Η μόνη πραγματική αντιπολίτευση, η μόνη ουσιώδης κοινωνική δυναμική που κυοφορείται αθόρυβα τα τελευταία δύο χρόνια, δείχνει σήμερα την ισχύ της γεμίζοντας το Παναθηναϊκό Στάδιο.
Με αφορμή το συγκλονιστικότερο γεγονός της μεταπολίτευσης, το έγκλημα στα Τέμπη, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι τραγουδούν, κουνάν σημαίες της Παλαιστίνης, ζητούν δικαιοσύνη για το τόπο τους, δείχνοντας πώς το πολιτικό σύστημα εκπροσώπησης που μας "πήγε" από το 1974 μέχρι εδώ έχει πλέον χρεοκοπήσει σε βαθμό που το καθιστά κλινικά νεκρό.
Κανένα πολιτικό γεγονός μεγάλης κλίμακας δε μπορεί να συμβεί στη χώρα, αν δεν συμπεριλαμβάνει το κόσμο που σήμερα στρέφει το βλέμμα του στο Καλλιμάρμαρο,
Κανένα πολιτικό κόμμα δεν μπορεί να αποκτήσει ουσιώδη κοινωνική ηγεμονία, αν δεν αντιληφθεί πώς το πολιτικό σύστημα έχει φθαρεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι μόνοι που μπορούν να εκφράσουν ευρεία κοινωνικά αιτήματα, είναι άνθρωποι που βρίσκονται εκτός του πολιτικού συστήματος: οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών.
Κανένα πολιτικό κίνημα δε μπορεί να αποκτήσει ανατρεπτική ορμή αν δε καταλάβει το μείζον γεγονός της συγκυρίας:
Η μεταπολίτευση, που γεννήθηκε μετά από μια εθνική τραγωδία: τον διαμελισμό της Κύπρου, πέθανε μετά από μια άλλη εθνική τραγωδία: τα Τέμπη
Ο πολιτικός κόσμος της χώρας δε μπορεί ποτέ ξανά να είναι ίδιος. Δεν είναι θέμα προσώπων, αρχηγών ή ονομάτων. Είναι θέμα εποχής. Η μεταπολίτευση τελείωσε, μένει να δούμε τί θα τη διαδεχθεί. Οι σημερινές εικόνες με το πλήθος και την Ακρόπολη να στέκει αγέρωχη στο βάθος, είναι σκηνές από τα προσεχώς της ζωής μας. Ας τις αφουγκραστούμε με τη δέουσα προσοχή.
