Το ολυμπιακό ιδεώδες συνιστά μια νεωτερική κατασκευή, ως εκ τούτου καμία οικουμενικότητα, και καμία μορφή αδιάλειπτης συνέχειας δεν προκύπτει, που να ενώνει την κλασική εκδοχή της Ολυμπιάδας με την σύγχρονη αγοραία μορφή των Ολυμπιακών αγώνων,
Περαιτέρω, οι Ολυμπιακοί αγώνες και το συνολικότερο μοτίβο του αθλητικού προτάγματος, εδράζεται στο υπόδειγμα του ανθρώπου-μηχανή που είτε στο εργοστάσιο, είτε στο γραφείο, είτε στο γήπεδο, είτε στο ταρτάν, πειθαρχεί στις νόρμες και στους ποσοτικούς στόχους που έχει εγγράψει στο ανθρώπινο σώμα, η γραμμική ορθολογικότητα του νεωτερικού ωφελιμισμού,
Τα συμβολικά στοιχεία που συνοδεύουν τους Ολυμπιακούς αγώνες αποτελούν μια μάλλον ιλαρή απόπειρα να δοθεί φαντασμαγορική εξωτερικότητα σε μια εσωτερική διαδικασία στο κέντρο της οποίας δεσπόζει, το χυδαίο αγοραίο αλισβερίσι μεταξύ κράτους και επιχειρήσεων,
Τέλος είναι απεχθές, να λησμονείται, πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες όπως το 2004 έτσι και τώρα, οφείλουν την επιτυχία τους στα νεκρά σώματα εργατών και στον άβουλο όπως και πρωτόγονο ενθουσιασμό των κατά συνθήκη χειροκροτητών/καταναλωτών.
