της Γεωργία Μεγαρίτη, Βιολόγος
BSc, Μοριακή διατροφολόγος MSc, life coach
Υγεία και Ευεξία, τεύχος
Νοεμβρίου - Δεκεμβρίου
Οι επιλογές μας καθορίζουν και τα
γηρατειά μας. Ο ένας δρόμος οδηγεί στα πολύπαθα, άρρωστα γεράματα (σωματικά και
ψυχικά), δηλαδή στο γήρας και ο άλλος δρόμος της ειρήνης, της ψυχικής
ευημερίας, της αποβολής τοξικοτήτων και της φροντίδας του σώματος και του νου
που οδηγεί στην σοφία, δηλαδή στο γέρας
Έχοντας θέσει τον εαυτό μας στην υπηρεσία ενός γενικότερου καλού, έχουμε θρέψει
το καλό μέσα μας, που όλο και φουντώνει εξαγνίζοντάς μας και γεμίζει το σαθρό
κορμί με φωτεινή ενέργεια.
“Η ετυμολογία της λέξης ‘γήρας’ προέρχεται από το αρχαιοελληνικό ‘γέρας’ που
σήμαινε βραβείο, τιμή.”
Τα γηρατειά είναι λοιπόν ένα είδος βραβείου, τιμημένου και σεβαστού από τους
υπολοίπους. Μόνο που το βραβείο, το ‘γέρας’, είναι η σοφία. Όπου λέγοντας
‘σοφία’ είναι η βαθιά και στέρεη γνώση ότι όλα όσα παλεύουμε να επιτύχουμε
είναι ασήμαντα και εφήμερα κι ότι το μόνο που αξίζει να υπηρετούμε είναι το
καλό.
Στο τεύχος Νοεμβρίου - Δεκεμβρίου Υγεία και Ευεξία, έχουμε την τιμή να
φιλοξενούμε τον Δημήτρη Παπαγιάννη, σκηνοθέτη, ηθοποιό, δάσκαλο και διευθυντή
και καλλιτεχνικό υπεύθυνο του οργανισμού Ιάκωβος Καμπανέλλης.
Πριν την εμφάνισή του στο Θέατρο και παράλληλα με τις σπουδές του στην (τότε)
Πάντειο Σχολή, εργάστηκε για αρκετά χρόνια ως δημοσιογράφος στο καλλιτεχνικό
ρεπορτάζ της μεγαλύτερης εφημερίδας της εποχής «ΑΘΗΝΑΙΚΗ» και αλλού.
Ένας άνθρωπος με πλούσιο καλλιτεχνικό βιογραφικό μα με μια πιο πλούσια
πνευματική και σωματική δράση. Ο Δημήτρης Παπαγιάννης ακόμα και σήμερα στην
ηλικία των 87, μας εμπνέει με τον τρόπο ζωής του, την ψυχή του και τα όνειρά
του. Ας μου επιτραπεί να περιγράψω αυτήν την συνάντηση μαζί του ως μια
συνάντηση ζωής όχι μόνο για το καλλιτεχνικό του έργο αλλά για το ανθρώπινο, που
μας διδάσκει ακόμη και με την παρουσία και τις σκέψεις του του ότι το γήρας είναι
γέρας.
Κύριε Παπαγιάννη είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή που σήμερα θα συζητήσουμε
αρκετά θέματα ζωής. Αρχικά πείτε μας τι κάνετε τώρα; Πώς δραστηριοποιείστε
επαγγελματικά και πώς ζείτε;
Είναι και δική μου χαρά και τιμή να μιλήσουμε για κάτι που πράγματι ξεφεύγει
από τις συνήθεις συνεντεύξεις μου και αφορά την ευζωία. Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω
από την αρχή κάτι σημαντικό. Δεν είμαι εδώ ώς κάτι ξεχωριστό, είμαι εδώ για να
μιλήσω ως Δημήτρης με κάθε προσωπική σκέψη και εμπειρίες ζωής.
Σε αυτό που με ρωτήσατε λοιπόν, είμαι ενεργός ηθοποιός αν και συνταξιούχος,
ασχολούμαι περισσότερο με τη διδασκαλία αυτό τον καιρό και τη σκηνοθεσία,
πρόσφατα ανέβασα το Μάουτχαουζεν με την ομάδα θεάτρου Ιάκωβος Καμπανέλλης όπου
είμαι διευθυντής και καλλιτεχνικός υπέυθυνος του οργανισμού Ιάκωβος
Καμπανέλλης. Επίσης ζω μεταξύ Αθήνας κυρίως και Καμμένων Βούρλων και δίνω
προτεραιότητα σε ότι έχει να κάνει με τους στόχους, με τους νέους, με τους
ανθρώπους, με την αλληλεγγυότητα. Αυτό νομίζω για μια ηλίκια σαν την δική μου
είναι καθήκον, είναι και αποστολή.
Συμφωνώ και πιστεύω και εγώ ότι είναι πολύ σημαντικό άνθρωποι στην τρίτη ηλικία
όπως και νεότεροι να διδαχθούν και να ακολουθούν τις αξίες της ζωής τους.
Κάνατε μια αναφορά πριν, πιο συγκεκριμένα ποιες σταθερές αξίες σας κατεύθυναν
στην δική σας πορεία;
Θα έλεγα ότι είναι πολύ σημαντικό οι άνθρωποι της τρίτης ή της τέταρτης
ηλικίας, όπως είμαι εγώ, αλλά ακόμη και νεότεροι και μεγαλύτεροι, να διδαχθούν
και να ακολουθούν τις αξίες της ζωής, τις οποίες όμως πρέπει να επιλέγουν. Τι
εννοώ; Αξία της ζωής είναι ο ανταγωνισμός ή ο συναγωνισμός; Αξία είναι ο
καταναλωτισμός ή η χρήση των αγαθών λελογισμένα; Μέσα σε αυτήν λοιπόν την
διαδικασία - διαδρομή, οι αξίες που με κατήυθυναν είναι χώρις να θέλω να
υπερβάλλω, η ζωή που το έχει δείξει, είναι οι αξίες που έχουν σχέση με τους
άλλους, ιδιαίτερα με τους νέους. Και αυτή μου η ευαισθησία προκύπτει και από
την πολυτεκνική μου ιδιότητα αφού είμαι πατέρας πολλών παιδιών. Γνωρίζοντας
λοιπόν καλά τους προβληματισμούς και τις αναζητήσεις των νέων, για μένα είναι
πολύ σημαντικό να μπορείς να προφέρεις στους νέους γενικότερα. Γιαυτό, το
διδασκαλικό κομμάτι αφορά μεγάλο μέρος της ζωής μου.
Ένα σημαντικό ερώτημα που πιθανώς να ενδιαφέρει πολύ κόσμο, ειδικά τους
ανθρώπους με μια τόσο σημαντική και μακρά πορεία όπως η δική σας είναι, τι
είναι τελικά η ευτυχία, ορίζεται η ευτυχία;
Ευτυχία είναι όταν κάποιος μπορεί να καταφέρει να απαλλαγεί από τον
ανταγωνισμό. Να τον ενοχλεί για παράδειγμα, η επιτυχία του διπλανού. Αντιθέτως
αν χαρεί με την επιτυχία του άλλου θα αρχίσει να χαίρεται πολλά πράγματα, όπως
με την ανάπτυξη, με την γεύση ενός φρούτου, την όψη ενός λουλουδιού, και έτσι
θα πάψει η ανεστραμμένη κλίμακα του τι αυτοκίνητο έχεις, το πόσα κυβικά είναι η
μηχανή σου, το πόσα λεφτά παίρνει ο άλλος, όλο αυτό το πράγμα που δημιουργεί
μια μεγεθυμένη τοξικότητα, στον κάθε άνθρωπο. Αυτό λοιπόν το στοιχείο που
δημιουργεί και φθόνο και ζήλια, αν σιγά σιγά καταφέρουμε μέσα από άσκηση, να
απαλλαγούμε από την τοξικότητα αυτών των στοιχείων που έχει εισαγάγει η ζωή μας
όπως ο καταναλωτισμός και ο ανταγωνισμός, δηλαδή η ενασχόλησή μας με το τι
κάνει ο διπλανός μας, θα μπορέσει κανείς να βρει τα μικρά και ταπεινά που
δίνουν τη χαρά και την ευτυχία. Και αυτό επιτυγχάνεται μέσα από την εκγύμναση
όχι μόνο του σώματος, αλλά και του μυαλού. Γιαυτό και αυτό που υπηρετώ χρόνια
είναι η ποίηση. Η ποίηση, το βάθος της ποίησης, η ποίηση που πηγάζει από μέσα
μας και αλλάζει τον άνθρωπο. Η ποίηση είναι αυτός ο βηματοδότης του μυαλού που
μεταφέρεται και στο σώμα. Μεγάλο πράγμα η ποίηση!
Η φράση λοιπόν είναι: Η ευτυχία είναι αποτέλεσμα αυτής της επένδυσης του τρόπου
ζωής, επενδύω να είμαι καλύτερα! Και για να χρησιμοποιήσω και ένα ποίημα του
Τάσου Λειβαδίτη “ Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, θα πρέπει να είσαι έτοιμος εσύ
να προσφέρεις εαυτόν, ως θώρακα για να προστατεύσεις τους άλλους.”
Κύριε Παπαγιάννη πώς διατρέφεστε; Επίσης, σε όλη τη ζωή σας είχατε πολύ καλή
σχέση με τον αθλητισμό και συνεχίζετε να αθλείστε. Πιστεύω είναι πολύ
ενδιαφέρον για πολύ κόσμο να μάθει από εσάς και να παραδειγματιστεί.
Υπήρξα ένας μέτριος αθλητής γιατί έτρεχα από 800μ και πάνω. Έχω τρέξει πολλούς
μαραθώνιους, και ακόμα τώρα μπορώ να τρέξω μεγάλες αποστάσεις. Επίσής κάνω κανό
ακόμη και σήμερα. Αυτό όμως για να διατηρηθεί, αντιλαμβάνεστε ότι είμαι
αντικαταναλωτής με την έννοια, ότι δεν ακολουθώ για παράδειγμα ειδική διατροφή,
ειδικές συνταγές, ειδικά τρόφιμα που πολιορκούν συνέχεια τον Έλληνα αυτόν που
δεν έχει να αγοράσει ψωμί. Αυτό είναι ένα συμπύκνωμα αντιπνευματικό το οποίο
αποτελεί και την κατάρα της διατροφής.
Γιαυτό και βλέπουμε ότι όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται ιδιαίτερα με αυτό το
πράγμα είναι υπέρβαροι. Όμως εγώ προσωπικά, αυτό το αποποιούμαι. Θέλω να έχω
μια λιτή διατροφή με προδιαγραφές υγείας, αλλά όχι προδιαγραφών γεύσεων. Έχω
βρει τις γεύσεις σε πολύ απλά πράγματα, όπως και στη ζωή μου σε πολύ απλά
πράγματα. Για παράδειγμα, επειδή καλλιεργώ χόρτα, αν δείτε τι απίστευτη γεύση
έχουν τα χόρτα με το λεμόνι και το ελαιόλαδο θα εκπλαγείτε. Η αξία δηλαδή
κρύβεται στις γεύσεις της διατροφής που μας προσφέρει το χωράφι, το μη
επεξεργασμένο τρόφιμο, και όχι ένα πανάκριβο γεύμα που μετά θα χρειαστεί χάπι
για το στομάχι για να χωνέψει το σώμα το βεβαρυμένο φορτίο που εισήγαγε.
Ας εστιάσουμε λίγο με πιο λεπτομέρειες στο πεδίο της σωματικής άσκησης. Τι
ακριβώς κάνετε σε συχνή βάση εκτός από το τρέξιμο;
Όπως προανέφερα υπήρξα στη ζωή μου ένας μέτριος αθλητής. Αυτό σημαίνει ότι δεν
αφιέρωσα χρόνο τόσο για να γίνω πρωταθλητής.Αυτό που πάντα με ενδιέφερε ήταν η
άθληση και όχι ο πρωταθλητισμός (θαυμάζω τους πρωταθλητές, μην παρερμηνευτώ),
και μάλιστα η παρατεταμένη χρηστικότητα του ανθρώπινου σώματος καθ’ολοκλήρου
όπως και του μυαλού. Έτσι λοιπόν, έγκαιρα, υιοθέτησα αυτό, της κατατεμνημένης
άθλησης, της μέτριας άσκησης η οποία όμως να αθροίζει μεγάλη πόσοσταση στο
χρόνο. Έτσι λοιπόν αντί να γυμνάζεται κανείς 2 ή 3 ή 4 φορές ή ώρες εγώ
υιοθέτησα την άσκηση των 2 φορών την εβδομάδα και σε μεγάλες αποστάσεις τρέξιμο
που το κάνω ακόμα. Τρέχω 10χμ τη φορά. Κάνω και κανό και μου αρέσει επίσης.
Καθημερινά όμως κάνω μονόζυγο, πολύ απλό μονόζυγο, που το έκανα σ’όλη μου τη
ζωή και πλέον με βοηθάει για να αποκαταστήσω τη φθορά των σπονδύλων. Πιστεύω
ότι δεν μπορείς να πας να τρέξεις 1χμ και να είσαι υπέρβαρος. Δεν είναι
ρατσιστικό αλλά εννοώ ότι ο καθένας είναι για να τηρήσει την επιθυμία του για
ένα υγιές σώμα και νου, πρέπει να έχει δημιουργήσει προϋποθέσεις. Ποια είναι η
προϋπόθεση; Να μην κάνει καταχρήσεις, να διατρέφεται σωστά κτλ. Δηλαδή η
προστιθέμενη αξία και η σχέση άθλησης και ζωής, διατροφής και συνηθειών, είναι
αλληλένδετα. Για να κατακτήσεις κάτι πρέπει κάτι άλλο να θυσιάσεις. Σήμερα που
είμαι 87 ετών δεν αισθάνομαι να υπολείπομαι σε τίποτα σε σχέση με τότε που
ήμουν 60. Και αυτό ισχύει για όλες τις φυσικές δυνατότητές μου στο μεγαλύτερο
μέρος.
Ποιο πιστεύετε ότι είναι το βιολογικό στοιχείο σε έναν άνθρωπο που φανερώνει
το γήρας;
Πιστεύω ότι αυτό που φανερώνει την ηλικία και το γήρας ενός ανθρώπου είναι η
φωνή. Αν προσέξετε όσο οι άνθρωποι είναι νέοι μιλούν με δυνατές και χυμώδεις
φωνές. Περνάνε τα χρόνια και οι χορδές μας έχουν λίγο μειωθεί και μιλάμε ως
άτομα μέσης ηλικίας, περνάνε τα χρόνια λίγο παραπάνω και αυτή η φωνή γίνεται
κάπως γεροντική και αν φτάσουμε ακόμη πιο πάνω ηλικιακά, η φωνή δεν είναι
καθόλου ενυδατωμένη.
Οι άνθωποι αφυδατώνονται, στεγνώνουν από την ομορφιά και η φωνή μας έχει
βραδύτερη διαδικασία λειτουργίας όπως και όλοι οι μηχανισμοί μας κάτω από το
γήρας. Άρα όταν δεν αλλοιώνεται το σώμα, δεν αλλοιώνεται η σκέψη άρα δεν
αλλοιώνεται και η φωνή. Και είναι αυτό ακριβώς το κυριότερο από όσα είπαμε.
Γιατί είναι το κυριότερο; Γιατί μέσα από τη φωνή υπάρχουμε, επικοινωνούμε,
γοητευόμαστε, ερωτευόμαστε, μας απορρίπτουν, συνδεόμαστε ανεξαρτήτως ηλικίας.
Ας βάλουμε τώρα στη συζήτηση την τέχνη. Μου γεννιέται το ερώτημα: συνδέεται
άραγε η τέχνη με την μακροζωία; Ποια είναι η γνώμη σας;
Πολύ σωστή αυτή η συσχέτιση. Η ερώτηση αυτή συμπυκνώνει όλα τα προηγούμενα.
Γιατί, για να κάνεις το οτιδήποτε, αν το θέλεις πολύ, θα πρέπει να μπορείς να
αντεπεξέλθεις. Για να αντεπεξέλθεις, χρειάζεται να κάνεις έναν αγώνα
πνευματικό. Για να διεκδικήσεις αυτό και να μπορεί η τέχνη να έχει παρατεταμένη
δυναμική μέσα από την δική σου έκφανση του ωραίου (από το σώμα σου και από τη
σκέψη σου), θα πρέπει εσύ να μπορείς να το υπηρετήσεις αυτό. Άρα σημαίνει ότι
όλος ο βίος σου λειτούργησε προς το καλό. Άρα αφού λειτουργούσε έτσι, πολλά
πράγματα αρνητικά θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, ακόμη διδάσκοντας και τους
άλλους για αυτό το μοντέλο των ανθρώπινων ποιοτήτων, οι οποίες έχουν χαθεί από
τη ζωή. Έτσι λοιπόν αν μιλήσω για τη τέχνη, εμένα μου δίνει δύναμη να μπορώ να
διδάξω ακόμη και να ποιήσω. Και αυτή η δύναμη να μπορούμε να υπηρετήσουμε τα
καλά, γιατί το κάθε καλό έχει μέσα του μια μορφή τέχνης, θα πρέπει να έχεις την
αντίστοιχη προϋπηρεσία, θωρακισμένη και να ισχύει έως και τώρα, στα 80, τα 90,
στα 100.
Ποιο είναι το βασικό συστατικό της ζωής, υπάρχει η βασική προϋπόθεση που
ισχύει για όλους;
Θα έλεγα ότι το βασικό συστατικό της ζωής είναι η διαρκής ειρήνη και γοητεία.
Και εδώ παραπέμπω στο ποιήμα του Γ. Ρίτσου “Η ειρήνη” . Το όνειρο του παιδιού
είναι η ειρήνη, το όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη και ούτω καθεξής. Και εκεί
βλέπεις πραγματικά τη μάνα να θεοποιείται, το παιδί να αγγελοποιείται, και η
ζωή να εξομαλύνεται. Σήμερα για παράδειγμα έχουμε σε ζωντανή μετάδοση τον
πόλεμο της Παλαιστίνης. Αποθεώνεται το κακό. Μιλώ για τις επιπτώσεις που έχει
στην καρδιά των παιδιών και όχι μόνο, και αυτό δυστυχώς έχει γίνει κανόνας.
Αυτό είναι και ο εχθρός της ζωής, η μεγάλη τοξικότητα στην οποία ζούμε δυστυχώς
καθημερινά όλοι.
Τι είναι τελικά για εσάς μακροζωία;
Η μοίρα του κάθε ανθρώπου, όπως η μοίρα όλων των ανθρώπων είναι ο θάνατος και
των θεών η λήθη όπως λέει και ο Καραγάτσης, εγώ λέω ότι στη μοίρα του κάθε
ανθρώπου ένα μέρος είναι προδικασμένο, ενώ το άλλο μέρος είναι το μέρος των
προσωπικών επιλογών, αυτό που εμείς επιλέγουμε. Άρα διατυπώνω ως εξής. Οι
επιλογές των ανθρώπων που οδηγούν στην μακροζωία δικαιώνονται, αν υπηρετούν
μέσα στη διαχρονία τους, σωστά με πειθαρχία και εντιμότητα.
Κάνετε σχέδια για το μέλλον; Τι σημαίνει για εσάς να έχετε στόχους και
όνειρα;
Σύντομα θα ξαναπαίξω το βασιλιά Ληρ. Θέλω να πω ότι αυτό που κάνω και στοχεύω
είναι θέμα επιλογών. Δεν θέλω το γκρίζο, το συρρικνωμένο ούτε στη φωνή μου ούτε
στη σκέψη μου και τη συμπεριφορά μου. Σκέφτομαι λοιπόν να επαναλάβω σύντομα το
βασιλιά Ληρ που είναι μια παράσταση που αγαπήθηκε πολύ και είχε μεγάλη επιτυχία
και στο θέατρο Τέχνης, και στον Ελληνικό κόσμο. Σκέφτομαι να δώσω την
δυνατότητα στον εαυτό μου, όσο καιρό θα υπάρχω, να μπορεί, να έχει τη
δυνατότητα σε αυτά τα λίγα πράγματα που μου δόθηκε η χάρις να τα αναβιώνω και
να τα μεταδίδω. Ιδιαίτερα απευθύνομαι προς τους νέους αλλά επειδή είμαι και
εντελώς συντροφικός και με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι, το ίδιο κάνω και με την
ομάδα θεάτρου Ιάκωβος Καμπανέλλης, το ίδιο κάνω και με τους σπουδαστές. Θέλω δηλαδή
να υπάρχει ώσμωση, οι σκέψεις με τη σχέση, η σχέση με τη σκέψη, έτσι οι
άνθρωποι καταργούν τις ηλικιακές διαφορές, τις κοινωνικές και ταξικές διαφορές.
Γιατί ο λόγος και η σκέψη είναι αυτά που δημιουργούν αυτή την ώσμωση που λέμε.
Και έτσι έχουμε κοινωνίες εννωμένων ανθρώπων.
Τα σχέδια μου λοιπόν για το μέλλον είναι να μπορώ να είμαι όρθιος μέχρι την
τελευταία στιγμή. Προς το παρόν είμαι εξαρτημένος από αυτό.
Θέλω μέχρι την τελευταία στιγμή να υπηρετώ ακριβώς αυτήν την αλληλουχία
προθέσεων και δυνατοτήτων. Στοχεύω και το μότο μου είναι, να υπηρετούμε όσο
μπορούμε το όμορφο. Να υπηρετούμε την τέχνη ανεξαρτήτως αν είμαστε καλλιτέχνες
και να υπηρετούμε την υψηλή σχέση με τους διπλανούς μας. Αυτό λοιπόν θέλει
ειδική σκέψη.
Κύριε Παπαγιάννη, θα ήθελα να μου δώσετε ένα κλείσιμο για το δικό σας ταξίδι
σε αυτή τη ζωή.
Φυσικά, και θα ήθελα να σταθώ στον υπέροχο τίτλο που δώσατε σε αυτή τη
συνέντευξη. Το γήρας και το γέρας! Το γέρας είναι το έπαθλο, η δικαίωση της
πορείας που λέγεται ζωή. Το γήρας προέρχεται από το γέρας. Το ταξίδι ίσα ίσα
και η ομορφια αυτού του ταξιδιού δεν είναι οπωσδήποτε στα πρώτα στάδια που δεν
ξέρει και κανείς πολλά. Όσο πιο πολλές γνώσεις συσσωρεύονται τόσο δημιουργείται
σε εισαγωγικά μια απληστία στο να προλάβω κιάλλα, να ζήσω κιάλλο. Δεν μπορείς
να τα ζήσεις και να τα προλάβεις αν δεν είσαι έτοιμος. Και εδώ παραπέμπουμε
στην “Ιθάκη” του Καβάφη.
Όσον αφορά το δικό μου ταξίδι της ζωής, έχω απλουστεύσει πολύ τη ζωή μου σε
πολλά πράγματα ακόμα και στην διατροφή μου. Καταναλώνω ότι πιο απλό υπάρχει
γιαυτό και έχω ένα πεπτικό σύστημα καταπληκτικό. Χρησιμοποιώ το παράδειγμα αυτό
για να επισημάνω ότι στο ταξίδι αυτό κατέκτησα πράγματα, δεν μου χαρίστηκαν. Το
ότι έχω να αρρωστήσω πολλές δεκαετίες μπορεί και 60 χρόνια δεν με κάνει να
είμαι κάποιος. Είμαι ένας μέτριος άνθρωπος ο οποίος μπορεί να πετύχει το θαύμα.
Δεν υπάρχει η λέξη εγώ. Αλλά η εμπειρία η δική μου, του Δημήτρη Παπαγιάννη των
87 χρόνων είναι τέτοια και τόση γιατί επέλεξε να είναι έτσι. Γιατί ακριβώς
απέφυγε τις φυγόκεντρες δυναμικές που εμφανίζονται στη ζωή οι οποίες
καταστρέφουν.
Το μήνυμα που θέλω να κρατήσει ο καθένας τελικά είναι ότι μπορεί εγώ έκανα
κάποια πράγματα αλλά οι άλλοι μπορούν να κάνουν ακόμα περισσότερα και καλύτερα
από μένα, φτάνει να βρεθούν σε αυτήν τη φιλοσοφοφική σκέψη, ότι “μικρή είναι η
ζωή, κάντη μεγαλύτερη”. Έκλεισα.
Κύριε Παπαγιάννη δεν μπορώ παρά να σας εξομολογηθώ ότι όλη αυτή η συνάντηση
μαζί σας ήταν ένα ταξίδι και για μένα. Είμαι σίγουρη και για τους αναγνώστες.
Σας ευχαριστούμε για την εμπειρία, τις σκέψεις και το συναίσθημα που μας
μεταφέρατε σε αυτό το δρομολόγιο της ζωής, της δικής σας ζωής!
Τελικά, η ιδεολογία δεν αναδεικνύεται από τις μόνο από τις δηλώσεις, αλλά
αποδεικνύεται και από τις πράξεις.
Επιστημονική Ομάδα του Υγεία & Ευεξία
