χριστινα παπαλαμπρου Προφανώς ο τίτλος θα μπορούσε να είναι έτσι: ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ ΤΟΥ ΠΙΣ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΩΣ ΕΚΦΡΑΣΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΗΣ 28ΗΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ. Και επειδή δεν έστειλε απαγορευτικό ή δεν συνέστησε απουσία μπορεί ο οποιοσδήποτε να συμμετάσχει. ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ: Ο Πολιτισμένος κόσμος δημιουργεί θεσμούς Συλλόγων Αλληλεγγύης, Ανθρωπισμού, βοήθειας και Μετοχής στην χαρά και τον πόνο του άλλου, για την κοινή διεκδίκηση Καλύτερης Ζωής. Άλλες συλλογικότητες, συνομαδώσεις, βέβαια, για συντεχνιακούς λόγους, για τα συμφέροντα μιας κοινωνικής ομάδας, πολλές φορές χωρίς συνειρμούς κοινωνικού παρόντος.
Στην δεύτερη περίπτωση, εντάσσεται και η απόφαση του ΠΙΣ. Ο ανώτερος συλλογικός ιατρικός φορέας φαίνεται απόμακρος από την συλλογική κοινωνική νοημοσύνη ενώ όλη η χώρα και ο Ωκεανικός Ελληνισμός είναι «στο πόδι», από εργάτες μέχρι πανεπιστημιακούς, Δήμους, φορείς πολιτισμικούς, (δείτε το δικό μας Δερβένι – Ευρωστίνη), γιατί την παρουσία τους ως σύλλογοι και θεσμοί αισθάνονται ως κοινωνική προσφορά και μετοχή την απαίτηση δικαιοσύνης.
Δυστυχώς έχουν υποχωρήσει αξίες κοινότητας. Η συλλογική και ατομική συμπληρωματικότητα.
«Το έγκλημα στα Τέμπη και η επουλωτική αγωνιστικότητα του Συλλόγου των συγγενών οδηγεί όλο και πιο πολύ στην αποκατάσταση της σχέσης του ελληνικού συλλογικού και με τις 4 υπαρξιακές συνιστώσες της ζωής, σύμφωνα με τον Γιάλομ… επανέρχεται το αυθεντικό ελληνικό ερώτημα των παπούδων μας "τι μπορώ να κάνω για τον τόπο μου;", «τι περιμένει η ζωή από εμένα;» όπως το θέτει ο σπουδαίος Victor Frankl”. (Από σημείωμα πανεπιστημιακού, που ολόκληρο το κοινοποίησα πρόσφατα).
Με κοινή θέληση, την ανάκτηση του συλλογικού και διασυλλογικού «εμείς» μπορούμε.
