ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: Pavlos Agiannidis https://www.facebook.com/share/v/1EDistft73/
"Αυτό που συνέβη, αποτελεί την αντανάκλαση μιας βαθύτερης μεταβολής που έχει συντελεστεί ήδη στο κοινωνικό και πολιτικό σώμα. Τα Τέμπη είναι η αφορμή για αυτή την ποιοτική μεταβολή.
Αυτή η ποιοτική μεταβολή συντελείται μέσα σε ένα πολιτικό κενό. Στην πραγματικότητα, σε μία κρίση πολιτικής στη χώρα. Σε μία κρίση εμπιστοσύνης.
Σε μία κρίση αντιπροσώπευσης, μια τέτοια χώρα δεν μπορεί να ζήσει και δεν μπορεί να προχωρήσει. Δεν πρόκειται για το αναποτελεσματικό κράτος. Πρόκειται για το δουλοκτητικό κράτος!
Πρέπει να ορίσουμε το κράτος, όπως αυτό είναι στην πραγματική του φύση. Είναι ένας μηχανισμός κυριαρχίας και επιβολής που χρησιμοποιήθηκε μετά το ‘74 από τις κυβερνήσεις. Η διατύπωση: Το κράτος λάφυρο. Αυτό ακριβώς συμπυκνώνει. Το κράτος λάφυρο το οποίο έμεινε ανέγγιχτο, αναξιολόγητο και ατιμώρητο.
Όλη αυτή η συνθήκη διαμορφώνει όχι μια αναποτελεσματικότητα, αλλά μια εγκατεστημένη αδιαφορία και ένα βαθύτερο πνεύμα αδιαφορίας για τη λειτουργία, για τους κανόνες, για τους ανθρώπους, για τα δικαιώματα, για τις υποχρεώσεις δηλαδή των ανθρώπων που εργάζονται ως λειτουργοί σε αυτό το κράτος, οι οποίοι όμως έχουν διαπαιδαγωγηθεί ότι θα μείνουν για πάντα ατιμώρητοι.
Αυτό που συμβαίνει στη χώρα και είναι πολιτικά σημαντικό, είναι ότι έχει πια μπροστά μας διαμορφωθεί ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ του κοινωνικού και πολιτικού σώματος των αντιπροσώπων.
Αυτό το χάσμα δεν είναι εύκολο να καλυφθεί. Είναι μια πολιτική κρίση βαθιά, μία πολιτική αδυναμία της χώρας. Και ποιους παρασύρει πρώτα αυτή η νέα συνθήκη; Παρασύρει το κυβερνητικό σχήμα, το οποίο είναι πλέον πολιτικά αδύνατο, αδύναμο και ανήμπορο να ανταποκριθεί στη συνθήκη. Είναι ένας πυρήνας φεουδαρχικού τύπου εξουσίας.
Η φεουδαρχία τι ήταν; Ήταν μια κυριότητα. Κυριότητα σημαίνει ότι είμαι αυτονόητα ο κύριος στους ανθρώπους, στα πάντα είμαι κύριος, και συνεπώς δεν έχω υποχρεώσεις απέναντί σας.
Η λογοδοσία είναι μια υποχρέωση. Βέβαια, υποχρέωση είναι και η σεμνότητα, η ταπεινότητα στο λόγο, η αναγνώριση του δικαιώματος του άλλου, η αναγνώριση του αντιπάλου, η ισοτιμία στη σύγκρουση, η διαλογική επιλογή.
Το κυβερνητικό αυτό σχήμα απέχει πάρα πολύ από αυτά και η 28η Φεβρουαρίου στην πραγματικότητα είναι μία εναντίωση σε όλα αυτά. Και είναι μια εναντίωση πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Γιατί; Διότι στο υπόβαθρό της είναι μία αντίδραση στην προσβολή νεκρών.
Το γεγονός ότι αυτά τα δύο χρόνια ο τρόπος που το κυβερνητικό σχήμα και οι αρμόδιοι χειρίστηκαν έναν τόπο θυσίας, κατά τη γνώμη μου, έχει καταλυτικά συντελέσει σε αυτή τη μεταστροφή.
Η πολιτική κρίση είναι η αδυναμία των πολιτικών σχηματισμών να ανταποκριθούν στις ανάγκες. Τι είναι η πολιτική; Η πολιτική είναι μια λειτουργία που καλείται να ανταποκριθεί στις ανάγκες. Όταν δεν μπορεί να ανταποκριθεί, αυτοκαταργείται.
Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, λοιπόν, σήμερα που είναι δυνάμεις του παρελθόντος, να πω το ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ και να μείνω στα δύο κύρια κόμματα της αντιπολίτευσης, είναι εναγκαλισμένα με το παρελθόν.
Δεν έχουν τίποτα αν προσφέρουν, καμία καινοτομία, καμία πρόταση και, βεβαίως, καμία δυνατότητα αμφισβήτησης του εαυτού τους. Είναι ωσάν να κομίζουν την ιστορική αλήθεια από το παρελθόν. Τα κόμματα αυτά έχουν εκπνεύσει, δεν έχουν καμία δυνατότητα πολιτικής δημιουργίας.
Η υποχρέωσή τους απέναντι στον λαό είναι να αυτοκαταλυθούν επίσημα μια μέρα και την ίδια μέρα να δημιουργηθούν ενδεχομένως από την αρχή, με μια νέα διακήρυξη.
Πρέπει να κατανοήσουν ότι μια εποχή έχει πεθάνει. Έχει εξαντληθεί. Όποιος θέλει να ζήσει στην παλιά εποχή, είναι ελεύθερος να ζήσει στην παλιά εποχή.
Η μέρα αυτή, λοιπόν, λέει ότι η αναζήτηση είναι ορμητική και θα αφήσει αυτή η αναζήτηση πίσω της πρώτα το κυβερνητικό σχήμα, το οποίο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες. Και, μαζί, και τα κόμματα που συμπορεύονται με το κυβερνητικό σχήμα.
Η χώρα είναι στην πραγματικότητα εγκλωβισμένη σε ένα τέλμα από το οποίο δεν δύναται να εξέλθει, να βγει, δεν μπορεί να κάνει κανένα βήμα. Η μέρα αυτή είναι ένα βήμα, με την έννοια αυτή, και αν η συνειδητοποίηση αυτή εγκατασταθεί, εκφραστεί και πάρει πολιτική μορφή κάποια στιγμή, γίνει πολιτική αναζήτηση, μπορεί ο χρόνος να επιταχυνθεί.
Διαφορετικά, η χώρα είναι μπροστά σε μια βαθιά πολιτική κρίση και πρέπει να αποδεχθούμε αυτό που συμβαίνει. Η χώρα είναι μία κοινωνικά και πολιτικά καθυστερημένη χώρα. Είναι αυτό που λέει η λέξη, δηλαδή ο μεγάλος αριθμός των Ελλήνων έχει μια υστέρηση στην επικοινωνία και στην αποδοχή της πραγματικής συνθήκης της ζωής του.
Μέσα σε αυτή την καθυστέρηση, κυρίαρχα εξουσιαστικά σχήματα μπορούν εύκολα και κερδίζουν την εμπιστοσύνη του, όπως συνέβη στην προηγούμενη φάση, και πρόσωπα μέτρια, τα οποία δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες και θα έπρεπε να κάνουν άλλες δουλειές, καταλαμβάνουν την εξουσία και στην πραγματικότητα τοποθετούν το κοινωνικό σώμα σε αυτό που το κοινωνικό σώμα αγαπάει, δηλαδή στην καθυστέρηση.
Η πολιτική έχει μια καθοδηγητική λειτουργία. Η πολιτική είναι οδηγός των πραγμάτων, ανοίγει δρόμους, αυτή είναι η δουλειά της, γκρεμίζει τους τοίχους, και πείθει τους ανθρώπους να παρακολουθήσουν το δρόμο.
Γι’ αυτό λέμε ότι ένα κυβερνητικό σχήμα είναι δύο πράγματα: Πρώτον, η διαχείριση των πραγμάτων και η πολιτική διεύθυνση της Κοινωνίας.
Πολιτική διεύθυνση σημαίνει έμπνευση, σημαίνει σχέδιο, σημαίνει προσπάθεια να πάμε τα πράγματα πιο κάτω. Η μέρα αυτή, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, κραυγάζει για αυτό: ότι πρέπει να πάμε τα πράγματα πιο κάτω.
Ο δρόμος είναι δύσκολος. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται πολιτική αντιπροσώπευση, που δεν υπάρχει στη χώρα. αυτή η αναζήτηση πρέπει να βρει πολιτικό οργανωτή, πρέπει να βρει δηλαδή πολιτικό κόμμα ή πολιτικά κόμματα.
Ο πολιτικός αυτός οργανωτής πρέπει να επεξεργαστεί ένα νέο νόημα, α το κάνει πολιτικό σχέδιο, πολιτική πρόταση, πολιτική προοπτική και να ζητήσει την εμπιστοσύνη ώστε να μπορεί να περάσει στα πρακτικά της ζωής.
Επανέρχομαι στη μία λέξη που αποτυπώνει αυτό το σύστημα, που είναι η φεουδαρχική φύση του. Εάν κανείς δεν προσεγγίσει τη φεουδαρχική φύση του, δεν ασκήσει πολιτική κριτική στη φεδουαρχική κρίση, αν δεν συμπεριλάβει αυτή την ανάγκη να κατεδαφιστεί κάθε κυριότητα που έρχεται από το παρελθόν, κληρονομικού τύπου, που προκαλεί ένα δέος στους ανθρώπους, άρα μία πράξη υποταγής και αυτοκαταστολής, περιορισμού της ελευθερίας του, και αν οι ίδιοι άνθρωποι δεν πιστέψουν ότι όλα αυτά μπορούν να γκρεμιστούν, γιατί οι ίδιοι είναι οι δημιουργοί της ζωής τους, τότε δεν θα καταργηθεί ο νόμος περί ευθύνης υπουργών…"
--------------------------
Όπως εντοπίζει εύστοχα η Prentis Hemphill «Τα κοινωνικά κινήματα χρειάζεται να πουν μια ιστορία για το ανήκειν που δεν έχει ειπωθεί ακόμη. Γιατί το τραύμα της καταπίεσης διαταράσσει την αίσθηση του ανήκειν. Ακόμη και οι ίδιοι οι καταπιεστές έχουν μια διακεκομμένη αίσθηση του «ανήκειν». Ανήκουν πέρα από το σώμα τους, ανήκουν πέρα από την κοινότητα, πέρα από την πρόσκληση τους σε μια γη ή σ έναν τόπο. Υπάρχει μια διακοπή στο ανήκειν που δεν αφορά μόνο τους καταπιεσμένους. Όλα αυτά χρειάζεται να αναδιαμορφωθούν να θεραπευτούν και να αλλάξουν».
Το τώρα λοιπόν απαιτεί να ενσωματώσουμε τη θεραπεία σε άτομα και συλλογικότητες και να συνδέσουμε τη θεραπεία του τραύματος με τα κοινωνικά κινήματα. Ή τουλάχιστον να λάβουμε υπόψιν στις αναλύσεις μας το Τραύμα και τις συνέπειες του.
Όπως πολύ εύστοχα το ορίζει η Prentis Hemphill, «Το είδος της αλλαγής που επιδιώκουμε είναι κυτταρικό και θεσμικό, είναι προσωπικό και οικείο, είναι συλλογικό αλλά και πολιτισμικό. Να κάνουμε την αγάπη συνώνυμο της δικαιοσύνης».
Χρειάζεται να αναγνωρίσουμε τη σύνδεση ανάμεσα στο πολιτικό πεδίο και στο τι συμβαίνει στην ύπαρξη μας, στο σώμα, στις οικογένειες μας και στα σπίτια μας. Χρειάζεται να τα επανασυνδέσουμε όλα αυτά και να αναλάβουμε την ευθύνη για το «όλον».
Χρειάζεται να αποκαταστήσουμε την πραγματικότητα, αφαιρώντας τα στρεβλωτικά γυαλιά που μας έχει φορέσει το Σύστημα και να δούμε το γελοίο της πολιτικής που πουλιέται για σοβαρό και αληθινό. Αρκεί κανείς να δει διάφορους ηγέτες που μιλούν στον τηλεοπτικό του δέκτη απομονώνοντας την φωνή τους, ώστε να αποκαλυφθεί το μικρό τρομαγμένο «εσωτερικό τους παιδί» που ναρκισσεύεται μεγαλομανιακά!
Χρειάζεται να στηρίξουμε τους ανθρώπους να παραιτηθούν ακόμη πιο πολύ από το σύστημα σκέψης που βασίζεται στο φόβο. Να τους εξηγήσουμε πως η θέση τους αυτή είναι απλά η ανταπόκριση τους στο τραύμα που προκαλεί το ίδιο το σύστημα. Να τους πούμε πως μεγάλο μέρος της πολιτικής βασίζεται στο φόβο.
Χρειάζεται να ενημερώσουμε τους ανθρώπους πως η αιτία του ψυχικού τραύματος είναι το τυραννικό κοινωνικό-οικονομικό σύστημα, που για να δώσει μια σταλιά ασφάλειας απαιτεί την ολοσχερή εξαφάνιση της αξιοπρέπειας. “Ακριβώς όπως οι θεραπευτές πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους κοινωνικούς παράγοντες που κρύβονται πίσω από το τραύμα, έτσι και οι κοινωνικοί ακτιβιστές πρέπει να κατανοούν τις σωματικές και ψυχικές επιπτώσεις του τραύματος στη δική τους ζωή και στις ζωές των κοινοτήτων με τις οποίες οργανώνονται. Δηλαδή, η θεραπεία του τραύματος και η κοινωνική αλλαγή είναι, στην καλύτερη περίπτωση, αλληλεξαρτώμενες.
Όπως το γράφει η Staci Haines, «χρειάζεται να προσκαλέσουμε τους ανθρώπους να κοιτάξουν πέρα από τις ατομικές εμπειρίες του σώματος και του νου για να εξετάσουν τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές ρίζες του τραύματος—συμπεριλαμβανομένου του ρατσισμού, της υποβάθμισης του περιβάλλοντος, του σεξισμού και της φτώχειας» και του δουλοκτητικού ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Χρειάζεται, και αυτό είναι πρωταρχική ευθύνη ενός νέου κοινωνικού κινήματος στην Ελλάδα, να υποστηρίξει την αποκατάσταση της κοινοτικής αίσθησης του ανήκειν όλων των τραυματισμένων ανθρώπων.
Χρειάζεται να αποκαταστήσουμε αυτό που είναι πιο αληθινό, πιο στοργικό, πιο αγαπητικό και που από το κυρίαρχο σύστημα παραγκωνίζεται.
Αν είναι αλήθεια πως «γινόμαστε αυτό που κάνουμε» ίσως χρειάζεται ακόμη να αναρωτηθούμε:
αυτό που κάνουμε είναι ευθυγραμμισμένο με την ισότητα, την δικαιοσύνη, την αγάπη;
Ή έχουμε εσωτερικεύσει πράγματα, κληρονομημένα μέσα από τις κυρίαρχες κοινωνικές νόρμες, με τα οπαία δεν συμφωνούμε;
Χρειάζεται, με άλλα λόγια, μια νέα συμπεριληπτική αφήγηση, ένα νέο ανήκειν που δεν θα αποκλείει, αλλά θα τρυφερεύει. Μια επανάσταση της φροντίδας και της τρυφερότητας.
Γιατί, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική αλλαγή χωρίς θεραπεία του Τραύματος και δεν μπορεί να υπάρξει θεραπεία του Τραύματος χωρίς πολιτική αλλαγή.
---------------
