ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
Αφιερωμένο στα πλάσματα/όντα* που αγιάζουν την ψυχή της πόλης:
Εκείνο το μέρος της Αθήνας, η Αγορά (ΤΩΡΑ) στους πρόποδες της Ακρόπολης, που αγάπησα από την πρώτη επίσκεψη (μάλλον γύρω στο 71). Χρώματα, σχήματα, μυρωδιές, ήχοι, κινήσεις, άνθρωποι εγκαταστάθηκαν μέσα μου (ή εγώ μέσα τους) και έγιναν πατρίδα.
Τα παράδοξα τα απρόσμενα, τα απρόσμενα παραμονεύουν σε κάθε γωνιά, σε κάθε παράθυρο, παντού. Είναι ένας τόπος που ικανοποιεί (και εξακολουθεί να ικανοποιεί) κάθε μορφή ανάγκης, από τις μακρινές εποχές που αποκαλούμε αρχαιότητα. Ένας βασιλικός μυθικός τόπος, ιδανικός για τραγικούς ήρωες που γεννήθηκαν σε αυτόν τον χώρο - όλα τα πλάσματα και οι φιγούρες τους ενός
Άλλη μια βαθιά ανάγκη για επικοινωνία και δημιουργικότητα σε μια τραγική περίοδο εξαναγκασμού της ανθρωπότητας της μάσκας - μετατρέποντας το παράθυρο σε θέατρο, ώστε να μπορούν να στραφούν σε εσάς και να σας πουν τα σπουδαία πράγματα που μπορεί να ακούσει ο καθένας από εσάς.
Υποκριτές που υποδύονται τον άνθρωπο από τα βάθη της ψυχής του και εκφράζουν την πρωταρχική ανάγκη να κατανοήσουν τη φύση του, αλλάζοντας συνεχώς προοπτικές και ρόλους για να ερμηνεύσουν τη σχέση της δικής τους ζωής με εκείνη των άλλων· μεταξύ άλλων, συμπεριλαμβανομένων ng τον εαυτό του, και αντίστροφα.
Παίζοντας με ένα playbook LIKE: Like a Doll's Play. Σαν άγαλμα. Ακριβώς σαν ένα άλλο. Ακριβώς όπως εσύ. Όπως και εγώ.
* Τα πλάσματα - οι άνθρωποι σε απόλυτη ταλαιπωρία - άστεγοι, ναρκομανείς, πόρνες - πόρνες, πωλητές του δρόμου και άποροι κάθε είδους - που κρατούν αναμμένο το φως του πετρελαίου
Χρειάζομαι.
