Η ουκρανική διαμάχη, ένα αποφασιστικό κριτήριο για το τι μπορούν και θέλουν να κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας για την Ελλάδα.
«Δεν είναι εύκολο να βγει κανείς και να πει, όπως
έκανε ο πρόεδρος Βούτσιτς, όπως είπα και εγώ, ότι σεβόμαστε την εδαφική
ακεραιότητα της Ελλάδας στη στεριά, τη θάλασσα και στον αέρα. Τι σημαίνει αυτό;
Αυτό σημαίνει ευθεία αντιπαράθεση με την Τουρκία. Είμαστε αλληλέγγυοι με την
Ελλάδα, αλλά για αυτό πιστεύουμε ότι θα ήταν σωστό αν εμείς σεβόμαστε την
εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας τότε και οι αποφάσεις της να ευθυγραμμίζονται
με αυτή τη θέση».
Ίβιτσα
Ντάτσιτς, αναπληρωτής πρωθυπουργός της Σερβίας, σχολιάζοντας την απόφαση
Μητσοτάκη-Δένδια για το Κόσοβο.
Θα επιχειρήσουμε σε αυτό το άρθρο
να δείξουμε γιατί η στάση των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων ως προς την
ουκρανική διαμάχη, το σπουδαιότερο παγκόσμιο ζήτημα των καιρών μας, αλλά και
τις σχέσεις μας με τη Ρωσία και τους άλλους εναλλακτικούς πυλώνες του διεθνούς
συστήματος, είναι ένα αποφασιστικό κριτήριο για το τι μπορούν και θέλουν να
κάνουν για την Ελλάδα, αλλά και για την γενικότερη αξία και ποιότητα αυτών των
πολιτικών δυνάμεων.
«Να στείλετε
το λογαριασμό στον Πούτιν» είπε, αναφερόμενος στην ακρίβεια, ο Άδωνις
Γεωργιάδης, το κατ’ εξοχήν σύμβολο του σημερινού «ελληνικού πολιτισμού».
Μόνο που οι πολίτες της
Ουγγαρίας, της Σερβίας και της Τουρκίας δεν χρειάζεται να στείλουν κανένα
λογαριασμό σε κανένα, τουλάχιστο για το ενεργειακό τμήμα της ακρίβειας. Χωρίς
να τα ‘χουν σπάσει με τη Δύση, παρά ακολουθώντας μιαν όχι αντιδυτική, αλλά πιο ανεξάρτητη
και πιο αξιοπρεπή πολιτική από τη δουλοπρεπή που ακολουθεί η δική μας χώρα,
κατάφεραν η Βουδαπέστη, το Βελιγράδι και η Άγκυρα να παίρνουν σχεδόν τζάμπα το
φυσικό αέριο που χρειάζονται από τη Ρωσία.
Στον Πούτιν πρέπει τώρα να
στείλουμε το λογαριασμό ή μήπως στον Άδωνι, τον Δένδια και τον Κυριάκο;
Η Ουγγαρία, σημειωτέον, είναι
μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, η Σερβία υποψήφια για ένταξη στην Ε.Ε., η Τουρκία
υποψήφια για ένταξη στην Ε.Ε. και μέλος του ΝΑΤΟ. Το αναφέρουμε αυτό, γιατί οι
Έλληνες πολιτικοί, θέλοντας να δικαιολογήσουν την δική τους ηθική ανυπαρξία και
απουσία πατριωτισμού, λένε συχνά πως κάνουν ό,τι κάνουν, παρόλο που στρέφεται
κατά των συμφερόντων του ελληνικού λαού, γιατί τους το επιβάλλει τάχα μου η
Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώτικα. Παραλείπουν βέβαια να
ενημερώσουν τους δυστυχείς υπηκόους τους για το τι ψηφίζουν οι ίδιοι και οι
εκπρόσωποί τους στα ευρωπαϊκά όργανα όπου συμμετέχουν.
Αντιρωσισμός και Εθνική Ασφάλεια
Αλλά δεν είναι
μόνο οι λογαριασμοί του ρεύματος. Είναι και η εθνική ασφάλεια, είναι και
ολόκληρο το μέλλον της χώρας μας. Τη σημερινή πολιτική της Αθήνας απέναντι στη
Ρωσία την έχουμε περίπου ακολουθήσει ξανά το 1919, εκστρατεύοντας τότε κατά των
Μπολσεβίκων στην Κριμαία και την Ουκρανία και αρνούμενοι και να συζητήσουμε καν
τις σοβιετικές προτάσεις για μια μεσολάβηση με τον Κεμάλ, που μετέφερε, την
άνοιξη του 1922 στην Αθήνα ο ηγέτης τότε της Κομμουνιστικής Διεθνούς Καρλ
Ράντεκ, σύμφωνα με την ουδέποτε αμφισβητηθείσα μαρτυρία του Γιάννη Κορδάτου. Το
αποτέλεσμα το ξέρουμε: η Μικρασιατική Καταστροφή.
Το διαχρονικό (και διακομματικό
σε μεγάλο βαθμό πια) «κόμμα των κοτζαμπάσηδων», σε Ελλάδα και σε Κύπρο,
ισχυρίζεται ότι φταίει το ξερό μας το κεφάλι που τα βάζει με τους «πλούσιους
και δυνατούς». «Υποταγή επί της Γης, ελευθερία εν τοις ουρανοίς» είναι το
σύνθημά τους από την εποχή της Τουρκοκρατίας μέχρι και σήμερα. Τώρα βέβαια δεν
πολυμιλάνε για ουρανούς και όταν σκέφτονται τους δικούς τους ουρανούς το μυαλό
τους πάει μάλλον στις offshore που τους άνοιξαν διάφοροι ξένοι
«επιχειρηματίες» στον Παναμά (ούτε αυτό δεν μπορούσαν να κάνουν μόνοι τους με
αποτέλεσμα να τους έχουν όλους στο χέρι).
Μόνο που η «επιστήμη» της
«ιστορικής στατιστικής» άλλα τυρβάζει και διαψεύδει παταγωδώς τους
προπαγανδιστές της υποτέλειας, αποδεικνύοντας ότι, όπως δεν γίνεται οι πλούσιοι
να πάνε στον παράδεισο (σύμφωνα με την αρχική εκδοχή του Χριστιανισμού, μετά το
άλλαξαν και έλεγαν οι πλούσιοι και μη ελεήμονες), άλλο τόσο δύσκολο είναι να
είναι κάποιος και φιλοαμερικανός και πατριώτης.
Όλες οι μεγάλες καταστροφές,
εθνικές και κοινωνικές, του ελληνικού λαού έχουν συμπέσει με τις περιόδους της
πιο μεγάλης και πιο απόλυτης εξάρτησης από τη Δύση. Μας συνέβη το 1922, συνέβη
με το Kυπριακό, συνέβη και με τα Μνημόνια και τις Δανειακές που εισήγαγε
στην Ελλάδα η κυβέρνηση του Γιώργου Α. Παπανδρέου, η πιο φιλοαμερικανική και
άμεσα κατευθυνόμενη από τις ΗΠΑ που σχηματίστηκε στην Ελλάδα μετά
τη Mεταπολίτευση (μετά βέβαια ακολούθησαν και άλλες ακόμα πιο
φιλοαμερικανικές – δεν έχει πάτο αυτό το βαρέλι).
Πήραν βάσεις και εξωτερική-αμυντική πολιτική, θέλουν
τώρα Αιγαίο και Κύπρο
Δώσαμε περίπου
τα πάντα στις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία χρόνια. Καταστρέψαμε όπως
διαταχτήκαμε (ήδη πριν από το Oυκρανικό) τις κρίσιμες για την εθνική μας
ασφάλεια σχέσεις με τη Ρωσία, τα σπάσαμε με το Ιράν και τη Βενεζουέλα, τους
Κούρδους τους είχαμε πουλήσει ήδη πολύ νωρίτερα (και κατά τρόπο τραγικό
για αυτούς, αλλά και δηλωτικό της ηθικής χρεωκοπίας μας που προηγήθηκε της
οικονομικής). Φτάσαμε να αποστρατιωτικοποιήσουμε μόνοι μας τα νησιά στέλνοντας
τα όπλα μας στην Ουκρανία να σκοτώνουν Ρώσους αλλά και Έλληνες του Ντονμπάς.
Δώσαμε στις ΗΠΑ όλη την επικράτειά μας και τις ένοπλες δυνάμεις μας, διορίσαμε
έναν «σεκιουριτά» της αμερικανικής πρεσβείας ως επικεφαλής της ΕΥΠ, οι
Αμερικανοί (δες ενδεικτικά εδώ και εδώ) μαζί με τα
ισραηλινά funds (για αυτά πια δεν τολμάει κανείς να μιλήσει),
ιδίως στον τομέα του real estate, αποκτούν την ιδιοκτησία μιας όλο
και πιο κατ’ όνομα Ελλάδας, μιας Ελλάδας δουλοπάροικων.
(Αυτά σημειωτέον είναι εξωφρενικά
και στα πλαίσια του δυτικού καπιταλισμού. Δεν υπάρχει άλλη δυτική χώρα όπου να
έχουν συμβεί ή να μπορούν να συμβούν. Παγκόσμια πρωτοπορία γίναμε στην
καταστροφή…)
Το αποτέλεσμα; Πήγε προ ημερών ο
πρέσβης Τσούνης στους Δελφούς και, δίκην νέας (δυστυχώς όμως πολύ σαφέστερης)
Πυθίας, εξήγησε στους Έλληνες πολιτικούς, που τα ξέρουν και τα έχουν αποδεχτεί,
αλλά φοβούνται και ντρέπονται να τα πούνε, ότι πρέπει να τα βρούμε κάπου στη
μέση με την Τουρκία. Γιατί την Τουρκία και τους πολιτικούς της τους σέβονται
και τους εκτιμούν και έχουν κάθε λόγο να τους καλοπιάνουν. Το αντίθετο δηλαδή
από αυτό που συμβαίνει με τους Έλληνες!
Πριν μας πήγαιναν για κατά
φαντασίαν αγωγούς EastMed, κατά φαντασίαν συμμαχίες με το Ισραήλ, φιλόδοξα
όσο και ανόητα σχέδια στην ανατολική Μεσόγειο, που ως μόνο αποτέλεσμα είχαν να
υπάρχει τώρα τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, να έχουμε υιοθετήσει ένα πρόγραμμα
κολοσσιαίων και ακατάλληλων εξοπλισμών, που μπορούν να μας καταστρέψουν χωρίς
να ρίξει ούτε μια ντουφεκιά η Τουρκία, να έχουν ξυπνήσει όλες οι τουρκικές
διεκδικήσεις και να έχει γίνει τζαμί η Αγία Σοφία. Γιατί; Γιατί ήθελαν να
πιέσουν την Άγκυρα.
Τώρα, άλλαξε η μουσική που παίζει
ο υπερατλαντικός αρκουδιάρης, άλλαξε και η αρκούδα το χορό της. Ξαφνικά, ως δια
μαγείας η κυβέρνηση και τα ελληνικά πολιτικά κόμματα τα ξέχασαν όλα αυτά και
θέλουν να μας φέρουν τις «Πρέσπες του Αιγαίου», που το μόνο που μπορεί να
είναι, αν υπάρξουν, και υπό τις παρούσες συνθήκες, θα είναι μια κολοσσιαία
παραχώρηση κρίσιμων για την ίδια τη συγκρότηση του ελληνικού έθνους και κράτους
κυριαρχικών δικαιωμάτων στα νησιά του Αιγαίου Πελάγους και, γιατί όχι, και στη
Θράκη αύριο. Όσο για την Κύπρο είναι επίσης γνωστά τα σχέδιά τους.
Υποστηρίξαμε με σειρά άρθρων μας
τα τελευταία χρόνια, ότι τόσο το μοντέλο των παραχωρήσεων και του «κατευνασμού»
της Τουρκίας που ακολούθησε ο Σημίτης, όσο και το μοντέλο «EastMed» που επέβαλε
ο Νετανιάχου σε Αθήνα και Λευκωσία την τελευταία δεκαετία, μπορεί να μοιάζουν
εντελώς αντιφατικά, δεν είναι όμως παρά, αμφότερα, τα δύο εναλλάξιμα μοντέλα
της πολιτικής Αμερικανών και Ισραηλινών απέναντι στην Τουρκία. Μας προορίζουν
είτε για κρέας για τα κανόνια τους ή τουλάχιστο μέσο πίεσης στην Άγκυρα, σε
περίπτωση που το επιβάλλει η πολιτική τους, είτε για δώρο προς την Τουρκία που
θα επισφραγίσει τη συμφιλίωση με τη Δύση, αν επέλθει. Και στις δύο περιπτώσεις
οι πολιτικοί μας (και δυστυχώς όλων των κομμάτων) επιδεικνύοντας και μηδενικές
αντιστάσεις και πολύ μεγάλη σύγχυση, ανέλαβαν να βάλουν Ελλάδα και Κύπρο να
διεκπεραιώσουν τον ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου. Ποτέ στην νεότερη ελληνική ιστορία
η χώρα, από την «άκρα αριστερά» έως την «άκρα δεξιά» δεν ήταν, με πολύ λίγες
εξαιρέσεις, τόσο πολύ εξαρτημένη από την Ουάσιγκτον και τα άλλα κέντρα της
συλλογικής Δύσης.
Αλλά βέβαια το θέμα που
διαπραγματευόμαστε είναι πολύ μεγάλο για να το ολοκληρώσουμε σε ένα άρθρο. Θα
επανέλθουμε.
(08/05/2023) ΑΠΟ: https://kosmodromio.gr/2023/05/08/το-φοβερό-τίμημα-και-οι-ύπουλοι-υπηρέτ/
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και
συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα
της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα
Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη
Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως
ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην
έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει
γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς
Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της
Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών
υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).
