Φαινομενικά παράδοξο. Όσο γερνάει και καταπέφτει η Δύση, τόσο περισσότερο θρασομανούν στο εσωτερικό της ο φανατισμός και οι πούρες ιδεολογίες. Πώς να εξηγηθεί αυτός ο αγέραστος ιεραποστολισμός λ.χ., που ως άλλοι Σταυροφόροι οπτασιάζεται ότι τα οχτώ δέκατα της ανθρωπότητας δεν μπορεί, αργά ή γρήγορα θα πέσουν να τον προσκυνήσουν; Που σε όλα τα ζητήματα, από το σεξ ώς την οικονομία, κουνάει διαρκώς το δάχτυλό του στον πλανήτη, ωσάν να είχε βρει τη μία και μοναδική από αιώνων αλήθεια και τώρα την πρακτορεύει κατ’ αποκλειστικότητα;
Το παράδοξο παύει όμως να είναι τέτοιο, όταν αναλογιστεί κανείς τι είναι η Δύση, τι ήταν εξ υπαρχής: ανηλεής, δογματικός μεσσιανισμός. Η ιδέα της Προόδου δεν είναι λιγότερο ολοκληρωτική από την ιδέα της Σωτηρίας, την οποία διαδέχτηκε.
Για τον συνειδητό αρνητή της δεύτερης έχασκε αναπόφευκτη πάντα η Κόλαση. Μέση λύση δεν υπήρχε. Για τον αρνητή της πρώτης, για όποιον τολμάει καν να αναρωτηθεί δημοσίως γι’ αυτή την αυθαίρετη, όλως διόλου παλαβή εξίσωση ότι τεχνολογία + δικαιώματα = ευδαιμονία, καραδοκεί η κατακεραυνωτική μομφή ότι είναι οπαδός της βαρβαρότητας… Λες και υπήρξαν ποτέ καιροί βαρβαρότεροι, αιματηρότεροι, βαναυσότεροι από αυτούς που διαδέχθηκαν τον οδοντοφόρο, κορυθαίολο Διαφωτισμό…
Όπως στους κακογερασμένους ο φυσικός μαρασμός του σώματος φέρνει πολλές φορές στην επιφάνεια γυμνές και αμετρίαστες πλέον τις βαθύτερες έξεις του χαρακτήρα, έτσι κι εδώ η πολιτική και κοινωνική παρακμή της Δύσης πάει χέρι χέρι με την έκρηξη του μεσσιανικού φανατισμού, με το ξεγύμνωμα του αρχικού ψυχικού πυρήνα της. Ο κλασσικός ουμανισμός, η σωκρατική αμφιβολία και η στωική εποχή, η χριστιανική καρτερία, η κληρονομημένη σοφία των τοπικών παραδόσεων, η γαλήνη του στοχασμού και η ομορφιά των τεχνών, όλα όσα κρατούσαν το χαλινάρι στο ατίθασο άλογο, όλα πια τώρα έχουν ξοδευτεί. Κι έχει απομείνει ο έσω δαίμων, το ανεκρίζωτο χούι να οδηγεί το άρμα κατά κρημνών.
~.~
«Αν είχα να παραβάλω την κατάστασή μου, θα ήταν περισσότερο με την κατάσταση ενός ανθρώπου που ανήκει σ’ έναν μικρό τόπο όπως η Ιρλανδία του Γέητς, παρά μ’ έναν κοσμοπολίτη. Ήδη η σημερινή Αθήνα είναι πολύ μεγάλη για μένα – και ο τουρισμός αυτή η νέα σαρανταποδαρούσα – είναι πολύ μεγάλη για μένα – ξέρω ότι δεν συμπίπτω ολωσδιόλου με τις σύγχρονές μου καταστάσεις – αλλά είναι πολύ αργά για ν’ αλλάξω.»
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
~.~
Ο Γκέρχαρντ Σραίντερ τις προάλλες στην Berliner Zeitung για τη χαμένη ευκαιρία της διπλωματικής λύσης στο ουκρανικό τον Μάρτη του 2022. Η Ουκρανία είχε την ευκαιρία να γίνει μέλος της ΕΕ, να κρατήσει το Ντονμπάς, και να έχει καθεστώς ουδετερότητας παρὀμοιο με εκείνο της Αυστρίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Αμερικανοί όμως δεν ήθελαν ειρήνη, και το Κίεβο υπάκουσε στις εντολές τους ,παρότι είχε ήδη κάνει δεκτό το σχέδιο Σραίντερ! 350.000 νεκροί επειδή οι ΗΠΑ έτσι το αποφάσισαν…
«Οι μόνοι που θα μπορούσαν να διευθετήσουν τον πόλεμο με την Ουκρανία είναι οι Αμερικανοί. Στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη τον Μάρτιο του 2022 με τον εκπρόσωπο του Ρουστέμ Ουμγιέρωφ, οι Ουκρανοί δεν συμφώνησαν στην ειρήνη γιατί δεν τους επιτρεπόταν. Έπρεπε να πάρουν την άδεια πρώτα από τους Αμερικανούς για όλα όσα συζητούσαν. Είχα δύο συνομιλίες με τον Ουμτγιέρωφ, στη συνέχεια ένα τετ-α-τετ με τον Πούτιν και στη συνέχεια με τον απεσταλμένο του Πούτιν. Ο Ουμγιέρωφ άνοιξε τη συζήτηση με χαιρετισμούς από τον Ζελένσκυ. Το αυστριακό μοντέλο ή το μοντέλο 5+1 προτάθηκε ως συμβιβασμός για τις εγγυήσεις ασφαλείας προς την Ουκρανία. Ο Ουμγιέρωφ το βρήκε αυτό καλό.
Έδειξε επίσης προθυμία για τα άλλα σημεία. Είπε επίσης ότι η Ουκρανία δεν επιθυμεί την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Είπε επίσης ότι η Ουκρανία θέλει να επαναφέρει τη ρωσσική γλώσσα στο Ντονμπάς. Αλλά τελικά δεν έγινε τίποτα. Η εντύπωσή μου: Τίποτα δεν μπορούσε να συμβεί, επειδή όλα τα άλλα αποφασίστηκαν στην Ουάσιγκτον. Αυτό ήταν μοιραίο. Διότι το αποτέλεσμα είναι τώρα ότι η Ρωσσία θα συνδεθεί στενότερα με την Κίνα, κάτι που η Δύση δεν πρέπει να θέλει.»
~.~
ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΕΙΔΗΜΟΝΩΝ
«Τα περισσότερα από τα παρακάτω χαρακτηριστικά είναι γέννημα κοινού εγωισμού, και έχουν απέναντί τους τις αντίθετες προκαταλήψεις.
1. Ρέπουν προς την ιδιοτροπία. (Καινομανία). Εξού και ερίζουν για το ποιος ανακάλυψε πρώτος τι.
2. Κομπάζουν ότι είναι συνεπείς και αλάθητοι.
3. Μισούν την αυθεντία.
4. Περιφρονούν όσους δεν είναι ειδήμονες.
5. Φθονούν και υποτιμούν τους συναδέλφους τους.
6. Περιφρονούν τις άλλες επιστήμες.
7. Θαυμάζουν άμετρα τον μόχθο.
8. Βρίσκουν τα πάντα πεπαλαιωμένα και κοινότοπα – και ως εκ τούτου αξιοκαταφρόνητα.
9. Περιφρονούν ό,τι δεν γίνεται να διδαχθεί ή να μελετηθεί. (Εξού και το μίσος τους για τη θρησκεία και τα θαύματα, το μίσος τους για την ποίηση, κ.λπ.)»
ΝΟΒΑΛΙΣ
~.~
Περιττή θεωρούν μια διεθνή ανεξάρτητη έρευνα για τον βομβαρδισμό του νοσοκομείου στη Γάζα, δηλώνουν οι Αμερικανοί. Το ίδιο δήλωναν και για την ανατίναξη του ρωσσικού αγωγού φυσικού αερίου στη Βαλτική πέρσι. Συμπτώσεις.
~.~
Στα Ανοιχτά χαρτιά ο Ελύτης μού φαίνεται ότι αντικρούει ευθέως τον Καβάφη και εκείνο το ποίημά του για την «Τράπεζα του μέλλοντος» που ήταν διάσημο κάποτε, σήμερα δεν ξέρω, γιατί το μνημόνευε ως ποίημα ποιητικής ο Γ.Π. Σαββίδης στην πρώτη «λαϊκή» έκδοση των Ποιημάτων το 1963:
Την δύσκολη ζωή μου ασφαλή να κάνω
εγώ στην Τράπεζα του Μέλλοντος επάνω
πολύ ολίγα συναλλάγματα θα βγάλω…
Γράφει ο Ελύτης:
Ο ποιητής πρέπει να ‘ναι γενναιόδωρος. Το να μη θέλεις να χάσεις ούτε στιγμή από το υποτιθέμενο ταλέντο σου, είναι σα να μη θέλεις να χάσεις ούτε δραχμή από τους τόκους του μικρού κεφαλαίου που σου δόθηκε. Αλλά η ποίηση δεν είναι Τράπεζα. Είναι η αντίληψη που ίσα-ίσα αντιτίθεται στην Τράπεζα. Εάν γίνεται γραπτό κείμενο, μεταδοτό στους άλλους, τόσο το καλύτερο. Εάν όχι, δεν πειράζει. Εκείνο που πρέπει να γίνεται και να γίνεται αδιάκοπα, ατέρμονα, χωρίς την παραμικρή διάλειψη, είναι η αντιδουλικότητα, η αδιαλλαξία, η ανεξαρτησία. Η Ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της Υπερηφάνειας.
Έχουμε δύο διαχρονικές στάσεις απέναντι στα πράγματα, και την τέχνη και την υποτιθέμενη αντοχή της, νομίζω. Η επιλογή ανάμεσά τους είναι εντέλει υπόθεση του θυμικού, υπόθεση χαρακτήρα. Παιδί θυμάμαι θαύμαζα απέραντα τον Μπιορν Μποργκ στο τέννις. Αυτοσυγκρατημένος, αυστηρός, πάντοτε αμυντικός, σάρωνε τα έπαθλα στο Ουίμπλετον και το Ρολάν Γκαρός. Απέναντί του, ο Τζων ΜακΈνρο ήταν ορμητικός, εριστικός, εκρηκτικός, και συνήθως έχανε. Όμως εκείνος ήταν που νίκησε τελικά τον Μπόργκ και τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τα τερραίν.
Κι εγώ θαύμαζα τον Μποργκ αλλά συγχρόνως ήξερα. Αν ήμουν τεννίστας θα ήθελα να ‘μουν μόνο ο ΜακΈνρο.
~.~
Είναι σοκαριστική η ταχύτητα με την οποία η Ουκρανία και ο πόλεμος στον Δνείπερο βουλιάζει μέσα στην λήθη και την αδιαφορία των ευρωαμερικάνικων ΜΜΕ. Όπως περίπου έγινε και με τον κορωνοϊό που εξαφανίστηκε από τα πρωτοσέλιδα απ’ τη μια στιγμή στην άλλη και η πανδημία κηρύχτηκε λήξασα, έτσι τώρα και με τον Ζελένσκι και τους συν αυτώ.
Φυσικά, οι υποστηρικτές του δεν έμειναν άεργοι. Τώρα κάνουν λεζάντα στον Νετανιάχου. Με το ίδιο ρητορικό πάθος οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι του ορκίζονται αιώνια πίστη. Όταν κι αυτός περιπέσει στ’ αζήτητα, συμπαρασύροντας ίσως και τον μύθο του αήττητου Ισραήλ μαζί του, το μπουλούκι τους τάχα σε ποιον θα στραφεί;
Έτσι είναι όμως με τη μνήμη στη Δύση. Έχει την ημερομηνία λήξεως του γάλακτος. Πίσω της μένει μόνο ξινίλα.
~.~
Στο κεφαλόσκαλο της ζοφερής κλίμακας του φανατικού μίσους στέκει πάντα η απανθρώπιση του εχθρού: η αναγόρευσή του σε «άγριο» ή σε «κτήνος» ή σε «δαίμονα», η καταγελοιογράφησή του σε ον αξιοπεριφρόνητο ή και ευθέως εξοντωτέο, η ωμή προγραφή του στο όνομα της υψηλόπνοης «ηθικής» ή του «καλού» της ανθρωπότητας.
Όπλο εδώ είναι ο ζηλωτικός μεσσιανισμός: όταν μια παράταξη θεωρεί ότι κατέχει πλήρη και αποκλειστική την Αλήθεια, την Οδό προς την Πρόοδο ή την έξοδο από την Ιστορία, λογικό είναι να πιστεύει ότι όποιος της αντιτίθεται είναι όχι απλώς αντίπαλος, αλλά εχθρός του Ανθρώπου αυτοπροσώπως, όργανο του Εξαποδώ ή της Εσχάτης Θηριωδίας.
Από τη σφαγή του Χρυσού Μόσχου κρατάει αυτό το συναξάρι του αίματος, απ’ όταν οι ζηλωτές του ενός και ζηλότυπου μωσαϊκού Θεού έσφαξαν τους ειδωλολάτρες ομοεθνείς τους στην έρημο. Και το συνέχισαν, όλο και πιο βίαια, οι Χριστιανοί ορθόδοξοι και αιρετικοί αλληλοσφαζόμενοι από την όψιμη Αρχαιότητα έως την Μεταρρύθμιση, αργότερα οι Σταυροφόροι κατά του Ισλάμ και οι τζιχαντιστές αυτού του τελευταίου κατά των αλλόπιστων ή και μεταξύ τους.
Οι κονκισταδόρες του Κορτές που εξολόθρευσαν τους Αμερινδούς, οι Ινστρούκτορες της Γαλλικής ή της Ρωσσικής Επανάστασης που αναγόρευσαν τον Τρόμο σε όπλο ηθικό της Ιστορίας, οι εθνικοσοσιαλιστές που στο όνομα της Αρείας Φυλής κατακρεούργησαν εβραίους, Σλάβους, τσιγγάνους, ανάπηρους και ομοφυλόφιλους, οι κάθε λογής στρατογραφειοκράτορες, αστοί ή κομμουνιστές, πατριδολάτρεις ή διεθνιστές, που πέρασαν από το μαχαίρι τους λαούς τους, οι αποικιοκράτες πιονιέροι καπιταλιστές που εξόντωσαν εκατομμύρια ανθρώπους και πολιτισμούς ολόκληρους εν ονόματι της Προόδου, όλοι αυτοί είναι παιδιά πνευματικά, απευθείας ή έμμεσοι διάδοχοι των πρώτων ζηλωτιστών του μονοθεϊσμού.
Κι εκείνοι στη Μία, Αγία και Ομοούσια Αλήθεια πιστεύουν, στον Ένα Θεό που για να έρθει εν τοις Ουρανοίς χρειάζεται πρώτα να σπαράξει τον Διάβολο.
Κάποια στιγμή, η διαδρομή των αιρέσεων του μεταδιαφωτισμού (Διαφωτισμός, η τέταρτη αβρααμική θρησκεία!) πρέπει να αποσπαστεί επιτέλους από τα εγχειρίδια της πολιτικής ιστορίας και να βρει την θέση της στις δέλτους της Ιστορίας των θρησκευτικών μεσσιανικών ιδεών. Όλοι εκείνοι που σήμερα προγράφουν σε κάθε ευκαιρία (ώς τώρα ρητορικά, αλλά για πόσο ακόμη…) τους «deplorables» και τους «ψεκασμένους», τους «ανεμβολίαστους» και τους «πουτινιστές», τους καταχθόνιους Παλαιστίνιους και τους μουλάδες του Ιράν, όλοι εκείνοι που χθες μόλις δαιμονοποιούσαν τον Σαντάμ ή τον Μιλόσεβιτς ή τον Κάστρο ή τον Τσάβες, οι σαλαφιστές που αποκεφαλίζουν Δυτικούς τουρίστες και χριστιανούς ιερείς, οι «απελευθερωτές» του Ισλαμικού Κράτους ή της Μπόκο Χαράμ, οι εκατέρωθεν φονείς παιδιών και βρεφών, οι ισοπεδωτές σχολείων και νοσοκομείων και συνοικιών, όλοι αυτοί, ό,τι κι αν ισχυρίζονται, δεν κάνουν πολιτική.
Πολιτική είναι πάντα η τέχνη του εφικτού. Εκείνοι όμως ζητούν το ανέφικτο: να πατάξουν τον Διάβολο. Η πολιτική, το ήξεραν οι Αρχαίοι, είναι ο καρπός του τραγικού: τίποτε δεν διαρκεί, καμία λύση δεν είναι μόνιμη. Εκείνοι όμως ζητούν τον Μεσσία, την «οριστική λύση», την άπαξ και διαπαντός Σωτηρία. Η πολιτική είναι λείανση, καιροσκοπία, συμβιβασμός με τον αντίπαλο, μεσιτεία. Εκείνοι όμως ζητούν να στείλουν τους εχθρούς τους μια και καλή στο Πυρ το Εξώτερον, στην ίδια την Κόλαση. Και κάθε φορά, την φέρνουν ένα βήμα κοντύτερα – σε όλους μας.
~.~
«Αλλά έρχεται πάντα η τρομερή στιγμή, εκεί στο δρόμο, μέσα στη μαύρη νύχτα, που μια φωνή αντηχεί και σε χτυπάει σαν κεραυνός και σου αποκαλύπτει ή σου υπενθυμίζει ότι η θέληση δεν αρκεί, ότι το ταλέντο δεν αρκεί, ότι η φιλοδοξία δεν αρκεί, ότι το να έχεις καλή πένα δεν αρκεί, ότι το να έχεις διαβάσει πολύ δεν αρκεί, ότι το να είσαι διάσημος δεν αρκεί, ότι το να έχεις μεγάλη παιδεία δεν αρκεί, ότι το να είσαι σοφός δεν αρκεί, ότι η στράτευση δεν αρκεί, ότι η υπομονή δεν αρκεί, ότι το να μεθάς με αμιγή ζωή δεν αρκεί, ότι η ευφυΐα δεν αρκεί, ότι το να συγκινείσαι δεν αρκεί, ότι η επικοινωνία δεν αρκεί, ότι ακόμη και να έχεις πράγματα να πεις δεν αρκεί, ούτε και η μανιώδης δουλειά αρκεί… και η φωνή σού λέει ακόμη ότι όλα αυτά μπορούν να είναι, και είναι ασφαλώς συχνά, προϋπόθεση, πλεονέκτημα, διακριτικό γνώρισμα, δύναμη, αλλά η φωνή προσθέτει αμέσως ότι, ουσιαστικά, καμία από αυτές τις ιδιότητες δεν αρκεί όταν μιλάμε για λογοτεχνία, γιατί το γράψιμο απαιτεί πάντα και κάτι άλλο, κάτι άλλο, κάτι άλλο. Έπειτα η φωνή σωπαίνει και σε αφήνει στη μοναξιά, στον δρόμο με τον απόηχο απ’ αυτό το κάτι άλλο, το κάτι άλλο που όλο κυλάει και φεύγει, το κάτι άλλο μπροστά σου, γιατί το γράψιμο απαιτεί πάντα και κάτι άλλο, μέσα σ’ αυτή τη νύχτα τη χωρίς μια βέβαιη χαραυγή».
ΜΟΧΑΜΕΝΤ ΜΠΟΥΓΚΑΡ ΣΑΡ
~.~
2022, Finis Greciae: 140.801 θάνατοι, 76.541 γεννήσεις, -10% στις γεννήσεις μέσα σε μία μόνο χρονιά!
Από το 1970 και εντεύθεν, όταν άρχισε η δημογραφική κατρακύλα, πέρασε μισός αιώνας σχεδόν ανεπαίσθητα. Από εδώ κι εμπρός η πτώση θα είναι ραγδαία, εκθετική και επώδυνη. Όχι μόνο το παραμύθι της «ανάπτυξης», αλλά και οι στοιχειώδεις υπηρεσίες του κράτους (συντάξεις και μισθοί) θα τιναχθούν στον αέρα. Μαζί τους θα καταρρεύσει και ο ιδιωτικός τομέας που βασίζεται κατά κύριο λόγο στην κατανάλωση.
Το ίδιο και τα περί αμύνης και δημόσιας τάξης. Έχει αναλογιστεί κανείς ότι οι πυροσβέστες και οι ειδικές μας δυνάμεις είναι σαραντάρηδες και πενηντάρηδες. Ποιος θα τους αντικαταστήσει; Η χώρα αγοράζει πανάκριβα όπλα, όταν δεν μπορεί να συντηρήσει καν τα παλιά και το στελεχικό δυναμικό του στρατού φυλλοροεί…
Από την άλλη, προς τι ο θόρυβος; Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, ψηφοφόροι, κανείς δεν δείχνει ούτε να καταλαβαίνει ούτε να νοιάζεται. Η παρακμή έχει αυτό το χαρακτηριστικό, παραλύει τη βούληση. Ακόμη και όσοι συνειδητοποιούν το πρόβλημα, αισθάνονται ανίκανοι να αντιδράσουν.
~.~
Όπως και στην Ουκρανία το 2022, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, ανακαλύπτουν τώρα μόλις ότι γίνεται πόλεμος στην Παλαιστίνη.
*
*
