Πριν από όχι και τόσο πολλά χρόνια, οι άνθρωποι στην Αριστερά γνώριζαν
δίχως αμφιβολίες, πως η κοινωνική αδικία, η φτώχεια, το ανύπαρκτο κράτος
πρόνοιας, ήταν συνέπειες της ξένης εξάρτησης της χώρας.
Τα παραμύθια της ατομικής ευθύνης, του "τέτοιος λαός που είμαστε αυτά
μας αξίζουν", οι "τεμπέληδες Έλληνες", το "όλοι μαζί τα
φάγαμε, τα κάψαμε", το "Ελλαδιστάν", η "Δυστυχία του να
είσαι Έλληνας" και λοιπά, δηλαδή η αποσιώπηση της αποικοκρατίας και η
πλήρης υιοθέτηση και εσωτερίκευση των κυρίαρχων ιδεών απαξίωσης και
ενοχοποίησης του ελληνικού συλλογικού, θα ακούγονταν τότε αδιανόητα.
Οι άνθρωποι στην Αριστερά ήταν πεισμένοι πως η ατομική και συλλογική
φτώχεια τους ήταν ένα ακόμη σύμπτωμα (και) της αποικιοκρατίας και των ντόπιων
εντολοδόχων της.
Και γι' αυτό το αίτημα της Κοινωνικής Δικαιοσύνης ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο
με το αίτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Που πάει να πει το ένα δεν γίνεται χωρίς το άλλο.
Εντούτοις, τα τελευταία 30-40 χρόνια ήταν ικανά για να
απομονωθεί-αποσυναρτηθεί το ένα αίτημα από το άλλο και αυτό με κύρια ευθύνη της
αριστερής διανόησης (μάλλον και οι δυο λέξεις σε εισαγωγικά) που κατάπιε
αμάσητη την αποικιοκρατική αφήγηση και "ζήλευε" που εκείνη δεν ζούσε
στις Βρυξέλλες ή δεν καταγόταν από το Brighton, αλλά από ένα
"κωλοχώρι" της Καρδίτσας .
Ο F. Fanon λέει πως ο άποικος χτυπάει με το γουδοχέρι το μυαλό του
αποικιοκρατούμενου διανοούμενου για να τον αναγκάσει να δεχτεί τις ιδέες της
Μητρόπολης.
Και κάπως έτσι, όταν αφαιρεθεί από την εξίσωση η αποικοκρατία, το μόνο που
απομένει για να εκτονωθεί η "μυϊκή ένταση" που βιώνει ο
αποιοκρατούμενος, είναι να στραφεί ενάντια στον διπλανό αδύναμο συμπατριώτη
του. Πόλεμος όλων εναντίον όλων, δηλαδή.
Και να που φτάσαμε σήμερα. Να πανηγυρίζουμε ενθουσιασμένοι για την ίδια την
ολοζώντανη ενσάρκωση του "αριστερού" αποικιοκράτη!
"Να δούμε τί απομένει πια, μετά τόση δεινότητα χειρουργική.Έχει άτοπα
πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία. Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς
ατέλεια; Και τέλος πάντων, νά, τραβούμ’ εμπρός."
Να είμαστε κάπως προοδευτικοί εν τη αποικία.
Τι κρίμα!
Όπως έλεγε ο Κ. Μόντης
"Είναι πάντα φρονιμότερο να σηκώνουμε εμείς τις κουρτίνες πριν τις
σηκώσουν οι άνεμοι!"
……………….
Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ.
Η κοινωνική ένταξη και η ενσωμάτωση σε μια ομάδα, δηλαδή η αίσθηση του
"ανήκειν", σχετίζεται με την εδραίωση της αυτοεκτίμησης και τα θετικά
συναισθήματα ως προς τον εαυτό.
Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία πως ο Καπιταλισμός ριμάζει την αυταξία των
ανθρώπων αποκλείοντας τους. Και μαζί βέβαια ριμάζει και την "τσέπη"
τους.
Έτσι, ακριβώς επειδή το κυρίαρχο κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικό σύστημα
στηρίζεται στο μη-ανήκειν, στον αποκλεισμό, πολλοί άνθρωποι αισθάνονται πως δεν
ανήκουν πουθενά και γι΄ αυτό βιώνουν δυσάρεστα συναισθήματα, όπως άγχος, λύπη,
μοναξιά και ταυτόχρονα μια άσβεστη δίψα για να ανήκουν.
Ο αποκλεισμός αυτός μπορεί να εκδηλώνεται στο πεδίο της εργασίας, στους
διάφορούς συλλογικούς φορείς της κοινωνίας, στα κόμματα, στην οικογένεια, ακόμη
και στις παρέες ή στις στενές προσωπικές σχέσεις.
Και το πρόβλημα επιτείνεται καθώς διάφοροι κοινωνικοί φορείς που
επαγγέλλονται ακριβώς την ανατροπή αυτού του αποκλεισμού, έχουν
"μολυνθεί" από την κυρίαρχη αφήγηση και αναπαράγουν στους κόλπους
τους αυτό το οποίο θεωρητικά αντιστρατεύονται.
Αποκλείουν τους ανθρώπους όταν εκφράζουν την ετερότητα τους, την μοναδική
για τον καθένα αυθεντικότητα, υπονομεύοντας εντέλει την αίσθηση αξίας του
Εαυτού.
Όσοι έχουν αποκλειστεί από οικογένειες, κόμματα, εργασιακά πλαίσια και
λοιπά, μπορούν να αντιληφθούν στο πετσί τους τι εννοώ.
Ο αποκλεισμός αυτός, δηλαδή ο τραυματισμός της αίσθησης του
"ανήκειν", δεν έχει μόνο ψυχικές ή συναισθηματικές συνέπειες, όπως
δεν έχει μόνο ψυχικά ή συναισθηματικά κίνητρα. Τις περισσότερες φορές συναρτάται
με εντελώς υλικούς όρους, ακριβώς γιατί όποιος δεν ανήκει δεν μοιράζεται και
τους πόρους του συστήματος. Ο "ψωριάρης χώρια", είτε στην οικογένεια,
είτε στο κόμμα είναι συνήθως ο αδικημένος φτωχός, ο απόκληρος. Βλέπεις, το ΕΣΠΑ
δεν φτάνει για όλους!
Αντιθέτως, η ακροδεξιά, σε όλες τις παραφυάδες της, προσφέρει απλόχερα αυτή
την ψευδοαίσθηση του "ανήκειν", με τον ίδιο τρόπο που ένα πονηρό και
χειριστικό αφεντικό θα σου πει "έλα ρε, εδώ μια οικογένεια είμαστε!"
Το φαινόμενο Κασσελάκη, επενδύει ακριβώς σ΄ αυτήν την ψευδαίσθηση,
προσελκύοντας τους αποκλεισμένους του χθες, που τώρα ελπίζουν ξανά ότι μπορούν
επιτέλους κι εκείνοι να ανήκουν. "Λέγε με Στέφανο, πάρε το κινητό
μου" και λοιπά φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, οικοδομούν αριστοτεχνικά το
πολιτικό
"ελα ρε, εδώ μια οικογένεια είμαστε!". Ο ίδιος ο
"ξεριζωμένος" Κασσελάκης εμφανίζεται ως ο κατ' εξοχήν αποκλεισμένος,
που ήρθε για να σπάσει τους αποκλεισμούς. Ούτε στις προτάσεις του δεν είχε
δώσει σημασία η κα. Αχτζόγλου, όπως αναφέρει.
Γι' αυτό και η έκδηλη αμηχανία από τους μέχρι χθες "αποκλειστές"
που προφανώς δεν είναι καθόλου εύκολο να "πουλήσουν" τώρα την ίδια
ψευδαίσθηση του "ανήκειν", που από το '15 και μετά άρχισε να έχει όλο
και λιγότερους "αγοραστές". Ο κόσμος μπορεί να αγοράσει τώρα μια νέα
ολοκαίνουργια και λαμπερή ελπίδα/ψευδαίσθηση του "ανήκειν", αλλά και
να σιχτιρίζει όσους τον απέκλεισαν, παραμυθιάζοντας τον ότι "ανήκει".
Το πρόβλημα είναι πως, ακριβώς επειδή μιλάμε εδώ για σύγκρουση αυταπατών ως
προς το "ανήκειν", δυστυχώς δεν έχουμε ακόμη μια αληθινά
συμπεριληπτική αφήγηση απο μέρους των κοινωνικών κινημάτων, μια νέα αφήγηση για
την ένταξη και την αποδοχή του υποκειμένου.
Δεν έχουμε δηλαδή, ακόμη, μια Πολιτική Θεραπεία του Τραύματος του
Αποκλεισμού και της Απαξίωσης, που προκαλεί ο καπιταλισμός και διαιωνίζουν οι
διάφοροι "εκπρόσωποι" του.
Αυτό επιβάλλεται να είναι η άμεση στόχευση μας.
………………..
Φαντάσου τι συναισθηματικό έλλειμμα υπήρχε στην υπερ-διανοητικοποιημένη
"αριστερά", που ο κόσμος έπεσε με τα μούτρα στο πρώτο χειραγωγικό
"συναισθηματικό management/marketing" που βρέθηκε στο δρόμο του.
Βυθισμένοι όλοι μας μέσα στην τραυματική συλλογική αβοηθησία και
ανεπάρκεια, ήτανε και είναι τόση η δίψα μας να νοιώσουμε, πως επιτέλους,
"ανήκουμε" κι εμείς!
Αλλά αυτό είναι ο ορισμός του "συναισθηματικού καπιταλισμού",
όπως το ορίζει η κοινωνιολόγος Ίβα Ελούζ στο βιβλίο της «Ψυχρή
Τρυφερότητα"!
Είναι η παρακμή που ανακουφίζεται στο "συναισθηματικό θέαμα",
καθώς η ζωή γίνεται reality.
…………………
Δεν αντιλαμβανόμαστε συχνά οι άνθρωποι πως η υπαγωγή μας σε μια Ομάδα, είτε ποδοσφαιρική, είτε κομματική, είτε όποια άλλη, έχει συνέπειες.
Γιατί είναι αυτή η ένταξη μας, μαζί με την ένταξη άλλων, που συγκροτούν την ιδιαίτερη δυναμική της ομάδας, έτσι ώστε πολλές φορές οι ατομικές διαφοροποιήσεις να μην λένε και πολλά.
Πως το λέει αυτή η παροιμία "αν κάτσεις με 10 ναζί, είσαι κι εσύ ακόμη ένας ναζί".
Όποιος έχει δει το σπουδαίο ντοκιμαντέρ "Ordinary People" αντιλαμβάνεται πολύ καλά που μπορεί να οδηγήσει αυτή η σιωπηλή/παθητική συγκατάθεση του μέλους μιας ομάδας, ακόμη κι αν αυτή συνοδεύεται από συγκρατημένες διαμαρτυρίες.
Να γιατί είναι καλό να φεύγουμε από εκεί που η παρουσία μας γίνεται μια συγκατάθεση στη βαρβαρότητα ή στον ευτελισμό.
Κι ας έχουμε μετά να αντιμετωπίσουμε την μοναξιά ενός κάποιου αποκλεισμού.
Θέλω να πω, η αποφυγή της μοναξιάς δεν είναι ποτέ αρκετός λόγος σχέσης ή ένταξης. Το αντίθετο μάλλον!
