~.~
ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ & ΠΑΡΑΜΟΝΙΜΑ |
Καιρικά σχόλια από τον ΚΩΣΤΑ
ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ
«Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;» Αυτό το ερώτημα έχει
αναρτήσει τούτο τον καιρό στις γιγαντομαρκίζες του ένα αθηναϊκό μουσείο. Η
κυρία της φωτογραφίας, που μόλις ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από την πολιτική,
είναι ίσως η απάντηση. Ιέρακας από τους τρομερότερους της αμερικανικής διπλωματίας,
διαβόητη για τη φράση της «Fuck EU!», βασικός μοχλός της παρδαλής «επανάστασης»
του 2014 που ανέτρεψε τον Γιανουκόβιτς και έστρωσε τον δρόμο στο τωρινό
ουκρανικό δράμα, η Βικτόρια Νούλαντ όπου πέρασε άφησε πίσω της ερείπια.
Και να ’ταν η μόνη; Μαντλήν Ωλμπράιτ, Χίλλαρυ Κλίντον,
Κοντολάιζα Ράις, το αμερικανικό ΥΠΕΞ το διαφεντεύουν γυναίκες τριάντα χρόνια
τώρα. Και υπήρξαν όλες τους μια μερίδα από τα ίδια: πολεμοκάπηλες, υποκρίτριες,
κυνικές. Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνο το «Άξιζε τον κόπο!» της Ωλμπράιτ, όταν
δημοσιογράφος τη ρώτησε για τα 500.000 σκοτωμένα παιδιά του Ιράκ;
Αλλά, εντός και εκτός ΗΠΑ, έτσι δεν κυβερνούν τον
κόσμο οι περισσότερες γυναίκες πολιτικοί που έχουν ένα όνομα στις μέρες μας;
Φον ντερ Λάυεν; Μπαίρμποκ; Νίκκι Χέηλυ; εκείνες οι ατυχήσασες εντέλει νεαρές
που κυβέρνησαν τη Φινλανδία και την Νέα Ζηλανδία για ένα φεγγάρι; και πρώτη στη
σειρά ανάμεσά τους, εξυπακούεται, η πατριάρχισσα, και ανομολόγητο πρότυπό τους,
Μυλαίδη Θάτσερ;
Με συρράξεις θερμές και ψυχρούς πολέμους, με
δρακόντειες απαγορεύσεις, κοινωνικές καταστροφές και δογματικές μισάνθρωπες
κατηχήσεις δεν ταυτίστηκαν; Τι έχουν να ζηλέψουν από τους αρσενικούς επιβήτορες
της εξουσίας;
~.~
Ερωτοχτυπημένη η κόρη ενός γραμματικού πήγε και
γέννησε:
ένα παιδί αρσενικό, ένα θηλυκό, και ένα ουδέτερο.
ΠΑΛΛΑΔΑΣ
(Αστεία-αστεία, όλα τα έχουν πει οι Αρχαίοι.)
~.~
Καλεσμένος στο οθώνειο παλάτι μια μέρα, λέει ο θρύλος,
ο γερο-Κολοκοτρώνης έφτυνε κάθε τόσο, όπως το είχε συνήθειο, στο πάτωμα. Του
έβαλαν λοιπόν ένα χρυσό πτυελοδοχείο εμπρός του, εκείνος όμως επέμεινε να
φτύνει παραδίπλα κάθε φορά, παρότι ένας υπηρέτης το μετακινούσε διαρκώς προς το
μέρος του. Ώσπου ο στρατηγός δεν άντεξε και του είπε: «Πάρ’ το από δω, γιατί θα
φτύσω μέσα!»
Να είχε αυτό το περιστατικό στον νου του ο Ροΐδης
όταν, δεκαετίες αργότερα, με τον οδοντοφόρο τρόπο του, παρατηρούσε:
«Πτυελοδοχείον είναι το σκεύος εκείνο πέριξ του οποίου πτύουν οι Έλληνες»;
~.~
—Μια φούσκα είσαι, ο αφρός μιας σαπουνάδας
—Πώς ιριδίζω όμως εκθαμβωτικά στο φως.
~.~
Πόσο βαθιά μας έχει διαβρώσει το νεοφιλελεύθερο
ζαργκόν, φαίνεται στις αντιδράσεις κατά της εισαγωγής ποσοστώσεων υπέρ της
ελληνικής μουσικής που εισηγείται (οποία έκπληξη!) το Υπουργείο Πολιτισμού.
Όσοι διαμαρτύρονται έχουν προφανώς στο μυαλό τους μια
αυτορυθμιζόμενη «ελεύθερη» πολιτιστική αγορά όπου κάθε λουλούδι μπορεί να
ανθίσει. Την συστηματική καταστροφή των όρων ζωής των Ελλήνων μουσικών τις
τελευταίες δεκαετίες, τις πληρωμένες playlists, τη μαζική έξωθεν διαφήμιση των
αγγλοαμερικάνικων υποπροϊόντων, την πολιτιστική πλύση εγκεφάλων, το σνομπάρισμα
των Ελλήνων δημιουργών από τις υποτίθεται δικές μας κρατικές ορχήστρες και
σκηνές, όλα αυτά δεν τα βλέπουν.
Φυσικά, δεν υπάρχει «ελεύθερη» καλλιτεχνική αγορά,
όπως δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά γενικώς. Μονοπώλια και ολιγοπώλια κατεστημένα
και δυνάμει υπάρχουν που προωθούν την πραμάτεια τους, μεγάλοι που εκβιάζουν και
μικρομεσαίοι που αμύνονται. Η Γαλλία είναι το πιο γνωστό, ευρωπαϊκό,
παράδειγμα. Οι Γάλλοι έχουν πάρει άπειρα μέτρα για να προστατεύσουν τα
οπτικοακουστικά τους προϊόντα, πασίγνωστα στους νομικούς κύκλους διότι δεν
δίστασαν να βάλουν βέτο και εντός και εκτός ΕΕ σε πολύφερνες διεθνείς συμφωνίες
εμπορίου, σταματώντας τις διαπραγματεύσεις για δεκαετίες.
Ότι χώρες όπως η Γαλλία παλεύουν και δόντια και με
νύχια για να κρατήσουν την εθνική τους κινηματογραφία, ότι όποιος αγγλίζει στις
ισπανόφωνες χώρες γίνεται καταγέλαστος, ότι η Τουρκία έγινε τρίτη εξαγωγός
δύναμη τηλεοπτικών παραγωγών στον κόσμο ακριβώς επειδή αυτό υπήρξε κεντρικό
μέλημα της πολιτικής της ηγεσίας, ούτε αυτά τα βλέπουν.
Σκέφτομαι τώρα πού κατάντησε η λεγόμενη προοδευτική
διανόηση στην Ελλάδα. Εκείνη που στις μεγάλες της εποχές μαζί με τον πολιτικό
και στρατιωτικό, πολεμούσε πάνω απ’ όλα τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό και
κατανοούσε τον εαυτό της ως ανάχωμα στην αλλοτρίωση και την ξενοκρατία. Τώρα
δίνει τον αγώνα τον καλό υπέρ της Ταίυλορ Σουΐφτ και των «μη κρατικών»
πανεπιστημίων.
~.~
Η Δόξα δεξιά συντροφεύει
Τον άντρα που τρέχει με κόπους
Της Φήμης τους δύσβατους τόπους,
Και ο Φθόνος τού στέκει ζερβιά,
Με μάτια, με χείλη πικρά·
Αλλ’ όποτε η μοίρα του γράψη,
Τον δρόμον του κόσμου να πάψη,
Η Δόξα καθίζει μονάχη
Στην πλάκα του τάφου λαμπρή,
Και ο Φθόνος αλλού περπατεί.
Πάντα θεωρούσα τις δύο αυτές πρώτες στροφές του
ποίηματος του Σολωμού για τον Μάρκο Μπότσαρη ένα πλήρες αυτοτελές ποίημα,
εφάμιλλο του περίφημου επιγράμματός του για τα Ψαρά. Η εικόνα της Δόξας και του
Φθόνου που πλαισιώνουν κάθε προσωπικό επίτευγμα είναι μια βαθιά βιωματική
αλήθεια. «Καθώς περνούν τα χρόνια / πληθαίνουν οι κριτές που σε
καταδικάζουν», δεν γράφει ο Σεφέρης; Εξίσου κορυφαία είναι η επιτάφια εικόνα
της δεύτερης στροφής, και το μήνυμά της: τον Φθόνο μόνο ο θάνατος τον νικά.
Ένας ζωγράφος θα μπορούσε να εμπνευστεί από αυτήν.
Θαυμάσιες και οι δευτερεύουσες εικόνες του ποιήματος:
οι δύσβατοι τόποι της Φήμης, ο κοπιώδης δρόμος του ήρωα προς αυτήν, τα πικρά
μάτια, τα πικρά χείλη. Το μεσοτονικό μέτρο, με την ιερατικότητα του ρυθμού του,
μας θυμίζει κι αυτό τον τριμερή βηματισμό του, αναπαιστικού εκεί, τετραστίχου
της «Καταστροφής των Ψαρών».
Όμως η συνέχεια του «Εις Μάρκον Μπότσαρη», όπως
σημειώνει ο Στυλιανός Αλεξίου, είναι ατυχής. Στις επόμενες στροφές ο Σολωμός,
για να τιμήσει τον μεγάλο νεκρό, μπλέκει τους «λεξιθήρες» με την Τρωάδα και τον
Πρίαμο με την Συντέλεια, προσπαθώντας να δώσει εύρος επικό και δραματικό σε μια
έμπνευση που στην ουσία της είχε ήδη κορυφωθεί στις επιγραμματικές δύο πρώτες
στροφές. Προφανώς και ο ίδιος κατανόησε όμως ότι το πράγμα δεν έβγαινε, εξού
και εγκατέλειψε το ποίημα. Ιδίως οι τελευταίοι δύο στίχοι του για την Ηχώ της
Δευτέρας Παρουσίας («Παρόμοια στους τάφους θα εμβή / Να κάμη καθένας να εβγή»)
είναι κάτι παραπάνω από αποτύχημένοι.
Όμως αυτές οι δύο πρώτες στροφές, τι αριστούργημα!
~.~
Όπως κάθε τι που μπλέχτηκε στη δίνη του άκρατου
ατομικισμού της εποχής, η τέχνη σήμερα διχάζει, δεν ενώνει. Εκείνο το παλιό
«Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ’ τον κόσμο /
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο» του Γιάννη Ρίτσου, το είχε ήδη
σαρακοφάει ύπουλα ο εριστικός κλασσικός μοντερνισμός.
Έκτοτε η πρόκληση χάριν της προκλήσεως, ο εμπρόθετος
σκανδαλισμός, η εξύβριση του κοινού ανήκουν στα απαραίτητα πολεμοφόδια κάθε
ένοπλου αβαγκαρντιστή (η λέξη είναι δάνεια από την μιλιταριστική ορολογία,
θυμίζω.)
Ακούω μουσική, διαβάζω λογοτεχνία, επισκέπτομαι
μουσεία, πηγαίνω θέατρο ή σινεμά, σημαίνει σήμερα: ανήκω σε μια σέκτα και
εκστρατεύω με τους ομοϊδεάτες και συλλάτρεις μου κατά μιας άλλης.
Ο οσκαρίτης σκηνοθέτης, η πολύκροτη παράσταση, το
υπερευπώλητο βιβλίο, ακόμη και το σπασμωδικό γιουρο-ασματίδιο του 24ώρου είναι
όλα τους όχι σημείο αναφοράς, αλλά πεδίο μάχης. Πάνω τους ξεχύνουμε όλοι τα
σώψυχά μας, ανεμίζοντας καθένας και το παρδαλό σημαιάκι του.
Και είναι επόμενο. Μήπως αυτό δεν είναι το θεμέλιο του
καλλιτεχνίζειν και του λογοσυγγράφειν στις μέρες μας; Αυτή δεν είναι η
αυτοδικαιωτική παραμύθα που υποβαστάζει κάθε μυθιστορημάτιο ή ποιηματάκι μας,
κάθε εργάκι της σκηνής ή της οθόνης, κάθε τσαλαβούτημα εικαστικό; Το
κατακαημένο και αναξιοπαθές εγώ, που όλοι μα όλοι το ταλαιπωρούν και το
καθυποβλέπουν, που οι πάντες του στερούν τυραννικώς και απρόκλητα τα
«δικαιώματά» του…
~.~
Η είδηση είναι εντυπωσιακή. Την τετραετία που μας
πέρασε, ο αριθμός των κλασσικών σχολείων στις ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 20%, με έναν
ρυθμό σταθερό της τάξεως του 5% ετησίως. Αυτή τη στιγμή στα 1.500 κλασσικά
σχολεία της χώρας, αλλά και κατ’ οίκον, σχεδόν 700.000 μαθητές παρακολουθούν
εγκύκλιες σπουδές που δίνουν έμφαση στην ελληνική και λατινική αρχαιότητα, στα
χριστιανικά γράμματα και τους κορυφαίους συγγραφείς των Νέων Χρόνων.
Η τάση μπορεί να ερμηνευθεί πολλαχώς. Απαρχή της ήταν
η πανδημία που έφερε στο φως τις εντυπωσιακές αδυναμίες των δημόσιων ιδίως
σχολείων. Ο ιδεολογικός πόλεμος μεταξύ γουοκιστών και αντιγουοκιστών που
καταλαιπωρεί μαθητές και γονείς, αλλά και η ενδοσχολική εγκληματικότητα έπαιξε
επίσης έναν ρόλο. Πολλοί γονείς ανησυχούν για την κατακρήμνιση του αλφαβητισμού
και της αναγνωστικής καλλιέργειας στη χώρα, που το επίπεδό τους έχει
οπισθοχωρήσει κατά πολλές δεκαετίες. Έρευνες δείχνουν ότι το 72% των γονέων σκέπτονται
το ενδεχόμενο αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος για τα παιδιά τους.
~.~
Προληπτικό (!) κατ’ οίκον περιορισμό των υπόπτων ώστε
να αποτρέπονται του λοιπού τα (μελλοντικώς τελεσθησόμενα!!) αδικήματα μίσους
στο διαδίκτυο, προβλέπει το νέο νομοσχέδιο του Καναδού υπουργού δικαιοσύνης…
Χώρα βγαλμένη λες από τη γραφίδα κανενός Φίλιπ Ντικ, ο
Καναδάς είναι εδώ και καιρό το μεγαλύτερο εργαστήριο του οργουελισμού. Ένας
τόπος δηλαδή όπου ορθοπολιτική και κράτος αδελφωμένα επινοούν διαρκώς νέα
εγκλήματα του φρονήματος και πλέον δηλώνουν έτοιμα να τιμωρήσουν τους
αντιφρονούντες ακόμη και με… ισόβια δεσμά!
Αντιγράφω από την καναδική The Globe and
Mail :
«Το νομοσχέδιο C-63 έχει σχεδιαστεί για να περιορίσει
τη διάδοση του μίσους στο διαδίκτυο, αλλά προβλέπει επιπλέον ένα νέο αδίκημα
μίσους τιμωρούμενο με την μέγιστη ποινή της ισόβιας κάθειρξης.»
Όπως δηλώνει δε ο Καναδός υπουργός κ. Arif Virani: «Το
πράγματι κρίσιμο είναι ότι το νομοσχέδιο παρέχει στον δικαστή ένα θαυμάσιο
εύρος ποινών». «Α wonderful range of sentences», indeed…
~.~
Λογοτεχνική ομήγυρη. Κατά την άτυπη αλλά απολύτως
δεσμευτική ιεραρχία, στο κέντρο της προσοχής αλλά και της κουβέντας έχει
καθήσει, περίοπτος, σεβαστός από τον καθένα, πρεσβύτης ποιητής. Ελεύθερη
συζήτηση, κάποτε εμπνευσμένη, περί ανέμων και υδάτων, κυρίως όμως γύρω από τα
δύο αυτά: πολιτική και λογοτεχνία. Η μέθοδος, αντίρροπη. Σε ό,τι αφορά την
πολιτική, οι θεωρίες δίνουν και παίρνουν. Σε ό,τι αφορά τη λογοτεχνία, ο
διάλογος είναι προσωποκεντρικός. Τα μικροσχόλια, για πρόσωπα εννοείται απόντα,
κυριαρχούν.
Ξαφνικά, με αφορμή μια ευμενή μνεία νεαρού ποετάστρου
σε γνωστό ομότεχνο, ο πρεσβύτης εκμαίνεται. Με τη βοήθεια του κρασιού, που έχει
ρεύσει άφθονο, παίρνει τον λόγο και μονολογεί επί ώρα σε τόνο και ρυθμό που
απαγορεύει διακοπές και αντίλογο. Μέσα σε φράσεις κοφτές και απόλυτες
κατακεραυνώνει τον εγκωμιασθέντα, τον περιτυλίγει με χλεύη αρκετά ευρύχωρη ώστε
να περιλαμβάνει και όλους τους ομοϊδεάτες του, μηδενίζει την αξία του, λοιδωρεί
τους θιασώτες του, σαρκάζει την κριτική που τον ανέδειξε, καταγγέλλει την
επιτροπή που τον βράβευσε. Ζαρωμένοι οι ακροατές του τον ακούν. Όταν επιτέλους
τελειώνει, ακολουθεί σιωπή αμήχανη διαρκείας. Διστακτικά ένας νεαρός σηκώνει το
δάχτυλο σαν να περιμένει την άδεια. Προτείνει να παραγγείλουν κάτι ακόμη.
~.~
Κατά 18 τρισ. δολλάρια (!) μεγάλωσε η χρηματιστηριακή
φούσκα στον λεγόμενο προηγμένο κόσμο (Αγγλόσφαιρα, ΕΕ, Ιαπωνία, Ν. Κορέα) τους
προηγούμενους πέντε μήνες, από τα τέλη του Οκτωβρίου έως σήμερα. Τέτοια αύξηση
σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα δεν έχει ξανασημειωθεί στα παγκόσμια χρονικά.
Τον κερδοσκοπικό παροξυσμό τροφοδοτεί το αλισβερίσι με τις μετοχές των
εταιρειών της τεχνητής νοημοσύνης αλλά και τα κρυπτονομίσματα. Στην πράξη, το
σύστημα ανακυκλώνει φρέσκο αέρα: οι τρόμπες των κεντρικών τραπεζών φουσκώνουν
τις μπουρμπουλήθρες των «επενδυτών». Και όταν έρθει η ώρα να σκάσουν, θα
παριστάνει και πάλι το εμβρόντητο, όπως το 2008.
~.~
Λάγιος, Αρμάος, Ζέρβας, Μπλάνας. Λογαριάζω ψηλαφητά
τις συμπτώσεις. Ποιητές που και οι τέσσερίς τους φύγαν πριν της ώρας τους: η
πιο χτυπητή. Που κρατήθηκαν, εντελώς συνειδητά, στο περιθώριο του λογοτεχνικού
δούναι και λαβείν. Που αντιπολιτεύτηκαν, συναφές αυτό, την περιρρέουσα
ατμόσφαιρα της λεγόμενης Γενιάς του ’70, την οποία κάποτε ανοιχτά περιφρόνησαν.
Που μαθήτευσαν στους πιο στρυφνούς τρόπους της μοντερνιστικής παράδοσης, ιδίως
της παουντικής. Πού σε αντίθεση με την πρωτοπρόσωπη περιαυτολογία του συρμού
έβαλαν το Πολιτικό στην πρώτη θέση των ζητήσεών τους, ακόμη και όταν
αυτοβιογραφούνται. Που αναλογίστηκαν, από δρόμους διάφορους, την Ιστορία και το
ακαριαίο αποτύπωμά της, τη Στιγμή. Που ξεπέρασαν, εξακολουθητικά, όλους σχεδόν
τους συγκαιρινούς και συνηλικιώτες τους.
~.~
Τις προάλλες η Βρετανία προστέθηκε στην όλο και
μακρύτερη λίστα των χωρών που απαγορεύουν ουσιαστικά τους λεγόμενους
ευφημιστικά «αναστολείς εφηβείας» σε ανήλικους. (Στην πραγματικότητα, πρόκειται
για φάρμακα χημικού ευνουχισμού, που παρόμοιά τους χρησιμοποιούνται σε
ορισμένες χώρες κατά βιαστών.) Είχαν προηγηθεί στον ίδιο δρόμο Σουηδία, Γαλλία,
Φινλανδία, Νορβηγία, πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, κ.ά. Όσο η ιατρική έρευνα
προχωρά, τόσο έρχονται στην επιφάνεια οι καταστροφικές συνέπειες της εν λόγω
«θεραπείας» – λ.χ. το τρομακτικό ποσοστό των αυτοκτονιών μεταξύ εκείνων που
είχαν την ατυχία να την υποστούν.
Εδώ σε μας, εκπομπή της τηλεόρασης παρουσίασε
διαγωνιζόμενο που ισχυρίστηκε ότι τέτοια σκευάσματα παίρνει με την υποστήριξη
των γονέων του από τα… 12, όταν η ελάχιστη ηλικία λήψεως είναι τα 15. Και αντί
οι αρμόδιοι της εκπομπής να ειδοποιήσουν τον εισαγγελέα, τον χειροκρότησαν κι
από πάνω.
Όπως και οι προηγούμενες επιθέσεις κατά της
«παραδοσιακής» οικογένειας (η ουσιαστική κατάργηση του γάμου λ.χ. από τους
μπολσεβίκους ή η κοινογαμία που επαγγέλθηκε ο Μάης του ’68), ο γουοκισμός θα
συντριβεί για τον απλό λόγο ότι οι επιταγές του είναι πρακτικά ανεφάρμοστες. Με
τέτοιες ακρότητες πειραματίζονται μόνο κοινωνικές ομάδες που έχουν την βιοτική
πολυτέλεια να το κάνουν, άρα πολύ μικρή μερίδα του γενικού πληθυσμού.
Η πραγματική πολιτική σημασία του γουοκισμού, γενικά
του δικαιωματισμού, είναι άλλη. Καθώς καλλιεργεί συστηματικά την καχυποψία,
καθώς δηλαδή στρέφει τις γυναίκες κατά των ανδρών, τους μαύρους κατά των
λευκών, τους γκέυ κατά των στρέητ, κ.ο.κ., διχάζει τα κατώτερα κοινωνικά
στρώματα και καταλύει τους δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ τους. Η προπαγάνδα
επιχειρεί να πείσει τις μάζες ότι το μείζον πρόβλημα της εποχής μας δεν είναι η
όλο και εντεινόμενη ανισοκατανομή του πλούτου, η πρεκαριοποίηση του πληθυσμού
και η γιγάντωση των μεικτών κρατικο-ιδιωτικών μηχανισμών συλλογικής
παρακολούθησης και πειθάρχησης.
Αλλά η υποτιθέμενη έξαρση των «γυναικοκτονιών» (έχω
βάλει εδώ τα νούμερα), των «εγκλημάτων μίσους»
(μετονομασία του αδικήματος της «βλασφημίας» με το οποίο η εκκλησία κατέπνιγε
επί αιώνες την ελευθερία του λόγου), του ρατσισμού κ.ο.κ. Είναι χαρακτηριστική
η ραγδαία επιδείνωση του πως λευκοί και μαύροι βλέπουν τη συμβίωσή τους στις
ΗΠΑ. Μέχρι το 2013, τα δύο τρίτα των ερωτώμενων ανεξαρτήτως φυλής, θεωρούσαν
τις διαφυλετικές σχέσεις καλές. Έκτοτε, με την υιοθέτηση από κύκλους της
κυβέρνησης Ομπάμα της ακραίας ρητορικής του BLM, η επιδείνωση είναι συνεχής,
χωρίς τα πραγματικά στοιχεία να τη δικαιολογούν.
Και διόλου τυχαία, οι πολιτικές δυνάμεις που ποντάρουν
σε αυτήν την επιδείνωση, που επιδιώκουν πάση θυσία να μην επουλωθούν οι πληγές
και να διατηρηθεί ο λαϊκός διχασμός, είναι οι ίδιες δυνάμεις που με τις
ενέργειές τους βαθαίνουν όλο και περισσότερο τα πραγματικά προβλήματα, που
προαναφέραμε. Όπως, πρωτίστως, την ανισοκατανομή του εισοδήματος: αν τη
δεκαετία του ’90 το 45% της αύξησης του ΑΕΠ των ΗΠΑ κατέληγε στις τσέπες του 1%
του πληθυσμού, επί Ομπάμα το ίδιο ποσοστό εκτοξεύθηκε στο εκπληκτικό 93%…
*
*
*
