«-Υποστηρίζεις τον Μπέρνι Σάντερς για το χρίσμα του υποψηφίου των Δημοκρατικών;
-Ναι. Έχω τους ενδοιασμούς μου για τις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών, καθώς δεν νομίζω ότι μπορούν πλέον να μετατραπούν σε κάποιου τύπου εργατικό κόμμα, αλλά απ’ την άλλη έχεις έναν υποψήφιο που ονομάζει τον εαυτό του σοσιαλιστή να συγκεντρώνει πανεθνική δημοσιότητα. Το σοσιαλιστικό κίνημα στις ΗΠΑ είναι πάρα πολύ αδύναμο για να σπαταλήσει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ενδιαφέρονται για την προεκλογική εκστρατεία. Έχουμε πολύ λίγα να χάσουμε και πολλά και σημαντικά να κερδίσουμε από τη συμμετοχή μας στην εκστρατεία αυτή.»
Επικαιροποιημένη (Αύγουστος 2015) συνέντευξη του Bhaskar Sunkara, ιδρυτή και εκδότη του Jacobin, στο πλαίσιο του συνεδρίου Historical Materialism, τον Νοέμβριο του 2014
«Με τον όρο νέο δεν εννοείται εδώ απαραίτητα η δημιουργία ενός καινούργιου κόμματος, φτάνει απλώς η κατανόηση των λαθών και η μετατροπή της εκλογικής ήττας σε ευκαιρία για ανασύνταξη, ανασυγκρότηση και ελπίδα από τα ήδη υπάρχοντα κόμματα της Αριστεράς. Φτάνει να δοθεί μια νέα προοπτική, που θα συμπαρασύρει αυτόν τον κόσμο και θα τον οδηγήσει να εκφραστεί συλλογικά δημιουργώντας έτσι μια νέα Αριστερά, που θα θέλει να κυβερνήσει και να αποτελέσει τον εναλλακτικό πόλο του νεοφιλελευθερισμού. Οι συνθήκες είναι αυτές που είναι, όμως, παράλληλα και οι στιγμές είναι κρίσιμες. Η ευκαιρία δημιουργίας ενός νέου φορέα, νέου με τη διευκρίνιση, που έγινε παραπάνω, που θα καταφέρει να αλλάξει τους συσχετισμούς σε όλα τα επίπεδα είναι αναγκαία. Ένας νέος φορέας που θα διαδραματίζει ρόλο στα πολιτικά δρώμενα, θα έχει λόγο, θα συσπειρώσει δυνάμεις και θα συντάξει ένα ενιαίο μέτωπο απέναντι στον σημερινό οπισθοδρομισμό, στο νεοφασισμό και το ρατσισμό και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την Αριστερά στο σύνολο της να αναστοχαστεί και να διαλέξει αν θα ακολουθήσει τις επιταγές των καιρών ή θα καταβαραθρωθεί».
Περιοδικό Jacobin Greece, 23-7-2023, Χρήστος Βουλγαρόπουλους
... ... ...
Τον Οκτώβριο του 2015, ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κατά την διάρκεια ταξιδιού του στις ΗΠΑ παραβρέθηκε και μίλησε σε εκδήλωση του Ιδρύματος Κλίντον στην Νέα Υόρκη, υπό την επιμελή καθοδήγηση της Γιάννας Αγγελοπούλου (μέλος της γνώστης οικογένειας εφοπλιστών και βιομηχάνων, πρώην δημοσιογράφος και βουλευτής της ΝΔ), η οποία συνδέεται με οργανικό τρόπο με το συγκεκριμένο ευαγές ίδρυμα.
Συγκεκριμένα επρόκειτο για ομιλία στα πλαίσια του ετήσιου συνεδρίου Clinton Global Initiative στη Νέα Υόρκη, όπου συμμετείχαν, επίσης, ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, ο οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς, η Λούκα Κατσέλη και ο μεγαλοεπενδυτής Τζορτζ Σόρρος, ενώ την παρουσίαση της συζήτησης έκανε η ίδια η Γιάννα Αγγελοπούλου. Η τελευταία, άνοιξε, λοιπόν, …γενναιόδωρα μια «πόρτα» στον Τσίπρα ή μήπως αυτή η «γενναιοδωρία» είχε πολλών ειδών ανταλλάγματα;
Όπως χαρακτηριστικά γράφτηκε τότε, ο Τσίπρας βρέθηκε στο κέντρο του κόσμου σε μια σπάνια συγκυρία, καθώς μόλις είχε ολοκληρωθεί η επίσκεψη του Πάπα, μόλις ξεκινούσε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και στο συνέδριο του Clinton Global Ιnitiative στην Νέα Υόρκη παραβρίσκονταν ισχυρά πρόσωπα, που εκπροσωπούσαν εξίσου ισχυρά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα κάθε είδους. Η ομιλία και οι παρεμβάσεις του ίδιου του πρώην πλανητάρχη Μπιλ Κλίντον μόλις ένα εικοσιτετράωρο προτού ξεκινήσουν οι αεροπορικές επιδρομές της Ρωσίας στο έδαφος της Συρίας, θεωρήθηκαν προφητικές και βαρυσήμαντες σε σχέση με την προσφυγική «κρίση», την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και στη Συρία, την αλλαγή πολιτικής του Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος σύμφωνα με τον Κλίντον «επιχειρεί να αποκαταστήσει τη ρωσική ηγεμονία για να μπορεί να ελέγξει τους γείτονές του και να αυξήσει την επιρροή του στη Μέση Ανατολή».
Ο ήδη μνημονιακός πρωθυπουργός Τσίπρας (έχει μεσολαβήσει το δημοψήφισμα και η επανεκλογή του Σεπτεμβρίου) από την πλευρά του μεταξύ άλλων δήλωνε τότε στην ομιλία του με έμφαση ότι, «εμείς θα εκπληρώσουμε τις υποσχέσεις μας» καλώντας σε επενδύσεις, ώστε να στηριχθεί από τις αγορές, με τον Κλίντον να τείνει χείρα βοηθείας: «Λέτε στους επενδυτές να μην περιμένουν να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες για το χρέος; Ότι είναι καλύτερα να επενδύσουν τώρα γιατί έτσι θα σταθεροποιηθεί το κλίμα; Πολλοί έχουν καταλάβει γιατί κερδίσατε τις εκλογές. Δεν «κατεδαφίσατε το σπίτι» και πήρατε υπεύθυνες αποφάσεις. Πρέπει οι υπόλοιποι να αναγνωρίσουμε ότι αν δεν κάνουμε τίποτα υπονομεύουμε τη θέση σας. Το μήνυμά σας λοιπόν είναι: «Ελάτε να επενδύσετε τώρα, μην περιμένετε».
Τα υπενθυμίζουμε όλα αυτά μ’ αφορμή τα όσα «ανεξήγητα» εξελίσσονται στον Συριζα μετά την πρόσφατη διπλή εκλογική συντριβή (Μαΐου-Ιουνίου 2023), την αποχώρηση από την αρχηγία του Τσίπρα και την «έκπληξη» της ανέλιξης του Στέφανου Κασσελάκη (οι κακές γλώσσες ισχυρίζονται ότι ήδη από τον Δεκέμβριο του 2022 «ψιθυριζόταν» η άφιξή του, χωρίς βέβαια να παίρνει κάποιος στα σοβαρά την πληροφορία), την αποχώρηση πλειάδας βουλευτών και στελεχών μετά την εσωκομματική ήττα της Έφης Αχτσιόγλου, και βέβαια την εκ νέου «αμφισβήτηση» του νέου αρχηγού δύο μόλις ώρες πριν την έναρξη του συνεδρίου από τον ίδιο τον Τσίπρα με την προτροπή να επαναβεβαιώσει την εκλογή του.
Μήπως, όμως, πρόκειται για την επαναβεβαίωση του συνολικότερου σχεδίου στο οποίο είναι δεσμευμένος ο ίδιος ο Τσίπρας και όχι μόνον;
Είναι προφανές για όσους δεν διαθέτουν μνήμη χρυσόψαρου, ότι η φανερή τουλάχιστον εξάρτηση του Συριζα από το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, όπως είπαμε, χρονολογείται ήδη από το 2015 επί της μνημονιακής πρωθυπουργίας Τσίπρα. Ο σπόρος είχε ήδη φυτευτεί από τότε μαζί με τις ποικίλες δεσμεύσεις, υποσχέσεις και εξαρτήσεις της πρώτης φορά αριστερής κυβέρνησης. Υποσχέσεις που τηρήθηκαν στο ακέραιο, εξαρτήσεις, όμως, που συνεχίζουν να δεσμεύουν για την «συνέχεια» και υποχρεώσεις, που θα τηρηθούν, επίσης, στο ακέραιο και αφορούν μακρόπνοους κυριαρχικούς σχεδιασμούς.
Οι «επαφές», βέβαια, του Τσίπρα με τους αμερικανούς φίλους ξεκινούν ήδη από 2013, όταν ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μίλησε στις 22 Ιανουαρίου στη δεξαμενή σκέψης Brookings Institution (αναδείχθηκε το 2017 ως εκείνη που διαθέτει την μεγαλύτερη ισχύ επηρεασμού στο κόσμο, πρόεδρος του διοικητικού του συμβουλίου ήταν ο Τζον Θόρτον, πρόεδρος της Goldman Sachs). Σύμφωνα με την σχετική ανακοίνωση του εν λόγω ινστιτούτου, ο Τσίπρας συμμετείχε σε συζήτηση με θέμα: «Η Ελλάδα και οι οικονομικές προκλήσεις του μέλλοντος». Όπως σημειωνόταν στην ίδια ανακοίνωση, «ο Αλέξης Τσίπρας θα αναφερθεί στα ζητήματα των οικονομικών και κοινωνικών προοπτικών της Ελλάδας, στη σχέση ανάμεσα σε Αθήνα και υπόλοιπη Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων και των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων σε Ελλάδα και Ευρώπη για την αντιμετώπιση της κρίσης. Επίσης, θα μιλήσει για τον ρόλο, που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν οι ΗΠΑ για να βοηθήσουν την Ελλάδα και την Ευρώπη να αντιμετωπίσουν τα σημερινά προβλήματά τους».
Η επίσκεψη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον συμπεριελάμβανε και άλλες χρήσιμες επαφές με δεξαμενές σκέψης όπως το Ινστιτούτο Levi, ένα από τα σημαντικότερα ερευνητικά ινστιτούτα οικονομικής ανάλυσης και πολιτικής οικονομικής στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και με το CSIS (Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών) με το οποίο θα ασχοληθούμε στην συνέχεια διεξοδικότερα.
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Μιχάλη Ιγνατίου, (Φλέβαρης 2013), «Ο κ. Τσίπρας συναντήθηκε με τον κ. Έρικ Ρούμπιν του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ και τον κ. Κρίστοφερ Σμαρτ του υπουργείου Οικονομικών. Τον άκουσαν και τους άκουσε, συναντήθηκαν ξανά σε ελληνικό εστιατόριο όπου τα είπαν πιο χαλαρά και χωρίς το φόβο της καταγραφής της συνομιλίας –αν και ποτέ δεν ξέρεις…». Πράγματι, ποτέ δεν ξέρεις…
Στις 16 Απριλίου του ίδιο έτους (2013 ο ΣΥΡΙΖΑ, με ένα λιτό δελτίο Τύπου, ενημέρωσε για τη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα, με την αμερικάνικη οργάνωση «Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων» (CFR, επηρεάζει υπουργούς εξωτερικών), σημειώνοντας: «Στο πλαίσιο της επίσκεψής της στη χώρα μας (…) κατόπιν αιτήματός της να συναντηθεί με αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, η συνάντηση αυτή πραγματοποιήθηκε στη Βουλή, όπου ο Αλέξης Τσίπρας (…) αναφέρθηκε εκτενώς στις εναλλακτικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για έξοδο από την κρίση. Οι εκπρόσωποι του Συμβουλίου είχαν την ευκαιρία να διατυπώσουν σειρά ερωτημάτων που βεβαίως απαντήθηκαν με σαφήνεια. Έγινε αντιληπτό από την αντιπροσωπεία, παρά τις ιδεολογικοπολιτικές διαφορές που διαπιστώθηκαν, ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει επεξεργαστεί ένα συνολικό, εναλλακτικό σχέδιο για την Ελλάδα και την Ευρώπη».
Οι προεργασίες, λοιπόν, είχαν ξεκινήσει προ πολλού.
Σημαντικά κέντρα εξουσίας κάθε είδους είχαν στραμμένα τα μάτια στο «ελληνικό ζήτημα» (μόνο «ελληνικό» δεν ήταν) και στις ενδεχόμενες «λύσεις», με τους πιο διορατικούς «παρατηρητές» να εντοπίζουν τις «προοπτικές» εκτός των άλλων της αποσυμπίεσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας, εξαιτίας μιας ενδεχόμενης ταχείας αναρρίχησης της αριστεράς στην εξουσία. Σε κάθε περίπτωση, η διαθεσιμότητα της για μια εναλλακτική διακυβέρνηση δεν μπορούσε να υποτιμηθεί, δεδομένης της ραγδαίας αποδυνάμωσης έως αποσύνθεσης των παραδοσιακών κομματικών σχηματισμών (Πασοκ, ΝΔ), αλλά και του αναγκαστικά σύντομου βίου των κυβερνήσεων συνεργασίας. Δεν θα έπρεπε, λοιπόν, να αποτελεί έκπληξη το γεγονός, ότι η άνοδος του Συριζα στην εξουσία χαιρετίσθηκε μ’ ενθουσιασμό από διάφορους «κύκλους».
Η περίπτωση του περιοδικού Jacobin (πρωτοεκδόθηκε το 2010) που συνδέεται με τους Δημοκρατικούς Σοσιαλιστές της Αμερικής (DSA), οι οποίοι είναι ενσωματωμένοι ως αριστερή τάση μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, είναι άκρως ενδεικτική και ενδιαφέρουσα. «Ο εκλογικός θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ έφερε ελπίδα στην ευρωπαϊκή ριζοσπαστική αριστερά και το εργατικό κίνημα, προσφέροντάς τους μια τεράστια ευκαιρία», έγραφε το Jacobin στις 26 Ιανουαρίου 2015, την επομένη κιόλας της εκλογής του ΣΥΡΙΖΑ.
Η στήριξη του Συριζα εκ μέρους του Jacobin ήταν σταθερή και αμετακίνητη, παρ’ όλο που σε λιγότερο από ένα μήνα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε συμφωνία με το Eurogroup, υποσχόμενος ότι θα «απέφευγε οποιαδήποτε ανατροπή» των μέτρων λιτότητας στο πλαίσιο του δήθεν μισητού «Μνημονίου» της τρόικας και ότι θα «τηρούσε πλήρως και εγκαίρως τις οικονομικές υποχρεώσεις της προς όλους τους πιστωτές της». Το Jacobin συνέχισε να ψευδολογεί συνειδητά εκείνη την περίοδο, υποστηρίζοντας ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ εμμένει στις θέσεις του»: «Όσον αφορά την τωρινή συγκυρία, κατανοώ πλήρως τη θέση στην οποία βρέθηκε ο Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με την έννοια ότι αποδέχθηκαν το νέο πακέτο μέτρων λιτότητας αναγκαστικά και με μεγάλη δυσφορία. Δεν προσπάθησαν να το παρουσιάσουν σαν νίκη, και αυτό είναι σημαντικό» (Επικαιροποιημένη συνέντευξη τον Αύγουστο του 2015 του Bhaskar Sunkara, ιδρυτή και εκδότη του Jacobin).
Χαρακτηριστικό είναι ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε (29-6-2023) στο περιοδικό Jacobin, με τίτλο «Η ελληνική Αριστερά αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα», γραμμένο από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ Γιώργο Γκουζούλη. Όπως υποστηρίζει ο συντάκτης του άρθρου, «Η κατανόηση του πώς καταλήξαμε εδώ είναι απαραίτητη για τα προοδευτικά κοινωνικά κινήματα και τα αριστερά κόμματα, ώστε να προσφέρουν μια πειστική προοδευτική πολιτική ατζέντα και να επιστρέψουν στην εξουσία. Η απόρριψη των πολιτικών λιτότητας συνολικά, η επανασύνδεση με κοινωνικά κινήματα και συνδικάτα και η προσφορά αξιόπιστων εναλλακτικών πολιτικών είναι επίπονα αλλά απαραίτητα καθήκοντα. Η επιστροφή στην εξουσία για την Αριστερά είναι πιθανό να είναι μια αργή διαδικασία και η αποφυγή της επανάληψης της πτώσης του Σύριζα θα πρέπει να είναι ο κύριος στόχος».
Μπορεί να είναι αργή διαδικασία, αλλά το γεγονός αυτό δεν αποθαρρύνει τους ποικιλώνυμους εν Ελλάδι συντάκτες και συνεργάτες του Jacobin. Ούτε φυσικά τα «πιόνια» έχουν λόγο για τα σπουδαία, ο ρόλος τους ήταν, είναι και θα είναι συγκεκριμένος.
Όπως είχαμε εξηγήσει πρόσφατα, «από την ηγετική ομάδα και τα επαγγελματικά στελέχη του κομματικού σχηματισμού ξεκινά μια «γραμμή», που παρακάμπτει την ιστορική κομματική βάση για να συνδεθεί με τους επικοινωνιακούς συμβούλους και τους «ειδικούς» σε ζητήματα πολιτικού σχεδιασμού και φυσικά με τα χαρακτηριζόμενα εξωθεσμικά κέντρα, οικονομικά συμφέροντα και διευθυντικά στελέχη μεγάλων εταιρειών, εθνικών ή πολυεθνικών.» (Διαδρομή Ελευθερίας φ. 241, Οκτώβριος 2023, Περί μετα-πολιτικής και μετα-δημοκρατίας το ανάγνωσμα).
Υποστηρίξαμε, επίσης, ότι τα κομματικά «βαρίδια» του νέου Συριζα θα οδηγηθούν στον κάλαθο της εξουσιαστικής ιστορίας, εφ’ όσον το απαιτούν οι νέοι σχεδιασμοί, καθώς τα μεγάλα αφεντικά, ντόπια και ξένα, φαίνεται ότι ήδη έχουν συμφωνήσει την συνέχεια και φυσικά τους όρους διαδοχής, όταν έρθει εκείνη η ώρα, του «νεομητσοτακικού» καθεστώτος. Δεν «κουβάλησε», λοιπόν, ο νέος πρόεδρος Στέφανος Κασσελάκης το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ ούτε την μεταπολιτική και την μεταδημοκρατία, όπως υποκριτικά διατείνονται οι δήθεν διαπρύσιοι υπερασπιστές των αριστερών ιερών και οσίων του Συριζα, ούτε είναι αυτός υπεύθυνος για την «επιθετική εξαγορά» του Συριζα. Το Δημοκρατικό κόμμα των ΗΠΑ ο Κασσελάκης το βρήκε στον Συριζα, (είχε φροντίσει γι’ αυτό ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα που τον στήριξε), η εξάρτηση και η πατρωνία των αμερικανών φίλων είχε εμπεδωθεί ήδη από το 2015, όπως υπενθυμίσαμε.
Μήπως ο Κασσελάκης έκρυψε το παρελθόν του, τις σχέσεις του με το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (συνδέεται με το Δημοκρατικό κόμμα των ΗΠΑ) ή τις απόψεις του ή μήπως ήταν δύσκολο να ερευνήσουν είτε ο ίδιος ο Τσίπρας, που τον συμπεριέλαβε στο ψηφοδέλτιο επικρατείας ή οι υποτιθέμενοι κομματικοί ιθύνοντες ή τα τριάντα κομματικά στελέχη του Συριζα, που έβαλαν την απαραίτητη υπογραφή, ώστε να μπορεί, σύμφωνα με το καταστατικό, να βάλει υποψηφιότητα για αρχηγός;
Όλοι γνώριζαν, γιατί άλλωστε ήταν πολύ εύκολο να γνωρίζουν, αλλά και γιατί κάθε κόμμα έχει συγκεκριμένο μηχανισμό, που ελέγχει κάθε υποψηφιότητα, αν δεν την περνάει κιόλας από κόσκινο.
Η αρθρογραφία του στην αγγλόφωνη έκδοση του Εθνικού Κήρυκα ήταν προσβάσιμη στον καθένα και ήταν αδύνατον να μην την γνώριζαν, όσοι προώθησαν την υποψηφιότητα με πρώτο και καλύτερο τον Τσίπρα. Ας δούμε ορισμένες απόψεις του Κασσελάκη, όπως αποτυπώθηκαν σε αντίστοιχα άρθρα.
«Είτε σας αρέσει είτε όχι, ο κ. Τραμπ είναι ένας άνθρωπος με μεγάλα επιτεύγματα», έγραφε πριν από την εκλογή Τραμπ, προσθέτοντας ότι, «Κατέχει σημαντική εμπειρία από την πραγματική ζωή που θα μπορούσε να μεταφερθεί στο Οβάλ Γραφείο» («The Trump and Tsipras Parallels», εφ. «The National Herald», 5.9.2015)».
Σχετικά με τον Τσίπρα έγραφε, ότι «έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του μέσα στις κομματικές διαδικασίες» («Εθνικός Κήρυξ», 2.6.2012)».
Ζητωκραύγαζε υπέρ των «αγορών» γράφοντας ότι, «Μας έχουν πει πολιτικοί από την πατρίδα μας ότι η Ελλάδα δέχεται κερδοσκοπική επίθεση. […] Φαίνεται πως βρήκαν οι πολιτικοί τον αποδιοπομπαίο τράγο τους. Οι αγορές δεν είναι κάποιο οργανωμένο καρτέλ. […] Οι αγορές είναι ο πιο διαφανής κριτής. Μακάρι να έπαιρναν και οι πολιτικοί ρίσκο με τις θέσεις τους όπως οι επενδυτές παίρνουν με τα χρήματά τους» (26.11.2012).
Όσο για τις στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ, εδώ είναι που δεν μάσαγε τα λόγια του: «Ο πρόεδρος Μπους πήρε κατά τη γνώμη μου μία από τις καλύτερες αποφάσεις της προεδρίας του: αντί να αποσύρει τις αμερικανικές δυνάμεις [από το Ιράκ], αύξησε τα επίπεδα των στρατιωτικών» (31.8.2013).
Στις 14-7-2023 ο ιστότοπος «ekathimerini.com» δημοσιεύει αγγλόφωνο άρθρο του Στέφανου Κασσελάκη, όπου μεταξύ άλλων διαβάζουμε: «Από το 2012 και μετά, είχα αναπτύξει εξαιρετική σχέση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Έτσι έγραψα υπέρ αυτού στον Εθνικό Κήρυκα, όταν ανταγωνιζόταν για την αρχηγία του κόμματος. Κατά τα τελευταία δύο χρόνια συνάντησα τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Έγινα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ επειδή πίστευα πως με τον Τσίπρα θα μπορούσαμε να φτιάξουμε το αντίστοιχο Δημοκρατικό Κόμμα Ελλάδας. Ο Τσίπρας έχει ήδη παραιτηθεί. Έτσι βρίσκομαι τώρα σε ένα κενό επειδή δεν μπορώ να διακρίνω στον ορίζοντα κυβερνώντες δημοκράτες. Δημοκράτες οι οποίοι, ακριβώς όπως στις ΗΠΑ, θα προσφέρουν ένα μεγάλο προστατευτικό κάλυμμα και μια ομάδα έμπειρων στελεχών για να κουμαντάρουν τη γραφειοκρατία. Αν η πρόθεση είναι το κόμμα να κυβερνήσει πάλι, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αντιγράψει τη φόρμουλα των ΗΠΑ το συντομότερο δυνατό. Αναμφισβήτητα να αγκαλιάσει επίσης το πολιτικό κέντρο. Εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να εφαρμόσει την αριστερή του κληρονομιά είναι μέσα… στον ίδιο του τον εαυτό!.»
Οι περισσότεροι έχουν συγκρατήσει από το δημοσιευμένο βιογραφικό του προέδρου του Συριζα Στέφανου Κασσελάκη την πενταετή θητεία του στην Goldman Shaks, την τράπεζα που έχει χαρακτηριστεί σαν εκείνη «που κυβερνά τον κόσμο».
Το βιογραφικό του, όμως, μας δίνει και μια άλλη «παραγνωρισμένη» πληροφορία.
Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του Συριζα σχετικά με το βιογραφικό του Κασσελάκη, «Παράλληλα με τις σπουδές του, ο Στέφανος εργάστηκε εθελοντικά στο επιτελείο του τότε Γερουσιαστή Joe Biden για τις Προεδρικές Εκλογές του 2008. Εργάστηκε επίσης και στο think tank εξωτερικής πολιτικής Center for Strategic and International Studies στη Washington, DC.»
Η συγκεκριμένη δεξαμενή σκέψης το CSIS (Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών) που εδρεύει στην Ουάσιγκτον χρηματοδοτείται από τις μεγαλύτερες αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες, συνδέεται με το λεγόμενο βαθύ αμερικανικό κράτος, θεωρείται ότι διαθέτει ισχυρότατη δύναμη επηρεασμού, έδρα του Κίσσινγκερ και του Μπρεζίνσκι.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης του 2020, το CSIS χρηματοδοτούν ουκ ολίγες «φιλανθρωπικές» και «αγαθοεργές» οργανώσεις. Με πάνω από μισό εκατομμύριο δολάρια το «καμάρι» της αμερικανικής αεροδιαστημικής βιομηχανίας, η Northrop Grumman Corporation. Με ποσά που υπερβαίνουν τις 200.000 δολάρια η General Atomics, που κατασκευάζει εκτός των άλλων τα drones Predator για τη CIA, η γνωστή μας και μη εξαιρετέα Lockheed Martin καιη SAIC, που παρέχει υπηρεσίες πληροφοριών στις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις. Με μικρότερα ποσά χρηματοδοτούν το Κέντρο οι Bechtel, Boeing, Cummins, General Dynamics, Hitachi, Hanwha Group, Huntington Ingalls Industries Inc., Mitsubishi, Nippon Telegraph and Telephone Corporation, Qualcomm, Inc., Raytheon, Samsung, SK Group, Hyundai Motor, Oracle, BAE Systems.
Είναι γνωστό, φυσικά, ότι αυτού του είδους οι δεξαμενές σκέψης συνδέονται οργανικά με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, παρουσιάζουν και προπαγανδίζουν κατευθύνσεις μέσω του τύπου και τις προωθούν μέσω κοινοβουλευτικών ακροάσεων με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξυπηρετούν την πολιτική του αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος, να προετοιμάζουν και να συμμετέχουν στην διεξαγωγή πολέμων και ανθρωποσφαγών σ’ όλο τον πλανήτη. Και όμως, το γεγονός ότι ο νυν πρόεδρος του Συριζα διαφημίζει ανοικτά την σχέση του με το συγκεκριμένο αμερικανικό «ευαγές» ίδρυμα σχεδόν έχει περάσει στο ντούκου ή το πολύ-πολύ σχολιάζεται αμυδρά. Προφανώς είναι μέρος και προαπαιτούμενο της νέας αριστερής κανονικότητας, ο ανοικτός διασυρμός όσων φαντασιώνονταν κάτι διαφορετικό εκ μέρους της κυβερνώσας αριστεράς και των κινημάτων, βεβαίως βεβαίως!
Στα χρόνια πριν από τη δικτατορία, στο πολιτικό λεξιλόγιο της αριστεράς υπήρχε ο όρος «κομπρεμί», δηλαδή ο συμβιβασμός, με την έννοια, όμως, του απαράδεκτου συμβιβασμού, του ηθικά κατακριτέου, που ισοδυναμούσε με προδοσία ή υποχώρηση από τις αρχές και σύμπλευση με τον «ταξικό εχθρό». Ο όρος «κομπρεμί» παρέμεινε στην συνέχεια για να περιγράψει τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, ή τις προειλημμένες αποφάσεις, συνδιαλλαγές και συμφωνίες, αλλά και τις λεγόμενες αβάντες, που γίνονται είτε μέσω μιας παθητικής στάσης είτε μιας ενεργητικής. Αυτές, δηλαδή, που γίνονται κάτω από το τραπέζι, γιατί η ανοιχτή παραδοχή της συνεργασίας ή και του στόχου της συνεργασίας θα έβλαπτε την εικόνα των δυνάμεων ή των προσώπων που συμμετέχουν σε αυτές.
Φυσικά, η χρήση του όρου δεν καθαγίαζε σε κάθε περίπτωση, όσους τον χρησιμοποιούσαν κατά κόρον για να διαφοροποιηθούν όψιμα ή να συκοφαντήσουν «συντρόφους» και πολιτικούς τους αντιπάλους. Πλέον ο όρος, μάλλον, αποτελεί παράσημο και καύχημα για τους ποικιλώνυμους αριστερούς αφού, σ’ αντίθεση με το παρελθόν, τα προσχήματα είναι αχρείαστα, και όλα εξελίσσονται φανερά και απροκάλυπτα, χωρίς να ενοχλείται ουδείς, επειδή η μπόχα προ πολλού έχει καταστεί αφόρητη και κάθε ιδεολογικός φερετζές έχει καταπέσει.
25-2-2024,
Συσπείρωση Αναρχικών
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.246, Μάρτιος 2024
