Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε αρκετές τραγωδίες παιδιών που αποτέλεσαν "θύματα συμβολισμού", καθώς με την άγρια κακοποίηση τους ή τον φόνο από τους ίδιους τους γονείς τους είτε επιδιωκόταν υποσυνείδητα να τιμωρηθεί ένας ενήλικας, είτε να χρησιμοποιηθούν ως προβολή για να ξορκιστεί ένα κακοποιητικό παρελθόν ή μια επιλόχεια ψύχωση κλπ.
Είδαμε ακόμη σύγχρονες Μήδειες να στρέφονται εναντίον του ίδιου του εαυτού τους, καθώς σκοτώνοντας τα παιδιά τους απέρριπταν ένα «κακό μέρος του εαυτού τους».
Στο ευρύτερο συλλογικό πεδίο, μια μητέρα που σκοτώνει τα παιδιά της αντανακλά, συμπυκνώνει και συμβολοποιεί στο πρόσωπο της, όχι μόνο το κοινωνικό έλλειμμα σκοπού, αλλά την καταστροφή του ίδιου του κοινωνικού σκοπού.
Και η αλήθεια είναι ότι η ελληνική κοινωνία ανεχόταν συστηματικά εδώ και δεκαετίες ακριβώς αυτό: το να σκοτώνονται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τα παιδιά της, σκοτώνοντας ταυτόχρονα το σκοπό της ύπαρξης της.
Μια κοινωνία που εν πολλοίς είχε εγκαταλείψει εδώ και χρόνια τη σχέση της με οτιδήποτε Ιερό.
Και τώρα εμφανίζεται επιτέλους η μητέρα-σύμβολο υπεράσπισης του παιδιού! Η μητέρα που απαιτεί την τιμωρία του θύτη για να υπερασπιστεί το σκοπό της ζωής. Η μητέρα που υπερασπιζόμενη το παιδί της υπερασπίζεται το καλύτερο κομμάτι του εαυτού της.
Η μητέρα που στο ευρύτερο συλλογικό πεδίο συμπυκνώνει και συμβολοποιεί την αναγέννηση του ίδιου του κοινωνικού σκοπού!
Η μητέρα που απαιτεί Δικαιοσύνη για να αποκατασταθεί ξανά η σχέση της ελληνικής κοινωνίας με το Ιερό. Γι' αυτό και στρέφονται εναντίον της με τόσο μένος οι ανίεροι υβριστές.
Αυτό συντελείται τις ημέρες αυτές.
