Το ΦΙΞ του Ζενέτου κολοβώθηκε και μασκαρεύτηκε μονοπλεύρως σε μια παρωδία του πρώτου του εαυτού. Η Εθνική Πινακοθήκη των Μουτσόπουλου-Μυλωνά-Φατούρου κουκουλώθηκε από ένα τέρμιναλ επαρχιώτικου αεροδρομίου και αναλόγου αισθητικής. Για τις "αναπλάσεις" της Ομόνοιας, του Κολωνακίου, του Πεδίου του Άρεως, ας μη τα λέμε καλύτερα.
Τώρα, ο Τομπάζης, ο κύριος υπεύθυνος για την κατάντια του τελευταίου, συνυπογράφει το mega project της ανάπλασης-ανακατασκευής του Εθνικού Αρχαιολογικού. Πνιγμένα τα ΜΜΕ από χθες στους επαίνους για το επικείμενο αριστούργημα. Τα ίδια ΜΜΕ που υμνούν εκ προοιμίου και κατ' επάγγελμα κάθε ανάπλαση, με τελευταίο φαιδρό παράδειγμα τις τενεκεδένιες ζαρντινιέρες και τους παρδαλούς ποδηλατόδρομους του Μπακογιάννη. Κι εκεί υπέροχες φωτορεαλιστικές εικόνες οι εργολάβοι μάς μόστραραν, τις θυμάται κανείς;
Σε μια χώρα που προβλέπεται να χάσει τον μισό πληθυσμό της τον επόμενο αιώνα και βλέπει ήδη εξανδραποδισμένους τον πολιτισμό και την παιδεία της, η μπίζνα των μουσείων ανθεί όσο ποτέ. Ιδίως των αρχαιολογικών! Όσο υποχωρεί η πραγματική αρχαιομάθεια, τόσο θεριεύει η αρχαιολαγνεία. Ο πλήρης εκτουρισμός απαιτεί βλέπεις μεγαθεάματα, μεγακτήρια, μεγαρχιτέκτονες και μεγαεκθέσεις. Και η Κλασική Ελλάς, ως μπραντ παραδοσιακόν, εξακολουθεί να προσφέρει το καλύτερο πρόσχημα.
«Για ν’ ανοιχτεί ένας λάκκος, πόσα κρίνα», έγραφε ο Παλαμάς στα Σατιρικά γυμνάσματα πριν από 120 χρόνια περίπου,
«γύρω ξεριζωτά και πατημένα!
Περιβόλια; Για το θεό! Μουσεία.
Τ’ άξια καλά παιδιά, τα παινεμένα!»
Παρήλθον έτη έκτοτε, και τίποτε δεν λέει να αλλάξει.
