ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΑΦΙΑ
Ο κόσμος αλλάζει ταχύτατα. Οι πολιτικές ιδέες και οι δομές που κυριάρχησαν τον 20ο αιώνα έχουν ξεπεραστεί και μια μαφία οικονομικών συμφερόντων, με πολιτικούς υπαλλήλους, με δεξιό ή αριστερό προσωπείο, επιβάλλει τον "νόμο", ελέγχοντας κοινοβούλια, οικονομικές σχέσεις, μέσα ενημέρωσης. Η παραδοσιακή διχοτόμηση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς δεν έχει πλέον καμία πραγματική σημασία. Αυτό που κάποτε ονομαζόταν φιλελευθερισμός, συντηρητισμός ή σοσιαλισμός απορροφήθηκε, παραμορφώθηκε και τώρα ανακυκλώνεται σε νέες μορφές κυριαρχίας, προσαρμοσμένες στα συμφέροντα των ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Στο πολιτικό φάσμα όλα μοιάζουν αλληλένδετα αλλά το σύστημα εξακολουθεί να προάγει τη χρήση των παλαιών όρων για να προκαλεί σύγχυση και διάσπαση των εχθρών του. Έτσι, στην ελευθεριακή "δεξιά", το σύνθημα είναι να καταστρέψουμε κάθε ίχνος «αριστερισμού», ενώ στα "αριστερά", ο εχθρός είναι ένας υποτιθέμενος φασισμός που, στην πραγματικότητα, είναι μόνο ένα φάντασμα που χρησιμοποιείται ως σκιάχτρο για να αποφύγει τη συζήτηση των πραγματικών ζητημάτων. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ούτε αυτό που σήμερα αποκαλείται αριστερά είναι πραγματικά αριστερό, ούτε το δεξιό είναι αυτό που ήταν κάποτε. Είναι μια προσεκτικά δομημένη διπλή φάρσα για να κρατήσει την εξουσία στα χέρια μιας μειοψηφίας, μιας μαφίας.
Από την μια η ιστορική αριστερά, που υποστήριζε την ταξική πάλη και τον κρατικό έλεγχο των μέσων παραγωγής, έχει παραιτηθεί από την ιδεολογία της. Δεν αμφισβητεί πλέον την οικονομική δομή των κοινωνιών και την εργασιακή εκμετάλλευση, ζητά απλώς αύξηση των επιδομάτων. Οι αγώνες έχουν μετατοπιστεί σε άλλα εδάφη, όπως η ταυτότητα φύλου, η ανεξέλεγκτη μετανάστευση και αντικατάσταση πληθυσμών, η κλιματική αλλαγή. Η συζήτηση για τους «καταπιεσμένους» και τους «προνομιούχους» αφορά τη φυλή, το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό, όχι πια τον πλούτο και την εξουσία. Η διαστροφή των εννοιών οδήγησε στην αντικατάσταση των κριτηρίων του πλούτου και της φτώχειας με αυθαίρετες κατηγορίες ταυτότητας που κατακερματίζουν την κοινωνία σε αμέτρητες ομάδες που βρίσκονται σε μόνιμη σύγκρουση.
Αυτή η ιδεολογική διαστρέβλωση δεν είναι τυχαία. Είναι μια σκόπιμη στρατηγική για να στρέψει την προσοχή των λαών σε τεχνητές συγκρούσεις. Σε αυτό το σχήμα, μια μαύρη, λεσβία, άθεη, πολυεκατομμυριούχος γυναίκα είναι «καταπιεσμένη», ενώ ένας λευκός, ετεροφυλόφιλος, χριστιανός, άστεγος ή άνεργος, είναι «καταπιεστής».
Ο σύγχρονος προοδευτισμός έχει αποδειχθεί ότι είναι το τέλειο εργαλείο για την εξάλειψη της πραγματικής ταξικής πάλης και την αντικατάστασή της με έναν πολιτισμικό πόλεμο που ωφελεί μόνο αυτούς που βρίσκονται στην κορυφή του συστήματος, στην πολιτικο- οικονομική μαφία. Η στρατηγική είναι ξεκάθαρη: εάν η κοινωνία χωριστεί σε φύλα, εθνότητες, σεξουαλικές επιλογές και άλλες μικροκατηγορίες, δεν θα μπορέσει ποτέ να οργανωθεί ενάντια σε αυτούς που πραγματικά κατέχουν την εξουσία. Αυτό είναι το κλειδί για την παγκοσμιοποίηση της ηγεμονίας: η ενοποίηση των οικονομιών και ο κατακερματισμός των κοινωνιών.
Αλλά ο «προοδευτισμός» δεν είναι ο μόνος επιχειρησιακός βραχίονας αυτής της στρατηγικής. Η δεξιά παίζει επίσης τον ρόλο της σε αυτό το παιχνίδι των ψευδαισθήσεων. Παρόλο που έχουν εμφανιστεί ορισμένα στοιχεία αυθεντικής αμφισβήτησης του ηγεμονικού λόγου, στο τέλος καταλήγουν να εφαρμόζουν πολιτικές που ευνοούν τις ίδιες ελίτ που ισχυρίζονται ότι πολεμούν, ζητούν απλώς ένταξη στο σύστημα της μαφίας: βλέπε περίπτωση Μελόνι (Ιταλία), Μπολσονάρο (Βραζιλία), Χαβιέ Μιλέι (στην Αργεντινή) ή φράξια Μασκ (στο ευρύτατο μέτωπο του τραμπισμού), που καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα: μεταφορά πλούτου στις οικονομικές ελίτ ενώ οι άνθρωποι θα γίνονται ολοένα φτωχότεροι.
Ας το πούμε όσο πιο καθαρά γίνεται. Ο πραγματικός άξονας σύγκρουσης δεν είναι πλέον αυτός μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, αλλά ούτε απλώς η παγκοσμιοποίηση ενάντια στην εθνική κυριαρχία. Είναι η υπεράσπιση της Παράδοσης (δυτικής ή ανατολικής) και του Κράτους ενάντια σε αυτούς που προωθούν τη διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων, την εξάλειψη των συνόρων, τη διαστρέβλωση της φύσης, τον τρανσουμανισμό και τελικά την υποταγή της πολιτικής στις εταιρείες, του ανθρώπου στην Τεχνική.
Η ιστορία κάνει κύκλους. Η Δύση βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κατάρρευση του κοινωνικού και οικονομικού της μοντέλου και μέσα σε αυτό το χάος νέες δυνάμεις αναδύονται που επιδιώκουν να σπάσουν το επιβεβλημένο παράδειγμα. Όσοι αδυνατούν να το καταλάβουν αυτό, είναι καταδικασμένοι να είναι μαριονέτες σε ένα θέατρο σκιών όπου η πολιτική δεν είναι τίποτα άλλο από μια προσεκτικά ενορχηστρωμένη φάρσα. Μια φάρσα που γίνεται πλέον δολοφονική, όπως δυστυχώς βλέπουμε σήμερα στην Ελλάδα.
