είναι η μνήμη μου. Να γιατί με τόσον πόνο —και με τόσην ευλάβεια— αρχίζω τούτο
το γραφτό. Όχι έργο, όχι βιογραφία, μα μια κατάθεση ψυχής, ένα ευλαβικό αφιέρωμα σ’ έναν
που ήρθε σ’ εμάς περπατώντας πάνω απ’ τις κορφές, και κατόπι χάθηκε μες τους αστερισμούς
των μεγάλων προγόνων του Στίχου.
[…]
Ο Άγγελος Σικελιανός δεν μπορούσε να γεννηθεί αλλού.
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να γεννηθούν οπουδήποτε χωρίς να ξαφνιάσουν κανέναν,
ούτε και τους εαυτούς τους. Μα ο Σικελιανός ήταν τόσο ελληνόπρεπος, τόσο δωρικός, που κάθε
άλλος χώρος θα τον παραμόρφωνε και θα τον ψεύτιζε. Υπάρχουν ακόμη και σήμερα άνθρωποι
που, ενώ το ξέρουν θετικά πως γεννήθηκε στη Λευκάδα, επιμένουν πως γεννήθηκε στους
Δελφούς. Και όχι μόνο γεννήθηκε, αλλά και π λ ά σ τ η κ ε. Ποτέ, και γύρω από κανέναν ποιητή,
δε δημιουργήθηκαν τόσοι θρύλοι, δεν ειπώθηκαν τόσοι μύθοι, και δε σκαρώθηκαν τόσα
απίθανα ιστορήματα. Έτσι, δύσκολα κανείς μπορεί να βρει τα καθαρά ανθρώπινά του
συστατικά.
Η Ελλάδα είχε κι έχει πολλούς και ποιητές και στιχουργούς. Τέτοιον λειτουργό όμως δεν είχε
άλλον. Γιατί ο Σικελιανός δεν έγραφε, χάραζε. Δεν ήρθε να μας ευφράνει. Ήρθε να
χρησμοδοτήσει. Να μας φέρει ένα άγγελμα —πότε φριχτό και πότε χαρμόσυνο— μα πάντα
άγγελμα.[…]
Μενέλαος Λουντέμης: Ο Εξάγγελος 
ΑΠΟ: Βασίλης Στοϊλόπουλος
Ο παραγκωνισμένος «ποιητής που μιλούσε με τους …θεούς».
Σαν σήμερα, στις 15 Μαρτίου 1884, γεννήθηκε στη Λευκάδα ο «Ποιητής και Μύστης» Άγγελος Σικελιανός. Ο«τόσο Έλληνας και τόσο άντρας» (Κ. Βάρναλης) μ΄ ένα πληθωρικό και ποιοτικό έργο που «θάναι για πάντα μια δύναμη και μια δόξα του πνευματικού μας πολιτισμού» (Μ. Αυγέρης).
Για τον Ρίτσο ήταν ένας «ποιητής θεϊκός», ένας διαχρονικός «Αρχάγγελος» που «αγέρωχος κατέβηκε μια νύχτα από τον Όλυμπο….».
Ο Σεφέρης αναγόρευσε τον Σικελιανό σε «άρχοντα της λαλιάς μας», που «κατεχόταν από έναν θεό, μια δύναμη καμωμένη από τον Απόλλωνα, τον Διόνυσο και τον Χριστό»• για τον Ελύτη ο Σικελιανός ήταν «γίγαντας, βράχος θεόρατος αποσπασμένος από το Δελφικόν όρος, καμάρι και πηγή δύναμης και ζωής για τους γύρω του», η ποίηση του οποίου «δεν θα πεθάνει ποτέ» (Ν. Εγγονόπουλος).
Και όμως, το μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος τον περιθωριοποίησε και τον κατασυκοφάντησε ως «Αριστερό» επειδή «με το έργο του και τη δράση του υπηρέτησε τα δίκια του λαού και τον αγώνα του για λευτεριά».
Και σήμερα; Ο Σικελιανός, που δεν πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας επειδή η τότε μεταπολεμική δεξιά τον υπονόμευσε «με νύχια και με δόντια», έχει σχεδόν περάσει στην αφάνεια. Όπως η μεταπολεμική δεξιά έτσι και η κυρίαρχη σήμερα ψευτοαριστερή «διανόηση» της μιζέριας, των woke, της cancel culture και της μικρόνοιας έχει αποκηρύξει τον άνθρωπο-υπόδειγμα συνείδησης πνευματικού ηγέτη, που υπήρξε πέντε φορές υποψήφιος για το Νομπέλ Λογοτεχνίας. Αυτή τη φορά κατατάσσοντάς τον βλάσφημα στη χωρία των «εθνικιστών-εθνοκεντρικών».
Εντούτοις, όπως είπε ο ομότεχνός του Αριστερός Κ. Βάρναλης, «η άδολη γρήγορη κι ασημένια κλαγγή των στίχων του θ’ ακούγεται πάντα σε καρδιές και σε ρουμάνια, σ’ ευτυχίες και δυστυχίες, σ’ όνειρα και σε πράξη — πάντα παλιά και πάντα νεανική»
..
