«Είναι μία φωνή που ισορροπεί με ευφυΐα ανάμεσα στο κλασικό και το λαϊκό τραγούδι, χωρίς να χάνει ποτέ τον αισθησιασμό της. Μια πλήρης φωνή» 

Μάνος Χατζιδάκις

«Έχει βαθειά αφοσίωση στη Μουσική, μεγάλο ταλέντο και με θρησκευτική θα έλεγα σοβαρότητα αντιμετωπίζει το λειτούργημά της. Οι ερμηνείες της φτάνουν στην καρδιά της μουσικής»                   

Μίκης Θεοδωράκης

Είχα την τύχη να ακούσω τη Νένα Βενετσάνου, σχετικά πρόσφατα, σε μία παράστασή της με τον εξαιρετικό κιθαριστή Γιώργο Τοσικιάν και τον σπουδαίο Μάνο Αβαράκη στα πνευστά. Η φωνή της Νένας μας τύλιγε σαν αέρινο πέπλο, ενσωματώνοντας την ουσία του ελληνικού πολιτισμού, μεταφέροντας με ασύλληπτη μαεστρία τα νοήματα και τα συναισθήματα των στίχων και της μουσικής.

Ακούγοντας τη Νένα, δεν ακούμε απλώς μουσική· βιώνουμε μια εμπειρία που αγγίζει τα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης. Σαν ποιήτρια που πλάθει τα λόγια της με αγάπη και στοργή, η Νένα Βενετσάνου σμιλεύει τις μελωδίες και τις φωνητικές της εκφράσεις με την ίδια προσοχή και αφοσίωση. Η τέχνη της, μια συνύπαρξη παράδοσης και νεωτερισμού, αποκαλύπτει την αληθινή δύναμη της μουσικής, να ανακαλύπτει την ομορφιά και την ουσία της ζωής, να ενώνει τις ψυχές και να εμπνέει.

Τέλος, θα ήθελα να μου επιτραπεί να χαρακτηρίσω τη Νένα Βενετσάνου ως μια ιέρεια της χώρας μας, σαν να έρχεται από τους αρχαίους μύθους, που με την καλλιτεχνική της πολυπραγμοσύνη και την κοινωνική της δράση συμβάλει καθοριστικά στον ελληνικό πολιτισμό. Θα της οφείλουμε για πάντα ευγνωμοσύνη για την προσφορά της.

Λάμπρος Μητρόπουλος

Με ιδιαίτερη χαρά φιλοξενούμε αυτό το μήνα στο Ραδιόφωνο Τέχνης μία από τις σημαντικότερες Ελληνίδες συνθέτριες και ερμηνεύτριες της εποχής μας. Η φωνή της αιωρείται ανάμεσα στην εφηβικότητα και στη δραματικότητα. Αφουγκράζεται τους παλμούς των γεγονότων, τα οποία μελοποιεί και μας τα προσφέρει με έναν τρόπο μοναδικό. Καθόλη τη διάρκεια της πορείας της υπηρετεί έναν υψηλού επιπέδου ποιητικό λόγο, αφήνοντας με αυτό τον τρόπο το στίγμα της στις ερμηνείες της.

Γιώτα Ευταξία

Γιώτα Ευταξία.: Αγαπητή κα Βενετσάνου σας καλωσορίζω στο Ραδιόφωνο Τέχνης. Ειλικρινά είναι μεγάλη η τιμή και η χαρά που δεχτήκατε να έχουμε αυτό τον διάλογο.

Νένα Βενετσάνου.: Εγώ σας ευχαριστώ για την πρόσκληση!

Γ.Ε.: Όταν ακούω τη φωνή σας αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι σε μία άλλη εποχή, σε μία αθώα εποχή, σε μία καλής ποιότητας εποχή. Είναι μία φωνή που με προκαλεί να ονειρευτώ. Εσείς κα Βενετσάνου ονειρεύεστε μέσα από τα τραγούδια σας;

Ν.Β.: Μα ανήκω σε μια άλλη εποχή, είμαι μπροστά; Δεν ξέρω. Μπορεί. Πάντως όταν φτιάχνω ή όταν επεξεργάζομαι τα τραγούδια μου εμφανίζονται κάποιες βιωματικές εικόνες, ένα προσωπικό ονειροδρόμιο, αλλά αυτό δεν μοιράζεται . Η περίοδος της δικτατορίας όπου μεγάλωσα δεν ήταν ούτε αθώα, ούτε είχε ποιότητα και το λαϊκό τραγούδι εκείνης της εποχής ήταν σαν το σημερινό συνονθύλευμα που μας ταλαιπωρεί.

Γ.Ε.: Θα πάμε αρκετά πίσω για να συναντήσουμε την μικρή Νένα. Μιλήστε μας για τα παιδικά σας χρόνια, για τις πρώτες σας αναμνήσεις.

Ν.Β.: Θα σας πω κάτι, δεν θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ μικρό. Είχα πάντα μία ψυχή μεγάλη και ώριμη, έτοιμη για τα σοβαρά. Ίσως γι’ αυτό βρήκα στο τραγούδι το παιχνίδι. Με το τραγούδι όλα άλλαζαν. Έδινε στην ψυχή μου μια εσωτερική κίνηση που τα χαζοτράγουδα της εποχής δεν μου την έδιναν. Μου άρεσε πολύ η κλασική μουσική. Όταν όμως ανακάλυψα τη δύναμη του λόγου, της ποίησης και το τραγούδι που ονόμαζαν «έντεχνο», αυτό με μάγεψε όπως και όλη η Ελληνική Μουσική.

Γ.Ε.: Πότε θυμάστε τον εαυτό σας να τραγουδά για πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο;

Ν.Β.: Πάντα με θυμάμαι να τραγουδώ με ή χωρίς κόσμο. Ήξερα απέξω πολλά τραγούδια, ό,τι άκουγα από το ραδιόφωνο της εποχής. Με τα χρόνια όμως, όταν άρχισα να τραγουδάω σε χορωδίες, αυτά τα τραγούδια της μόδας μου φαινόντουσαν ρηχά. Με τον Θεοδωράκη ανακάλυψα την μελοποιημένη ποίηση. Σε ηλικία 14 ετών άκουσα τον Ματωμένο Γάμο και το Παραμύθι χωρίς όνομα και άλλαξα. Βρήκα την ισορροπία μου. Από τότε άρχισα να εντυπωσιάζω το ακροατήριό μου και αυτή η αποδοχή με ενθάρρυνε. Σιγά-σιγά άρχισα να τραγουδώ και τα δικά μου τραγούδια.

Γ.Ε.: Σε κάθε άνθρωπο λειτουργεί ένα σύνολο από παράγοντες που υφαίνουν με έναν τρόπο την εξέλιξή του. Ποιοι θα λέγατε ότι ήταν εκείνοι οι παράγοντες που σας οδήγησαν να ασχοληθείτε με το τραγούδι;

Ν.Β.: Τι να πω; Όταν τραγουδούσα γινόταν ησυχία. Από μικρό παιδί ξεχώριζα στις χορωδίες ό,τι κι αν τραγουδούσα. Ήταν μυστήριο πράγμα. Μία ωραία φωνή, μόνο όταν ανοίξει το στόμα του ο άνθρωπος την αντιλαμβάνεσαι, τίποτε άλλο δεν προδίδει αυτή την ιδιότητα. Πρέπει να τραγουδήσεις, διαφορετικά κανείς δεν υποψιάζεται τίποτα. Το σολφέζ το τραγουδούσα χρωματίζοντας τις νότες. Ήταν σπάνιο για παιδάκι. Ακόμα και στο εξωτερικό που είχα μείνει για ένα χρόνο όταν ήμουν 9 χρονών, διότι ήμουν φυματική, τραγουδούσα κάθε Κυριακή σόλο τα τραγούδια της καθολικής λειτουργίας.

Στο γυμνάσιο μέσα στη χούντα είχα κάνει ένα δίωρο ρεσιτάλ στο χημείο a capella με τραγούδια Θεοδωράκη- Χατζιδάκι και το θυμούνται ακόμα. Τέτοια έκανα. Όταν ήμουν 17 ετών η δασκάλα του πιάνου στην Ερμούπολη με έβαζε και της τραγουδούσα. Πιο πολύ τραγουδούσα παρά μάθαινα πιάνο. Στις παρελάσεις έπαιζα γκράν κάσα που δεν την καταδεχόντουσαν. Θα σας διηγηθώ μια ιστορία από την πενταήμερη. Φτάσαμε στην Πάρο κατά τις 6 το πρωί και τρέξαμε σε ένα καφενείο να πιούμε κάτι και ξαφνικά ένας τύπος με σαγιονάρες άρχισε να ουρλιάζει ‘’SHUT UP! Olo fonazete edo…isihia .…’’

Είχαμε που είχαμε τη χούντα και ξαφνικά ένας τουρίστας μας διατάζει στ’ Αμερικάνικα να βγάλουμε τον σκασμό, επειδή έπινε το καφεδάκι του. Έγινα θηρίο φυσικά και όπως είχαμε σκύψει το κεφάλι -και οι καθηγητές μαζί- μου βγαίνει μια φωνή απόκοσμη « Ήταν καμάρι της Αυγής και καβαλάρης κλπ και σιγά-σιγά ανεξέλεγκτα δυνάμωνα….. Γύρισε κάμπους και βουνά ……..ποιος το’λπιζε να γίνουνε τα μούσκλια τα νυχτιάτικα στεφάνι στα μαλλιά του!!» Ο τύπος έμεινε…και έρχεται μπροστά μου γονατίζει και μου φιλάει το χέρι ζητώντας συγγνώμη και εξαφανίζεται. Η ιστορία όμως δεν σταματάει εδώ. Όταν γύρισα στην Ερμούπολη και πήγα στο ωδείο, η δασκάλα μου μού λέει: Νένα ήσουν στην Πάρο; Ήρθε ο φίλος μου ο Πίτερ, ένας Αμερικανός μαέστρος που ζει στη Ν.Υόρκη και μου είπε ότι άκουσε την ωραιότερη φωνή που είχε ακούσει στη ζωή του. Το τι αγαλλίαση ένοιωσα, δεν περιγράφεται.

Γ.Ε.: Το 1973, ενώ στην Ελλάδα ήταν δικτατορία, πήγατε στο Παρίσι για να συνεχίσετε τις σπουδές σας. Πρόκειται για μία δύσκολη απόφαση, δεδομένης της εποχής και των καταστάσεων που επικρατούσαν. Περιγράψτε μας τα χρόνια της διαμονής και των σπουδών σας εκεί.

Ν.Β.: Έφυγα για τη Γαλλία τον Σεπτέμβριο του 1973 και πήγα στην Μπεζανσόν, εκεί που σπούδαζε Ιατρική ο αδελφός μου. Πριν φύγω ήδη είχα αρχίσει μαθήματα με την Έλλη Νικολαΐδου, μια σπουδαία μουσικό και διευθύντρια χορωδίας. Απίθανη δασκάλα. Είχε σπουδάσει στη Μόσχα στο Ωδείο Τσαϊκόφκι, είχε κάνει εξορία στο χωριό Τρίκερι κλπ. Εκείνη κατάφερε κι έμαθε τις χωριατοπούλες, οι οποίες δεν ήξεραν καν να γράφουν, να τραγουδούν Σούμπερτ για τετράφωνη χορωδία, αλλά και ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια.

Στην Μπεζανσόν λοιπόν γράφτηκα κι εγώ στο Πανεπιστήμιο και όταν τελείωσαν τα γραφειοκρατικά πήρα το τρένο για το Παρίσι (1974) για να συναντήσω την Ίρμα Κολάση, η οποία με είχε ακούσει στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1972 και την είχα ενθουσιάσει. Για τέσσερα χρόνια, κάθε 15 μέρες πήγαινα στο Παρίσι με το τρένο, κάνοντας 10 ώρες ταξίδι αλέ ρετούρ για να πάω στο στούντιο που διατηρούσε στην Σάλ Πλεγιέλ. Εκεί παρακολουθούσα και τις άλλες τις μαθήτριες έως ότου έρθει η ώρα να φύγω. Το καλοκαίρι όταν ερχόταν στην Ελλάδα κάναμε και συμπληρωματικό μάθημα. Τα μαθήματα με την Κολάση ήταν επικά. Κατάλαβε εγκαίρως ότι εγώ και η όπερα είχαμε πάρει διαζύγιο. Όπως σας είπα, εγώ είχα τη λαϊκή μούσα στο μπαϊράκι μου.

Γ.Ε.: Καθοριστική ήταν η συνάντησή σας με τον παραγωγό Αλέκο Πατσιφά, ο οποίος σας πρότεινε το 1979 να ηχογραφήσετε έναν δίσκο με δικές σας συνθέσεις. Συγκεκριμένα ο δίσκος αυτός περιελάμβανε μελοποιήσεις 5 ποιημάτων του Πωλ Ελυάρ στα γαλλικά και έξι ελληνικά τραγούδια. Αυτός ο δίσκος σας καθιέρωσε στην ελληνική δισκογραφία ως τραγουδοποιό σε ηλικία μόλις 24 ετών. Σε αυτή την ηλικία τι είναι αυτό που σας ώθησε να δημιουργήσετε τα δικά σας τραγούδια; Κάποια ανάγκη πνευματικής αναζήτησης ίσως;

Ν.Β.: Ναι, ο κ.Πατσιφάς μου έδωσε τη δυνατότητα να ηχογραφήσω τα δικά μου τραγούδια, επειδή εκεί ήμουν πιο αληθινή. Τα είχα παρουσιάσει και στην Κολάση και τα είχε εγκρίνει. Μέσα σε ένα χρόνο ο Πατσιφάς με καθιέρωσε. Το 1980 κυκλοφόρησε ο δίσκος αυτός με τις καλύτερες συνθήκες. Άνοιγα την εφημερίδα και έβλεπα μισή σελίδα για τον δίσκο μου. Ακολούθησε Χατζιδάκις, Εθνικό θέατρο με Ματωμένο Γάμο, Τρίτο Πρόγραμμα με Λιλιπούπολη, Θεοδωράκης, ο οποίος τότε σάρωνε, ενώ είχα ήδη τραγουδήσει Καραΐνδρου, Λεοντή, Μαμαγκάκη και άλλους μεγάλους συνθέτες. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι είχα τύχη.

Γ.Ε.: Είστε ένας άνθρωπος με βαθιά πολιτική συνείδηση. Αφουγκράζεστε τους κοινωνικούς αγώνες και μετέχετε σε αυτούς μέσα από τα τραγούδια σας. Πώς συνδυάζεται η ευαισθησία του καλλιτέχνη με την πολιτική;

Ν.Β.: Τέχνη και Ελευθερία πάνε μαζί. Εγώ μεγάλωσα μέσα στη χούντα με τις γελοίες γιορτές και τη λογοκρισία των ομορφότερων ελληνικών τραγουδιών. Δεν μου ήταν δύσκολο να ξεχωρίσω τι είναι πολιτικό στο τραγούδι και τι όχι. Σήμερα είναι διαφορετικά τα ακούσματα. Εκτός από κάποια τραγούδια πολύ χαρακτηριστικά, για παράδειγμα το Σιγά μην κλάψω του Αγγελάκα, το τραγούδι έχει πάει αλλού. Έχει πόνο, έχει δράμα, έχει και χαβαλέ, αλλά…είναι ρηχό.

Γ.Ε.: Το 1984 κυκλοφόρησε ο δεύτερος προσωπικός σας δίσκος Το κουτί της Πανδώρας. Θα μου επιτρέψετε να σταθώ στον δίσκο αυτό καθώς πρόκειται για μία ιδιαίτερη δουλειά, δεδομένου ότι αποτελεί μία κατεξοχήν γυναικεία δημιουργία και φυσικά μία πολύτιμη συνεισφορά στον πολιτισμό μας. Πώς προέκυψε ο τίτλος αυτός;

Ν.Β.: Το Κουτί της Πανδώρας μου στοίχισε 10 χρόνια απομόνωσης ως τραγουδοποιού από την ελληνική δισκογραφία. Ήταν μία περιπέτεια απ’ όπου πέρασα «μέσα από στόλους νικητές ένδοξης ναυμαχίας», που λέει ο Ρεμπώ, αλλά επέζησα. Όλα τα τραγούδια μου έχουν κάνει μια δαιδαλώδη διαδρομή στα σαράντα χρόνια που υπάρχω (εξού και ο τίτλος). Τώρα τελευταία έχουν ανακαλύψει το γαλλικά και πιάνο χάρη στο YouTube.

Γ.Ε.: […] Κι όλο ρωτώ να μάθω την αλήθεια
Κι όλο μου λένε παραμύθια […]
Κα Βενετσάνου έχω ξεχωρίσει τους παραπάνω στίχους από το τραγούδι «Ρωτώ να μάθω την αλήθεια» από τον πρώτο σας δίσκο. Στη σημερινή εποχή νομίζω ότι έχουμε φτάσει στο σημείο να αδυνατούμε να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από το ψέμα. Έχουμε συνηθίσει να ζούμε μέσα στο ψέμα, να ακούμε το ψέμα και να δημιουργούμε την ψευδαίσθηση της αλήθειας. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;

Ν.Β.: Το ψέμα; Το αποδεχόμαστε με ανακούφιση. Είναι όπως το εξηγεί ο Ανδρέας Εμπειρίκος: οι Έλληνες που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμο εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου. Οι άνθρωποι φοβούνται την αλήθεια. Προτιμούν να μην ξέρουν, είναι περισσότερο για την αυτοπροστασία τους που το κάνουν.

Γ.Ε.: Μέσα σε έναν κόσμο υποκρισίας, πώς μπορούμε να διατηρήσουμε την αυθεντικότητά μας;

Ν.Β.: Δεν μπορούμε. Οι καλλιτέχνες αναγκαστικά αυτολογοκρινόμαστε ή αυτοπειθαρχούμε ή τρελαινόμαστε και αυτό είναι στη μία πλευρά του νομίσματος, γιατί στην άλλη υπάρχει το σύνολο που κανείς μας δεν ξέρει πώς θα κατανοήσει τη δουλειά μας. Ως άνθρωποι αποζητούμε τη συγχώνευση με τους άλλους επειδή είναι ένας σίγουρος τρόπος για να επιβιώσουμε. Δεν είναι ο μόνος ,αλλά ο πιο σίγουρος. Κάθε καλλιτέχνης, με φήμη ή χωρίς, φτιάχνει τον κόσμο με τον τρόπο του και το έργο του πάντα είναι αυθεντικό. Προσαρμόζεσαι σε αυτό που μπορεί να κάνει. Αυτό ισχύει για κάθε καλλιτέχνη. Εξελίσσεται σιγά-σιγά. Απαιτείται χρόνος, αλλά το αποτέλεσμα είναι καλύτερο όταν εμβαθύνουμε.

Γ.Ε.: Ποιοι άνθρωποι θα λέγατε ότι συνέβαλαν στη διαμόρφωση της ταυτότητάς σας (προσωπικής και επαγγελματικής);

Ν.Β.: Οι γονείς μου, φίλες της μαμάς μου, οι δάσκαλοί μου, οι παραγωγοί Αλέκος Πατσιφάς, Κώστας Κωτούλας, Δημήτρης Κάππος, αλλά και οι συνθέτες ,τραγουδιστές, μουσικοί, ποιητές, σκηνοθέτες με τους οποίους έχω δουλέψει.

Γ.Ε.: Στις μέρες μας η δισκογραφία δυστυχώς δεν υπάρχει. Εσείς με τόσο πλούσια δισκογραφική παρουσία πώς απαντάτε στην κρίση αυτή;

Ν.Β.: Χρειάζεται να αλλάξει η πολιτιστική διαχείριση στη μουσική ώστε να φανεί και η δισκογραφία και οι μουσικοί καλλιτέχνες, αλλά και να πάρει εμπρός η ελληνική μουσική δημιουργία. Την καταστροφή που έχει υποστεί η μουσική τέχνη στην Ελλάδα μόνο οι καλλιτέχνες μπορούμε να τη σταματήσουμε. Εμείς είμαστε οι δημιουργοί και μόνο εμείς μπορούμε, κανείς άλλος. Οι κάλπικες λίρες αμέσως διακρίνονται.

Γ.Ε.: Στο Ραδιόφωνο Τέχνης προσπαθούμε να αναδείξουμε τη σχέση της μουσικής με την ποίηση, γεγονός που το έχετε επιτύχει μέσω του έργου σας. Πιστεύετε ότι αυτές οι δύο τέχνες μπορούν να συμβάλλουν στο να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας;

Ν.Β.: Ναι έτσι πιστεύω. Εμένα η ποίηση οδήγησε τα μουσικά μου βήματα. Το ελαφρό τραγούδι δεν μου άρεσε ,γιατί σε κάνει να ξεχνάς ,ενώ το λαϊκό και το έντεχνο σε κάνει να θυμάσαι.

Γ.Ε.: Θα μου επιτρέψετε να δανειστώ κάποιους στίχους του υπέροχου Τάσου Λειβαδίτη από το ποίημα «Ἀλλὰ τὰ βράδια»: Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη /μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ /σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει/ παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν. Αναρωτιέμαι, θα καταφέρει ποτέ ο άνθρωπος να αποδεσμευτεί από τα πάθη του, να είναι πραγματικά ελεύθερος, έτσι ώστε να κατοχυρωθεί η αλληλεγγύη και η δικαιοσύνη στον κόσμο;

Ν.Β.: Όχι. Σήμερα στον 21ο αιώνα το θέμα που απασχολεί είναι η Ταυτότητα και ό,τι την προσδιορίζει. Ας υποστηρίξουμε την δικιά μας με τις Τέχνες

Γ.Ε.: Κάθε άνθρωπος ξεκινά τη ζωή του γεμάτος όνειρα. Πιστεύετε ότι είναι εφικτό στην εποχή μας να πραγματοποιήσουμε αυτό που ονειρευόμαστε;

Ν.Β.: Οι άνθρωποι πρέπει να βρίσκουμε τον προορισμό μας , να διδασκόμαστε από τα λάθη μας. Αυτά αρκούν

Γ.Ε.: Κυρία Βενετσάνου θα κλείσουμε αυτή την υπέροχη συζήτηση με μία δική σας ευχή για το μέλλον.

Ν.Β.: Να μην βιάζεστε. Δώστε χρόνο στο Χρόνο.

Γ.Ε.: Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για αυτό τον τόσο όμορφο διάλογο και φυσικά για όλα όσα έχετε προσφέρει στον πολιτισμό μας!

Ν.Β.: Και εγώ σας ευχαριστώ γι΄αυτή την συζήτηση και σας εύχομαι καλή πρόοδο, όπως και σε όλους που ακούν και διαβάζουν τις επιλογές σας.

Σύντομο βιογραφικό:

Η Νένα Βενετσάνου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Σε ηλικία έξι ετών ξεκίνησε μαθήματα πιάνου με την Χάρη Κλαδάκη και συνέχισε στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών και Σύρου. Παρακολούθησε επίσης μαθήματα τραγουδιού με την Έλλη Νικολαΐδου. Το 1973 πήγε στη Γαλλία, όπου σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Μπεζανσόν.

Παράλληλα έκανε μαθήματα τραγουδιού με την Ίρμα Κολάση. Το 1977 επέστρεψε στην Ελλάδα. Ερχόμενη σε επαφή με την μεταδικτατορική πραγματικότητα αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα και εγγράφηκε στο Φεμινιστικό Αυτόνομο Κίνημα. Τότε ξεκίνησε να γράφει και τα πρώτα της τραγούδια, τα οποία έγιναν σημείο αναφοράς του φεμινιστικού κινήματος. Κατόπιν εμφανίστηκε στη τηλεόραση και έδωσε το πρώτο της κονσέρτο με την Ελένη Καραΐνδρου. Ο Χρήστος Λεοντής την προσέλαβε ως τραγουδίστρια στην ομάδα του και συνεργάστηκε μαζί του σε μια δίχρονη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.

Το 1980 εμφανίστηκε στη δισκογραφία με δικές της συνθέσεις μετά από πρόταση του Αλέκου Πατσιφά. Έκτοτε η καριέρα της εκτοξεύτηκε. Συνεργάστηκε με σπουδαίους Έλληνες συνθέτες, ανάμεσά τους Μ. Χατζιδάκις, Ν. Μαμαγκάκης, Ν. Μαυρουδής, Χρ. Λεοντής, Μ. Θεοδωράκης, ενώ πραγματοποίησε συναυλίες σε μερικά από τα σημαντικότερα πολιτιστικά κέντρα της Ελλάδας και του εξωτερικού, προβάλλοντας με τρόπο ξεχωριστό το ελληνικό τραγούδι. Παράλληλα συμμετείχε σε πολιτιστικές και πολιτικές δραστηριότητες σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία και Αφρική.

Πλούσια είναι και η δισκογραφική της παρουσία. Έχει βραβευτεί επανειλημμένα για την προφορά της στην κοινωνία και εν γένει στον ελληνικό πολιτισμό. Η πιο πρόσφατη βράβευσή της ήταν το 2020, όπου η Ακαδημία Ελληνικών Βραβείων Τέχνης της απένειμε το βραβείο «Προσωπικότητες 2019-2020».

https://www.radiotechnis.gr/keimena/nena-benetsanou