Το «Τουριστικό Ξυλοκάστρου» δεν ήταν ένα μαγαζί ανάμεσα σε άλλα. Δεν είναι ιδιωτικό κατάστημα. Ενοικιάζεται μόνο για την συγκεκριμένη χρήση του. Υπηρετεί το τοπικό σύστημα. Δεν έχει μόνο ή κυρίως αξία εμπορικής και χρηματικής αποδοτικότητας. Έχει αξία ύπαρξης και η χρήση του πρέπει να εγγυάται την συμβολική και ταυτοτική του αναπαραγωγή. Το όνομά του ιστορικά ενσωματώθηκε στα κοινά αγαθά της περιοχής. Σήμερα (ως Revelin - και με αδιευκρίνιστες συνθήκες αν επιτρέπεται αυτό) έχασε το όνομά του.

      Οι Ξυλοκαστρίτες ακόμα δεν είδαν ότι ο τόπος τους αλλάζει, υποβαθμίζεται; Υποχωρούν τα ονόματα. Η λέξη Πευκιάς δεν έχει το ίδιο σημασιολογικό βάθος με αυτόν που αναφερόταν στα κινηματογραφικά έργα, ως γνωστό θέρετρο με λάμψη και ελκτικότητα, ως όνειρο επίσκεψης από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.

                                                         ***                         

     Διαπιστώνουμε την συνεχή αποψίλωση της Ελληνικής περιφέρειας και υπαίθρου από υποδομές και υπηρεσίες. Αυτό έχει ξεκινήσει από δεκαετίες. Σήμερα προστίθενται τα αποτελέσματα ενός ευρύτερου πειράματος διαχείρισης των κοινών. Μαζί με την λογική ότι το σήμερα να απαξιώνει το χθες και τα ιστορικά αγαθά, (βλέπε Αποθήκες Φραντζή, Σιδηροδρομικός Σταθμός…), η τοπική και κεντρική διευθύνουσα τάξη επαφίεται στις μικρότερες απαιτήσεις, σε αυτό που λένε worst case scenario, δηλαδή το σενάριο χειρότερης περίπτωσης, το ελάχιστο ενδιαφέρον και απαίτηση. Έτσι την κοινωνική αποστασιοποίηση και το «ο καθένας για την πάρτη του» με την θεωρία της «ατομικής ευθύνης», συνοδεύει η «ιστορική αποστασιοποίηση». Όλα θυσιάζονται σε νέες ανάγκες, που δεχόμαστε συγκαταβατικοί σε αυτήν την οπισθοδρομική διολίσθηση.   

     Την κοινωνική αναπαραγωγή και καλύτερη ζωή, όμως δεν την εγγυώνται αντιλήψεις, που αναμένουν χρηματικές προσόδους, αποδεσμευμένες από το κληρονομημένο περιβάλλον. Το κρίσιμο είναι ποια καινοτομία, ποια προσθετικότητα σε μια δεδομένη ταυτότητα. Σημαίνει αλλάζουμε, προσθέτουμε, επινοούμε, χωρίς να ξεχνάμε από που ήρθαμε και ποιοι είμαστε.

                                                         ***                                                                                                                           

      Εφόσον δεν υπάρχουν επαρκείς διευθυντικές ομάδες άμυνας και προοπτικής, έργο δημοτών είναι η επανάκαμψη της συλλογικής οργάνωσης της καθημερινής ζωής με απελευθέρωση των δυνατοτήτων και της οικονομίας, με βάση τις ουσιώδεις ατομικές και κοινές ανάγκες και όχι τα στενά ιδιωτικά συμφέροντα. Το Δημοτικής ιδιοκτησίας με το όνομα «ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ» Ξυλοκάστρου ανήκει στους πολιτιστικούς πόρους. Το “Revelin” ανήκει σε τρέχουσα ενεργό κατανάλωση και σε ενεργό ρήγμα ασυνέχειας.

     Το δικαίωμα και υποχρέωση προς την πόλη, τον Δήμο είναι η εκπόνηση ενός οδικού χάρτη όλων των «στάνταρ αξίας» της περιοχής. Να συμφωνήσουμε ποιες αξίες υπηρετούμε.

     Γρηγόρης Κλαδούχος / Ξυλόκαστρο, 14 Οκτωβρίου 2021

ΜΕΤΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ FB:

• • Γρηγόρης Κλαδούχος

    1. Κατά τα πρωτόκολλα του facebook αρκετοί πολίτες έκφρασαν άποψη. Υπάρχει ένα ισχυρό αμυντικό σύστημα προστασίας της τοπικής ταυτότητας.

    Είναι γνωστό πόσο θυμώνουν οι άνθρωποι, όταν τους κλέβουν τα ονόματά τους.

    2. Αποδεικνύεται ότι το πολιτιστικό και ηθικό επίπεδο σεβασμού του τοπικού κληροδοτημένου συστήματος αξιών είναι πολύ πιο ισχυρό στους πολίτες από αυτό των εκλεγμένων αδιάφορων ή για άλλους λόγους απεχόντων από τις δημόσιες θεματικές κοινών αγαθών. Δεν βρέθηκε ένας από τα μέλη του του Δημοτικού Συμβουλίου να εκφράσει γνώμη. 27 μέλη και ο Δήμαρχος ακόμα δεν εννόησαν ότι ανέλαβαν ευθύνη να πλουτίσουν αυτό που παρέλαβαν. Παρέλαβαν «Τουριστικό». Αυτοί ίσως νομίζουν ότι το δημοτικό αυτό κατάστημα περιορίζεται στο να γεμίζουν τον πατσά τους και σε επίπεδο κοινότυπης διασκέδασης.

    3. Τόσο ο Δήμαρχος όσο και οι Ανδρικόπουλος, Μπρακούλιας, Καραβάς, Κατσούλας και οι παρατάξεις τους, ο Πρόεδρος και το Συμβούλιο της πόλης του Ξυλοκάστρου είναι ξένοι προς την λέξη τουρισμός, άλλωστε δεν πρόσφεραν κάτι, μια ιδέα για αυτόν τον τομέα. Δέχονται την απάλειψη του όρου από το εμβληματικό τοπόσημο του Ξυλοκάστρου. Όλα γύρω τους αλλάζουν και τα περιηγούνται ως τουρίστες, συμφιλιωμένοι αυτόν τον αλλαγμένο κόσμο που υποτίθεται ότι βιώνουν. Μια τέτοια ζωή είναι εκφυλισμός του ανθρώπου σε στάτους γυμνής ζωής χωρίς νοήματα και ένταξη σε ένα καταγωγικό περιβάλλον.

    4. Σε τέτοιες συνθήκες μεγαλύτερη σημασία έχει η διάσταση του αυθόρμητου των συναντιλήψεων συλλογικότητας. To δίκαιο αυτών που αντιδρούν στην αυτοπεριθωριοποίησή τους και την ένταξή τους σε ένα περιβάλλον που δεν διαμορφώνεται από τους ίδιους. Στους Άθλιους ο Βίκτωρ Ουγκώ περιγράφει τις αντιστάσεις ως ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΙΔΕΩΝ. Είναι ο ΠΟΝΟΣ μπροστά στο ισχυρό διαλυτήριο του σώματος αυτού, που αποκαλούμε «τόπος μου». Σίγουρα μια τέτοια στάση είναι μόνο αμυντική. Χρειάζεται η ουσιαστική παρέμβαση απέναντι σε κάθε απαξιωτική πορεία. Χρειάζονται και οι ΙΔΕΕΣ, που, όπως έλεγε ο Μπλόχ, θα «ξαναγεννήσουν την “Aρχή της Ελπίδας”».

    Υ/Γ: Την ευρύτερη κοινοποίηση του θέματος της αλλαγής ονόματος του Τουριστικού διευκόλυναν ιδιαίτερα οι George Gourvelos και Κώστας Χατούπης, οι τοπικές σελίδες και ομάδες στο fb, αλλά και πολλά ενημερωτικά site της Κορινθίας.