*
του ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Είναι καιρός τώρα που η δημοκρατία, η οικουμενικότητα, ο Λόγος, η ελευθερία της έκφρασης, όλες οι αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ποδοπατούνται από μια κίνηση που ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες και απλώνεται σαν επιδημία σε όλο τον πλανήτη εξυπηρετώντας συγκεκριμένα συμφέροντα. Είναι ο λεγόμενος γουοκισμός. Οι οπαδοί και οι απλοί συμπαθούντες του ισχυρίζονται είτε ότι πρόκειται απλώς για μορφή αντιρατσισμού ή ότι η λέξη επινοήθηκε από τους αντιπάλους τους για να τους δυσφημήσουν. Κάθε λόμπι, με κορυφαίο το πλέον διαβόητο, τη μαφία, υποστηρίζει ακριβώς αυτό, ότι… δεν υπάρχει. Ο γουοκισμός μπορεί να μην έχει την κάθετη δομή της μαφίας και να μη σκοτώνει παρά μόνο υπολήψεις (προς το παρόν), έχει ωστόσο πολλά κοινά σημεία με τις μαφίες: εγκαθιδρύει την εξουσία του μέσω δικτύων συνεννόησης, εκφοβισμού και διείσδυσης σε θεσμούς. Λειτουργεί μέσω του σημασιολογικού εισοδισμού, διά του οποίου λέξεις με μια κατεξοχήν προοδευτική χροιά διαστρέφονται για να κερδίσουν έδαφος σε απολιτικές μάχες σε όλο τον κόσμο, χάρη στην καλοπροαίρετη διάθεση χρήσιμων ηλίθιων.
Σε ένα πρόσφατο άρθρο (με τίτλο “L’ entrisme sémantique du wokisme”) η σπουδαία κοινωνιολόγος, Nathalie Heinich, διευθύντρια ερευνών στο CNRS, συγγραφέας του βιβλίου Γουοκισμός: Ο νέος ολοκληρωτισμός; (κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες και στην Ελλάδα, από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις, σε μετάφραση της Χριστίνας Σταματοπούλου), κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας πως πρέπει πλέον να είμαστε επιφυλακτικοί για μια σειρά λέξεων. Αντιγράφω:
Να είμαστε επιφυλακτικοί με τη λέξη «διαφορετικότητα», γιατί πέρα από τη φιλική, ανοιχτή, χροιά της, ωθεί στην πραγματικότητα την επιβολή ενός ψευδοκοινοτιστικού ιδεολογήματος, όπου τα άτομα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μέλη μιας «κοινότητας» και όχι ως μέλη μιας τάξης, ενός έθνους ή της ενιαίας ανθρωπότητας, ούτε σύμφωνα με την ατομική τους αξία αλλά ως φορείς ορισμένης ιδιότητας.
Να είμαστε επιφυλακτικοί με τις λέξεις «περιεκτικός» ή «συμπεριληπτικός»: δεν έχουν τον ανθρωπιστικό στόχο να ενσωματωθούν όλοι στην κοινωνία, αλλά να επιβληθούν αναξιοκρατικά κάποιοι μέσω της αλληλεγγύης της «κοινότητάς» τους.
Να είμαστε επιφυλακτικοί με τη λέξη «ισότητα»: δεν πρόκειται για τη μεταχείριση των ανθρώπων σύμφωνα με τα πρότυπα της δικαιοσύνης, αλλά για την καταπάτηση αυτού του ουσιαστικού κριτηρίου δικαιοσύνης που είναι η αξία και το ταλέντο, με την αντικατάστασή του από το κριτήριο της ένταξης σε μια «κοινότητα» που θεωρείται «καταπιεζόμενη». Το αρκτικόλεξο «DEI» (Diversité, Équité, Inclusion/ Διαφορετικότητα, Ισότητα, Ένταξη), σημειώνει η Heinich,
«είναι το καταστροφικό αρκτικόλεξο των νέων ακαδημαϊκών, πολιτιστικών και επιχειρηματικών προτύπων, που επιβάλλουν την εξάλειψη του κριτηρίου της ικανότητας ή του ταλέντου προς όφελος του να ανήκεις σε ένα φύλο ή σε μια φυλή, ή ακόμα και σεξουαλικό προσανατολισμό».
Να είμαστε επιφυλακτικοί με τη λέξη «αντιρατσισμός»: δεν πρόκειται πλέον για τον παλιό καλό αγώνα εναντίον των διακρίσεων κατά των Αράβων, των μαύρων ή των Ασιατών, αλλά για την επιβολή ενός νέου ρατσιστικού πλέγματος ανάγνωσης, όπου τα άτομα απομειώνονται στο χρώμα του δέρματός τους, το οποίο συνδέεται με μια ιδιότητα, είτε ως κυρίαρχο (άρα ένοχο και αναγκαστικά ρατσιστικό επειδή είναι λευκό), είτε ως κυριαρχούμενο και άρα θύμα ως «φυλετικό».
Να είμαστε επιφυλακτικοί με τη λέξη «αποαποικιοποίηση»: δεν είναι πλέον θέμα ενθάρρυνσης ή αποδοχής μιας αναγκαίας αποαποικιοποίησης, αλλά περιορισμού της όλης ιστορίας ενός έθνους στο αποικιακό παρελθόν του, χωρίζοντας τους πολίτες του, μεταξύ εκείνων που γεννήθηκαν στην επικράτειά του και ταυτίζονται με τους «αποικιστές», των οποίων είναι οι συνένοχοι κληρονόμοι, και, αφετέρου, εκείνων των οποίων οι πρόγονοι υπέφεραν από τον αποικισμό και οι οποίοι πρέπει, ως εκ τούτου, να ωφεληθούν από το καθεστώς του θύματος, ανεξάρτητα από την τρέχουσα κατάστασή τους (και συμπεριλαμβανομένου του χρόνου που οι ίδιοι οι πρόγονοί τους ήταν αποικιστές). Αν διαμαρτύρεστε για αυτήν την αναγωγή, είναι επειδή αρνείστε να αναγνωρίσετε το «λευκό σας προνόμιο» ή επειδή είστε απλώς συνένοχος στον «συστημικό ρατσισμό» των «δυτικών κοινωνιών».
Να είμαστε επιφυλακτικοί με το αρκτικόλεξο «VSS», που σημαίνει σεξιστική και σεξουαλική βία: δεν πρόκειται πλέον για τον νόμιμο αγώνα για ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες, που δόθηκε για γενιές από ακτιβιστές με αξιοσημείωτα αποτελέσματα, αλλά πρόκειται για επιβολή ένα συγκρουσιακού και πουριτανικού οράματος σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων, όπου οι άντρες είναι αναγκαστικά αρπακτικά ή ακόμη και πιθανοί βιαστές, που κερδίζουν από μια πανταχού παρούσα «πατριαρχία» και οι γυναίκες πάντοτε αθώα θύματα που λένε πάντα αλήθεια, αγνοώντας το τεκμήριο της αθωότητας και των δικαιωμάτων υπεράσπισης. Θεωρώντας βία μια άσεμνη φράση ή παρενόχληση – πράξη ασφαλώς κατακριτέα και αξιόποινη – την εξισώνουμε με την πραγματική βία που υφίστανται οι βιασμένες γυναίκες. Η κατάχρηση του όρου «βιασμός» για να θυματοποιήσει καλύτερα τις γυναίκες και να κάνει τους άνδρες να αισθάνονται ένοχοι δεν είναι τίποτα άλλο από προσβολή για τις βιασμένες γυναίκες.
Να είμαστε επιφυλακτικοί με τη λέξη «φεμινισμός»: δυστυχώς δεν έχει πλέον μεγάλη σχέση με τον παλαιότερο, ισότιμο και οικουμενικό φεμινισμό, γιατί δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας πουριτανικός νεοφεμινισμός, επιθετικός, σεξιστικός (τείνει να κάνει διακρίσεις σε βάρος των ανδρών επειδή είναι άντρες), πρόθυμα ρατσιστικός (επειδή κατηγορεί τους «κυρίαρχους λευκούς άνδρες», κάνοντας το χρώμα του δέρματος λόγο απόρριψης) και ακόμη και αντισημιτικός: Πριν λίγους μήνες στο Παρίσι, ο σύλλογος «Όλοι εμείς», διοργανωτής διαδήλωσης στις 25 Νοεμβρίου κατά της βίας κατά των γυναικών, απέκλεισε ομάδα γυναικών που πήγαν για να διαμαρτυρηθούν για τους βιασμούς που διέπραξε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου: «Όλοι μας» αλλά όχι και οι Εβραίοι!
Να είμαστε επιφυλακτικοί με τη λέξη «Δικαιώματα LGBT»: δεν πρόκειται πλέον για την αναγκαία καταπολέμηση των διακρίσεων κατά των ομοφυλόφιλων, αλλά για την επιθυμία να επιβληθεί μια κοινοτιστική αντίληψη βασισμένη στον σεξουαλικό προσανατολισμό, η οποία δεν πρέπει να αφορά δημόσιο χώρο ή πολιτική θέση αλλά μόνο να εδραιώσει επιθυμίες (π.χ. να είσαι γονιός) και ατομικές φιλοδοξίες που είναι αναμφίβολα κατανοητές και σεβαστές αλλά δεν συνιστούν δικαιώματα, ειδικά εάν πρέπει να ασκούνται χωρίς καμία ανησυχία για τις συνέπειές τους στους πιο αδύναμους, όπως τα παιδιά, που στερούνται τους φυσικούς γονείς τους ή οι παρένθετες μητέρες.
Να είμαστε επιφυλακτικοί με τη λέξη «cisgender». Αυτός ο νεολογισμός στιγματίζει όλους όσοι αποδέχονται το φύλο τους («φύλο που τους ανατέθηκε» κατά τη γέννηση ή από την κοινωνία, σύμφωνα με το νέο τρανσακτιβιστικό λεξιλόγιο), σαν να είναι το φύλο μια απόφαση αυθαίρετη, ανεξάρτητα από τη φυσιολογία. Προσεκτικοί με ομαδοποιήσεις που δημιουργήθηκαν πρόσφατα ως λύση στα προβλήματα ταυτότητας και ως αντικείμενο φρενήρους προσηλυτισμού στα κοινωνικά δίκτυα, καθώς και ως οικονομικά απροσδόκητο κέρδος για χειρουργούς, γιατρούς και εργαστήρια που ασκούν ορμονικά θεραπείες.
Να είμαστε επιφυλακτικοί με τη λέξη «τρανσφοβικός»: χρησιμοποιείται για να στιγματίσει όλους εκείνους που αρνούνται να αναγνωρίσουν αυτή τη νέα κατηγορία, δεόντως κοινωνικοποιημένων θυμάτων ή που προειδοποιούν για το τεράστιο σκάνδαλο δημόσιας υγείας που θα ξεσπάσει όταν θα έχουμε καταγράψει τους μη αναστρέψιμους ακρωτηριασμούς που έγιναν σε εφήβους οι οποίοι εικάζεται ότι συναίνεσαν στην καταστροφή των σεξουαλικών και αναπαραγωγικών ικανοτήτων τους, υπό την απειλητική προπαγάνδα του τρανσακτιβιστικού λόμπι, το οποίο κατάφερε να διεισδύσει σε μια σειρά θεσμών. Το «τρανσφοβικό» στίγμα δεν υποδηλώνει τη θεμιτή μάχη για την αναγνώριση των προβλημάτων φύλου αλλά την επιθυμία μιας μικρής ομάδας ακτιβιστών αποφασισμένων να επιβάλουν στο κοινωνικό σώμα την αποδόμηση της φυσικής πραγματικότητας που είναι η διαφορά των δύο φύλων.
Να είμαστε επιφυλακτικοί, για τους ίδιους λόγους, με όλα τα επιθήματα του «φοβικού», όπως «γκροσοφοβικό» (στίγμα του παχύσαρκου), «ισλαμοφοβικό» (που επινοήθηκε από την Μουσουλμανική Αδελφότητα για να αποκλείσει κάθε κριτική στον Ισλαμισμό), «βαλιντισμό» (στιγματισμός των ατόμων με αναπηρία) ή τον «σπισισμό» (κατωτερότητα των ζώων), επειδή στοχεύουν λιγότερο να βοηθήσουν τα θύματα όσο στο να κάνουν τους «κυρίαρχους» να αισθάνονται ένοχοι.
Να είμαστε, τέλος, επιφυλακτικοί –αλίμονο!– με τη λέξη «ακαδημαϊκή ελευθερία», που χρησιμοποιείται καταχρηστικά από ακαδημαϊκούς-ακτιβιστές για να δικαιολογήσει την προστασία οποιασδήποτε θέσης στον δημόσιο χώρο από ακαδημαϊκούς, ακόμη και όταν δεν έχει καμία σχέση με την αποστολή τους και χρησιμοποιεί την εξουσία του δασκάλου-ερευνητή για να υποστηρίξει την τρομοκρατία, όπως φάνηκε μετά τις 7 Οκτωβρίου.
Πρέπει λοιπόν να είμαστε επιφυλακτικοί με όλες τις νέες σημασιολογικές παγίδες που σπέρνει ο γουοκισμός: είναι εξαιρετικά αποτελεσματικές. Διότι οι διαστροφείς σίγουρα ξέρουν πώς να είναι αποτελεσματικοί.
https://neoplanodion.gr/2024/03/05/woke-mob/?fbclid=IwAR2Gw-t67TPa0JE8KZvMgieQMLDAfyi0qTLeIdCZbwK7RLjXDd67jcYkSgAhttps://neoplanodion.gr/2024/03/05/woke-mob/?fbclid=IwAR2Gw-t67TPa0JE8KZvMgieQMLDAfyi0qTLeIdCZbwK7RLjXDd67jcYkSgA
