ΠΟΙΟΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ;
«ΗΔύση έχει γίνει ένας ολοκληρωτικός χώρος – ο χώρος μιας αυτοαμυντικής ηγεμονίας που υπερασπίζεται τον εαυτό της ενάντια στη δική της αδυναμία». (Ζαν Μποντριγιάρ)
Μία από τις πιο συχνά αναφερόμενες σκηνές στο Arthur Penn's Night Moves (1973) παρουσιάζει έναν απελπισμένο Gene Hackman να πέφτει μπροστά από μια μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση, παρακολουθώντας με μισή καρδιά έναν αγώνα αμερικανικού ποδοσφαίρου. Όταν η γυναίκα του μπαίνει μέσα και ρωτάει: «Ποιος κερδίζει;», μουρμουρίζει: «Κανείς. Η μία πλευρά απλώς χάνει πιο αργά από την άλλη». Όπως προέβλεψαν συνειδητά καταθλιπτικές ταινίες του Χόλιγουντ, όπως το Night Moves, η κρίση της δεκαετίας του 1970 σηματοδοτούσε ήδη το τέλος της καπιταλιστικής κοινωνικοποίησης: μια δομική και σύντομα παγκόσμια κοινωνικοοικονομική, πολιτιστική και ψυχολογική πανωλεθρία που εισέρχεται τώρα στη φάση της ταχείας κλιμάκωσής της (αν και το Χόλιγουντ αυτή τη φορά βρίσκεται σε πλήρη άρνηση).
Όπως γίνεται όλο και πιο σαφές, το σύστημα σήμερα επιβιώνει μόνο μέσω του επιτυχημένου μάρκετινγκ καταστάσεων έκτακτης ανάγκης: πανδημίες, στρατιωτικές συγκρούσεις, εμπορικοί πόλεμοι και άλλες καταστροφές που περιμένουν υπομονετικά στην ουρά. Το χάος και η αποσταθεροποίηση χρησιμοποιούνται σκόπιμα ως όπλο προκειμένου να προκαλέσουν μια σειρά παβλοφικών αλυσιδωτών αντιδράσεων των οποίων ο πραγματικός λόγος ύπαρξης είναι εμφατικά οικονομικός. Με άλλα λόγια, οι δυσκολίες «παγκόσμιας ανησυχίας» είναι ο μόνος πόρος που έχει απομείνει σε έναν καταρρέοντα πολιτισμό, του οποίου οι πληθυσμοί μοιάζουν όλο και περισσότερο με πλήθη ζόμπι που βαδίζουν κλειδωμένα προς το ζοφερό πεπρωμένο τους - ενώ το Instagram κάνει Instagram κάθε δευτερόλεπτο.
Με καθαρά συστημικούς όρους, η λογική είναι απλή: ο σημερινός καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς είναι εθισμένος σε μια αδιάσπαστη σειρά γεωπολιτικών σοκ που λειτουργούν ως άλλοθι, έτσι ώστε τα «κεφάλαια» να μπορούν να δημιουργηθούν από την οικονομική ανυπαρξία και να «ανακατευθυνθούν» επιδέξια στις χρηματιστηριακές αγορές. Τα παράγωγα και οι πύραυλοι είναι οι δύο όψεις του ίδιου καπιταλιστικού νομίσματος και εκείνοι που ασκούν έλεγχο στα παράγωγα συνήθως αποφασίζουν ποιος πυροβολεί πρώτος. Οι κερδοσκοπίες που βασίζονται στο χρέος σχετικά με ένα ατελείωτα υποθηκευμένο σύνολο πλασματικής αξίας που θα παραμείνει απραγματοποίητο είναι ένα παιχνίδι προσομοίωσης που απαιτεί συνεχή τραύματα. Το κεφάλαιο τώρα κανιβαλίζει βίαια το ίδιο του το μέλλον σε μια απελπισμένη προσπάθεια να κρύψει την αφερεγγυότητά του – ένα τέχνασμα που λειτουργεί μόνο στο βαθμό που το παραστατικό χρήμα που αντιπροσωπεύει τα IOUs δεν διεκδικείται πίσω ως μέσο αποθήκευσης αξίας.
Αλλά πρέπει να προστεθεί ότι ακόμη και αυτό το εγκληματικό Truman Show πλησιάζει τώρα στο σημείο όπου το ιστιοφόρο χτυπά τον ψεύτικο ορίζοντα από χαρτόνι. Το βασικό πρόβλημα θα πρέπει να είναι προφανές μέχρι τώρα: το πιο ισχυρό έθνος στον κόσμο – οι κυρίαρχοι της παγκοσμιοποίησης – πνίγεται στο χρέος και την αντιπαραγωγική κατανάλωση (κάτι που δεν είναι χωρίς ειρωνεία, γιατί σημαίνει ότι ο εκδότης του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος πεθαίνει από την ίδια την ασθένεια που εδώ και δεκαετίες επισκέπτεται άλλες χώρες για να τις ρουφήξει). Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί σε έναν άσκοπο και καταστροφικό αγώνα για να αποτρέψουν την κατάρρευση της παγκόσμιας ηγεμονίας τους, προσπαθώντας να μετακυλήσουν ένα σισύφειο βάρος χρέους που έχει αυξηθεί από τα 900 δισεκατομμύρια δολάρια του Ρήγκαν το 1981 στα σημερινά 35+ τρισεκατομμύρια δολάρια (ενώ ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ έχει αυξηθεί από 30% σε 122%).
Αν το ζήτημα του χρέους, εξεταζόμενο στο ευρύτερο πλαίσιο της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν ήταν αρκετά ηλίθιο αυτό καθαυτό, το πιο γελοίο μέρος της ιστορίας είναι ότι η υπερχρεωμένη και υπερ-αντιπαραγωγική υπερδύναμη χρειάζεται τώρα τη βοήθεια του πληθωρισμού για να κρατήσει καλυμμένο το βρώμικο υπογάστριό της. Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ απαιτούν αρνητικά πραγματικά επιτόκια: ο πληθωρισμός πρέπει να είναι υψηλότερος από την απόδοση του χρέους, εάν τα όλο και πιο αντιπαθή κρατικά χρεόγραφα (ειδικά τα T-notes και τα T-bills, δηλαδή τα βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα χρεόγραφα) πρόκειται να νομισματοποιηθούν και να αναχρηματοδοτηθούν. Όσο κουραστικά κι αν φαίνονται τα μαθηματικά του χρέους στους περισσότερους από εμάς, από μόνα τους επιβεβαιώνουν ότι το σημερινό σύστημα έχει χρεοκοπήσει – μια δύσκολη θέση που επιδεινώνεται σημαντικά από το πανταχού παρόν φαινόμενο της «άρνησης κατάρρευσης», το οποίο φέρνει το σύστημα πιο κοντά στη θερμοπυρηνική «λύση».
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κύριος σκοπός του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού δεν είναι πλέον απλώς να καταβροχθίζει κέρδη εις βάρος της ανθρώπινης και φυσικής ζωής· Πιο διεστραμμένα, για να επιδιώξει αυτόν τον σκοπό, πρέπει πρώτα να εμποδίσει την κλιμακούμενη μάζα των IOUs να αποκαλύψει το καθεστώς σκουπιδιών τους. Αυτός είναι ένας υπαρξιακός αγώνας που απαιτεί όλο και πιο χειριστικά, παράλογα και καταστροφικά μέτρα. Και δεδομένου ότι μεγάλο μέρος του καπιταλιστικού κόσμου είναι εξασφαλισμένο σε αμερικανικά κρατικά ομόλογα που μπορούν να επιβιώσουν μόνο με το να επεκταθούν στο μέλλον, θα φαινόταν θεμιτό να συμπεράνουμε ότι «τα σκατά έχουν χτυπήσει τον παγκόσμιο ανεμιστήρα». Ταυτόχρονα, ωστόσο, η παρακμή της Δύσης έχει πλέον πείσει μια σειρά γεωπολιτικών παραγόντων να αποκαλούν ρεαλιστικά τους εαυτούς τους έξω από ένα παιχνίδι θάρους που υπαγορεύεται από έναν αφερέγγυο αφέντη. Η συνεχιζόμενη διαδικασία αποδολαριοποίησης (που προαναγγέλλει το τέλος της κυριαρχίας του δολαρίου) μπορεί να φαίνεται λογική μόνο με καπιταλιστικούς όρους, και όμως έχει ήδη προκαλέσει ενδοσυστημικές συγκρούσεις (Ουκρανία, Μέση Ανατολή) που θα μπορούσαν εύκολα να επεκταθούν στον αφανισμό μεγάλων τμημάτων της ανθρώπινης ζωής στη Γη.
Η οικονομική άρνηση εκφράζεται μέσω διαφόρων μετρήσεων που είναι εντελώς παραπλανητικές – όπως το ΑΕΠ. Σήμερα, το ΑΕΠ μιας χώρας, στις λίγες περιπτώσεις όπου υποτίθεται ότι εξακολουθεί να καταγράφει κάποιο είδος «ανάπτυξης», αντικατοπτρίζει απλώς την ποσότητα των πιστώσεων που χρησιμοποιούνται σε αυτή την οικονομία. Η μηχανική αύξηση της παραγωγικότητας από ωκεανούς πιστώσεων που ξεδιάντροπα δημιουργούνται από τις κεντρικές τράπεζες είναι η παιδαριώδης στρατηγική που συνοψίζει την διανοητικά οπισθοδρομική κατάσταση του πολιτισμού μας και των ετοιμόρροπων ηγετών του. Ο μόνος στόχος είναι να κλωτσήσουμε το χρέος στο δρόμο, με κόστος περισσότερη αγωνία για εμάς, και, ιδιαίτερα, την εν ψυχρώ εξόντωση χιλιάδων αναλώσιμων αμάχων. Όποια (ασήμαντη) «ανάπτυξη» μπορεί κανείς να επικαλεστεί με βάση την κλιμάκωση των ελλειμμάτων, μπορεί να είναι σίγουρος ότι πρόκειται για ψεύτικη ανάπτυξη, αφού μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω τεχνητής νομισματικής επέκτασης. Η επέκταση των ήδη μέγιστων πιστωτικών ορίων αντιπροσωπεύει μια πορεία δράσης της οποίας το σωρευτικό αποτέλεσμα είναι, από οικονομική άποψη, η σταδιακή αλλά ασταμάτητη καταστροφή εκείνων των μονάδων χρέους που είναι επίσης γνωστές ως νομίσματα fiat. Ο τρόπος με τον οποίο χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο ή οι ΗΠΑ πωλούν στο κοινό την ιστορία ότι, παρά τις δημοσιονομικές μαύρες τρύπες τους, πρόκειται να αναθερμάνουν την πραγματική ανάπτυξη μέσω «στρατηγικών επενδύσεων», είναι τόσο απελπισμένος όσο και παράλογος. Είναι ισοδύναμο με τη διεξαγωγή αισθητικής χειρουργικής σε έναν nonagenarian που πάσχει από καρκίνο σταδίου-4. Είναι, επομένως, ένα ψέμα, του οποίου ο μόνος στόχος είναι να στηρίξει τις τεχνητά διογκωμένες χρηματιστηριακές αγορές.
Το πλαίσιο με επίκεντρο το δολάριο που τώρα σπάει στις ραφές είναι το νομισματικό σύστημα που είχαμε από το 1944 (συμφωνία Bretton Woods), όπου το δολάριο ΗΠΑ λειτουργεί ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα και τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα ως πρωτογενή παγκόσμια χρεόγραφα. Κατά το δεύτερο εξάμηνο του 20ου αιώνα, αυτή η νομισματική τάξη έχει υποστεί ορισμένες βασικές προσαρμογές που τελικά οδήγησαν στη δημιουργία αυτού που είναι κοινώς γνωστό ως «κύκλος ελλείμματος» μεταξύ των ΗΠΑ και των χωρών της Ανατολικής Ασίας όπως η Κίνα και η Ιαπωνία. Από τη δεκαετία του 1970, οι ΗΠΑ έχουν 1) αποβιομηχανοποιήσει δραστικά την οικονομία τους. 2) Άρχισε να έχει μεγάλα εμπορικά ελλείμματα. και 3) Επέτρεψε στα κεφάλαιά της να ρέουν σε πρόσφατα βιομηχανοποιημένες χώρες με τεράστιες δεξαμενές φθηνού εργατικού δυναμικού, όπως η Κίνα. Η παραγωγικότητα έχει μετακινηθεί αθόρυβα από το ένα μέρος του πλανήτη στο άλλο, ακολουθώντας τη φυσική τάση του κεφαλαίου να εκμεταλλεύεται τη λιγότερο ρυθμιζόμενη διαθέσιμη εργατική δύναμη.
Το 1971, ο πρόεδρος Νίξον αποσύνδεσε το δολάριο από τον χρυσό, ενώ παράλληλα ήρε το 21ετές εμπορικό εμπάργκο κατά της κομμουνιστικής Κίνας (μια νέα διμερής εμπορική συμφωνία τέθηκε σε ισχύ το 1980). Ενώ το εμπόριο ήταν αργό κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 - με την Κίνα να παραμένει ένα μέρος για να πουλήσει παρά να παράγει προϊόντα - οι μεταρρυθμιστικές πολιτικές που εισήγαγε ο Κινέζος ηγέτης Ντενγκ Σιαοπίνγκ τον Δεκέμβριο του 1978 (ο Μάο Τσε Τουνγκ είχε πεθάνει το 1976) άρχισαν να αντιστρέφουν την κατεύθυνση των επενδύσεων και του εμπορίου. Ο Deng, με άλλα λόγια, άνοιξε την πόρτα της Κίνας στις πρωτεύουσες των ΗΠΑ, ιδιαίτερα με τη δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (αρχικά στο Shenzhen, Zhuhai, Shantou και Xiamen) όπου οι ξένες επενδύσεις ήταν σε θέση να επωφεληθούν από ένα τεράστιο και σε μεγάλο βαθμό απορρυθμισμένο εργατικό δυναμικό. Από τότε, πολυεθνικές εταιρείες με έδρα τις ΗΠΑ (συμπεριλαμβανομένων των Nike, Apple και Walmart) άρχισαν να αναθέτουν την παραγωγή στην Κίνα, η οποία έγινε το νέο κέντρο διακρατικής δημιουργίας αξίας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: η Κίνα παράγει φθηνά αγαθά που οι ΗΠΑ εισάγουν και καταναλώνουν χάρη στη χρηματοπιστωτική «βιομηχανία» της που βασίζεται στο δολάριο. Ως εκ τούτου, οι ΗΠΑ ήταν σε θέση να επεκτείνουν το χρέος τους και να έχουν μεγάλα εμπορικά ελλείμματα χωρίς να χρεοκοπήσουν χάρη σε μια «πανούργα» ανταλλαγή: η παραγωγή τους μεταφέρθηκε στην Κίνα, ενώ η Wall Street συγκέντρωσε την παγκόσμια υπερπαραγωγή χάρη στην παγκόσμια κυριαρχία του δολαρίου. Δεδομένου ότι όλες οι παραγωγικές χώρες χρειάζονται δολάρια για να είναι σε θέση να συναλλάσσονται διακρατικά, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να πουλήσουν τα εμπορεύματά τους στις αγορές των ΗΠΑ (και της συλλογικής Δύσης), ενώ επενδύουν επίσης τα πλεονάσματά τους σε μετοχές με βάση το δολάριο και ομόλογα με βάση το δολάριο (αμερικανικά κρατικά ομόλογα).
Εν ολίγοις, ένα σημαντικό μέρος των καθαρών πλεονασμάτων που κέρδισαν οι εμπορικοί εταίροι των ΗΠΑ επέστρεψε στις αγορές μετοχών και χρέους των ΗΠΑ. Στη δεκαετία του 1990, αυτή η εισροή ξένου κεφαλαίου άρχισε να τροφοδοτεί την έκρηξη της στρατιωτικής βιομηχανίας των ΗΠΑ με βάση το έλλειμμα (η οποία μετέτρεψε τις ΗΠΑ σε «παγκόσμιο χωροφύλακα»), ενώ παράλληλα διόγκωσε τεράστιες χρηματοπιστωτικές φούσκες και φούσκες ακινήτων, οι οποίες με τη σειρά τους υποστήριξαν μια γιγαντιαία καταναλωτική έκρηξη (το 70% του ΑΕΠ των ΗΠΑ εξακολουθεί να βασίζεται στις καταναλωτικές δαπάνες). Ουσιαστικά, τόσο η κρατική όσο και η ιδιωτική κατανάλωση στις ΗΠΑ βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό στον δανεισμό από τους ίδιους ξένους προμηθευτές στους οποίους οι ΗΠΑ είχαν αναθέσει την παραγωγή εμπορευμάτων. Αρχικά, αυτός ο μηχανισμός που βασίστηκε στη δύναμη αναρρόφησης του δολαρίου καθιέρωσε μια σχετικά σταθερή αλληλεξάρτηση μεταξύ της μη παραγωγικής κατανάλωσης των ΗΠΑ και της ασιατικής εξαγωγικής παραγωγής - με τον στρατό των ΗΠΑ να ενισχύει το δολάριο μέσω δολοφονικών πολέμων μετά την 9/11 που είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια εκατομμυρίων αθώων ζωών. Ωστόσο, από την παγκόσμια κατάρρευση του 2008, αυτός ο εύθραυστος και εγγενώς δολοφονικός συμβιβασμός έχει επιδεινωθεί γρήγορα σε έναν παγκόσμιο ανεμοστρόβιλο πλασματικής νομισματικής επέκτασης, ο οποίος είναι πλέον μη διαχειρίσιμος μόνο μέσω της συμβατικής οικονομικής πολιτικής.
Οι παραπάνω παρατηρήσεις από μόνες τους θα πρέπει να μας πείσουν να εγκαταλείψουμε την εσφαλμένη αντίληψη ότι οι εθνικές οικονομίες συντονίζουν το εμπόριο αυτόνομα. Αντ 'αυτού, είναι η διακρατική και απρόσωπη κίνηση κεφαλαίων που καθορίζει τις περισσότερες επιλογές που γίνονται από μεμονωμένες χώρες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που σχετίζονται με την κλιμάκωση του πολέμου. Μόνο σήμερα το κεφάλαιο ανταποκρίνεται στο όνομά του: μια ανώνυμη, αφηρημένη, μεταφυσική και τυραννική ολότητα που επιβλέπει σχεδόν οτιδήποτε συμβαίνει στον πλανήτη Γη. Το να δούμε το «παγκόσμιο καπιταλιστικό» δάσος από τα δέντρα της «εθνικής οικονομίας» είναι επομένως απαραίτητο αν θέλουμε να ξετυλίξουμε τον «μπερδεμένο ιστό που υφαίνουμε όταν εξασκούμαστε για πρώτη φορά στην εξαπάτηση» (όπως το έθεσε ο Sir Walter Scott το 1808). Η πιστωτική και χρηματική κρίση που βιώνουμε, η οποία μετατρέπεται σε γεωπολιτικό εφιάλτη, σχεδόν ποτέ δεν θεωρείται ως το αναγκαίο καταστροφικό αποτέλεσμα της εσωτερικής διάβρωσης της πραγματικής καπιταλιστικής συσσώρευσης. Αυτό που οδυνηρά λείπει από τις περισσότερες κριτικές – ειδικά εκείνες της αριστεράς – είναι το ουσιαστικό και επομένως θεμελιώδες μέρος: η εστίαση στην κατάρρευση της καπιταλιστικής κοινωνικοποίησης ως τέτοιας.
Ο κύκλος ελλείμματος ΗΠΑ-Κίνας επιδεινώνεται εδώ και δεκαετίες, κυρίως επειδή το παγκόσμιο αποθεματικό περιουσιακό στοιχείο αντιπροσωπεύει ταυτόχρονα ένα χρέος τέτοιου μεγέθους που τώρα θέτει υπό αμφισβήτηση τη φερεγγυότητα της κυρίαρχης χώρας - η οποία, με τη σειρά της, οδηγεί τους ξένους επενδυτές στα αμερικανικά κρατικά ομόλογα να επανεξετάσουν τις επενδύσεις τους. Επιπλέον, μετά την πρόσφατη κατάσχεση 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων από τις ΗΠΑ σε ρωσικά περιουσιακά στοιχεία στη Δύση, όλοι βλέπουν τον βαθμό στον οποίο το δολάριο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όπλο και, ως εκ τούτου, συνειδητοποιούν ότι είναι καιρός να εξετάσουν το σχέδιο Β. Δεδομένης της πολύ ασταθούς νομισματικής υπεροχής τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μέχρι στιγμής διατηρήσει το χρέος τους αξιόπιστο (έναντι πιθανής χρεοκοπίας των κρατικών ομολόγων τους) κυρίως χρηματοδοτώντας πολέμους και άλλες παγκόσμιες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, των οποίων ο βασικός σκοπός είναι να δικαιολογήσουν την εκτύπωση περισσότερων μετρητών, επιδιώκοντας παράλληλα αρνητικά πραγματικά επιτόκια και ωθώντας τον κόσμο προς μια νέα νομισματική υποδομή βασισμένη σε ψηφιακά περιουσιακά στοιχεία που τελικά θα ελέγχονται κεντρικά. Ακόμη και με ρεαλιστικούς καπιταλιστικούς όρους, αυτό δεν είναι ένα «βιώσιμο» σύστημα. Κατ 'αρχάς, κανένας λογικός επενδυτής δεν είναι πρόθυμος να χάσει κρατώντας ομόλογα που διογκώνονται από την κυβέρνηση μιας χώρας που έχει χρέος άνω των 35 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Ακριβώς σύμφωνα με τα καπιταλιστικά πρότυπα, αυτό το σύστημα είναι ένας νεκρός που περπατάει.
Ποιες είναι λοιπόν οι προοπτικές για το εγγύς μέλλον; Οι κεντρικές τράπεζες της Δύσης και της Ιαπωνίας λειτουργούν επί του παρόντος με αυτόματο πιλότο για να αποφύγουν μια κατάρρευση του χρηματιστηρίου. Η Federal Reserve, ειδικότερα, προσπαθεί να κρατήσει ένα σπασμένο βάζο μαζί, τουλάχιστον μέχρι τις 5 Νοεμβρίουου. Αλλού, οι χώρες φορτώνονται με σκληρά περιουσιακά στοιχεία, συμπεριλαμβανομένου του χρυσού, του αργύρου, του πετρελαίου και των σπάνιων γαιών. Εάν σκάσει η φούσκα των μετοχών, η Κίνα και άλλες χώρες BRICS θα έχουν τουλάχιστον μερική υποστήριξη. Αλλά δεδομένου ότι η τελική αιτία της κρίσης είναι ότι η συνολική αξία που παράγεται (για την οποία αγωνίζονται οι ανταγωνιζόμενοι συμμετέχοντες) συρρικνώνεται, τα «έξυπνα» ατομικά ή εθνικά κεφάλαια μπορούν να κρατήσουν το κεφάλι τους πάνω από το νερό μόνο για σύντομο χρονικό διάστημα και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το κοινωνικά αλληλένδετο πεπρωμένο τους. Η υποτίμηση του νομίσματος περιλαμβάνει τώρα ολόκληρη την αναπαραγωγή πλήρως κεφαλαιοποιημένων κοινωνιών, που λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο μιας γενικής επέκτασης της πίστωσης (συμπεριλαμβανομένης της Κίνας). Και επειδή ο καπιταλισμός έχει ήδη καταναλώσει το δικό του μέλλον, ο πυρηνικός μηδενισμός είναι ένας ισχυρός υποψήφιος για την επόμενη «πιο ρεαλιστική» επιλογή στο τραπέζι. Εξάλλου, ο πόλεμος είναι εγγενώς πληθωριστικός. Όσο πιο καταστροφικός είναι ένας πόλεμος, τόσο περισσότερο θα παρέχει στις ΗΠΑ και τους υποταγμένους (μαζοχιστές) συμμάχους τους στην ΕΕ δικαιολογίες για την εφαρμογή καθεστώτων ελέγχου κεφαλαίων και διανομής αγαθών ή υπηρεσιών σε ένα περιβάλλον μετά τον Covid, όπου οι πληθυσμοί έχουν ήδη εκπαιδευτεί επιτυχώς στην πολιτική συμμόρφωση.
Αν, επομένως, έχουμε ένα μόνο ηθικό καθήκον, είναι να εκπαιδεύσουμε τις νέες γενιές να σκεφτούν κριτικά για τις πραγματικές αιτίες πίσω από τη βίαιη κατάρρευση του συστήματος. Ωστόσο, το κεφάλαιο φαίνεται να έχει προβλέψει εδώ και καιρό οποιαδήποτε τέτοια κίνηση αποικίζοντας όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης. Ο καλλωπισμός των νέων γενεών σε μια «κουλτούρα» ναρκισσιστικής αμβλείας και περήφανης συναίνεσης είναι ζωτικής σημασίας για την εγκαθίδρυση ενός νέου ολοκληρωτικού καθεστώτος όπου η φτώχεια, η βία και η χειραγώγηση κανονικοποιούνται. Οι όμιλοι κοινωνικών μέσων προσφέρουν μια τέλεια περίπτωση. Ο εθισμός στον κύλινδρο του τηλεφώνου, για παράδειγμα, είναι υπνωτικός από μόνος του, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο που εμφανίζεται σύντομα στην οθόνη. Μόλις τα μάτια παγιδευτούν στο διαβολικό τέχνασμα, ο νους απευαισθητοποιείται αμέσως στην ανάγκη για σοβαρή κριτική σκέψη. Έτσι, ενώ συνεχίζουμε να τροφοδοτούμε τους εθισμούς μας στην οθόνη, οτιδήποτε μπορεί να συμβεί «εκεί έξω», συμπεριλαμβανομένου του πολτοποίησης των παιδικών σωμάτων κάτω από δημοκρατικές βόμβες που παράγονται από ηθικούς κατασκευαστές όπλων και εγκρίνονται από φιλελεύθερες κυβερνήσεις «στις οποίες εμπιστευόμαστε». Από το μεγάλο πείραμα του Covid, το παγκόσμιο χωριό κατοικείται όλο και περισσότερο από παράξενα πλάσματα προγραμματισμένα να συζητούν αντωνυμίες αντί να ασχολούνται κριτικά με τις καταστροφικές διαδικασίες της φονικής μηχανής που ονομάζεται κεφάλαιο. Πιο επειγόντως από ποτέ, οι άνθρωποι πρέπει να βρουν τρόπους να αποπρογραμματίσουν το μυαλό και τις συνήθειές τους, διαφορετικά ο κίνδυνος είναι ότι ούτε ο ήχος μιας πυρηνικής έκρηξης δεν θα τους ταρακουνήσει από την εκπαιδευμένη συναίνεσή τους.
