ΑΠΟ: Γιώργος Κυριακού
Από τον Αναστάσιο στην Καρυστιανού, μια ευλογία δρόμος
Στον Ναό της Μητρόπολης Αθηνών, το άγιο σκήνωμα του Αναστασίου, ήρθαν να προσκυνήσουν, να ασπαστούν το χέρι του, Βορειοηπειρώτες που σαν ήταν μικρά, ρακένδυτα και πεινασμένα παιδιά, περίμεναν το έλεος από τη μητέρα Πατρίδα. Το βρήκαν στον πατέρα Αναστάσιο.
Προσοχή! Δεν έγινε ηγέτης κάποιας "ελληνικής" Εκκλησίας, όπως τον κατηγορούσαν τα ορφανά του Ενβέρ Χότζα.
Απλά, έφραξε τον δρόμο κάπως ή (καλύτερα) κατεύναζε μια συνέχεια της εξαλβανισμένης εθνικιστικής "Εκκλησίας", που ιδρύθηκε από τον πρώτο αρχιεπίσκοπο της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας και πρώτο πρωθυπουργό Αλβανίας, Έλληνα εξωμότη (Θεοφάνη Μαυρομάτη) Φάν Νόλι.
Οι Έλληνες "μειονοτικοί" στην Αλβανία ήταν μόνο μια από τις ομάδες των αναξιοπαθούντων και καταπιεσμένων, υποσιτισμένων, αμόρφωτων, πάμφτωχων, πονεμένων ανθρώπων που ζητούσαν ένα είδος δικαίωσης. Ο Αναστάσιος ήταν ο Λόγος και η Πράξη της οικουμενικής Ορθοδοξίας.
Στην οδό Μητροπόλεως συναντήθηκε με την ολοζώντανη Καρυστιανού, ο κοινός δρόμος του Πάθους. Η Μαρία Καρυστιανού έδωσε φωνή λογικής, θεραπείας του συλλογικού μας τραύματος, έδωσε στον καταμάχητο πόνο κάτι ακατανότητο ακόμα με τα μέτρα της απλής λογικής, όταν η δίκαιη οργή θέλει να τους πετσοκόψει τα κεφάλια: διέξοδο δια μέσου της δράσης.
Πολεμήθηκε από τους εχθρούς, που κυβερνούν αυτή τη χώρα, πολεμήθηκε από τους δαίμονες που υποβάθμισαν την ενημέρωση σε ζωοτροφή.
Ο Αναστάσιος πολεμήθηκε από το αλβανικό πολιτικό σύστημα που συνέχιζε τον εθνικισμό Νόλι - Ζόγκου - Ενβέρ - Ραμίζ, με όπλο του την έμπρακτη αγάπη στον συνάνθρωπο. Με όπλο του τη δράση, για να ανακουφίσει τον σωματικό πόνο, τον πνευματικό πόνο, τον πόνο της πείνας, τον πόνο της πατρίδας. Πολεμήθηκε από το ελλαδικό πολιτικό σύστημα γιατί ζητούσε κι άλλα για όλους κι όλες ανεξαιρέτως (πίστης, εθνικότητας, φύλου), από το επισκοπικό σύστημα γιατί δεν ήταν ποτέ στα κοντά μέτρα τους, πολεμήθηκε στα στερνά του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο γιατί ενστάθηκε στο πρώτο εμφύλιο αίμα, που αυτό προκάλεσε με την επίδοση του Αυτοκεφάλου της Ουκρανικής Εκκλησίας.
Από το αδιαχώρητο του Αναστάσιου στο αδιαχώρητο της Καρυστιανού, ο δρόμος είναι η ευλογία.
Ο κεκοιμημένος δούλος του Θεού Αναστάσιος είναι ακόμα ζωντανός και υπενθυμίζει σε όλους (ακόμα και σε αυτά τα αρπακτικά με τις κυβερνητικές κούρσες) πως η ανθρωπιά δεν έφυγε μαζί του. Κι ο δρόμος φέρνει πολλά άγνωστα της θεάς Τύχης, ίσως αυτά που βλέπει μόνο η θεά Θέμιδα στα κρυφά.
Ναι, ήταν η Καρυστιανού που σκύψαμε άπειροι να ασπαστούμε νοερά το άγιο της χέρι, για την κόρη της, που συνεχίζει να ζει σε χιλιάδες παιδιά που βγήκαν στους δρόμους.
Απ' το τρισάγιο στη διαδήλωση, μια ευλογία δρόμος.
