Το Ντουμπάι πλημμύρισε και τα δημοσιεύματα προσπαθούν να εξηγήσουν την απορία «γιατί πλημμύρισε η πρωτεύουσα της τεχνητής νοημοσύνης;». Ο λόγος περί τεχνολογίας καθώς και ο λόγος περί κλιματικής αλλαγής κάπου φαίνεται ότι αρνούνται την έννοια της διατάραξης, η οποία στους λόγους αυτούς δεν παραμένει στο επίπεδο του ενοχλητικού συμβάντος αλλά σε μια απειλή που με κάθε τρόπο δεν έπρεπε να συμβεί. Οι παραπάνω λόγοι βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στην ιδέα ενός «άτρωτου σώματος» στο πλαίσιο ενός «υγιέστερου και ευτυχέστερου μελλοντος» που θα φέρει η τεχνολογία ενοχοποιώντας παράλληλα κάθε διατάραξη ως ένδειξη μη κανονικής συνθήκης. Σ’ αυτό το σημείο εντοπίζεται μια παραδοξότητα, η εμπιστοσύνη στις δυνατότητες της τεχνολογίας ενισχύει τη δυσαρέσκεια στην οποιαδήποτε αλλαγή σχεδίων, μια συνθήκη η οποία αποτελεί συστατικό στοιχείο του κλίματος. Οι υποστηριχτές της «κλιματικής κρίσης» υπογραμμίζουν τις αλλαγές ως κάτι πρωτοφανές χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως αυτή που αναρτήθηκε σήμερα από εγχώριο μετεωρολόγο, ότι έρχεται «πολικός αεροχείμμαρος» προκαλώντας τη σκέψη να οδηγηθεί στο σύμπέρασμα ότι πρόκειται να συμβεί κάτι που αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου μη κανονικού συμβάντοςς (πολικού έναντι ανοιξιάτικου καιρού) και κάθε παρέκκλιση από τον «μέσο όρο-ισορροπία» είναι «αφύσικο» και άρα «επικίνδυνο». Κατ’ ανάλογο τρόπο οδηγούμε στη σκέψη ότι με κάτι τέτοια τερτίπια στήνονται καριέρες -όχι μόνο στον τομέα των θετικών επιστημών- κατασκευάζοντας πεδία πολιτικών και ερευνητικών ευκαιριών στην υπηρεσία 
μιας κυβερνητικότητας η οποία με τη σειρά της αναζητά επιστημονικά άλλοθι για ενίσχυση του ελέγχου και της επιτήρησης.
μιας κυβερνητικότητας η οποία με τη σειρά της αναζητά επιστημονικά άλλοθι για ενίσχυση του ελέγχου και της επιτήρησης.
