ΝΑ ΓΥΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Είναι απόλυτα καθαρό πως οι χθεσινές διαδηλώσεις ξεπέρασαν κάθε πρόβλεψη - είτε των διοργανωτών, είτε του άθλιου κυβερνητικού επιτελείου προπαγάνδας. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους όλης της Ελλάδας για να διεκδικήσουν μια οδό δικαιοσύνης για ένα έγκλημα που σκότωσε 57 παιδιά - και για την αισχρή προσπάθεια συγκάλυψης του παράνομου φορτίου του απέναντι τρένου που έκαψε τα παιδιά. Η ένταση της συμμετοχής στις διαδηλώσεις άπλωσε μια ανάσα αισιοδοξίας. Το δολοφονικό κράτος, που ένιωθε ασύδοτο να πολλαπλασιασει την σήψη του, ίσως πλέον έχει ένα συγκροτημένο υποκείμενο απέναντι του.
Από εχθές αυτό συζητιέται: Πόσο μπορεί η χθεσινή συμμετοχή να γίνει πολιτική πράξη (προσοχή: πολιτική πράξη και όχι κομματική κεφαλαιοποίηση). Προσωπικά θεωρώ απαραίτητη μια ζωτική προϋποθεση: Δεν θα μπορέσουμε να σχηματίσουμε πολιτικό υποκείμενο εάν δεν μετατρέψουμε την αυτονόητη οργή σε ηθική της ζωής. Και εξηγούμαι: Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι των χθεσινών συγκεντρώσεων δεν βρέθηκαν εξίσου μαζικά στον δρόμο για να διαμαρτυρηθούν για την ωμή δολοφονία 649 του καραβιού Adriana στα ανοιχτά της Πύλου. Ούτε βγήκαν στον δρόμο για να διαμαρτυρηθούν για τα δολοφονικά pushback της ελληνικής κυβέρνησης που γεμίζουν με πτώματα το Αιγαίο. Είναι προφανές γιατί συμβαίνει αυτό: Όλοι οι χθεσινοί συγκεντρωμένοι μπορούμε εύκολα να ταυτιστούμε με τα παιδιά των Τεμπών και τις οικογένειές τους καθώς όλοι θα μπορούσαμε να βρεθούμε στο φονικό τρένο - ενώ αντίθετα δεν θα μπορούσαμε να βρεθούμε στο αμπάρι του Adriana ώστε να ταυτιστούμε με τα πνιγμένα γυναικόπαιδα.
Κι όμως η ηθική της ζωής είναι μια. Το αίμα είναι πάντοτε κηλίδα και ποτέ λεκές. Τους μετανάστες τους σκοτώνει το ίδιο δολοφονικό κράτος που δημιουργεί και συγκαλύπτει τα Τέμπη. Το ίδιο σάπιο δημοσιογραφικό παρακράτος που λοιδωρεί την τραγική Μαρία Καρυστιανού και επιχειρεί την δολοφονία του χαρακτήρα της χαρακτηρίζει "προδότες" και "πράκτορες" όσους αγωνίζονται για να προστατεύσουν τους μετανάστες.
Δεν μπορεί να σχηματιστεί πολιτικό υποκείμενο δίχως μια ηθική αρχή. Αν δεν σχηματίσουμε μια ηθική αρχή της ζωής και δεν μετασχηματίσουμε την οργή μας σε συνειδητή πράξη προς τον άξονα αυτό (της ανευ όρων και προϋποθέσεων προστασία της ζωής των συνανθρώπων μας) δεν θα μπορέσουμε να συναντηθούμε ουσιαστικά. Αυτήν την ηθική της ζωής έχουμε να γυρέψουμε - πρώτα μέσα μας και έπειτα γύρω μας Για να συμβαδίσουμε σε έναν δρόμο "που δεν θα μας ενώνει μόνο ο θάνατος" (ίσως το ωραιότερο σύνθημα που είδα χθες).
Θανάσης Τριαρίδης, 27-1-2025
