Το ρουσφέτι των Πρεσπών, ο Μπλερ και οι «δεσμοί αίματος» / Θέμης Τζήμας

Παρεμπιπτόντως, έχουμε πλέον πλήθος αποδείξεων περί του ότι δεν τελέστηκε ποτέ γενοκτονία στο Κόσοβο. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αριθμοί που αναφέρονται στη συνεδρίαση της αντίστοιχης επιτροπής του Κογκρέσου των ΗΠΑ στις 30 Απριλίου του 2019 (αριθμοί που κάθε άλλο παρά έχουν επιβεβαιωθεί) μιλούν για 11.000 νεκρούς Αλβανοφώνους έως το 1999 μετά από 10 χρόνια πολέμου (επαναλαμβάνουμε κατά τις ΗΠΑ) και 2.000 νεκρούς Σέρβους. Γνωρίζουμε ότι οι αριθμοί αυτοί δεν είναι ακριβείς και γνωρίζουμε πάρα πολλά πλέον για την εγκληματική φύση του UCK, ο οποίος πρωταγωνίστησε στο εμπόριο ναρκωτικών, σε δολοφονίες Σέρβων και παράνομο εμπόριο οργάνων.

Η ιστοσελίδα λοιπόν στην οποία αναφερόμαστε, σε σχετικό άρθρο της με τίτλο «Kosovo War at 25: Blair’s secret invasion plot to ‘topple Milosevic’ revealed» αποκαλύπτει ότι ο Τόνι Μπλερ κατά τη διάρκεια των νατοϊκών βομβαρδισμών στο Κοσσυφοπέδιο το 1999 απαιτούσε αφενός να χτυπηθούν πολιτικοί στόχοι, αλλά επιπλέον ότι προσπαθούσε συστηματικώς να πείσει τις ΗΠΑ να εισβάλλουν με χερσαίες δυνάμεις στη Σερβία, να την θέσουν υπό κατοχή και να ανατρέψουν βιαίως τον πρόεδρο Μιλόσεβιτς. Το άρθρο παραθέτει διαφωτιστικές λεπτομέρειες ως προς τις αγγλικές πιέσεις, αλλά και ως προς το ποιο ήταν ένα από τα βασικότερα εμπόδια για την υλοποίηση επιτυχώς του εν λόγω σχεδίου: η άρνηση τότε της Ελλάδας να συμπράξει σε ένα τέτοιο σχέδιο, συνθήκη η οποία περιέπλεκε πολύ τα πράγματα στο πεδίο. Χωρίς την Ελλάδα, «περικύκλωση» και εξόντωση της Σερβίας δεν γινόταν τότε ούτε, ούτε τώρα.

Ερχόμαστε στο κοντινό παρελθόν και στο παρόν: όπως αναλύει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος και έχουμε επισημάνει και σε άλλα κείμενα, οι Τσίπρας-Κοτζιάς προώθησαν και επέβαλαν τη συμφωνία των Πρεσπών, όχι φυσικά για να εμποδίσουν οποιαδήποτε τουρκική διείσδυση στη Βόρεια Μακεδονία, ούτε από ζήλο για τον αυτοπροσδιορισμό των γειτόνων σε επίπεδο ονόματος. Η συμφωνία των Πρεσπών ήταν το «ρουσφέτι» τους στο ΝΑΤΟ ή, ακόμα καλύτερα, η εκτέλεση της εντολής που δόθηκε από την Ουάσιγκτον προς τους υποτελείς εντολοδόχους της στην τότε κυβέρνηση. Εντολή, την οποία εκτέλεσε με ευχαρίστηση συνολικώς η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η κοινοβουλευτική ομάδα του, καθότι ήταν εντελώς αλλοτριωμένη από τις ΗΠΑ, ιδεολογικοποιώντας την προσχώρησή της στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ως «αντιεθνικισμό». Η εντολή αυτή λοιπόν εκτελέστηκε, προκειμένου να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ το σύνολο σχεδόν των Βαλκανίων και να περικυκλωθεί πλήρως η Σερβία. Η Σερβία του Βούτσιτς φυσικά δεν είναι κανένα αντιμπεριαλιστικό προπύργιο. Αρνείται όμως (τουλάχιστον προς το παρόν) να προσχωρήσει στο ΝΑΤΟ και να καταστρέψει τις σχέσεις της με τη Ρωσία, ιδίως μετά τη μίνι-απόπειρα «έγχρωμης επανάστασης» στη Σερβία.

Εν μέσω παγκοσμίου πολέμου, η ύπαρξη ενός μη-υποταγμένου «φυλακίου» στα Βαλκάνια αποτελεί ασυγχώρητη και μη αποδεκτή κατάσταση για τις ΗΠΑ. Πρέπει να «πνιγεί» είτε με εσωτερική αλλαγή καθεστώτος σε συνδυασμό με οικονομικές και πολιτικές πιέσεις διεθνώς, είτε με πόλεμο με επίκεντρο το Κόσοβο.

Εδώ λοιπόν ξανάρχεται το μέτωπο Τσίπρα-Μητσοτακισμού να κάνει μια πρωτοφανώς βρώμικη δουλειά. Θα πρέπει παρενθετικώς να επισημάνουμε κάτι που έχουμε γράψει και στο παρελθόν: ο Αλέξης Τσίπρας ως πρόσωπο αποτελεί γνήσιο πολιτικό τέκνο του Μητσοτακισμού. Η σύγκρουσή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη αποτέλεσε αμιγώς ζήτημα συγκυριακό. Ο ένας έπρεπε να φύγει και ο άλλος να έρθει. Τόσο ιδεολογικώς, όσο και ακόμα περισσότερο ως τύπος ανθρώπου, ο Τσίπρας είναι ένας Μητσοτάκης «εξ αγχιστείας». Η απόλυτη έλλειψη ορίου ως προς την προδοσία ιδεών, παράταξης, κόμματος, ανθρώπων, του λαού και η απόλυτη δουλοπρέπειά του προς τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, το Ισραήλ τον καθιστούν «ζηλευτό» συνεχιστή της παράδοσης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το ίδιο και η εξισορρόπηση της διανοητικής και πολιτικής του μετριότητας από τον αμοραλισμό του.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι ανέλαβε από κοινού με την Ντόρα Μπακογιάννη, δηλαδή με την κυβέρνηση της δεξιάς και την οικογένεια Μητσοτάκη, την επιχείρηση ένταξης του Κοσσυφοπεδίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης, επειδή ακριβώς εκεί εντάσσονται ανεξάρτητα κράτη. Με έμμεσο, αλλά σαφή τρόπο, ο οποίος παρεμπιπτόντως προκάλεσε την μήνιν του Σέρβου προέδρου, η ελληνική κυβέρνηση και δύο πρόσωπα- πιόνια του ελληνόφωνου, αποικιακού συστήματος εξουσίας, κρυφά από τον ελληνικό λαό προωθούν άλλη μια προδοσία μιας παραδοσιακά φίλης χώρας και την υλοποίηση άλλης μιας βρώμικης δουλειάς των ΗΠΑ, κόντρα στα εθνικά μας συμφέροντα και στο διεθνές δίκαιο. Πρόκειται για άλλη μια (και μάλιστα πολύ καλή) απόδειξη για τους «δεσμούς αίματος» στο βάθος του συστήματος εξουσίας, ασχέτως των συγκρούσεων για το ποιος θα διαχειρίζεται τον κρατικό προϋπολογισμό και τη λεηλασία του. Το σχέδιο για την πλήρη εξόντωση της «σερβικής εξαίρεσης» στο νατοϊκό κανόνα, μπαίνει ίσως στην τελική του φάση. Ο πόλεμος μας πλησιάζει εκ νέου. Και στο έγκλημα αυτό πρωταγωνιστεί η ελληνική κυβέρνηση και οι συνεργάτες της, με πρώτο και καλύτερο τον Αλέξη Τσίπρα.

Εν είδει υστερογράφου: Αλήθεια, η αντιπολίτευση, (ΣΥΡΙΖΑ- ΚΙΝΑΛ) έχει καμιά διαφωνία ή δια της εκκωφαντικής (μέχρι τώρα τουλάχιστον) σιωπής της δηλώνει «ναι σε όλα»;