1.
«Διάβασες τις θέσεις της αντιπολίτευσης;» ρώτησε μια βαριά φωνή στο τηλέφωνο. «Δεν είχα χρόνο και δεν είχα καμία διάθεση να χάσω το πρωινό μου για αυτό» απάντησε σαρκαστικά ο συνομιλητής του. «Κανένα σοβαρό κόμμα δεν μπορεί να δεχτεί την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ» ακούστηκε πάλι η βαριά φωνή που συνέχισε να κοσμεί με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς τους αντιπάλους του: «Είναι αποκρουστικό […] είναι ντροπή, αυτές οι θέσεις είναι γραμμένες από ένα μάτσο ερασιτέχνες». «Πράγματι είναι πέρα για πέρα ανήθικο» συμπλήρωσε ο άνδρας στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.
Η συγκεκριμένη συνομιλία καταγράφηκε από τις υπηρεσίες ασφαλείας του Λευκού Οίκου στις 29 Ιουνίου του 1972. Η βαριά φωνή ανήκε στον εβραϊκής καταγωγής «μάγο της αμερικανικής διπλωματίας» Χένρι Κίσινγκερ ενώ ο συνομιλητής, που συμφωνούσε σε κάθε κουβέντα του, ήταν ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ρίτσαρντ Νίξον. Ακόμη και αυτοί οι δυο ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί, που έχουν κατηγορηθεί για το θάνατο εκατομμυρίων αμάχων σε ολόκληρο τον πλανήτη, γνώριζαν ότι υπάρχουν όρια στις απαιτήσεις του ισραηλινού κράτους. Όσο για τις κολακείες του Δημοκρατικού κόμματος προς το Τελ Αβίβ, τους προκαλούσαν ειλικρινή αηδία.
Πως θα αντιδρούσαν άραγε οι δυο κορυφαίες φυσιογνωμίες της αμερικανικής διπλωματίας εάν μάθαιναν ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, που μέχρι πριν από μερικούς μήνες λάνσαρε την παλαιστινιακή μαντίλα, ως απόλυτο σύμβολο του revolution chic, θα αναγνώριζε εμμέσως την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ; «Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι στην ιστορική σας πρωτεύουσα και να συναντώ τις εξοχότητές σας» έγραψε ο Τσίπρας στο βιβλίο επισκεπτών του ισραηλινού προέδρου, κάνοντας ακόμη και παλαίμαχους Έλληνες διπλωμάτες να χάσουν το χρώμα τους από αυτή την ένδειξη ολοκληρωτικής υποτέλειας στο ισραηλινό κράτος.
Οι μηχανισμοί προπαγάνδας του κυβερνώντος κόμματος δούλευαν νυχθημερόν, τις επόμενες εβδομάδες, για να καλύψουν την πρωτοφανή δήλωση, καταφεύγοντας ακόμη και στο πολυχρησιμοποιημένο πλέον επιχείρημα περί… ερασιτεχνισμού. Αυτό που δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να αποκαλυφθεί είναι ότι ο Τσίπρας, προετοίμαζε το έδαφος για την συστράτευση με το Ισραήλ αρκετούς μήνες πριν από τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου. Η στοχευμένη επιλογή προσώπων – γνωστών και ιδιαίτερα αγαπητών στο ισραηλινό λόμπι στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ – αλλά και οι συνεχείς επισκέψεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα, έστελναν ένα σαφές μήνυμα, το οποίο όμως κανένα δεν ήθελε να λάβει.
Για το ευρύ κοινό το πρώτο φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με το ισραηλινό κράτος ξεκινά τον Αύγουστο του 2012, όταν ο Τσίπρας συναντά τον Σιμόν Πέρες (υπεύθυνο μεταξύ άλλων για τη σφαγή δεκάδων αμάχων σε προσφυγικούς καταυλισμούς του ΟΗΕ στο Λίβανο το 1996). Καθώς η βάση του κόμματος αντιδρά και ο Τάσος Κουράκης ζητά εξηγήσεις, ο κομματικός μηχανισμός επιχειρεί να διασκεδάσει τις αντιδράσεις. Στην πρώτη γραμμή μπαίνει η Ρένα Δούρου, η οποία με δυο άρθρα της «ξεπλένει» τον κατηγορούμενο για εγκλήματα πολέμου Πέρες παρουσιάζοντάς τον σαν την «αριστερή παραφωνία» του Ισραήλ ενώ επισημαίνει ότι η «χώρα μας έχει μόνο να κερδίσει από τη σύμπτωση των γεωστρατηγικών συμφερόντων με το Ισραήλ.
Όσοι παρακολουθούσαν πάντως από πιο κοντά τις τάσεις της εξωτερικής πολιτικής στον ΣΥΡΙΖΑ, εντοπίζουν τα πρώτα «ερωτικά σκιρτήματα» με το Ισραήλ ήδη από το 2009. Συγκεκριμένα στις 10 Δεκεμβρίου του 2009, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, ορισμένοι εκ των οποίων θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη χάραξη και της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ για την Άμυνα, συναντιόνται σε ημερίδα του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ). Ανάμεσά στα βροντερά ονόματα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Πάγκαλου, του Αρσένη κ.ά συναντούσαμε τότε και τον Σωτήρη Ρούσο, αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, ο οποίος τόνιζε την ανάγκη Συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ, σε ζητήματα ασφάλειας, ενώ επεσήμανε την ανάγκη να διεκδικήσει η Ελλάδα την επιρροή του ισραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ. Ενώ όμως σύντομα καταρρέει ο μύθος ότι το ισραηλινό λόμπι θα έσωζε την οικονομία μας με την επιρροή του στα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα (μήπως δεν είναι και αυτό μια ανακατασκευή των στερεοτύπων για τους εβραίους Σαϊλοκ; ), οι συγκεκριμένες αντιλήψεις παρεισφρέουν στον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Πέντε χρόνια αργότερα ο Σωτήρης Ρούσος είναι πλέον συντονιστής του Τμήματος Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής του κόμματος και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των προσπάθειών για την προσέγγιση με αυτό που το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς αποκαλεί «κράτος τρομοκράτη τη Μέσης Ανατολής».
Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι ο Ρούσος θα συντονίσει και την επίσημη παρουσίαση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ για την Άμυνα, στην οποία δεύτερος εισηγητής ήταν ο γνωστός «εθνικόφρων», υπότροφος του ιδρύματος Fullbright, Κώστας Γρίβας – ο άνθρωπος που όπως σημείωνε τότε και η ΕΦΣΥΝ, προκαλεί «διθυραμβικά σχόλια» στα περισσότερα έντυπα της άκρας δεξιάς και της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.
Έχοντας εγκαταλείψει πλέον και τις τυπικές προσπάθειες να εμφανίζεται σαν φίλος των Παλαιστινίων, ο Αλέξης Τσίπρας και το περιβάλλον του αρχίζουν έναν αγώνα δρόμου για να κερδίσουν την καρδιά του Τελ Αβίβ ενώ πιάνουν στασίδι στην ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα. Ο ίδιος επισκέπτεται την πρέσβειρα του Ισραήλ στην Ελλάδα Ιρίτ Μπεν-Αμπά, σχεδόν ένα μήνα πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου και τον ακολουθεί, μόλις τρείς ημέρες αργότερα, και η Ρένα Δούρου. Ο γάμος όμως του ΣΥΡΙΖΑ με το Τελ Αβίβ θα επιβεβαιωθεί λίγα μόλις 24ωρα πριν από τις εκλογές όταν ο Νίκος Παππάς θα περάσει από το σπίτι της Ιρίτ Μπεν-Αμπά για να τη διαβεβαιώσει για μια ακόμη φορά ότι η νέα κυβέρνηση θα διατηρήσει όχι μόνο τη στρατιωτική συνεργασία αλλά και την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών των δυο χωρών.
Παρενθετικά να σημειώσουμε ότι ο Παπάς θα φέρει κοντά στην κυβέρνηση και τον περίφημο Δημήτρη Μπεκιάρη του Periodista, ο οποίος εδώ και χρόνια αποτελεί τον πρώτο δημοσιογράφο που εμπιστεύονται οι πρεσβευτές του Ισραήλ για να μεταφέρουν τα μηνύματά τους στην ελληνική κυβέρνηση και όχι μόνο. Εφορμώντας από τις τάξεις του Ινστιτούτου Ευρωπαϊκών και Αμερικανικών Μελετών (RIEAS) – ένα think tank που συνεργάζεται με τα πιο ακραία αντι-ισλαμικά και φιλο-ισραηλινά ιδρύματα ερευνών του πλανήτη – ο Μπεκιάρης θα αναλαμβάνει το ρόλο του ακούραστου στρατιώτη για την ενίσχυση του ισραηλινού παράγοντα στην Ελλάδα.
Ρόλο συντονιστή σε αυτές τις επαφές φέρεται να παίζει ο διπλωματικός σύμβουλος του Τσίπρα, Βαγγέλης Καλπαδάκης, ο οποίος έχει προκαλέσει ποικίλα σχόλια στο διπλωματικό σώμα καθώς τοποθετήθηκε σε εξαιρετικά νεαρή ηλικία στην ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα – θέση για την οποία οι υπόλοιποι διπλωμάτες χρειάζονται δεκαετίες προϋπηρεσίας για να προσεγγίσουν.
Συμπτωματικά ο αδερφός του διπλωματικού συμβούλου του Τσίπρα, Γιώργος Καλπαδάκης (και οι δυο είναι ανήψια του προέδρου της βουλής Νίκου Βούτση) βρέθηκε επικεφαλής στο γραφείο ενός ακόμη φιλοϊσραηλινού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ – του Γιάννη Δραγασάκη. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Τσίπρα δεν χάνει εκδήλωση της ισραηλινής πρεσβείας στην Αθήνα, όπου πάντα συναντά κανείς και κάποιο μέλος της οικογένειας Μητσοτάκη, από τον πατριάρχη Κωνσταντίνο Μητσοτάκη μέχρι και τη Ντόρα Μπακογιάννη. Άνθρωποι που γνωρίζουν για χρόνια τον Δραγασάκη κάνουν λόγο για ιδιαίτερα στενές σχέσεις με την οικογένεια που άνοιξε το δρόμο για τη διπλωματική συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ (ο Ζαν Κοέν, που παρουσιάζεται στο βιογραφικό του σαν ο πρώτος «ανεπίσημος αγωγός επικοινωνίας μεταξύ των δύο χωρών» ήταν για χρόνια σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη). Ο Δραγσάκης μάλιστα είχε την ευκαιρία να εκφράσει το θαυμασμό του για το κράτος του Ισραήλ και κατά τη διάρκεια της κοινής επίσκεψης που είχε πραγματοποιήσει μαζί με την Ντόρα Μπακογιάννη στην Ιερουσαλήμ το του 2014.
Προφανώς εάν όλα αυτά συνέβαιναν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούσε ακόμη την εξουσία, πλασάροντας τον Αλέξη Τσίπρα με την παλαιστινιακή καφίγια, εύκολα μπορεί να υποθέσει κανείς τι έγινε όταν ο νέος πρωθυπουργούς άρχισε να τοποθετεί τους λεγόμενους «ατλαντιστές» στα σημαντικότερα πόστα της εξωτερικής πολιτικής, της Άμυνας αλλά και των υπηρεσιών πληροφοριών. Η υπουργοποίηση του Κοτζιά και του Καμμένου αλλά και η τοποθέτηση Ρουμπάτη στην ΕΥΠ χαρακτηρίστηκαν ως άνοιγμα προς τις ΗΠΑ, το οποίο αξιωματικά συνεπάγεται και ενίσχυση των σχέσεων με το Ισραήλ. Η εφημερίδα το Βήμα άλλωστε μας προειδοποιούσε με νόημα ήδη από το 2012 ότι «ο Καμμένος διατηρεί επαφές με ισραηλινούς κύκλους και συνομιλεί υπερατλαντικά».
Σε αυτό το σκηνικό Άραβες διπλωμάτες θεωρούσαν σχεδόν δεδομένο ότι η Ελλάδα θα απείχε από την ιστορική ψηφοφορία για την έπαρση της παλαιστινιακής σημαίας έξω από το κτίριο του ΟΗΕ – απόφαση την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να φορτώσει στον υπηρεσιακό υπουργό εξωτερικών Πέτρο Μολυβιάτη. Οι ίδιες διπλωματικές πηγές υποστήριζαν μιλώντας στο Unfollow ότι στο διάστημα που ακολούθησε η κυβέρνηση αρνήθηκε προτάσεις αραβικών χωρών για την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος και ευρύτερα της εθνικής οικονομίας.
Αυτό που ακόμη και οι πιο σκληροί επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσαν να φανταστούν όμως είναι ότι η Ελλάδα θα γινόταν η δεύτερη χώρα στον πλανήτη μετά τις ΗΠΑ που θα υπέγραφε με το Ισραήλ τη συμφωνία (Status of Forces Agreement) η οποία ρυθμίζει τη διαμονή στις δύο χώρες στρατιωτικού προσωπικού στο πλαίσιο στρατιωτικών ασκήσεων και συνεργασιών. «Η Ελλάδα» έγραφε τότε ο αναλυτής Αλί Αμπουνιμά «προσφέρει την επικράτειά της για να εκπαιδεύονται ισραηλινοί στις δολοφονίες Παλαιστινίων».
Δυστυχώς οι «πρωτιές της κυβέρνησης Τσίπρα δεν σταματούσαν εκεί. Η «πρώτη φορά αριστερά» μετατράπηκε σύντομα σε πρώτη φορά που… μια ξένη πολεμική αεροπορία (του Ισραήλ) συμμετείχε στην άσκηση ΗΝΙΟΧΟΣ. Απαντώντας στην κίνηση καλής θέλησης το Γενικό Επιτελείο του Ισραήλ προσκάλεσε την Ελλάδα, μαζί με τις ΗΠΑ και την Πολωνία, στην μεγαλύτερη αεροπορική άσκηση που έχει πραγματοποιηθεί από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
Ο Αλέξης Τσίπρας χρειάστηκε λιγότερο από ένα χρόνο για να ολοκληρώσει την προσπάθεια που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ακολούθησαν όλες οι διαδοχικές κυβερνήσεις για να μετατρέψουν την Ελλάδα σε δορυφόρο του Ισραήλ. Ξεπερνώντας όμως τους προκατόχους του, έκλεισε οριστικά τους διαύλους επικοινωνίας με τον αραβικό κόσμο και εξασφάλισε ότι οι επόμενες σφαγές στη Γάζα θα φέρουν και μια μικρή ελληνική σφραγίδα.
Άρης Χατζηστεφάνου
2.
Κοτζιάς: εχθρός Παλαιστινίων, φίλος Ουκρανίας.
