Από την Παρασκευή 5η Απριλίου η μηνιαία αναρχική εφημερίδα
ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο στα σημεία διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΓΙ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ:
Σε πρόσφατη συνέντευξη, που παραχώρησε σε ευρωπαϊκές εφημερίδες (Le Soir, Gazeta Wyborcza, El País, Die Welt και La Repubblica), ο πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ) Ντόναλντ Τουσκ, μεταξύ άλλων, τόνισε ότι «Η Ευρώπη βρίσκεται στον προθάλαμο ενός πολέμου. Δεν θέλω να τρομάξω κανέναν, αλλά ο πόλεμος δεν είναι πλέον μια έννοια που ανήκει στο παρελθόν. Ξέρω ότι ακούγεται καταστροφικό, ιδίως για τη νέα γενιά, αλλά πρέπει να συνηθίσουμε το γεγονός ότι έχει αρχίσει μια νέα εποχή: η προπολεμική εποχή. Δεν υπερβάλλω, αυτό γίνεται καθημερινά όλο και πιο ξεκάθαρο», προειδοποιώντας, ότι τα δύο επόμενα χρόνια θα είναι καθοριστικής σημασίας. Οι δηλώσεις Τουσκ έπονται παρόμοιων δηλώσεων ευρωπαίων αξιωματούχων, στρατιωτικών ή πολιτικών, όπως ο επικεφαλής των βρετανικών ενόπλων δυνάμεων, ή όπως ο γερμανός υπουργός αμύνης, ή όπως ανώτεροι διοικητές του ΝΑΤΟ, οι οποίοι χαρακτήρισαν «προπολεμικές τις κοινωνίες» ή «προπολεμικές τις γενιές», αναφερόμενοι στον ευρωπαϊκό κοινωνικό χώρο και στην προοπτική περαιτέρω εξάπλωσης του πολέμου στην Ουκρανία και ενώ οι ρωσικές απειλές για χρήση πυρηνικών όπλων σε περίπτωση ήττας πολλαπλασιάζονται.
Η προσπάθεια πολεμικής αφύπνισης των δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών, παρ’ ότι, πλέον, γίνεται ανοικτά και προφανώς με κοινή απόφαση των κρατών, των οποίων οι αξιωματούχοι προχωρούν στις συγκεκριμένες δηλώσεις, δεν μοιάζει προς ώρας να επιτυγχάνει τους σκοπούς της. Οι δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες μοιάζουν να βρίσκονται σε μια κατάσταση αδιαφορίας, αφασίας, μη επικοινωνίας με την πραγματικότητα ή απώθησής της, προσκολλημένες στις υποσχέσεις ή στην αυταπάτη, ότι τον 21ο αιώνα ο «δυτικός τρόπος πολέμου» και οι συνέπειες του δεν τις αφορούν, τουλάχιστον όσο δεν θέτουν υπαρξιακά ζητήματα. Δεν έχουμε, παρ’ όλα αυτά, καμία αμφιβολία, ότι οι προσπάθειες αυτές θα ενταθούν με κάθε μέσο, με την κρατική προπαγάνδα πρώτα απ’ όλα να δίνει τον ρυθμό, ώστε ο λεγόμενος λαϊκός παράγοντας να συναινέσει σ’ έναν ενδεχόμενο γενικευμένο πόλεμο. Δεν θα είναι, πάντως, εύκολη υπόθεση.
Η εξάλειψη των πολέμων ανάμεσα στα δυτικά κράτη εδώ και 75 χρόνια έμοιαζε, άλλωστε, η πιο τρανή απόδειξη μιας αδιατάρακτης «ειρήνης», ακόμα και από τις λεγόμενες ασύμμετρες απειλές της «τρομοκρατίας», με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ να επεμβαίνουν στρατιωτικά κατά το δοκούν στον λεγόμενο τρίτο κόσμο και στην περιφέρεια, με τους υπερεθνικούς σχηματισμούς πολιτικούς, οικονομικούς κ.ά., να θέτουν τους θεσμικούς όρους μια παγκόσμιας τάξης, σύμφωνα με την δυτική αυτοκρατορική αντίληψη.
Ιδεολογικές κατασκευές, όπως αυτή του Φράνσις Φουκουγιάμα, –ο οποίος υποστήριζε το 1992 την έλευση του τέλους της ιστορίας με κεντρικό επιχείρημα, ότι οι δυτικές ιδέες, οικονομικές πρακτικές και μαζί η δυτικού τύπου δημοκρατία θα επικρατήσουν παγκόσμια–, ήρθαν να θεμελιώσουν την αιώνια «σταθερότητα και ασφάλεια» των δυτικών κοινωνιών. Ο ίδιος ο Φουκουγιάμα, είκοσι χρόνια αργότερα, τον Μάρτιο του 2022 και ενώ είχε ξεκινήσει η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, δήλωνε πλέον, ότι ο «χειρότερος εφιάλτης του είναι ένας κόσμος στον οποίο η Κίνα υποστηρίζει τη Ρωσία στην ουκρανική εισβολή και η Ρωσία την Κίνα, σε μια κινεζική εισβολή στην Ταϊβάν. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο και επιτύχει, τότε θα ζούμε σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από αυτές τις μη δημοκρατικές δυνάμεις. Εάν οι ΗΠΑ και οι υπόλοιπες χώρες της Δύσης δεν μπορέσουν να εμποδίσουν κάτι τέτοιο, τότε πραγματικά θα είναι το τέλος του Τέλους της Ιστορίας». Μ’ άλλα λόγια, υποστηρίζει ότι «το τέλος του τέλους της ιστορίας» επέρχεται, όχι μόνον γιατί αμφισβητείται, αλλά επειδή κλονίζεται συθέμελα η αυτοκρατορική αντίληψη της δυτικής παγκόσμιας διοίκησης.
Μια απλή ματιά στον παγκόσμιο χάρτη αρκεί, για να γίνει κατανοητό, ότι αυτή τη στιγμή μαίνεται (δεν έπεται) μια παγκόσμια σύρραξη, που τείνει συνεχώς προς την γιγάντωση, με ορισμένα χαρακτηριστικά να καταγράφονται μόνο στις δύο προηγούμενες παγκόσμιες ανθρωποσφαγές και ορισμένα άλλα χαρακτηριστικά και γεγονότα, να δείχνουν ότι οδηγούμαστε σε αχαρτογράφητα νερά και αυτό το γράφουμε δίχως ίχνος μελοδραματισμού. Δεκάδες ευρωπαϊκά κράτη εξοπλίζουν την Ουκρανία, είτε με οπλισμό κάθε είδους που διαθέτουν τα ίδια είτε αγοράζοντας όπλα από δεκάδες άλλα κράτη (όπως η Ιαπωνία, η Γκάνα, η νότιος Αφρική, η νότιος Κορέα, η Αργεντινή, η Νέα Ζηλανδία οι Φιλιππίνες κ.ά.), με αποτέλεσμα το ουκρανικό κράτος να καταλάβει την τέταρτη θέση μεταξύ των παγκόσμιων εισαγωγέων όπλων, ακριβώς πίσω από την Ινδία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.
Παρ’ όλα αυτά, το ρωσικό κράτος ελέγχει ήδη το 1/5 της ουκρανικής επικράτειας, διακηρύσσει ότι αποτελούν πλέον ρωσικά εδάφη, ενώ, επίσης, επισημοποίησε την ενσωμάτωση, με την συμμετοχή των περιοχών αυτών στις πρόσφατες ρωσικές εκλογές. Κράτη, όπως η Σουηδία, η Φιλανδία, η Λιθουανία, η Λετονία, η Πολωνία ακόμα και η Νορβηγία, βρίσκονται σε πολεμική επιφυλακή· Γάλλοι και Βρετανοί αξιωματούχοι προτρέπουν άμεσα ή έμμεσα στην περαιτέρω ανοικτή αποστολή νατοϊκών στρατευμάτων, καθώς υπάρχει σχεδόν βεβαιότητα, ότι στο «ουκρανικό επίκειται αποτέλεσμα» υπέρ του ρωσικού κράτους. Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ συνεχίζει να ισοπεδώνει την Λωρίδα της Γάζας και να αφανίζει άμαχο πληθυσμό, το Ιράν συνεχίζει μετά την 7η Οκτωβρίου να κινητοποιεί τον λεγόμενο «άξονα της αντίστασης», με την Μέση Ανατολή να αποτελεί και πάλι ένα ηφαίστειο, που βρυχάται, ενώ στο «βάθος» η Κίνα, που επιδιώκει, επίσης, επανένωση με την Ταϊβάν, γιγαντώνεται με ραγδαίους ρυθμούς. Οι «αναπόφευκτες εντάσεις ενός πολύπλοκου κόσμου», υποστηρίζουν οι πλέον πολεμοχαρείς, μπορεί να «επιλυθούν» μόνον με πόλεμο.
Προφανώς δεν ενδιαφέρονται στο ελάχιστο για τον κίνδυνο και ενός «αμετάκλητου αποτελέσματος» για την ανθρωπότητα. Μάλλον πρέπει να τους το θυμίσουμε εμείς με κάθε τρόπο, αφυπνιζόμαστε πριν να είναι αργά…
Απρίλιος 2024
