Η ΛΕΙΨΥΔΡΙΑ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΚΟΝΑ
Με αυτά κατά νου, ξεκίνησα τη συνομιλία μου με τον κύριο Βασίλη Λύκο.
Πώς φτάσαμε ως εδώ και, το κυριότερο, τι κάνουμε από εδώ και πέρα, ρώτησα τον δρα. Ολοκληρωμένης Περιβαλλοντικής Διαχείρισης του Πανεπιστημίου Κρήτης και Περιφερειακό Σύμβουλο Στερεάς Ελλάδας.
Για τον κύριο Λύκο θα πρέπει να δούμε τον άπλετο χρόνο και χώρο που δίνεται στο πρόβλημα της λειψυδρίας μέσα σε ένα ευρύτερο κάδρο. Σε μια μεγάλη εικόνα όπου η άναρχη τουριστική ανάπτυξη συναντά τα ανύπαρκτα κονδύλια για τη συντήρηση του δικτύου κι ενώ η κύρια στόχευση είναι η δημιουργία μεγαδομών, η αύξηση των τιμολογίων και φυσικά η ιδιωτικοποίηση του νερού.
ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ
«Η σημερινή κυβέρνηση έχει συγκεκριμένη ατζέντα», λέει ο κύριος Λύκος. Για να τεκμηριώσει τον ισχυρισμό του, φέρνει ως παράδειγμα το Σχέδιο Νόμου του υπουργείου Περιβάλλοντος του 2023, το οποίο περιελάμβανε 243 άρθρα και προέβλεπε την νομιμοποίηση της εκχέρσωσης δασικών εκτάσεων, δίνοντας όπως λέει «γη και ύδωρ» υπέρ τουριστικών εγκαταστάσεων και ΑΠΕ, περιλαμβάνοντας εντελώς αντιπεριβαλλοντικές και «φωτογραφικές» πολεοδομικές ρυθμίσεις. «Έτσι προωθήθηκε η περιβαλλοντική φτωχοποίηση της υπαίθρου και των κατοίκων, εκχωρώντας σε ‘’τρίτους’’ (ποιους άραγε;) όχι μόνο τη διαχείριση της ύδρευσης των πόλεων, μα και της άρδευσης των καλλιεργειών μας».
Ο ίδιος επισημαίνει ότι όλα αυτά συνέβησαν ενώ η χώρα μας έχει καταδικαστεί με την απόφαση C-849/19 που εξέδωσε στις 17 Δεκεμβρίου 2020 το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μη συμμόρφωση με την Οδηγία για τους οικότοπους (Οδηγία 92/43/ΕΟΚ) για την απουσία επαρκών μέτρων προστασίας των περιοχών Natura, που όφειλε να θεσπίσει εδώ και μια εικοσαετία.
«Αντιλαμβανόμαστε ότι κατά αυτόν τον τρόπο καταστρέφεται συστηματικά ο κύκλος του νερού; Μιλάμε για την κλιματική κρίση, χωρίς ταυτόχρονα να γίνεται κουβέντα για αυτού του είδους τις ιδιωτικοποιήσεις που μόνο σκοπό έχουν την πώληση δικαιωμάτων χρήσης και κατοχής φυσικών πόρων, όταν ο ίδιος ο ΟΗΕ προβλέπει για το 2040 αύξηση της ζήτησης του νερού κατά 30% μεγαλύτερη από τα διαθέσιμα αποθέματα και όταν ο ίδιος διεθνής οργανισμός, σε όρους βιώσιμης ανάπτυξης, ορίζει ότι ο 6ος Στόχος Βιώσιμης Ανάπτυξης είναι η ‘’εξασφάλιση στην πρόσβαση στο νερό και στην αποχέτευση για όλους’’».
ΝΕΡΟ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΠΕ;
Στη μακρά συζήτηση μας με τον κύριο Λύκο, αναφερθήκαμε και στις πρόσφατες εξαγγελίες της κυβέρνησης για το πρόβλημα της λειψυδρίας, πρωτίστως στα νησιά.
Ρώτησα, ποια η γνώμη του. Ο ίδιος πρότεινε να δούμε τον κυβερνητικό σχεδιασμό μέσα στο πλαίσιο που ήδη περιέγραψε. Πρόκειται για ένα σχέδιο που συνδέει το αγαθό του νερού με τις ΑΠΕ, τη στιγμή που «η κυβέρνηση ασκεί επίσημα μια πολιτική …καλωδίων».
Αυτό που έρχονται και μας λένε, υποστηρίζει ο δρ. Ολοκληρωμένης Περιβαλλοντικής Διαχείρισης είναι ότι για να έχουμε νερό πρέπει να βάλουμε ανεμογεννήτριες. «Αυτό πότε; Όταν για κάθε 1 μεγαβάτ παραγόμενης ενέργειας από ΑΠΕ, θέλεις 1 μεγαβάτ θερμικής μονάδας βάσης, προκειμένου να αποφευχθούν τα μπλακ άουτ»
ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΩ ΠΟΡΤΑ;
Ωστόσο, δεν είναι μόνο η ευθεία σύνδεση του νερού με τις ΑΠΕ που τον προβληματίζει. Το κύριο όπως μου λέει είναι ότι αυτή τη στιγμή οτιδήποτε δημόσιο βάλλεται.
Μέσα σε αυτό τον κύκλο ιδιωτικοποίησης των φυσικών πόρων πρέπει να δούμε και το νερό.
«Με το νερό, επιχειρείται κάτι πιο πονηρό. Αφού έχουν αποψιλώσει όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, δεν υπάρχουν υπάλληλοι και έτσι δεν μπορούν να λειτουργήσουν, έρχονται και λένε: ‘’Δεν μπορείς να μου παρέχεις ασφάλεια’’».
Για τον συνομιλητή μου, όλα αυτά γίνονται με σκανδαλώδη τρόπο και αφού έχει καταπέσει τρεις φορές στο ΣτΕ η επιχείρηση ιδιωτικοποίησης του νερού και δεν προβλέπεται η διάθεσή του για κερδοσκοπία, βάσει του ελληνικού Συντάγματος.
Παρόλα αυτά, όπως υπογραμμίζει ο κύριος Λύκος, «έρχονται σήμερα και ισχυριζόμενοι ότι δεν μας παίρνουν το νερό, καθώς αυτό παραμένει δημόσιο, παίρνουν την διαχείριση. Προφανώς, πρόκειται για τρικ. Προς ώρας, αυτό που κάνουν είναι να κλείνουν επιμέρους συμφωνίες κι έτσι, ειδικά οι αγρότες, αλλά και οι πολίτες γενικά, σ’ ό,τι αφορά το πόσιμο νερό, θα πουν το νερό νεράκι».
Όταν του ζητώ να προεκτείνει τη σκέψη του, ο κύριος Λύκος με ρωτά αν γνωρίζω μέσα από τα αρδευτικά δίκτυα, πόσα στρέμματα αρδεύονται στη χώρα μας; Έξι εκατομμύρια στρέμματα, είναι η απάντηση.
«Αντιλαμβανόμαστε ότι ελέγχοντας το νερό, αυτός (θα) είναι κι ένας τρόπος ελέγχου της παραγωγής, ο οποίος με τη σειρά του θα φέρει την επανεφεύρεση της τροφικής αλυσίδας; Αυτό συμβαίνει μέσα στα πλαίσια της σύγχρονης ‘’τεχνοφεουδαρχίας’’. Γιατί; Γιατί πρέπει κάποιες συγκεκριμένες ‘’big farms’’ και ‘’big oil’’ να ελέγξουν τα πάντα».
ΤΙ ΝΕΡΟ ΠΙΝΟΥΜΕ;
Πηγαίνοντας νοητά ξανά στα νησιά των Κυκλάδων, μιλώ με ανθρώπους που τη στιγμή που συντάσσεται αυτό το κείμενο δίνουν έναν τιτάνιο αγώνα απέναντι στον υπερτουρισμό, την εκτός σχεδίου δόμηση και την κατασπατάληση των υδάτινων πόρων (έως και 60%) σε δραστηριότητες όπως το πότισμα κήπων και φυτών που καμία σχέση δεν έχουν με την κυκλαδίτικη βλάστηση.
Οι ίδιοι άνθρωποι μού μεταφέρουν περιπτώσεις, όπως στο χωριό Δρυό της Πάρου, όπου το νερό είναι καφέ. «Έχουν πατώσει οι γεωτρήσεις», λένε χαρακτηριστικά.
Η μαρτυρία αυτή φαίνεται να συνδέεται με τη διαπίστωση του κυρίου Λύκου ότι η χώρα οδεύει προς μία κατεύθυνση που ουδείς δεν εγγυάται πλέον το νερό ως δημόσιο αγαθό. «Κανείς δεν εγγυάται την καθολικότητα, την ασφάλεια (να ξέρουμε τι πίνουμε δηλαδή) σε υψηλή ποιότητα. Σταδιακά, με τη δέσμευση του νερού στην Ελλάδα, οι πολίτες θα φτάσουν να πίνουν αφαλατωμένο νερό ή νερό, τουλάχιστον για άρδευση, το οποίο θα προέρχεται από επεξεργασία απορριμμάτων».
ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ «MAD MAX»
Οι καταγγελίες που φτάνουν στο NEWS 24/7 από τις Κυκλάδες, συνάδουν και με μία ακόμη διαπίστωση του δόκτωρα. Για καταστροφή του κύκλου του νερού μέσα από την εκχέρσωση των δασών προς όφελος ιδιωτών έκανε λόγο ο κύριος Λύκος, για μανιασμένη καταστροφή των ξερολιθιών στα νησιά (που διαχρονικά συγκρατούσαν το νερό της βροχής) με σκοπό την δόμηση, μιλούν τα τοπικά κινήματα πολιτών.
Πώς θα μπορούσε να δοθεί λύση στο πρόβλημα;
Για τον κύριο Λύκο, εκτός των άλλων λύσεων, όπως η εστίαση στην υδρολογική λεκάνη και ο εμπλουτισμός του υδροφόρου ορίζοντα, χρειαζόμαστε ισχυρές περιφέρειες και δήμους. «Πρέπει οπωσδήποτε να χρηματοδοτηθούν. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για το νερό στην εποχή της πράσινης μετάβασης, όταν βρισκόμαστε σε έναν κόσμο ‘’Mad Max’’».
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η σταδιακή μετάβασή μας σε μία συνθήκη όπου κάθε δήμος θα γίνει μία ΑΕ, με έναν δήμαρχο και πέντε αντιδημάρχους που θα παίρνουν απλά κάποιους μισθούς, διερωτάται.
«Γιατί άραγε καταργήθηκαν όλες οι δημοτικές επιχειρήσεις; Γιατί ουσιαστικά, κυρίως στόχος είναι η ύδρευση και η αποχέτευση, αφού πρώτα τις έχουν καταστήσει προβληματικές στα οικονομικά τους. Συνεπαγωγικά, αυτό (θα) έχει ως αποτέλεσμα να αποψιλώνεται το προσωπικό -προσωπικό με τεχνογνωσία. Έτσι χάνεις τεχνογνωσία και εκχωρείς και το λογισμικό διαχείρισης. Άρα ο ιδιώτης είναι απαραίτητος».
