Πήρε το μάτι μου ότι άρχισε το μεγάλωμα και η ανάπλαση της πλατείας του χωριού μου.
Η πλατεία του χωριού, λόγω του ρόλου της στη συλλογική μνήμη, προσδίδει μια γνησιότητα, μια αρχετυπική νομιμοποίηση σε ο,τι διαδραματίζεται μέσα της, ενώ ταυτόχρονα κωδικοποιεί τις δράσεις των προσώπων σε "κοινές συνισταμένες". Λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός της βούλησης της ομάδας να υπάρχει ως τέτοια.
Είναι ο κοινός τόπος, εντός του οποιου λαμβάνει χώρα η αναπαράσταση του κοινωνικού βίου, η εκδίπλωση της συλλογικής εμπειρίας.
Κι όταν λέω συλλογικής εμπειρίας, εννοώ της κοινότητας ζώντων και τεθνεώτων.
Ενώ εμφανίζεται ως τοπογραφικά προσδιορισμένο σημείο, έλκοντας από την ετυμολογία της < πλατιά οδός, είναι δρόμος προς τα ιδιαίτερα ριζώματα και τα ριζικά φαντασιακά της άνω κοινότητας. Αυτός είναι ο μυστικισμός της πλατείας και μόνο παρεμπίπτουσες οι άλλες λειτουργίες της.
Γιατί άραγε δεν υπάρχει πλατεία χωριού χωρίς Εκκλησιά, παρά για να δείξει την εμ-πειρική εσχατολογία του νυν ως αεί?
Κοιτάξτε να κάνετε κάτι αντάξιο των μαϊστόρων προγόνων σας της Ηπείρου.
Αλλιώς, μαύρο φίδι που σας έφαγε.
