(ΑΠΟ) Κώστας Κουτσουρέλης
Εν όψει της εκδήλωσης της 6.7.23 στο Θέατρο Κυδωνία, με θέμα «Η επιστήμη σήμερα: Οι χρήσεις και οι καταχρήσεις της», όπου μετέχει μαζί με τους καθηγητές Κώστα Μελά και Ξάνθο Μαϊντά, ένα απόσπασμα από παλαιότερη συνέντευξη του Ι. Π. Α. Ιωαννίδη στο ΝΠ:
Ο επιστήμονας που επικοινωνεί με το ευρύτερο κοινό πρέπει να μεταφέρει τι ξέρουμε, τι δεν ξέρουμε, και κυρίως τι αβεβαιότητα έχουμε για ότι νομίζουμε ότι ξέρουμε. Η εμπιστοσύνη χτίζεται από διαφάνεια, εντιμότητα, παραδοχή της ατέλειας της επιστημονικής γνώσης, και από καθαρή εξομολόγηση των πιθανών συγκρουόμενων συμφερόντων και των μεροληψιών του κάθε επιστήμονα. Το γεγονός ότι δεν έχω δεχτεί ποτέ να χρηματοδοτηθώ προσωπικά από ιδιωτικούς κερδοσκοπικούς φορείς για την έρευνά μου για COVID-19 δεν σημαίνει βέβαια ότι είμαι καλύτερος επιστήμονας από τους περισσότερους συναδέλφους που χρηματοδοτούνται, αλλά είναι καλό για τον πολίτη να ξέρει ποιος είναι ποιος και ποιος πραγματικά χρηματοδοτεί ποιον.
— Με αφετηρία πάντα την πικρή πείρα της πανδημίας, αν είχατε την ισχύ και την αρμοδιότητα να χαράξετε εσείς την μέλλουσα υγειονομική πολιτική εδώ στην Ελλάδα αλλά και ευρύτερα, ποιες θα ήταν οι προτεραιότητές σας; Ποιο ή ποια μέτρα θα θεωρούσατε εκ των ων ουκ άνευ;
Σοβαρή επιδημιολογική επιτήρηση (δεν έχει γίνει μέχρι τώρα, τα λύματα και τα self-test δεν είναι επιδημιολογική επιτήρηση), ενίσχυση της τηλε-εργασίας, των δρομολογίων των ΜΜΜ και της πρωτοβάθμιας φροντίδας, εμβολιασμός όλων των υπερήλικων ατόμων και ατόμων με υψηλό κίνδυνο, προστασία των κλειστών δομών και των ασθενέστερων, περιθωριοποιημένων ανθρώπων, κοινωνική προστασία και ψυχολογική υποστήριξη, ενίσχυση σχολικών υποδομών, διάνοιξη χώρων και χρόνου όπου οι άνθρωποι μπορούν να κινηθούν με αποφυγή συγχρωτισμού, αποφυγή επιβλαβών δρακόντειων περιοριστικών μέτρων που επιδεινώνουν (αντί να μειώνουν) το επιδημικό κύμα. Φυσικά υπάρχουν μερικοί συνάδελφοι που πιστεύουν στον δρακόντειο εγκλεισμό, αλλά τα δεδομένα δείχνουν ότι τέτοια μέτρα αυξάνουν τους θανάτους, ειδικά μάλιστα όταν το επιδημικό κύμα είναι ήδη διαδεδομένο. Ο δρακόντειος εγκλεισμός θεωρεί ότι η κοινωνία είναι σαν ένα υποβρύχιο που κλείνεις την μπουκαπόρτα ερμητικά και δεν μπαίνει καθόλου νερό. Ακόμα και έτσι να ήταν, δεν ξέρω κανένα υποβρύχιο να έχει μείνει κλειστό σε κατάδυση για δυο και τρία χρόνια, όσο διαρκεί συνήθως ένα πανδημικό κύμα. Στην πραγματικότητα μάλιστα μια κοινωνία εκατομμυρίων ατόμων είναι περισσότερο σαν αχυροκαλύβα, όπου η πόρτα δεν κλείνει καλά (ή δεν υπάρχει καν), τα παράθυρα δεν έχουν τζάμια, οι τοίχοι χαίνουν, κι οι άνθρωποι πρέπει να βγούνε έξω και να εργαστούν για να μην πεθάνουν. Όλα τα μέτρα πρέπει να είναι ρεαλιστικά, συνεπή, και εφαρμόσιμα. Τα τέλεια αλλά ανεφάρμοστα μέτρα είναι τα χειρότερα από όλα.»
