"...Υπάρχουν προϋποθέσεις για μια καινούργια άνοιξη; Ναι, υπάρχουν. Εάν καταφέρουμε να καταστήσουμε την ηθική της ζωής αίτημα της δικής μας μικρής ζωής, του μάταιου χρόνου μας.
Και χρωστάμε ευγνωμοσύνη σε αυτούς τους γονείς και σε όσους τους στήριξαν. Χρωστάμε ευγνωμοσύνη στην Μαρία Καρυστιανού.
Μας έδειξαν έναν δρόμο που μπορούμε να βαδίσουμε..."
(Θανάσης Τριαριδης, 01 Μαρτίου 2025)
ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ: ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ
Αυτό που έγινε εχθές ήταν η μεγαλύτερη και μαζικότερη λαϊκή έκφραση διαμαρτυρίας στην ιστορία της νεώτερης Ελλάδας. Και έγινε επειδή το εγκληματικό κράτος και το εγκληματικό παρακράτος, μέσα στην απαίσια αλαζονεία της κυριαρχίας τους, τα έβαλαν με τους δολοφονημένους νεκρούς και τους γονείς τους. Τους σκότωσαν, τους σκύλευσαν, τους περιφρόνησαν, τους περιγέλασαν, τους ύβρισαν, τους συκοφάντησαν. Και εχθές είδαμε όλοι τι συμβαίνει όταν κάποιος τα βάζει με τους νεκρούς. Οι υπόγειες δυνάμεις μιας φαινομενικά νεκρωμένης κοινωνίας ξυπνούν.
Το χθεσινό γεγονός το έφτιαξαν οι γονείς. Αυτή η πανάρχαια όσο και ιερή σχέση που ήσαν αρκετή για να γυρίσει μια χώρα ανάποδα. Το παρακράτος των δολοφόνων πίστεψε πως οι γονείς θα συντρίβουν και θα βουλιαξουν μέσα στον πόνο τους. Αλλά υπολόγισαν χωρίς τον απρόβλεπτο παράγοντα. Την Μαρία Καρυστιανού. Το τραγικό πρόσωπο που θέλησε (και μπόρεσε) να ερμηνεύσει το προσωπικό πένθος της ως ένα κοινωνικό αίτημα δικαιοσύνης. Και διεκδίκησε έναν δημόσιο λόγο όπου η καθάρια αλήθεια του πένθους της έγινε μια συλλογική αγωνία για δικαιοσύνη. Και έτσι συσπείρωσε σε μια στοχοθεσία τους άλλους τραγικούς γονείς. Και κράτησε ζωντανή, σε επίπεδο δημόσιου λόγου, την υπόθεση που το παρακράτος θέλησε να θάψει στα μπάζα. Ώσπου δύο χρόνια μετά είδαμε κάτι συγκλονιστικό: ο πόνος των γονιών έγινε υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας. Εχθές περπατούσαμε από τις γειτονιές μας για να πάμε στο συλλαλητήριο για πρώτη φορά, όλοι μαζί, εδώ και δεκαετίες.
Υπάρχουν προϋποθέσεις για μια καινούργια άνοιξη; Ναι, υπάρχουν. Εάν καταφέρουμε να καταστήσουμε την ηθική της ζωής αίτημα της δικής μας μικρής ζωής, του μάταιου χρόνου μας.
Και χρωστάμε ευγνωμοσύνη σε αυτούς τους γονείς και σε όσους τους στήριξαν. Χρωστάμε ευγνωμοσύνη στην Μαρία Καρυστιανού.
Μας έδειξαν έναν δρόμο που μπορούμε να βαδίσουμε.
Θανάσης Τριαριδης, 01 Μαρτίου 2025
~~~
(Ακολουθεί το κείμενο που έγραψα ακριβώς πριν έναν χρόνο - πέρσι τέτοια μέρα.)
ΜΙΑ ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ
Αυτή είναι η θεσσαλονικιά παιδίατρος Μαρία Καρυστιανού, μητέρα της δολοφονημένης Μάρθης Ψαροπούλου, στο έγκλημα των Τεμπών. Δεν έχω την παραμικρή προσωπική γνωριμία μαζί της. Μα την παρακολουθώ με συγκίνηση και ρίγος: Η γυναίκα αυτή, με την καθάρια φωνή της και την αφάνταστη αξιοπρέπεια της δημόσιας παρουσίας της, έγινε αυτοδίκαια η φωνή των θυμάτων. Και καταγγέλει ευθέως και ανυποχώρητα τους δολοφόνους της κόρης της και των άλλων 57 δολοφονημένων παιδιών: Τους κυβερνητικούς αξιωματούχους που με τις εν πλήρη επιγνώσει παραλείψεις τους τους οδήγησαν τα παιδιά στον θανατο. Και λέει καθαρά αυτό που ήταν προφανές από την πρώτη στιγμή: Πως η τραγωδία που έγινε στα Τέμπη πριν από ακριβώς ένα χρόνο δεν ήταν"ατύχημα" - ήταν ένα κρατικό έγκλημα με συγκεκριμένους κρατικούς αξιωματούχους ως ηθικούς αυτουργούς.
Πρέπει να σταθούμε πλάι σε αυτή την γυναικα και τον ιερό αγώνα της για δικαιοσύνη. Και να την προστατεύσουμε από τις επιθέσεις των παρακρατικών καθαρμάτων που ήδη έχουν αρχίσει - και θα ενταθούν. Γιατί μην έχετε αμφιβολία: Η γυναίκα αυτή συντρίβει σε επίπεδο δημόσιου λόγου το κυβερνητικό σχέδιο συγκάλυψης. Ως εκ τούτου θα προσπαθήσουν να φιμώσουν τον λόγο της, να σπιλώσουν το πρόσωπό της, να ακυρώσουν το μήνυμά της.
Μα η Μαρία Καρυστιανού στεκεται ορθή και επιμένει στον αγώνα της - σαν μια απρόσμενη Αντιγόνη των καιρών μας.
Θ. Τ., ένα χρόνο μετά τα Τέμπη.
