Αντώνης Μιτζέλος 8/3/24
ΤΑ ΤΑ ΤΑ ΤΑ ΤΑ ΤΑ…Οι λόγοι πίσω από την επιλογή της Σάττι για την
εκπροσώπηση μας στην Eurovision μπορεί να ήταν η δημοφιλία της, η πολιτική
συμβολή ή ακόμα και άλλοι παράγοντες που θα παραμείνουν άγνωστοι στο ευρύ
κοινό, αλλά και η μουσική της ποιότητα, την οποία όμως δεν συναντάμε στο
τραγούδι που θα ερμηνεύσει στον διαγωνισμό. Όχι, δεν υπολείπεται ταλέντου, μηδέ
φωτός, υπολείπεται ικανών- φωτισμένων καθοδηγητών, ε και μιας σταλιάς αγάπης
για αυτό που πραγματικά είναι η Ελλάδα. Αγαπητή ΕΡΤ μήπως θα έπρεπε να
αποσυρθεί αυτό το βίντεο που θυμίζει βιντεοκασέτα του 80;
Η Μαρίνα Σάττι δήλωσε πως θέλει ένα ρυθμικό τραγούδι με ελληνικό στίχο για
τον διαγωνισμό, προκειμένου να «δείξουμε τη σύγχρονη εικόνα της χώρας»! Μπράβα
της μα απέτυχε. Αφού απέρριψε 150 τραγούδια Ελλήνων συνθετών τελικά έγραψε αυτή
και άλλοι 7-8!!! Μεγάλη και πολυεθνική η μοιρασιά άρα και η στήριξη.
Καταλαβαίνω. Οκ. Το γεγονός των χιλιάδων streaming στο spotify και στο youtube
δεν κάνουν έναν κομπιουτερά συνθέτη. Ας σοβαρευτούμε. Ο ρυθμός δεν είναι
Ελληνικός, η μελωδία ινδική με αίσθηση Πακιστάν, ο στίχος κάτω του μετρίου και
η σύγχρονη εικόνα της Ελλάδος άλλη. Η φόρμα του ανύπαρκτου τρελού ερασιτέχνη. Ο
ρυθμός και η σύνταξη του λόγου ο παράδεισος του αγραμμάτου. Η Μαρίνα, μου είναι
συμπαθής μα ως γνήσιο παιδί του συστήματος, αποτυπώνει ατυχώς στο βίντεο για
την Γιουροβίζιον, μια Αθηναϊκή πραγματικότητα με έναν τρόπο που αυτή και η
πολυεθνική ομάδα της αντιλαμβάνονται και που προκύπτει ίσως από την ποιότητα
των ανθρώπων με τους οποίους συνδιαλέγεται. Εάν πάλι γνωρίζει την αλήθεια και
δρα με επίγνωση, τότε πολιτιστικά είναι επικινδυνότερη του Πύθωνος
(Eurovision). Το ταλέντο της Μαρίνας δεν κρύβεται, απλά επί του παρόντος
επισκιάζεται από τους συνεργάτες της ή απλά παίζει σε μια ζαριά τα πάντα, στον
βωμό μιας πανευρωπαϊκής καριέρας. Αν είναι έτσι της εύχομαι να την πετύχει και
να παραμείνει εκεί. Παίζει βέβαια στο συγκεκριμένο βίντεο μεγάλη δόση ειρωνείας
έναντι του Ελληνικού πολιτισμού που τελικά ίσως και να πηγάζει από μια έντονη
αποστροφή, μια περιφρόνηση εκ μέρους των δημιουργών του τραγουδιού, που μπορεί να
θεωρηθεί ως ήπια εκδοχή του μίσους. Ίσως. Η ικανότατη συστημική ερμηνεύτρια
μετά από επιλογή της και μετά από τις πάμπολλες εμφανίσεις της στο Αρχαίο
Θέατρο Επιδαύρου, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και σε όλους του «ιερούς» χώρους του
συγχρόνου Ελληνικού πολιτιστικού γίγνεσθαι, επέλεξε να εμφανίσει το Ηρώδειο ως
πίστα σκυλάδικου και το ιερό του Παρθενώνα ως ανίερο τουριστικό αξιοθέατο, με
επόμενο πλάνο ένα φλεγόμενο κεμπαπτζίδικο. Γιατί; Μελωδικός Ινδικός αχταρμάς
και συνταγή με λίγο Μπόλιγουντ, λίγο Αλβανικό τραπ, λίγη αγγλόφωνη ποπ, λίγο
περίπου ελληνόφωνο κιτσ, λίγο τζατζίκι, λίγη λούπα απ το καλάθι, μια ψηφιακή
περικεφαλαία, λίγη βαλκανική κατάντια και λίγο κεκέδισμα. Λίγο τουρίστας με
κάλτσα και σανδάλι, λίγο μπουζούκι, ζουρνάς και λίγη ειρωνεία. Μεγάλη όμως
προβολή ακραίας και επικίνδυνης οδήγησης σε μια χώρα που θρηνεί ετησίως
χιλιάδες απώλειες ανθρώπινων ζωών από αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, κατά κανόνα
νεαρών ανθρώπων στους οποίους άλλωστε απευθύνεται ηλικιακά και το βίντεο. Το
Τατατατα-βίντεο ως «Εθνική πρόταση» απευθύνεται ίσως και στις οικογένειες των
125.000 θυμάτων του δρόμου η στους 350.000 που έχουν μείνει ανάπηροι; Ποιος
επέλεξε να προβάλει αυτές τις προσβλητικά επικίνδυνες εικόνες; Ποιος απεδέχθη
να εκπροσωπήσουν τον Ελληνικό λαό; Δεν πρόκειται απλά για ένα βίντεο που οι
δημιουργοί και οι ηθικοί αυτουργοί του, κατασκευάζουν ελεύθερα και όπως θέλουν,
για να στηρίξουν τις απόψεις ή την καριέρα τους. Πρόκειται για ένα βίντεο που
εκπροσωπεί τον Ελληνικό λαό και τον Ελληνικό πολιτισμό. Ας λήξει πλέον αυτή η
στημένη παρεξήγηση που υποβιβάζει τον μέσο Έλληνα μέσω της βίας των ΜΜΕ στο
επίπεδο του μη σκεπτόμενου σκύλου που ζέχνει από την άγνοια της ιστορίας του.
Υπάρχει και η άλλη Ελλάδα.
Δεν θα εκπλαγώ πάντως αν θα πάει
καλά αυτό το κακόγουστο οπτικοακουστικό συνονθύλευμα γιατί αυτό ακριβώς ζητά η
Γιουροβίζιον από την Ελλάδα να είναι. Κάτω του μετρίου. Ο μέσος Ευρωπαίος θα
χαρεί ακόμα μια φορά με την κατάντια του ελληνικού πολιτισμού. Εξ άλλου όραμα
της Ευρώπης ήταν και θα είναι η Ελλάδα να είναι για πάντα ένας τουριστικός
προορισμός και όχι η πηγή του παγκόσμιου πολιτισμού. Eurovision αφού! Η Μαρίνα
είναι system girl και απλά κάνει την δουλειά της…Το δράμα δεν είναι το
τραγούδι. Το δράμα είναι ο μηχανισμός που επέλεξε και τοποθέτησε τους
εκλέκτορες σε αυτή την θέση. Οφείλουν να παραιτηθούν και να ζητήσουν δημόσια
συγγνώμη από τον ελληνικό λαό. Τα –τα-τα-τα-τα-τα… αυτή είναι η ρίζα του κακού
αυτό και το άνθος του! Αγαπητή ΕΡΤ το κρίμα στον λαιμό σου… Αντώνης
Μιτζέλος 8/3/24
Στο video clip του Ζαριού πάντως βλέπουμε την Ελλάδα όπως την
αντιλαμβάνεται και την προσλαμβάνει στερεοτυπικά η Ευρώπη, χωρίς την παραμικρή
αμφισβήτηση αυτής της πρόσληψης. Το στερεότυπο όχι απλά δεν διαλύεται, αλλά δεν
αμφισβητείται καν. Δεν υπάρχει μάλιστα ούτε το στοιχείο της σατιρικής υπερβολής
για να αποδομήσει αυτή την αντίληψη χωρίς να χρειαστεί να αντιπαραθέσει την
πραγματικότητα που βιώνουν οι κάτοικοι της Ελλάδας. Ακόμα και η κάρτα από τις
διακοπές στο τέλος δεν έχει μισό σημείο στίξης που να είναι έστω αμφίσημο.
Το video clip κατά τη γνώμη μου προσπαθεί περισσότερο να εκμαιεύσει την
προσοχή του κοινού προβάλλοντας οικίες σε αυτό εικόνες από την Ελλάδα, με την
αισθητική, τη μελωδία, τον στίχο, τη σκηνοθεσία, τη φωτογραφία και το μοντάζ
της εποχής μας, "παίζοντας" απλά με τις διάφορες ταυτότητες και τη
συμπερίληψη. Ως τέτοιο σε κάποιους θα αρέσει, σε κάποιους άλλους όχι,
αδιαμφισβήτητα ωστόσο δεν είναι ούτε ερασιτεχνικό, ούτε πρόχειρο, είναι
αποτέλεσμα δουλειάς καλών επαγγελματιών και μάλλον θα πάει πολύ καλά στον διαγωνισμό.
Τη Eurovision δεν την παρακολουθεί και δεν την αξιολογεί ο φιλολογικός
σύλλογος Παρνασσός, ούτε η Γαλλική Ακαδημία, για να κάνει βαθιά ανάλυση σε κάθε
καρέ ενός video clip. Και δεν είναι θέμα πνευματικότητας, είναι θέμα της
ανάγκης που καλύπτει κάποιος καταναλώνοντας αυτό το προϊόν. Η ανάγκη είναι
καθαρά ψυχαγωγική. Δεν μεταβολίζουν εκατομμύρια άνθρωποι όπως μεταβολίζει ο
δικός μας εγκέφαλος, ούτε ο μικρόκοσμος μας είναι το σύμπαν ολόκληρο. Αυτό δε,
δεν σημαίνει καν ότι κάποιοι μεταβολίζουν πιο σωστά από κάποιους άλλους, ή
είναι πιο έξυπνοι, ή έχουν καλύτερα αναλυτικά εργαλεία, γιατί και να τα έχουν
εν προκειμένω είναι άχρηστα.
Η τόση- θλιβερή, συμπεριλαμβανομένου αυτού του ποστ φυσικά- συζήτηση,
γίνεται επειδή ένα τραγούδι για τη Eurovision αντί να κριθεί ως ένα τραγούδι
για τη Eurovision- στίχος, μελωδία, visuals, ρυθμός, κέφι- επομίστηκε έναν ρόλο
που αμφιβάλλω σε πολύ μεγάλο βαθμό αν ήθελε ή επεδίωξε έστω στο ελάχιστο.
Και η άποψή μου είναι ότι αυτό συνέβη- και έχει ξανασυμβεί ουκ ολίγες
φορές- επειδή κάποιοι άνθρωποι- λιγότεροι ή περισσότεροι- που ασφυκτιούν
δικαιολογημένα με την ελληνική πραγματικότητα- την πραγματική, αυτή που
βιώνουν- κάνουν συνεχώς προβολές που έχουν τεράστια ανάγκη, χωρίς αυτές να
έχουν ωστόσο ιδιαίτερα πραγματική βάση. Η φράση "πες τα",
"επιτέλους κάποιος τα λέει", "τους ξεβράκωσε η/ο τάδε", που
κυριαρχεί σε αδιανόητο βαθμό στη σύγχρονη διαδικτυακή μας καθημερινότητα με
κάθε αφορμή, συγκροτείται στη βάση της ήττας, της μοιρολατρίας, της αφασίας,
της αδικίας, της μοναξιάς, του αδιεξόδου και του τεράστιου ελλείμματος
προοπτικής. Είναι ταυτόχρονα και το σύμπτωμα της απουσίας πολιτικής
εκπροσώπησης και της αδύναμης ακόμα πολιτιστικής έκφρασης- υπάρχει αλλά δεν
είναι πλειοψηφική, μαζική- των ηττημένων της εποχής μας. (Ένα κομμάτι των
υμνητών- όχι αυτών που απλά τους αρέσει το τραγούδι- το οποίο είναι ανάξιο
λόγου, είναι οι κλασικοί boomers που θέλουν να δείξουν πόσο καθόλου boomers
είναι και πόσο αντιλαμβάνονται τη "νεολαία" και την οπτική της και τα
εργαλεία της, πάντα γελάω προσωπικά με αυτούς)
Το ίδιο συμβαίνει παντού και με κάθε αφορμή. Χαρακτηριστικά θυμάμαι τον
χαμό για το τραγούδι του Μιθριδάτη πριν από μερικά χρόνια. Ή τα Νούμερα, τη
σειρά του Φοίβου στην ΕΡΤ, που δημιούργησε στα πρώτα επεισόδια φρενίτιδα
ανάμεσα σε ένα συγκεκριμένο κοινό. Τι προκάλεσαν, τι άφησαν, τι δρομολόγησαν
άραγε πέρα από τον χαμούλη 1-2 ημερών, 1-2 εβδομάδων στα social media, τον
οποίο μπορεί να προκαλέσει και μια τραγελαφική δήλωση της Ελέτσι ή του
Μαυρίκιου; Απλά να συζητήσουμε, να ξεσπάσουμε, να εκτονωθούμε, να κάνουμε
απεγνωσμένες προβολές που έχουμε απεγνωσμένη ανάγκη, και μετά να πάμε παρακάτω,
γιατί αν αυτό που έχουμε ανάγκη δεν έχει διάρκεια, είναι πιο πιθανό να έχει
σωρευμένη υπερβολή. Αυτό ακριβώς είναι η εκτόνωση και το ξέσπασμα.
Το ίδιο και στο αμιγώς πολιτικό. Έγιναν μερικές "μαζικές" πορείες
για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και διάβαζες αναρτήσεις, αναλύσεις ακόμα και από
πολιτικούς φορείς- που νομίζουν ακόμα ότι είναι συλλογικοί διανοούμενοι, ενώ
δεν είναι ούτε συλλογικοί ούτε διανοούμενοι- και νόμιζες ότι η νεολαία στην
πλειοψηφία της είναι έτοιμη για πόλεμο. Άλλες προβολές ψευδαισθήσεων αυτές. Με
τα Πανεπιστήμια άδεια, τους περισσότερους φοιτητές να μην κάθονται ούτε λεπτό
πέρα από το μάθημά τους, τις συλλογικότητες να ψάχνουν για new entries με την
καραμπίνα στο χέρι, τη συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές σε θλιβερά ποσοστά
(ψηφίζουν οι μισοί από όσους συμμετέχουν σε ένα εβδομαδιαίο give away της
Τούνη), κάθε τι που διαμορφώνει την αίσθηση του συλλογικού- από τη γενική
συνέλευση μέχρι το καυλάντι στην καφετέρια της σχολής- να λιγοστεύει, κάποιοι
είδαν ανατρεπτική κοινωνική κίνηση. Δολοφονήθηκαν 57 άνθρωποι- και κυρίως
παιδιά- στα Τέμπη, επιχειρείται μια εντελώς απροσχημάτιστη συγκάλυψη, έχουμε
δηλαδή κάτι που παλιότερα θα λέγαμε κορυφαίο αστάθμητο πολιτικό/κοινωνικό
γεγονός και δεν κατορθώθηκε καν το ελάχιστο- το πολύ ελάχιστο, το τίποτα- να
μην είναι υποψήφιος ξανά ο Καραμανλής.
Με αφορμή τη συζήτηση για το
τραγούδι της Σάττι ειλικρινά κατάλαβα ότι δεν έχουμε κατανοήσει τίποτα από την
εποχή μας, για αυτό δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι, μπορούμε για την ώρα μόνο
να "ξεσπάμε" δύο μέρες τον μήνα. Έχει ηττηθεί η πολιτική, ή η
πολιτική όπως την ξέραμε, έχει ηττηθεί η ανάγκη και η υπεράσπιση του συλλογικού
ή το συλλογικό όπως το ξέραμε, και αντί να δούμε τι θα κάνουμε ψάχνουμε για
μικρές ή μεγάλες νίκες που δεν υπάρχουν. Θα κερδίσει το Ζάρι τη Eurovision και
θα νομίζουν μερικοί ότι οι Ευρωπαίοι βρίσκονται στο κατώφλι της επανάστασης,
λίγο πριν τη νέα Αναγέννηση.
Μέχρι και τα χρόνια πριν απο τα
μνημόνια η μουσική στην χώρα μας ήταν συλλογική υπόθεση. Με οτι σημαίνει αυτό
ως δυναμική τόσο στην απόδοση μουσικών έργων, όσο και στο τι μπορεί να
προκαλέσει μια δυνατή και καλά οργανωμένη συλλογικότητα κοινωνικά. Οι καλοί
μουσικοί έχουν ένα κοινό και πολύ σπουδαίο χαρακτηριστικό: είναι
αυτοπειθαρχημένοι άνθρωποι. Ισως να είναι απο τους ελάχιστους που μπορουν να
πραγματοποιήσουν μια επανάσταση - τόσο πειθαρχημένοι στον σκοπό. Δεν ξέρω πόσοι
μπορούν να κατανοήσουν αυτή την αρετή που αποκτιέται με πολύ προσωπική εργασία-
δουλειά είναι άλλη και καταναγκαστική κατάσταση- και τι προοπτικές μπορεί να
δώσει αυτό. Οι καλοί μουσικοί λοιπόν είναι πολύ δυνατοί άνθρωποι, αλλά και πολύ
ευαίσθητοι. Τόσο ευαίσθητοι που είναι αρκετά εύκολο να τους εκμεταλλευτεί ο
μάνατζερ, εκείνος ο συχνά ατάλαντος γλοιώδης και κουφός όφις κατσαπλιάς. Και
οχι, οι μουσικοί δεν είναι χαζοί, αλλά μπροστά στην αγάπη τους για την τέχνη
τους, δεν βάζουν στην κορυφή το προσωπικό τους συμφέρον. Μελετούν επι χρόνια πεισματικά
για να φτάσουν τον στόχο τους. Σέβονται τους γύρω τους, απο την φύση της
μουσικής δημιουργίας. Της εκτέλεσης μουσικών έργων. Ξέρουν που να κάνουν παύση,
να δώσουν χώρο στο διπλανό τους όργανο. Εχουν πέσει απο την αρχή στο καζάνι
αυτής της μύησης. Οι καλοί μουσικοί είναι μύστες. Αυτοί που συνδέονται με το
θείο και μεταφέρουν το μεγαλείο του στο κοινό τους. Ανατριχιαστικά. Αυτά κι
άλλα πολλά κι όμορφα, άρχισαν να καταρρέουν με την επέλαση της
νεοαποικιοκρατίας που σηματοδότησε την αρχή της κατάπτωσης κάθε κοινωνικού
χαρακτήρα και φυσικά, δεν θα έμενε απέξω η μουσική κι οι εργάτες της. Απο τα
πρώτα χρόνια των μνημονίων ξεκινά και η σμίκρυνση αυτών των σπουδαίων
συλλογικοτήτων και οι ορχήστρες αρχίζουν να διασπώνται, να μικραίνουν σε όλο
και πιο ολιγομελή σχήματα. Οι μεγάλες ορχήστρες στα πολυ γκλαμουράτα μαγαζιά με
τα “μεγάλα” ονόματα φίρμες της βιομηχανίας, αρχίζουν κι αυτές την συρρίκνωση, ή
την μείωση των μεροκάματων. (Αυτό αρκετά αργότερα στην πανδημία κορυφώνεται κι
η καταστροφή του επαγγέλματος βρίσκεται πλέον στο ζενιθ). Ορισμένοι επιβιώνουν,
με πολυ δυσκολία ωστόσο. Οι επιχειρηματίες δεν πληρώνουν και οι πληκτροφόροι,
οι λούπες, τα λαπτοπ κ.α αρχίζουν να έχουν την τιμητική τους. Ενας μουσικός
εξοβελίζει πέντε συναδέλφους του (κάποτε τους έβριζα άσχημα αυτους και την
αντιδεοντολογική τακτική τους. Με τον καιρό το αποδέχθηκα, μπροστα στην ανάγκη
τους για επιβίωση, αν και ποτέ μου δεν φέρθηκα έτσι- κάποιοι με γνωρίζουν
καλά). Το πράγμα αρχίζει λοιπόν και εγκαθιδρύεται, με τους αρνητές αυτής της άμουσης
-γιατι άμουσα είναι τα κουμπάκια, καθώς τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει ενα
φυσικό όργανο, αλλά και την ιδιαίτερη προσωπικότητα εκείνου που το
παίζει-ξεχωριστή και μοναδική στον καθένα- να αποχωρούν ακόμα και απο το
επάγγελμα, ψάχνοντας ξαφνικά για άλλες δουλειές, μα και με πολλούς απο αυτούς
να συνεχίζουν με πολύ κόπο και αγωνία να κρατούν την μουσική παρέα τους, με την
αγάπη και την αρετή του εραστή της τέχνης τους. Ωστόσο δεν μπορούσαν το ίδιο
ευκολα να επηρεάσουν μεγάλο κοινό και στρέφονται στους δρόμους. Μεγάλο τεστ για
το πόσο πραγματικά γκελάρει η τέχνη τους στον λαό και μάλιστα ποντάροντας στον
αυθορμητισμό του. Μεγαλύτερο ακόμα και πολύ πιο καθαρό δειγμα, αν θα τους έδινε
ο κόσμος στον δρόμο τα χρήματα του! Το πράμα μοιράζεται. Απο την μια έχουμε ένα
νέο είδος -σε ο,τι μουσικό είδος-που κυριαρχουν οι λουπες με ενα μόνο μουσικό
σολιστ να κάνει τα πάντα, τύπου one man show και με οτι προκύπτει απο αυτό
μουσικά, καθώς πρόκειται για πολυ ιδιαίτερη τέχνη για να την κάνεις καλά και
απο την άλλη μπαντες που ήταν για χρόνια παρέες να το παλεύουν με νύχια και με
δόντια. Δημιουργειται έτσι ένα νέο ρεύμα που δεν υπήρχε στην χώρα σε τέτοιο
βαθμό πριν μας ρίξουν στην ανέχεια τα μνημόνια κι οι προδοτικές πολιτικές της
ΤΙΝΑ. Το κράτος του κυνηγά με κυρώσεις δυσβάσταχτες. Αλλωστε πρόκειται για
κρατικό σχέδιο η καταστροφή του πολιτισμού της χώρας. Επιμένουν. Αντέχουν! Οι
αντιθέσεις θυμάμαι να είναι τεράστιες. Δουλευω στην Πανεπιστημίου σε τοπ θέατρο
το 2011, έξω καιγονται κάδοι απο τις διαδηλώσεις και μέσα είναι γεμάτο απο
νεόπλουτους του Κολωνακίου υμνώντας την Χρυσή αυγή. Αργότερα στην Συγγρού σε
επίσης πασίγνωστο χώρο παίζω στους χορούς της, της αστυνομίας και σχεδόν όλων
των κομμάτων πλην ΚΚΕ. Τους πολιτικούς τους εκβιάζουν οι μπράβοι, καθώς πάνε σε
αυτά τα μαγαζιά με τις πόρνες πολυτελείας τους και τα “συμπαρομαρτούντα” τους.
Ο φασισμός δεν είναι φυσικά μόνο η Χ.Α στην χώρα, αλλά το μισό σχεδόν ΑΕΠ της,
είναι ίσο με αυτό απο το εμπόριο κόκας και τους γκανγκστερ της - συγκοινωνούντα
δοχεία. Η βιομηχανία αρχίζει και προμοτάρει έντοντα την τραπ και φυσικά όλο το
πακέτο που την συνοδεύει, ντύσιμο- λεξιλόγιο-ακριβά αυτοκίνητα -ακριβά
ναρκωτικά - όπλα -πορνεία. Εμετός. Οι Dj πετάνε ολόκληρες ορχήστρες και πολλά
μαγαζια γίνονται καθαρόαιμα κλαμπ. Στην άλλη όχθη μεσα σε μικρά μαγαζάκια και
μουσικές σκηνές ανδρώνεται ένα νέο ρεύμα με πολυ αξιόλογα πράγματα να
συμβαίνουν εντός τους. Στους δρόμους επίσης καλλιτέχνες κατα μόνας ή με την
μπάντα τους παίζουν κάθε είδος καλής μουσικής. “Ζηλεύω”, αυτά τα παιδιά του
δρόμου! Τους αγαπώ και τους εκτιμώ απεριόριστα που δεν βάζουν σταγόνα νερού στο
κρασί τους. Αυτά τα παιδιά, είτε βρίσκονται μόνα τους στον δρόμο, είτε με την
μπαντα τους, κρατούν την μουσική παράδοση του τόπου μας πολυ ψηλά και δεν ενοοώ
ως παράδοση μόνο τα παραδοσιακά μουσικά είδη, αλλά την καλλιτεχνική παράδοση
που εχει αυτός ο τόπος να βγάζει σπουδαία ταλέντα σε όλα τα επίπεδα και μουσικά
είδη, αλλά και κάθε μορφή τέχνης! Αυτό που προμοτάρει το βίντεο της Σάττι είναι
ψευδές και επι τούτου στημένο έτσι, να προκαλέσει για τα views, καθώς η
βιομηχανία έχει πολλους καλούς τεχνοκράτες για να στήνουν την ημερήσια διάταξη.
Η μουσική που παίζεται στους δρόμους και τα σοκάκια της Αθήνας, της
Θεσσαλονίκης και όλης της χώρας, δεν έχει καμιά σχέση με το σενάριο που
παρουσιάζεται στο σιωνιστικής κατασκευής βίντεο, μα ούτε τα ακροδεξιά σύμβολα
που πασάρει ως την μοναδική αλήθεια, επειδή 10-20 τουριστικά μαγαζιά πουλάνε
φαλλούς ανοιχτήρια μπυρας και περικεφαλαίες με τσολιαδάκια, είναι η
πραγματικότητα του κέντρου της Αθήνας. Πόσω μάλλον όταν προσπαθεί να δείξει τον
Λυκαβηττό σαν την κεντρική πλατεία της Αλβανίας, που κάγκουρες έμποροι κόκας
κάνουν παντιλίκια μπροστά απο την βουλή τους. Η χώρα δεν είναι αυτό το μπορδέλο
που παρουσιάζεται στο βίντεο. Είναι μπορδέλο για άλλους λόγους, αλλά οχι σε οτι
αφορά στην τέχνη που παράγει εκτός της σιωνιστικής βιομηχανίας. Γίνονται
απίστευτα αξιόλογα καλλιτεχνικά πράγματα στην χώρα και δεν παρουσιάζονται απο
κανένα συστημικό μέσο. Ανήκω σε μια τεράστια μουσική κοινότητα και μπορώ να
ξεχωρίσω τι είναι αυτό που προσπαθεί μανιωδώς να παρουσιάσει η βιομηχανία, απο
την πραγματικότητα. Ο, τι πασάρει η Tv αυτή την στιγμή, είναι πλαστό! Κι αυτό
μπορεί να το δει κάποιος απο τα μεγάλα ονόματα των τραγουδιστών, που δεν έχουν
πλέον την απήχηση που είχαν και για αυτό στράφηκαν στην τηλεόραση και τις
σκατοεκπομπές της. Οποιος/α βρίσκεται σε αυτές, δεν πουλάει πλέον στη νύχτα.
Ναι, υπάρχουν κι αυτοι και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά δεν βιώνουμε περίοδο
νεοπλουτισμου αυτή την στιγμή και η πτώση τους είναι κατακόρυφη. Ελάχιστοι
έχουν τα λεφτά για να πάνε να τους ακούσουν. Επαναλαμβάνω οτι η νεολαία της
χώρας δεν είναι τα σκατα που δείχνει η Tv για να αδράξει νούμερα με αίμα-σπέρμα
ως την πανάρχαια συνταγή της τηλεόρασης. Ούτε το 2% του πληθυσμού δεν εκφράζει
αυτό το σκατορευμα που προωθεί η βιομηχανία. Αυτό που χρειάζονται οι
πραγματικοί καλλιτέχνες της χώρας μας, είναι η έμπρακτη υποστήριξη του κοινού
και την προώθηση των έργων τους μέσα απο τα social media, που αυτα πλέον έχουν
την δυναμική να εξαναγκάσουν ακόμα και τα τηλεοπτικά κανάλια, να αλλάξουν το
πρόγραμμα τους, ώστε να μην χάσουν νούμερα. Κλείστε μάτια και αυτιά σε ο,τι
προμοτάρει η Tv. Σπάστε την.
------
