ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΔΗΜΟΤΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΡΟΤΕΣ; (Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΣΕ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗ)

Φεβρουάριος, ο μήνας της ταινίας «αγρότες στους δρόμους». Σε απόγνωση οι αγρότες διεκδικούν μείωση του κόστους παραγωγής. Πρωταγωνιστούν οι εικόνες των τρακτέρ, οι υποσχέσεις, ο πολιτικαντισμός, αλλά και η αδιαφορία.                                                                                                   

 2.  Η Τοπική Αντιπροσωπεία και οι διοικούντες τον Δήμο ούτε μια φορά δεν συζήτησαν το αγροτικό. Συζήτησαν για τουρισμό πολλές φορές, αν και δεν ξέρουν τι είναι. Μιλάμε για Δήμο με κύρια την αγροτική απασχόληση. Και που απουσιάζει σ΄ αυτόν κάθε αγροτική έκφραση συλλόγου ή λόγος συνεταιριστικός. Αλλά ούτε και ένας αγρότης στο Συμβούλιο δεν παρευρέθη να ζητήσει συζήτηση ή ακόμα και στήριξη στις κινητοποιήσεις. Θεσμοί και παραγωγοί – πολίτες, κλινήρεις πολιτικά, αυτοντοπαρισμένοι με την ευδαιμονία της άγνοιάς τους                                                                                                                                        

 3.   Κάτι διαφορετικό ήταν αυτό που είδα στην Άρτα. Ο Δήμαρχος συγκάλεσε «ΕΚΤΑΚΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΡΤΑΙΩΝ ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΘΕΜΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ». Συμμετείχαν Αγροτικοί Σύλλογοι, Μελισσοκόμοι, κτηνοτρόφοι, άλλοι Δήμαρχοι, δημοτικές παρατάξεις, περιφερειακοί σύμβουλοι, και άλλοι κοινωνικοί φορείς. Ο πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου υπερέβη την μονοκαλλιέργεια της οικονομίστικης διεκδίκησης του «κόστους παραγωγής» και διεύρυνε την θεματική, μίλησε για την απουσία υποδομών, την ερημοποίηση της υπαίθρου. Εδώ αυτά στους δικούς μας τοπικούς φαίνονται ανούσια, δύσκολα, περιμένουν την ανάπτυξη από τα παραλιακά μαγαζιά, όπως είπε ένας πρώην δήμαρχος. Έχει εμπεδωθεί μια κυρίαρχη αντίληψη: αποδοχή των οικονομικών επιλογών του κράτους με τους διαχρονικούς καθορισμούς και επιλογές επένδυσης στον τριτογενή τομέα, στο νέο όραμα της ψηφιακής Ελλάδας με ελλείμματα και διατροφικές εισαγωγές.

4.   ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ                                                                      Α. Να αποδώσουν στον γεωργό το κοινωνικό κύρος που του αναλογεί. Να προβάλουν την σημασία της ζωής στην ύπαιθρο, την ηθική της εργασίας και την συνειδητή κατανάλωση, τον οινογαστρονομικό πολιτισμό και την διατροφική αυτοεξάρτηση.                       Β. Να αναστρέψουν με υποδομές και υπηρεσίες την άνιση σχέση κεκορεσμένης παραλίας κατανάλωσης και του καλλιεργητικού – παραγωγικού χώρου.                                                                                                                                               Γ. Να ενισχύσουν το υπάρχον αγροτικό δυναμικό με προγράμματα καινοτόμων καλλιεργητικών πρακτικών. Μέρος της ευθύνης μπορεί να αναλάβει το ΠΕΓΥΑΛ. Η πόλη  πρέπει να καταστεί κέντρο ροής γνώσης προς την ενδοχώρα, τα χωριά.                                          Δ. Να κινήσουν την εσωτερική κοινωνική δυναμική με: συμφωνίες διαχείρισης τοπικών προϊόντων και πόρων, συνεταιριστικών συμπράξεων, τοπικής κλίμακας μεταποιήσεων, εμπορίου και με συμμετοχή σε τουριστικούς στόχους προς δημιουργία μιας ολικής ταυτότητας.

5.  Στον Δήμο μας, (αλλά και στην χώρα) λείπει ο προγραμματικός λόγος. Οι παλιοί έδωσαν εξετάσεις στο ζήτημα του αγροτικού, παραδίδοντας λευκή κόλα. Στην νέα σύνθεση υπευθυνοτήτων βλέπω τον μεγαλότιτλο «Αντιδήμαρχο Αγροτικής Ανάπτυξης». Αμφιβάλλω  αν κατανόησε το αντικείμενό του. Αν είχαμε έναν «πολιτικό πολιτισμό», όπως λέγεται τελευταία, κάθε Δήμαρχος και αντιδήμαρχος στην αρχή της θητείας τους θα έκαναν προγραμματικές δηλώσεις με τις κατευθύνσεις του έργου τους. Εδώ όμως παίζουν ρουλέτα με τα συμβάντα.

                                                      *

Η πράξη διεκδίκησης νοήματος μιας διαφορετικής ζωής είναι  αντίπαλος στην επερχόμενη επιτήρηση από τα τραστ της τροφιμοτεχνολογίας. Με πρόσχημα τα «αποτυπώματα άνθρακα»,  προβάλλουν ως σωτηρία τα συνθετικά προϊόντα. Το φαγητό κατά τον W. Berry «είναι μια αγροτική πράξη». Αυτό, για μια κοινωνία αξιών, σημαίνει καλλιέργεια αγροτικών προϊόντων ποιότητας, ταυτότητας, το ενδιαφέρον για την διαδρομή πώς η πρώτη ύλη έφτασε στο πιάτο.

Η αγροτική αναγέννηση δεν είναι τρακτέρ και δρόμοι, φωνές και ψέματα, πρακτικισμός. Το επίπεδο μιας νέας πολιτικής - προγραμματικής παραγωγικότητας, θα κρίνει και την δημόσια ηθική και το αύριο μιας Νέας Αγροτικότητας.       

Γρηγόρης Κλαδούχος – Ξυλόκαστρο – 5 Ιανουαρίου 2024                                                                                                                                                       

ΜΙΑ ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΠΟ Ntinos Papantoniou