1. ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ Η μοιρασμένη οδύνη, η οδύνη που κοινωνείται, "ζέστανε" τις καρδιές... 2. ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ - ΑΔΥΝΑΤΕΣ ΨΥΧΕΣ: θα περίμενα δύναμη ψυχής από μεγάλες φωνές του τραγουδιού, γνωστούς καλλιτέχνες και ανθρώπους του πνεύματος και της εκπαίδευσης. Να ήταν εκεί, στον τόπο που συν - κοινωνείται η αλήθεια.

1. 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Κάτι σπουδαίο συνέβη χθες βράδυ στο συλλογικό μας ασυνείδητο.

Η μοιρασμένη οδύνη, η οδύνη που κοινωνείται, "ζέστανε" τις καρδιές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, αφαιρώντας τους το "παγωμένο" κέλυφος που το διαρκές συλλογικό μας τραύμα είχε προκαλέσει. Μπορούμε να νοιώθουμε ξανά!

Το αρχέτυπο της "παγωμένης" αδιαφορίας υποχώρησε δραστικά μπροστά στην ανάδυση της κοινής για όλους μας ευαλωτότητας.

Η κοινότητα όλων των νεκρών και ζωντανών μας μαζί, η συστημική μας "κοινότητα μοίρας" (Bert Hellinger), συγκροτήθηκε εκ νέου ως άλλη Εκκλησία του Δήμου και το ψήφισμα εγκρίθηκε πανηγυρικά.

Όλοι μας, οι ζωντανοί και οι αγαπημένοι μας νεκροί, ήταν "εκεί" κοινωνώντας από το κοινό κοχλιάριο της Αγάπης.

Εκείνες τις ώρες οι ψυχές απαλλάσσονται από τις ναρκισσιστικές του υπεκφυγές, τα χελωνίστικα καβούκια μας θρυμματίζονται και το κοινό τραύμα εκτίθεται με γενναιότητα στη συμπονετική ανάσα του διπλανού.

Οι κοινωνικοί ιστοί που είχαν εδώ και χρόνια διαραγεί, στη στιγμή επανασυντίθενται. Ο συντονισμός με τον Άλλο που επίσης πονά κατορθώνεται, όπως οι μουσικές, οι φωνές του τραγουδιού εναρμονίζονται κι ας είναι η καθεμιά διαφορετική.

Όλη αυτή η ωκεάνεια κοινωνική δυναμική συμπυκνώνεται, "βάζει λόγια στα δάκρυα μας" και εκφράζεται επιτέλους στον λυγμό του Foivos Delivorias.

"Δεν θα κάνω πίσω

Και δεν θα ξεχάσω

Θα σε πάρω εγώ

παιδάκι μου όταν φτάσω".

Η ανάληψη της ενήλικης ευθύνης επούλωσης του Συλλογικού Τραύματος, η θεραπευτική του βάση δηλαδή, έχει ήδη θεμελιωθεί.

Μέσα απ' αυτες τις δεκαέξι λέξεις το Συλλογικό μας Ασυνείδητο βρήκε τον δρόμο του να γίνει συνειδητό. Η δέσμευση έρχεται με τεράστια δύναμη από το παρόν, κοιτά στο παρελθόν και αναφέρεται στο μέλλον. "Θα σε πάρω εγώ παιδάκι μου όταν φτάσω".

Το "παιδάκι μου" είναι ο νέος νοηματοδοτικός ελκυστής, που μας σηκώνει από τον εντός μας καναπέ. Αυτό ορίζει πλέον τη στάση μας απέναντι στα πράγματα.

Δεν σημαίνουν όλα αυτά πως από αύριο όλα θα είναι διαφορετικά στην "έρημη χώρα". Θέλει χρόνο το νερό που ποταμού να τρέξει απ' την πηγή του ως τη θάλασσα. Θέλει χρόνο η νερένια οργή για να πνίξει τους ανεύθυνους υπεύθυνους και τους "άνοιωθους" συνοδοιπόρους τους.

Αλλά η πηγή ήδη αναβλύζει, ρέει και κανείς δεν μπορεί να τη σταματήσει...

2. Γρηγόρης Κλαδούχος