Μπορεί η φιλία σήμερα, να μην είναι απαραίτητη, όπως δεν είναι η ποίηση η φιλοσοφία ή η τέχνη.
Και αυτό γιατί δεν έχει αξία για την επιβίωση.
Περισσότερο, είναι ένα από εκείνα τα πράγματα που κάνουν την επιβίωση να αξίζει, όπως ανάφερε πριν ένα αιώνα και ο Ιρλανδός συγγραφέας C.S. Lewis.
Η φιλία πάντως, προϋποθέτει εμπιστοσύνη, πολλή ειλικρίνεια, πολλή οικειότητα και πολύ χρόνο κι επιπλέον «φίλος» είναι κάποιος με τον οποίο «μοιράζομαι κάποιες δραστηριότητες–μια βόλτα, ένα παιχνίδι, ένα φαγητό, μια εκδρομή.
Από την άλλη οι εικονικές φιλίες, οι «φίλοι» του διαδικτύου, στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώθηκε από την τεχνολογία, αν το δούμε χωρίς προκαταλήψεις με θετική ματιά, μέσα από τους νέους ορίζοντες που φέρνουν σε εγγύτητα τους ανθρώπους από το πλανητικό χωριό γη, διευρύνει τα όρια του ορισμού «φιλία».
Νέες μορφές συντροφικότητας δημιουργούνται με την καθημερινή ανταλλαγή μηνυμάτων, εικόνων και σκέψεων, παρ όλη την έλλειψη φυσικής παρουσίας.
Βέβαια, η φιλία και το φιλί που είναι της αυτής ρίζης, όπως αναφέρει και ο Καμπούρογλου και το υποστηρίζει και η ιστορία με το φίλημα του Ιούδα, ισχύει και με τη νέα μορφή της.
Αν η οθόνη είναι η χύτρα, «Ζει χύτρα,
ζη φιλία» δηλαδή όσο βράζει η χύτρα, υπάρχει φιλία, κρατάς έτσι την κουτάλα και επιλέγεις τα άτομα εμπιστοσύνης.
Είναι μεγάλη υπόθεση και πολύ δύσκολη βέβαια αυτή η επιλογή όπου από μια απλή παρέα ή ομάδα που σήμερα είναι και αύριο δεν είναι, να διακρίνεις και να διαχωρίσεις τα διαφορετικά κίνητρα.
Γι αυτήν την παραδοξολογία με την «εικονική” πραγματικότητα των κοινωνικών δικτύων ο φιλόσοφος Αντρέ Κοντ Σπονβίγ αναφέρει ότι δεν μπορείς να έχεις χίλιους «φίλους» διότι η φιλία «είναι αδιαίρετη, ο καθένας δίνεται τόσο ολοκληρωτικά στον φίλο του, που δεν μένει κάτι για να εκχωρηθεί αλλού», επομένως δεν είναι «φίλος» αυτός που είναι «φίλος όλων», ούτε η φιλία μπορεί να απλώνεται στο άπειρο.
Αντίθετη άποψη έχει η φιλόσοφος Αν Νταλσιέ, η οποία πιστεύει ότι η διαδικτυακή φιλία δεν αντικαθιστά ή κοντράρεται με την παραδοσιακή μορφή της.
Αυτές οι νέες μορφές συντροφικότητας που διαμορφώνονται καθημερινά, ως ένα αναμφισβήτητο γεγονός, μια αλήθεια μεταλαβής σχέσεων με τον άλλο άνθρωπο, που μοιράζεσαι τον ίδιο χρόνο και όχι στον ίδιο αναγκαία χώρο, τη χαρά τη λύπη και την αγανάκτηση συν-σχολιάζοντας, δεν είναι παρά μια νέα επικοινωνία συνοδοιπόρων στις καθημερινές περιόδους χαράς, θλίψης και δυσκολίας.
Στο διαδίκτυο δεν συναντιόμαστε για να μοιραστούμε την ολότητα της ζωής μας, υπάρχει όμως και αυτή η προοπτική, όταν μέσα από το χρόνο γνωρίσεις κατά βάθος τον «φίλο», όταν πραγματικά τον νοιώσεις φίλο που δεν εξανεμίζεται μέσα στα λάικ.
Τα λάικ θα είναι, ουσιαστικά, όπως οι σιωπές μεταξύ πραγματικών φίλων, όταν αποκτήσουν τη νοστιμιά του άλατος στη σχέση, «Άλας συνανηλώκαμεν», φάγαμε αλάτι μαζί, όπως έλεγαν οι παλιοί.
Όταν σε αυτό το νέο ταξίδι που έχει και τα στοιχεία του τυχοδιωκτισμού χειρίζεσαι συνετά και τις σιωπές.
Αυτό δηλαδή που γνωρίζεις,
ότι πολλές φορές μετράει πιο πολύ από να μη μιλάς,
να μη χρειάζεται να μιλήσεις.
*Απόσπασμα από το δοκίμιο «Η ψυχολογία της νέας διαδικτυακής συντροφικότητας»
