πρός τό δεῖν οὕτω



  • εὕσημον λόγον δῶτε

     Νικαίας εγκώμιον*του ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥΤη χρονιά αυτή συμπληρώνονται 1700 χρόνια από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο η οποία συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας. Οι θεολογικές εκδηλώσεις, προφανώς, θα είναι αρκετές. Στο σημείωμα αυτό ας θυμηθούμε την κάποτε λαμπρή ελληνική πόλη της Βιθυνίας, που γνώρισε κι αυτή τις συνέπειες της κατάκτησης και του εξανδραποδισμού, μέσα από το εγκώμιο που έγραψε ο αυτοκράτορας Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις, τον καιρό που η πόλη ήταν έδρα του εξόριστου βυζαντινού κράτους (μετά την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης, την 13η Απριλίου 1204) και το οποίο σε ελεύθερη νεοελληνική απόδοση παραθέσαμε στο βιβλίο Το στέμμα των αυγών (Καστανιώτης, 2020). Το 1331, μετά από τριετή πολιορκία, η Νίκαια έπεσε οριστικά στα χέρια των Οθωμανών. Έκτοτε παρήκμασε και το 1920, πριν εισέλθει σε αυτήν ο ελληνικός στρατός, για μια τελευταία ελπίδα ελευθερίας, γνώρισε τη δήωση από τους τσέτες του Κεμάλ, τη σφαγή των κατοίκων της και την καταστροφή του ιστορικού ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (φωτογραφία). Ο άλλος ιστορικός της ναός, η Αγία Σοφία, που μετατράπηκε σε μουσείο

    Προηγούμενα εὕσημον λόγον δῶτε

    Ολα τα εὕσημον λόγον δῶτε








    ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ / Ο μύθος του Ερυσίχθονα / ΑΛΕΞΗΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ

    αναρτήθηκε από : tinakanoumegk on : Τρίτη 6 Ιουνίου 2023 0 comments

     

    ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ
    Υπάρχει ένας αρχαίος μύθος. Ο μύθος του Ερυσίχθονα.
    Ο Ερυσίχθων, νέος, ωραίος, δυνατός, πλούσιος και επιτυχημένος,
    διατάζει τους δούλους του να κόψουν τα δέντρα του άλσους,
    που είχαν αφιερώσει οι Πελασγοί στη Θεά Δήμητρα,
    για να χτίσει εκεί παλάτι.
    Ο Ερυσίχθων βλασφημεί
    κόβοντας το ιερό δέντρο της Θεάς Δήμητρας, τη Λεύκα.
    Η Δήμητρα θυμώνει και βρίσκει την Πείνα.
    Της λέει
    να πάει να βρει τον Ερυσίχθονα και να του δώσει ένα φιλί στο στόμα.
    Η Πείνα πηγαίνει.
    Tον βρίσκει να κοιμάται. Του δίνει το φιλί και χάνεται.
    Εκείνος ξυπνάει κι αισθάνεται λιγούρα.
    Πεινάει. Τρώει.
    Πεινάει κι άλλο. Ξανατρώει.
    Πεινάει.
    Πεινάει ακατάσχετα.
    Αφού έφαγε ότι φαγώσιμο υπήρχε,
    αρχίζει να τρώει ότι βρίσκει μπροστά του.
    Τρώει τα ζώα του, τρώει τη γυναίκα του, τρώει τα ξύλα του σπιτιού του.
    Τρώει τα πάντα.
    Μέχρι που πια, δεν υπάρχει τίποτα γύρω του
    και στη μέση της ερημιάς,
    αγριεμένος τρώει τις σάρκες του.
    Έρυσις σημαίνει πληγή και χθών σημαίνει γη,
    δηλαδή Ερυσίχθων μπορεί να σημαίνει και πληγή της γης.
    Αυτή η ρίζα του Ερυσίχθονα, το αδυσώπητο ''Εγώ'',
    που επισημάνθηκε επίμονα και με πολλές παραλλαγές
    από τους Αρχαίους Έλληνες
    (Προκρούστης, Θυέστης, Ατρέας, Οιδίπους),
    στις μέρες μας έχει θεριέψει και νομιμοποιηθεί.
    Ατομισμός, υπερκαταναλωτισμός,
    ανταγωνισμός, παγκοσμιοποίησις της εξουσίας.
    Αυτές είναι οι αξίες μας σήμερα, αυτές προβάλλονται και επιβάλλονται
    από τα Marketing, τα Advertising, τα Μ.Μ.Ε, την κάθε υπερδύναμη.
    Σε αυτές σκοτωνόμαστε να ανταποκριθούμε
    και σαν τον Ερυσίχθονα
    τρώμε τις σάρκες μας και βλαστημάμε τη ζωή μας.
    Θέλω να ξεφύγω
    από τη μιζέρια και τον παραλογισμό της εποχής μας.
    .
    Ακούω το αχολογητό των δασών,
    που φέρνει με ελαφριά σκόνη τον θρήνο του κονιορτοποιημένου ρητού
    ''το κατά φύσιν ζην εστί κατ' αρετήν''.
    Τον μύθο διηγήθηκε σε συνέντευξή του ο σκηνοθέτης ΑΛΕΞΗΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ.
    Ετικέτες: