Η ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΛΥΣΗ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ
Το έγκλημα στα Τέμπη και η επουλωτική αγωνιστικότητα του Συλλόγου των συγγενών οδηγεί όλο και πιο πολύ στην αποκατάσταση της σχέση του ελληνικού συλλογικού και με τις 4 υπαρξιακές συνιστώσες της ζωής, σύμφωνα με τον Γιάλομ:
(σχέση που είχε διαρραγεί βίαια το 2015)
α) τον θ ά ν α τ ο, δηλαδή τη σχέση μας με την απώλεια, το πένθος, την οδύνη, τον πόνο, που δεν θέλουμε πια να το βάλουμε κάτω από το χαλί, παριστάνοντας ότι εμάς δεν μας αφορά και δεν μας κόφτει. Ο πόνος, ο κοινός πόνος, γίνεται ξανά ένα υπαρξιακό πιστοποιητικό, ένα μαρτυρίκι στη βάπτιση της ζωής, και δεν είναι άσχετος με το συλλογικό πεδίο. «Σήμερα εγώ, αύριο εσύ, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε!».
β) την ε λ ε υ θ ε ρ ί α, καθώς το υπαρξιακό μας εκρεμμές επιστρέφει στην αρχική του θέση εγκαταλείποντας την μανιώδη αναζήτηση μιας σταλιάς ασφάλειας. Η ελευθερία γίνεται ξανά προτεραιότητα έτσι όπως όρισαν οι γεννήτορες μας. Η παλαιότερη εκλογή ως ηγέτη του κατ' εξοχήν θύματος της απόγνωσης για ασφάλεια, δηλαδή του κατ’ εξοχήν θύματος της ατομικής αναταραχής και της αβεβαιότητας, αναδεικνύεται τώρα ως μια ανόητη επιλογή.
Ο συνδυασμός αυτών των δυο συνιστωσων θέτει το κρίσιμο ερώτημα που συνεγείρει πλέον τις συνειδήσεις των ανθρώπων και είναι το «γιατί όχι (και) σε μένα;», στη θέση του ναρκισσιστικού «γιατί σε μένα;» που κυριάρχησε την προηγούμενη δεκαετία.
Το ερώτημα αυτό, «γιατί όχι (και) σε μένα; ή θα μπορούσε να ήταν και το παιδί μου στο τρένο», οδηγεί στη συνάντηση με τον απέναντι συμπάσχοντα Άλλο και άρα στη συγκρότηση του συλλογικού.
γ) την μ ο ν α ξ ι ά / το α ν ή κ ε ι ν
Το θεμελικό υπαρξιακό αίτημα, η υπαρξιακή ανάγκη του «ανήκειν» δεν είναι πλέον αναπάντητο. Οι άνθρωποι στην Ελλάδα αρχίζουν και πάλι να νοιώθουν ότι ανήκουν. Δεν νοιώθουν πλέον τόσο αποκλεισμένοι, απομονωμένοι γιατί ανήκουν στο "κίνημα των Τεμπών". Και βέβαια το ποιός θα ανήκει ή όχι δεν είναι απλά μια συναισθηματική κατάσταση. Το ποιος θα ανήκει ή όχι έχει να κάνει με το πως και σε ποιους θα κατανέμονται οι πόροι του συστήματος, πράγμα που ήδη αρχιζει να τίθεται.
δ) Τέταρτη συνιστώσα είναι το ν ό η μ α τ η ς ζ ω ή ς, όπου προφανώς με βάση τις σχέσεις με τον θάνατο, τον πόνο, την ελευθερία, τον έρωτα και τις σχέσεις, όπως αναφέρθηκαν προηγούμενα, η ζωή επιτέλους νοηματοδοτείται εκ νέου.
Το ερώτημα που, μέχρι χθες, ετίθετο πεισματικά και απογοητευτικά «τι άλλο να περιμένω πια από τη ζωή;» και λάμβανε ως απάντηση την μόνιμη επωδό «άστο ρε, δεν έχει νόημα ρε συ» υποχωρεί δραστικά.
Και στην θέση του επανέρχεται το αυθεντικό ελληνικό ερώτημα των παπούδων μας "τι μπορώ να κάνω για τον τόπο μου;", «τι περιμένει η ζωή από εμένα;» όπως το θέτει ο σπουδαίος Victor Frankl.
Η ζωή στην Ελλάδα μπορεί να έχει ξανά ν ό η μ α!
