Ο χρήστης Βιβλιοπωλείο Παίδευσις Βασιλειάδης είναι με το χρήστη Γιώργος Ζουρίδης και 5 ακόμη.
''Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και εκ των συντακτών της Ιδρυτική Διακήρυξης του Κινήματος, δεν είναι πια κοντά μας. Βαθιά δημοκράτης, πατριώτης και ιδεολόγος χάραξε μια πολιτική διαδρομή, που χαρακτήριζε το ήθος και η συνέπεια. Πρωτοστάτησε και πέτυχε το 1994 να αναγνωριστεί η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της ποντιακής γενοκτονίας από το Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Αποχαιρετώ έναν ρομαντικό αγωνιστή με συγκίνηση και σεβασμό.''
Αυτήν την δήλωση έκανε ο Μίμης Ανδρουλάκης όταν ''έφυγε'' ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Όταν τη διάβασα δεν έδωσα σημασία. Σκέφτηκα, ''α, μια ακόμα δήλωση συμπάθειας, στις τόσες που ακούμε και διαβάζουμε αυτές τις μέρες του ''χαμού'',... και τι έγινε...''. Είχαμε βλέπεις γανωθεί σαν Κίνηση Πολιτική από τέτοιες δηλώσεις συμπάθειας. ''Όλοι μας αγαπούσαν (...κι αν πεις δε για τον Μιχάλη, ου !...) αλλά κανείς δεν μας παντρεύονταν'' όπως θα ΄λεγε κι ο Λεωνίδας ο Κύρκος. Όταν ερχόταν η ώρα κι η στιγμή να διαλέξουν ανάμεσα στη λάγνα εξουσία με τα ''όμορφά'' της και στις χαρές τ΄ ονείρου, το βάζαν στα πόδια με εξωπραγματικές πηλάλες και ταχύτητες (απ΄ τ΄ όνειρο εννοείται). Βλέπεις, για όλους αυτούς οι θέσεις και οι ιδέες του Μιχάλη ήταν ουτοπικές, ανεφάρμοστες, μια ''ωραία ματαιοπονία'' όπως θα ΄λεγε κι ο Νιρβάνας (πάντα έτσι δικαιολογούν τη ''φυγή'' απ΄ τ΄ όνειρο, τις ιδέες, και την πολιτική όλοι αυτοί που ''ήσαν καμωμένοι για τα ΄΄ωραία'' και ''μεγάλα'' έργα... για τον έπαινο του Δήμου και των σοφιστών''). Ήξερα βέβαια ότι ο Μιχάλης είχε με το Μίμη τον Ανδρουλάκη μια σχέση οικειότητας και τίποτα παραπάνω -εν πάση περιπτώσει όχι τέτοιας, που να με κάνει να πιστέψω στην ειλικρίνεια αυτής της δήλωσης. Ομως, πριν από τρεις μέρες σε μια επικοινωνία μας ο φίλος και σύντροφος Γρηγόρης Κλαδούχος μου είπε το εξής : ''Ξέρεις, στο τελευταίο του βιβλίο (''Ποιός το ξέρει...'') ο Ανδρουλάκης, έμαθα πως κάνει κάποια αναφορά στο Μιχάλη''. Αυτό ήταν, ρίζωσε μέσα μου η περιέργεια. Ενώ γενικά δεν διαβάζω Ανδρουλάκη, παρ΄ όλ΄ αυτά παρήγγειλα το βιβλίο, και το διάβασα. Όντως, στη σελίδα του 102 λέει :
''...Μετά τα Ίμια, την ταπείνωση, ενισχύθηκε ο εμπορευματοποιημένος ''πατριωτισμός'' σε αντίθεση με τον άδολο και εξιδανικευμένο πατριωτισμό τύπου Μιχάλη Χαραλαμπίδη...''
Αυτή η αναφορά του Ανδρουλάκη ήταν αρκετή για να με κάνει να πιστέψω στην ειλικρίνεια της επιτάφειας (του Μιχάλη) δήλωσής του. Τις γεμάτες όμως από κρυμμένες ενοχές, δήλωση από τη μιά και αναφορά στο βιβλίο από την άλλη. Γιατί πίσω από τη λέξη ''εξιδανικευμένος'' είναι καλά κρυμμένες και οι ενοχές και η φυγή από το όνειρο.
Τι κρίμα που σ΄ αυτούς τους δύσκολους καιρούς όπου η Ελλάδα, κάτω απ΄ τη ''στιβαρή'' ηγεσία ενός Μητσοτάκη, την Εξωτερική πολιτική στα χέρια του μαίτρ και ογκόλιθου των διεθνών σχέσων Γεραπετρίτη, και το πολιτικό της σύστημα και τις ελίτ της γενικά ''μες στη τρελή χαρά'', ''προκόβει καταπληκτικά !'' -για να θυμηθώ κι εγώ το Σεφέρη- να μην υπάρχει, έ ν α ς, πολιτικός χώρος αντάξιος των σκέψεων και των οραμάτων του Μιχάλη !
