Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press

του Κωνσταντίνου Μπούρα

Σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιάννη Φαλκώνη, με τους παραγωγούς ήθους διονυσιακούς μεγαλουργούς: Γεωργία Ζώη, Αλέξανδρο Νταβρή, Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, Γιάννη Γαβρίλη.

Γιατί η Ποίηση είναι η μόνη δικαιολογία για να ζούμε σε μεταβατικούς, μεταιχμιακούς, κρίσιμους καιρούς. Η ποταπότητα τής κατώτερης πιθηκοειδούς ανθρώπινης φύσης εξισορροπείται από την αγγελική ανάταση προς τα αιθερικά πεδία όπου η ψυχή ανασαίνει ελεύθερα και βιώνει τον πρωταρχικό ενθουσιασμό που γέννησε τη ζωή.

Ο Άγγελος Σικελιανός είναι «ποιητής προφήτης» (“poeta vates”). Επανέρχεται στη Συλλογική Ενθύμησή μας γιατί είναι επίκαιρος, διαχρονικός, ανωθρώσκων. Έζησε τη βιαιότητα της Μικρασιατικής Καταστροφής, τη βαρβαρότητα τού Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το όνειδος τού Εμφύλιου, όπου αδελφός σκότωνε αδελφό και κραύγασε πάνω από το φέρετρο τού Παλαμά τον εθνικό μας ύμνο. Είναι σύμβολο ασυμβίβαστου, ανένταχτου, αδέσμευτου, ελεύθερου Ανθρώπου. Τι κι αν δεν του έδωσαν το Νόμπελ Λογοτεχνίας (ή Ειρήνης, έστω); Παραμένει μαζί με τον πνευματικό του συνοδοιπόρο Νίκο Καζαντζάκη σηματωρός στην καινούργια Αναγέννηση που θα έρθει με μαθηματική ακρίβεια χάρη στην Τεχνολογία που διευκολύνει την άμεση διάχυση τής Πληροφορίας, προϋπόθεση για τη Γνώση, ικανή και αναγκαία συνθήκη για τη Δημοκρατία.

Σε αυτή τη μεγαλειώδη εμβληματική αναπαράσταση μιας πλέριας ζωής βιωμένης με αξιοπρέπεια και μαχητικότητα ακούγονται οι στίχοι τού μεγάλου μας ποιητή με τον σωματικό ρυθμό που ταιριάζει στην χορευτική έμπνευσή του. Συγκοινωνούντα δοχεία με τον Σολωμό, με τον Παλαμά, με τον Λουντέμη.

Ανατριχιάζω σαν σκέφτομαι πως εκείνη η γενιά πνευματικών δημιουργών επικοινωνούσαν με φιλότητα. Το νείκος ούτως ή άλλως τούς περιτριγύριζε δηλητηριάζοντας την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα». Ήταν αλληλέγγυοι γιατί αναγνώριζαν την αξία των συναγωνιστών τους για Ελευθερία, Ισότητα, Δικαιοσύνη, Αδελφοσύνη όλων των λαών απανταχού τής γης.

Τα οικουμενικά ιδεώδη τού Ολυμπισμού συναντώνται με τον Διαφωτισμό και το ανθρωπομετρικό αρχαιοελληνικό πνεύμα στην ποιητική φιλοσοφία τού Σικελιανού. Όμως δεν γράφει «θέατρο νοητικό» αλλά ενσώματο, εγχάρακτο στον γλωσσικό μας κώδικα εσαεί. Σπάει τα παραδοσιακά μέτρα, εισάγει ρυθμούς, ανακαλύπτει μελωδίες, τραγουδάει ζώντας και χορεύει γράφοντας. Αυτό εξάλλου δεν είναι η Ποίηση;

Η Γεωργία είναι μεγάλη Κυρία τού Νεοελληνικού Θεάτρου γιατί παντρεύει την Ποίηση με την Μουσική και την Αρχιτεκτονική. Είναι τραγωδός και επήλληλος των πολιτισμικών μας στρωμάτων επηρεάζοντας τα πολιτιστικά μας πράγματα με ηρωισμό, τόλμη, ενσυνείδητη αγωνία.

Δίπλα της ο ώριμος, ο εκφραστικός, ο εσωτερικός Γιάννης Γαβρίλης, που έχει μελετήσει τόσο πολύ που ζει ως Σικελιανός επί σκηνής, λησμονώντας ενίοτε κι αυτή ταύτη τη θεατρική σύμβαση.

Υπέροχος ο Αλέξανδρος Νταβρής στο ρόλο τού νεαρού Σικελιανού. Γεννημένος πρωταγωνιστής για μεγάλες διεθνείς οπτικοακουστικές παραγωγές. Θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί σε ταινίες τού Βισκόντι, του Τζεφιρέλι, τού Όρσον Ουέλλες, εάν ζούσε στην εποχή τους. Το μόνο που μένει τώρα είναι να τον ανακαλύψουν οι σύγχρονοι μεγάλοι σκηνοθέτες, αφού συνδυάζει το κλασικό Κάλλος με μια απίστευτη εσωτερικότητα που καταυγάζει τη μορφή του με αύρα αγιότητας.

Εξαιρετική, εκφραστική, ρυθμική, βακχική, εκστατική στο ρόλο τής Εύας Πάλμερ η Αλεξάνδρα Καρακατσάνη. Μεταμορφώνεται σε νεράιδα τού παραμυθιού και βοηθάει στη γέννηση ενός πνευματικού ήρωα.

Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Γιάννης Φαλκώνης τιμάει τον Ποιητή Άγγελο Σικελιανό αλλά και την ίδια τη Μούσα Ερατώ. Μακάρι να συνεχίσει με σύγχρονους θεράποντές της.

Το πολυσυλλεκτικό Θέατρο Αλκμήνη λειτουργεί και σαν φυτώριο νέων καλλιτεχνικών φωνών, ροπών, τάσεων. Γι’ αυτό κάθε βράδυ είναι κατάμεστο από φοιτητικό κοινό. Δεν έχω δει ποτέ καμία «δεύτερη» παράσταση σε αυτόν τον ναό τού Διονύσου.

Όμως, μνημονεύοντας τους κάθε φορά «πεσόντες» υπέρ Αληθείας τε και Τέχνης, οφείλω να αναφέρω έναν προς μία όλα τα ονόματα των συντελεστών ετούτου τού ανυπέρβλητου σκηνικού θαύματος:

Μουσική: Κυριάκος Σφέτσας. Φωτισμοί: Δημήτρης Κουτάς. Σκηνική & Ενδυματολογική επιμέλεια: Γιάννης Βλάχος . Σκηνικά / Κοστούμια: Έφη Γερουλάκου. Βίντεο: 576Digital Production. Διεύθυνση παραγωγής: Μαριάννα Κοντούλη. Οργάνωση παραγωγής: Μιχάλης Μαρκάτης. Επικοινωνία: CALD/Le Canard qui Parle. Σχεδιασμός αφίσας: Μιχάλης Παπαντωνόπουλος

Αριστοτελική «όψις» και «ηχητικό τοπίο» μαζί με τις άριστες ερμηνείες αυτού τού πνευματώδους κειμένου συνθέτουν μία όαση στην δραματική Αθήνα τού αντιπνευματικού καιρού μας.