Αλέξανδρος Κοτζιάς: «Δεν υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα έθνος, πλην να παραδώσεις την πολιτική στους συμμάχους σου».
Σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το γράψιμο πάντα μου άρεσε. Το πρώτο μου πολιτικό άρθρο το έγραψα μικρός μαθητής σε μια αριστερή εφημερίδα που εκτυπωνόταν σε πολύγραφο και κυκλοφορούσε παράνομα. Είχε θέμα το μεγάλο σκάνδαλο της χούντας, τα σάπια κρέατα του Μπαλόπουλου. Αργότερα, αυτό που μου άρεσε έγινε επάγγελμα.
Τώρα όμως αρχίζω να μη θέλω πια να γράψω. Το είχα έντονα το συναίσθημα αυτό όταν υπογράφτηκε η συμφωνία για τις βάσεις και μετά, καθώς άκουγα όλον αυτό τον ορυμαγδό της προπαγάνδας για τα δήθεν μεγαλεία Μητσοτάκη στην Αμερική, έναν ορυμαγδό που προσβάλλει την αξιοπρέπεια κάθε σκεπτόμενου Έλληνα – και φρόντισε άλλωστε να τον ανατινάξει ο Ερντογάν προτού γυρίσει καν ο Μητσοτάκης από τις ΗΠΑ στέλνοντας τα αεροπλάνα του 2,5 μίλια από την Αλεξανδρούπολη.
Δεν θέλω άλλωστε να περιγράφω αυτό που ελπίζω να μην είναι, αλλά που μοιάζει να αντιπροσωπεύει μια ανεπίστρεπτη καταστροφική πορεία της χώρας μου. Της πήρανε την οικονομία και τη διαλύσανε, το 2010. Της σκοτώσανε την Ψυχή το 2015. Και τώρα ήρθε το τρίτο, το φαρμακερό χτύπημα στο κράτος που δημιούργησε η Επανάσταση του ‘21. Μας άρπαξαν και τα στοιχεία της σκληρής κυριαρχίας, την τεράστια «γεωπολιτική υπεραξία» του χώρου μας, γέμισαν την ελληνική επικράτεια αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις – στόχους, πήραν το κράτος μας, τις υπηρεσίες, τις ένοπλες δυνάμεις, μας πήραν, φοβάμαι, ακόμα και την αντιπολίτευση.
Ακόμα και επί Πιουριφόι, υπήρχε μια ΕΔΑ να σηκώνει τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας, χωρίς την οποία δεν υπάρχει – και δεν μπορεί να υπάρξει – ούτε δημοκρατία, ούτε κοινωνική προκοπή…
Και τα μεγαλεία του Πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον; Θα με ρωτήσετε ίσως. Θα σας απαντήσω με αυτό που μου απάντησε ένας βετεράνος διπλωμάτης της συντηρητικής παράταξης, όταν τον ρώτησα να μου σχολιάσει την επίσκεψη Τσίπρα στην Αμερική προ ετών: «Κύριε Κωνσταντακόπουλε», μου είπε, «τέτοια υποδοχή, με συνέντευξη Τύπου έξω από τον Λευκό Οίκο, οι Αμερικανοί δεν επεφύλαξαν ούτε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ούτε στον Ανδρέα Παπανδρέου, ούτε σε κανέναν άλλο Έλληνα Πρωθυπουργό. Τι τους έδωσε ο κ. Τσίπρας για να τον ευχαριστούν με αυτόν τον τρόπο;».
Αν το ερώτημα ίσχυε μία φορά για τον Τσίπρα, πόσες ισχύει για τον Μητσοτάκη που είχε το «προνόμιο» να μιλήσει στο Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών;
Όπως τον άκουγα, το μυαλό μου έτρεξε στο παρελθόν, σε ένα ζεστό, ηλιόλουστο πρωινό του Ιουνίου 1992. Ήμουν στο Μπακού κι ατένιζα την Κασπία από το παράθυρο του ξενοδοχείου μου. Το ραδιόφωνο μετέδιδε αποσπάσματα από την ομιλία Γέλτσιν στο αμερικανικό Κογκρέσο. Οκτώ φορές οι Αμερικανοί βουλευτές και γερουσιαστές σηκώθηκαν όρθιοι να καταχειροκροτήσουν τον Ρώσο πρόεδρο που τους διαβεβαίωνε ότι αισθάνεται υπεύθυνος όχι μόνο απέναντι στον λαό του, αλλά και απέναντι στον αμερικανικό λαό για την επιτυχία των «μεταρρυθμίσεών» του.
Χρειάστηκαν μερικά χρόνια ακόμα για να αντιληφθούμε πλήρως το εύρος της καταστροφής για τη χώρα του και για τον κόσμο που προκάλεσε η πολιτική του Γέλτσιν. Το πιο πρόσφατο κεφάλαιο των συνεπειών αυτής της ολέθριας πολιτικής το ζει τώρα η Ουκρανία, τριάντα χρόνια αργότερα.
Ελπίζουμε να μην είναι, τηρουμένων των αναλογιών, συγκρίσιμη αυτή η εξέλιξη με αυτή που ετοιμάζει για την Ελλάδα η παράδοση της κυριαρχίας της, του κράτους της και του Στρατού της στους ξένους, από τους οποίους ξένους εξάλλου μαθαίνουμε πλέον τι δίνουν οι δικοί μας…. Ελπίζουμε, δυστυχώς όμως μπορεί να είναι ακόμα χειρότερη γιατί η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, που δεν διαθέτει ασφαλώς το στρατηγικό βάθος και τα αποθέματα της Ρωσίας.
Αν κρίνουμε άλλωστε από την καταστροφή των σχέσεών μας με τη Ρωσία, από την ένταση με την Τουρκία και το Ιράν, από τις νέες αποστολές τεθωρακισμένων μας από τα νησιά στην Ουκρανία (που ασφαλώς δεν πρόκειται να αντικατασταθούν), από την πείνα στην οποία οδηγεί τον ελληνικό λαό η πιστή εφαρμογή των κυρώσεων, θα κάνουμε πολύ λιγότερο χρόνο για να διαπιστώσουμε πόσο οξυδερκής ήταν η προφητεία του Αλέξανδρου Κοτζιά στην Πολιορκία του:
«Δεν υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα έθνος, πλην να παραδώσεις την πολιτική στους συμμάχους σου».
ΥΓ1. Από ανάρτηση του στρατιωτικού ρεπόρτερ και αναλυτή Χρήστου Καπούτση στο Facebook:
«Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, θα ενημερώσει τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους, για τα όπλα που στέλνουμε στην Ουκρανία, από που θα αποσυρθούν, πότε θα αντικατασταθούν, αν αποδυναμώνεται ή όχι η πρώτη γραμμή άμυνας και γιατί και μάλιστα τη στιγμή που η Τουρκία αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία νησιών του Ανατολικού Αιγαίου τα οποία και κατονομάζει ο Ακάρ και συμπληρώνει ο Τσαβούσογλου … Επειδή όμως, όπως έμαθα, ο κ. Υπουργός ‘κωλύεται’ και δεν θέλει να χαλάσει τις συνήθειές του , ΚΑΜΙΑ συνέντευξη ΤΥΠΟΥ στους στρατιωτικούς συντάκτες κατά την διάρκεια της υπουργικής θητείας του , δεν θα εχω – έχουμε, τη χαρά των απαντήσεων, στα ερωτήματα που σχεδίαζα να κάνω στον πολιτικό προϊστάμενο των Ε.Δ. Περιττή η ενημέρωση και η λογοδοσία… Άλλωστε μας ενημερώνουν έγκυρα ο αμερικανικός Υπουργός Άμυνας και ο Γερμανός καγκελάριος».
ΥΓ 2. Ένας ξένος φίλος με ρωτούσε τις προάλλες αν μπορεί να σωθεί η Ελλάδα. Μπορεί, του απήντησα. Εάν συμβεί ένα από τα εξής τρία γεγονότα: 1) Μια πολύ ευνοϊκή διεθνής εξέλιξη, 2) ένα θαύμα, 3) μια επανάσταση.
ΥΓ3. Η Κύπρος δεν ανέχεται να υστερεί της Ελλάδας στην εξάρτηση. Εμείς γινόμαστε κυρίως αμερικανική αποικία, η Κύπρος γίνεται κυρίως ισραηλινή, χωρίς φυσικά η μία ιδιότητα να αποκλείει την άλλη. Στο έδαφός της οργάνωσε το Ισραήλ στρατωτικής άσκηση εναντίον του Ιράν και της Χεζμπολά.
ΥΓ4. Amber Alert. Έχει εξαφανισθεί και αναζητείται η αντιπολίτευση. Εκφράζονται φόβοι για τη ζωή της.
Πηγή: kosmodromio.gr
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).