Δάσκαλος “πατριδογνωσίας”
Πολλά γράφτηκαν για τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, ένα σημαντικό Έλληνα που πέθανε σήμερα, στα 87 του.
Για το φιλολογικό, το μεταφραστικό, το εκπαιδευτικό και κριτικό του έργο.
“K. X. Μύρης” ήταν αυτός που, σαν στιχουργός, μας έμαθε να βλέπουμε από μια άλλη σκοπιά, να γνωρίσουμε, να πονέσουμε και να αγαπήσουμε την έννοια “της πατρίδας μας”.
Για δεκαετίες, η έννοια της “πατρίδας” είχε “μαγαριστεί”, είχε βιαστεί και εξανδραποδιστεί σαν λέξη, ταυτόσημη με την “εθνικοφροσύνη”, μύριζε παρελάσεις και τενεκεδένια λόγια στις σχολικές γιορτές και τα σχολικά βιβλία.
Ο “Κ.Χ. Μύρης” σε δύσκολους καιρούς με το “Χρονικό”, την “Ιθαγένεια”, τη “Θητεία” του Μαρκόπουλου, τη “Μεγάλη Αγρυπνία” της Καραΐνδρου κι άλλα που δεν θυμάμαι, μας έμαθε ότι είναι “κάτι άλλο” από το απεχθές τρίπτυχο “Πατρίς/Θρησκεία/Οικογένεια”…• Είναι, όπως τον θυμάμαι να εξηγεί ο ίδιος σαν φιλόλογος σε μια συζήτηση -στην ΕΡΤ αν δεν κάνω λάθος- ένα αρχαίο επίθετο που από “πατρίς γαία” αυτονομήθηκε σαν ουσιαστικό για να σημαίνει αυτό που εννοεί :
- Η γη των πατεράδων μας. ΑΠΟ "θερσίτης"
“Ήταν ο τόπος μου (1944)” από το Χρονικό με τον Νίκο Ξυλούρη:
