ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΣΕ ΑΞΙΕΣ ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΝ ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΕΣ - ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΟΥΝ ΤΑ «ΚΟΙΝΑ», (σχόλιο στην σελίδα της Κ. Α.)

Αγαπητή Κέλυ Αδάμ:

1. Στην κοινοποίηση αυτή έγιναν δύο σχόλια από την Sotiria Pagalou. Αυτά τα δύο σχόλια, είναι άσχετα και με την ανάρτηση. Η ανάρτηση επανέφερε την ανάγκη κοινωνικού κράτους και εξασφάλισης της ζωής σε όλους. Αναφερόταν στην σχέση μεταξύ ανθρώπων και θεσμών, ενώ αυτά τα σχόλια (της S.P.) αναφέρονται στην σχέση ανθρώπων και του εαυτού τους. Αναφέρονται σε έναν νέο ανθρωπολογικό διαχωρισμό με βάση πιστοποιητικά «σωστής» διαχείρισης των οικονομικών. Εμφανίζεται μία δίψα τιμωρητισμού.

2. Δεν μπορούμε να εξαντλήσουμε το θέμα των θεσμών και την αναγκαία παροχή σε όλους των απαραίτητων αγαθών διαβίωσης. Ποιος θα καθορίσει την προηγηθείσα ή σημερινή οικονομική διαχείριση του καθενός, τις αδικίες και δυσκολίες που βρέθηκε; Αναφέρω μια μικρή παράγραφο από την Βασιλική Νευροκοπλή (ΑΝΤΙΦΩΝΟ.gr): «Η ανηθικότητα του πεινασμένου ξεκινά να τον δηλητηριάζει καταλαμβάνοντας τον εσωτερικό του κόσμο, ακριβώς από τη στιγμή όπου ο άλλος –ο έχων και κατέχων- ταυτίζεται με το κατεχόμενο αγαθό του . Η πράξη που θα ακολουθήσει, κλεψιά, ψευτιά ή και φόνος, είναι το αποτέλεσμα της παραμονής του πεινασμένου στη δίνη της ανάγκης και των απεγνωσμένων του αγώνων να βγει πάση θυσία απ’ αυτήν».

3. Όπως στην περίπτωση ενός τραύματος που τρέχει το αίμα στην πληγή, έτσι και σε μια ρωγμή του συναισθηματικού κόσμου δεν είναι δυνατή η σταθεροποίηση και είναι εύκολο το ξεγλύστριμα προς βίαιες εκφράσεις που καθίστανται κύριο εκδηλωτικό κατόρθωμα.

4. Δυστυχώς τα δύο αυτά σχόλια με επιστρέφουν σε αξίες που θεωρούνταν κατακτημένες. Ντροπή πρέπει να αισθάνεται όποιος δεν διακατέχεται από συναισθήματα που προϋποθέτουν τα «κοινά», την αλληλεγγύη, το «να είσαι με…». Πρέπει να επανεξεταστεί τι είναι ντροπή στην εποχή της εγωστραφούς ατομικότητας, της αυτάρκειας στην «ατομική ευθύνη».

5. Τελευταίο και πιο σημαντικό: πίστευα ότι τέτοιες απόψεις που φέρουν τα σχόλια θα κινητοποιούσαν τον ευαίσθητο κόσμο των συνδημοτών, κάποιων ανθρώπων της τάξης του «πολιτισμού». Και πάλι δυστυχώς. Δεν βρέθηκε κάποιος να αντιπαρατάξει ένα άλλο αντισχόλιο. Τις αξίες και την υπεράσπισή τους νικούν η πνευματική ραθυμία, ο καθωσπρεπισμός και το σαβουάρ βίβρ του χωριού, οι παρέες, οι φιλίες… Αναμόλυνση αξιακού περιβάλλοντος.