Ο Φράνκυ ήταν πιο Ξυλοκαστρίτης και Ευρωστίνιος από πολλούς ντόπιους αν και λίγο και με μικρά διαστήματα έζησε εδώ. Στο μυαλό του πάντα ήταν οι γνωστοί και φίλοι του πατέρα του. Θέλησε να πάει στην πλατεία του Αγίου Βλασίου, να μιλήσει με κόσμο. Αυτή η ανάγκη του επικοινωνίας δεν υποστηρίχθηκε από τις σωματικές του δυνάμεις.
Στην Αμερική ο Φράνκυ, με όλα τα προβλήματά του είχε το πλεονέκτημα να μπορεί να εργάζεται. Με το μεγάλο προνόμιο της ισχυρής του μνήμης εργαζόταν σε μεγάλο κατάστημα. Γεγονός που μας υπενθύμιζε συχνά. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε περίπτωση να του δώσουν δουλειά. Εδώ λειτουργούν όλοι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί καταστροφής των ιδιαίτερων ανθρώπινων ικανοτήτων.
Στον Πευκιά που πηγαίναμε για μπάνιο έβρισκε ένα περιβάλλον φίλων, μια παρέα που έγινε παρέα του. Όλο το χρόνο από την Αθήνα ρωτούσε τι κάνει ο καθένας τους. Αρκετοί παραξενεύονταν με την συμπεριφορά του, με αυτήν την «επιθετική» προσέγγιση γνωριμίας και ανάγκης συνομιλίας.
Ο Φράνκυ, όπως όλοι μας, στερήθηκε πολλά. Στερήθηκε και την ανθρώπινη φρενίτιδα αναζήτησης ψεύτικων, ανούσιων κατακτήσεων. Η λογική του ήταν ξένη προς λογική που είναι χρήσιμο εργαλείο εκμετάλλευσης, χρησιμοποίησης ή προσβολής του άλλου. Στον απολογισμό του δεν βρίσκεται το «προνόμιο» να μηχανευθεί κάτι κακό, ούτε να φέρει σε δύσκολη θέση τον άλλο.
Με τον Φράνκυ (Θεοφάνη) κερδίσαμε πολλά. Τον αγαπήσαμε και μας αγάπησε, δεχθήκαμε την ανεπιτηδειότητά του. Ο Φράνκυ (γιός του Βλάση Δέμη από το Ξυλόκαστρο και της Καίτης Κλαδούχου από την Λυκοποριά) κατόρθωσε αυτό που είπε ένας φίλος: «ενσάρκωσε την παιδική αθωότητα μέχρι το τέλος».
• Σημείωση: Για λόγους αυτοσεβασμού, στο facebook και στα εργαλεία του κόσμου της εικόνας έχω αποκλείσει κάθε προσωπική ή οικογενειακή αυτοπροβολή. Για τον Φράνκυ η εξαίρεση αποτελεί υποχρέωση.
Γρηγόρης Κλαδούχος Ξυλόκαστρο – 23 Ιουλίου 2024
