Δεν είναι πάντα εύκολο να μείνεις στη δική σου ηθική πυξίδα, αλλά αν δείχνει βόρεια – προς την αποαποικιοποίηση και την απελευθέρωση – τότε πιθανότατα θα μας οδηγήσει στην ομίχλη της δηλητηριώδους προπαγάνδας. Είναι δύσκολο να διατηρήσεις την ηθική σου πυξίδα όταν η κοινωνία στην οποία ανήκεις –τόσο οι ηγέτες όσο και τα μέσα ενημέρωσης– παίρνει θέση ηθικής υπεροχής και περιμένει από σένα να μοιραστείς την ίδια μανιασμένη χολέρα με την οποία αντέδρασαν στα γεγονότα του περασμένου Σαββάτου, 7 Οκτωβρίου. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να αντισταθείτε στον πειρασμό να συμμετάσχετε σε αυτόν: εάν κάποια στιγμή στη ζωή σας καταλάβατε –ακόμη και ως Εβραίος πολίτης του Ισραήλ– την αποικιακή φύση του Σιωνισμού και τρομοκρατηθήκατε από τις πολιτικές του εναντίον του γηγενούς πληθυσμού της Παλαιστίνης. Εάν έχετε επιτύχει αυτήν την επίγνωση, τότε δεν θα διστάσετε, ακόμη και όταν δηλητηριώδη μηνύματα απεικονίζουν τους Παλαιστίνιους ως ζώα ή «ανθρώπινα ζώα». Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι επιμένουν να χαρακτηρίζουν αυτό που συνέβη το περασμένο Σάββατο ως «Ολοκαύτωμα», καταχρώνοντας έτσι τη μνήμη μιας μεγάλης τραγωδίας. Αυτά τα συναισθήματα μεταδίδονται, μέρα και νύχτα, τόσο από τα μέσα ενημέρωσης όσο και από τους Ισραηλινούς πολιτικούς. Αυτή η ηθική πυξίδα είναι που με οδήγησε εμένα, και άλλους στην κοινωνία μας, να υποστηρίξουμε τον παλαιστινιακό λαό με κάθε δυνατό τρόπο. και αυτό μας επιτρέπει, ταυτόχρονα, να θαυμάσουμε το θάρρος των Παλαιστινίων μαχητών που πήραν τον έλεγχο δώδεκα στρατιωτικών βάσεων, νικώντας τον ισχυρότερο στρατό στη Μέση Ανατολή. Επιπλέον, άνθρωποι σαν εμένα δεν μπορούν παρά να αναρωτηθούν για την ηθική ή στρατηγική αξία κάποιων από τις ενέργειες που συνόδευσαν αυτή την επιχείρηση. Επειδή πάντα υποστηρίξαμε την αποαποικιοποίηση της Παλαιστίνης, ξέραμε ότι όσο περισσότερο συνεχιζόταν η ισραηλινή καταπίεση, τόσο λιγότερο «στείρος» θα ήταν ο απελευθερωτικός αγώνας – όπως συνέβαινε σε κάθε δίκαιο απελευθερωτικό αγώνα στο παρελθόν, οπουδήποτε στον κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να παρακολουθούμε τη μεγάλη εικόνα, έστω και για ένα λεπτό. Η εικόνα είναι αυτή ενός αποικισμένου λαού που αγωνίζεται για επιβίωση, σε μια εποχή που οι καταπιεστές του έχουν εκλέξει μια κυβέρνηση, αποφασισμένη να επιταχύνει την καταστροφή, την ουσιαστική εξάλειψη του παλαιστινιακού λαού – ή ακόμα και τη δική του αξίωση ότι είναι λαός.
Η Χαμάς έπρεπε να δράσει και μάλιστα γρήγορα. Είναι δύσκολο να εκφραστούν αυτά τα αντεπιχειρήματα γιατί τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί έχουν αποδεχτεί τον ισραηλινό λόγο και την αφήγηση, όσο προβληματική κι αν ήταν. Αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που αποφάσισαν να ντύσουν το Κοινοβούλιο στο Λονδίνο και τον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι με τα χρώματα της ισραηλινής σημαίας καταλαβαίνουν πραγματικά πώς ερμηνεύεται αυτή η φαινομενικά συμβολική χειρονομία στο Ισραήλ. Ακόμη και οι φιλελεύθεροι Σιωνιστές, με λίγη ευπρέπεια, διάβασαν αυτή την πράξη ως πλήρη άφεση όλων των εγκλημάτων που έχουν διαπράξει οι Ισραηλινοί εναντίον του παλαιστινιακού λαού από το 1948. και ως εκ τούτου, ως λευκή κάρτα να συνεχίσει τη γενοκτονία που διαπράττει τώρα το Ισραήλ κατά του λαού της Γάζας. Ευτυχώς υπήρξαν και διάφορες αντιδράσεις για τα γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες. Όπως και στο παρελθόν, μεγάλα τμήματα της δυτικής κοινωνίας των πολιτών δεν ξεγελιούνται εύκολα από αυτή την υποκρισία, που είναι ήδη εμφανής στην περίπτωση της Ουκρανίας. Πολλοί γνωρίζουν ότι από τον Ιούνιο του 1967, ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι έχουν φυλακιστεί τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους. Και με τη φυλάκιση έρχεται η κακοποίηση, τα βασανιστήρια και η μόνιμη κράτηση χωρίς δίκη. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι γνωρίζουν επίσης τη φρικτή πραγματικότητα που δημιούργησε το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας όταν σφράγισε την περιοχή, επιβάλλοντας μια ερμητική πολιορκία, αρχής γενομένης από το 2007, συνοδευόμενη από την αδιάκοπη δολοφονία παιδιών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Αυτή η βία δεν είναι νέο φαινόμενο, καθώς είναι το μόνιμο πρόσωπο του Σιωνισμού από την ίδρυση του Ισραήλ το 1948. Ακριβώς λόγω αυτής της κοινωνίας των πολιτών, αγαπητοί μου Ισραηλινοί φίλοι, η κυβέρνησή σας και τα μέσα ενημέρωσης σας θα αποδειχθούν τελικά λάθος, καθώς δεν θα μπορέσουν να διεκδικήσουν τον ρόλο των θυμάτων, να λάβουν άνευ όρων υποστήριξη και να ξεφύγουν από τα εγκλήματά τους. Τελικά, η μεγάλη εικόνα θα προκύψει, παρά τα εγγενώς προκατειλημμένα δυτικά μέσα ενημέρωσης.
Το μεγάλο ερώτημα, ωστόσο, είναι το εξής: Θα μπορείτε επίσης, συνάδελφοι Ισραηλινοί, να δείτε αυτή την ίδια μεγάλη εικόνα καθαρά; Παρά τα χρόνια κατήχησης και κοινωνικής μηχανικής; Και όχι λιγότερο σημαντικό, θα μπορέσετε να μάθετε το άλλο σημαντικό μάθημα –που μπορεί να αντληθεί από τα πρόσφατα γεγονότα– ότι η δύναμη από μόνη της δεν μπορεί να βρει την ισορροπία μεταξύ ενός δίκαιου καθεστώτος από τη μια πλευρά και ενός ανήθικου πολιτικού σχεδίου από την άλλη. Υπάρχει όμως μια εναλλακτική. Στην πραγματικότητα υπήρχε πάντα ένα: μια αποσιωνοποιημένη, απελευθερωμένη και δημοκρατική Παλαιστίνη από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα. μια Παλαιστίνη που θα υποδεχτεί ξανά τους πρόσφυγες και θα οικοδομήσει μια κοινωνία που δεν θα κάνει διακρίσεις με βάση τον πολιτισμό, τη θρησκεία ή την εθνικότητα. Αυτό το νέο κράτος θα αναλάμβανε δράση για να διορθώσει, όσο το δυνατόν περισσότερο, τα κακά του παρελθόντος, όσον αφορά την οικονομική ανισότητα, την κλοπή ιδιοκτησίας και την άρνηση δικαιωμάτων. Αυτό θα μπορούσε να προαναγγέλλει μια νέα αυγή για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Δεν είναι πάντα εύκολο να μένει κανείς στην ηθική πυξίδα του, αλλά αν δείχνει βόρεια – προς την αποαποικιοποίηση και την απελευθέρωση – τότε πιθανότατα θα μας οδηγήσει μέσα από την ομίχλη της δηλητηριώδους προπαγάνδας, των υποκριτικών πολιτικών και της απανθρωπιάς, που συχνά διαπράττονται στο όνομα « κοινές μας δυτικές αξίες».
..........................
Ο Ισραηλινός ιστορικός γερμανοεβραϊκής καταγωγής Ιλάν Πάπε γεννήθηκε το 1954 στη Χάιφα. Δίδαξε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Χάιφας, από όπου έφυγε το 2007 για να διδάξει στο τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Έξετερ στη Βρετανία.
