Όπως κάθε αυταρχικός ιδεολογικός τυφλοσούρτης από τον καιρό των Προφητών τουλάχιστον, ο κορρεκτισμός παριστάνει τον απελευθερωτή των αδυνάμων, αλλά στην πραγματικότητα ένα ποθεί: την εξουσία. Και μισεί τη λογοτεχνία, μισεί την τέχνη, μισεί την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, επειδή αυτές τις καθαρά εξουσιαστικές του προθέσεις, την απάτη που είναι, τις φέρνουν στο φως.
Όταν είσαι βέβαιος ότι εσύ μόνος (ή μόνη...) κατέχεις την απόλυτη αλήθεια, τον δρόμο προς τη δικαιοσύνη, το ελιξήριο για τη θεραπεία πάσας νόσου, ο λογοτέχνης, ο καλλιτέχνης σού είναι εχθρός. Για ποιο λόγο; Μα διότι σου δείχνει καθαρά ότι λες βλακείες. Ότι η ανθρώπινη κατάσταση είναι χαοτικά πολύπλοκη, ότι το φως και το σκοτάδι δεν είναι αντίπαλα αλλά αλληλένδετα και αξεχώριστα, ότι οι αστείες κατηγοριοποιήσεις που έχεις φτιάξεις περί καλού και κακού μόνο στη φαντασία σου υφίστανται. Και ότι θα σκορπίσουν, σκορπούν ήδη, στο πρώτο φύσημα της ιστορίας.
Ο χριστιανικός ζηλωτισμός φίμωσε την προσωπική λογοτεχνία για αιώνες. Ισλαμιστές και εβραίοι απαγόρευσαν την απεικόνιση της ίδιας της ανθρώπινης μορφής. Οι ιεροεξεταστές ψαλίδιζαν τα φτερά των αγγέλων του Θεοτοκόπουλου και σκέπαζαν τ' αχαμνά των αγίων του Μικελάντζελο. Όλα τα καθεστώτα, από τους πουριτανούς της φιλελεύθερης (τρομάρα μας) βικτωριανής Αγγλίας, ώς τα φερέφωνα του Χίτλερ και του Στάλιν απεχθάνονταν την ελεύθερη σκέψη, την ελεύθερη έκφραση. Διότι αυτές δείχνουν πώς οι άνθρωποι πράγματι ήταν, είναι και θα είναι. Όχι όπως οι μικρονοϊκές μας ιδεολογίες τούς φαντάζονται.
Από indices librorum prohibitorum βρίθει η ιστορία, τι θ' αλλάξει τώρα αν παραχώσουμε σ' αυτούς τη Μεγάλη Χίμαιρα; Μήπως τα θέατρά μας δεν έχουν ήδη πετσοκόψει τον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ ή τους Νέγρους του Ζενέ; Γιατί να μη πεταχθεί στον Καιάδα, σήμερα κιόλας, ο Εμπειρίκος ως κήρυκας της σεξουαλικής βίας ή ο Ναμπόκωφ ως υμνολόγος της παιδεραστίας; Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλα τα καθεστώτα το πρώτο που κάνουν είναι να τα βάζουν με το σεξ και το χιούμορ. Το σεξ και το χιούμορ τα τρέμουν, εμπρός τους οι χρηστοήθειες και οι κατηχήσεις σωριάζονται, η αυθεντία τους καταρρέει. Η γυμνή σάρκα και η λυτή γλώσσα, ποια ορθοδοξία ποτέ τις συγχώρησε;
Ώστε στο ατελεύτητο κυνήγι της εξουσίας, ο Καραγάτσης είναι σήμερα απλώς ένα επεισόδιο, μια σημαία ευκαιρίας, ένα θρασύ μισαλλόδοξο λάβαρο. Αν ο "μισογυνισμός" είναι το κριτήριό μας, θα γλιτώσει αύριο μήπως ο Ευριπίδης; Ποιος έντιμος άνθρωπος μπορεί να ξεφυλλίσει μισή ώρα τον "Πατέρα" του Αύγουστου Στρίντμπεργκ και να μη βάλει τα γέλια με τις βεβαιότητες της τρέχουσας πατριαρχιολογίας, και να μη δακρύσει με την ανθρώπινη μοχθηρότητα, η οποία δεν κάνει διάκριση μεταξύ αρχόντων και αρχομένων, αρσενικών και θηλυκών, πιστών και απίστων, παραμένει πάντα ίδια και ανεκρίζωτη.
Δέκα σελίδες του Σουηδού κάνουν σκόνη δέκα τόμους της Τζούντιθ Μπάτλερ, με τον ίδιο τρόπο που δέκα σελίδες της Φάρμας των Ζώων του Όργουελ έκαναν σκόνη τον καιρό τους όλες τις αποφάσεις όλων των Πολιτικών Γραφείων όλων των Κομμουνιστικών Κομμάτων του κόσμου. Το μήνυμά τους κοινό: από τους "σωτήρες" να φυλάγεσαι. Κι από εκείνους που παριστάνουν τους συνηγόρους των ταπεινών.
