Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσια
Πολλοί μελετητές ιστορικοί πιστεύουν ότι η λεηλασία που υπέστη η Κωνσταντινούπολη από τους Οθωμανούς το 1453, ωχριά μπροστά στη λεηλασία που οι Δυτικοί χριστιανοί Σταυροφόροι, έκαναν το 1204.
Από το 1204 και μετά το Βυζάντιο καταστράφηκε οικονομικά, πληθυσμιακά συρρικνώθηκε και έτσι παραδόθηκε νομοτελειακά στους Τούρκους.
Η πτώση της Πόλης το 1453 ήταν η συμβολική πράξη του τέλους της μεσαιωνικής ελληνικής Αυτοκρατορίας το οποίο ξεκίνησε με την Άλωση του 1204!
Ο Μωάμεθ είχε ήδη ελληνική παιδεία, από την Ελληνίδα μάνα του. Η Οθωμανική αριστοκρατία, η οποία αποτελείτο από πολλούς εξισλαμισμένους Έλληνες και αποστάτες βυζαντινούς φεουδάρχες, διδάσκονταν από μικροί την ζωή του Ισκεντερ ( Μεγ. Αλεξάνδρου ).
Οι Οθωμανοί σε πολλές περιπτώσεις σεβάστηκαν και τις ζωές των ανθρώπων και τις εκκλησιές και τα κτίρια. Οι Οθωμανοί δεν έβαλαν ποτέ πόρνες να γδυθούν, να χορέψουν και να κάνουν έρωτα ομαδικά με στρατιώτες πάνω στην Αγία τράπεζα της μεγαλύτερης εκκλησίας του κόσμου, της ΑγιαΣοφιάς...Οι Λατίνοι και οι Φράγκοι τα έκαναν αυτά και πολλά άλλα αίσχη!
Οι ωμότητες, οι κλεψιές, οι βιασμοί, οι δολοφονίες, και η για 57 χρόνια διακυβέρνηση και διοίκηση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους γονάτισε και ισοπέδωσε ανεπανόρθωτα την Πόλη των πόλεων. Ποτέ δεν κατάφερε να ορθοποδήσει και να ακμάσει όπως πριν. Από το 1204 και μετά το Βυζάντιο καταστράφηκε οικονομικά και πληθυσμιακά συρρικνώθηκε.
Ο Νικήτας Χωνιάτης γράφει ότι ακόμα και οι Μωαμεθανοί μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ υπήρξαν ευσπλαχνικότεροι απέναντι στους Χριστιανούς απ’ αυτούς που πίστευαν ότι ήταν στρατιώτες του Χριστού.
Οι ενέργειες των Σταυροφόρων επιτάχυναν άμεσα την κατάρρευση της χριστιανοσύνης στα ανατολικά και μακροπρόθεσμα διευκόλυναν την επέκταση του Ισλάμ στην Ευρώπη.
Το δίκαιο μίσος (σε πολλές περιπτώσεις) των ανθρώπων της Ελληνικής Μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας για τους ομόθρησκους τους Δυτικούς Λατίνους και Φράγκους, θα παραμείνει άσβεστο για εκατοντάδες χρόνια και όταν κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει, σήμερα την θέση του θα πάρει η δικαιολογημένη άρνηση και η αμφιβολία για τις προθέσεις της Δύσης...
**************
Στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, επάνω στον γυναικωνίτη, κάτω από ένα παράθυρο που σήμερα βλέπει προς το Μπλε Τζαμί και κάποτε έβλεπε προς τον Ιππόδρομο, βρίσκεται στο μαρμάρινο πάτωμα, ένας τάφος. Αν δεν ξέρεις που είναι μπορεί και να τον πατήσεις. Δεν ξεχωρίζει εύκολα. Είναι ένα απλό τετράγωνο 80Χ80 εκατοστών. Επάνω του είναι χαραγμένη μια νεκροκεφαλή και από κάτω της τα εξής: HENRICUS DANDOLO 41ος Δόγης της Γαληνότατης Αυτοκρατορίας της Βενετίας-21 Ιουνίου 1205.
Ο τάφος του 41ου Δόγη της Βενετίας είναι κενός από το 1261, όταν η Βασιλεύουσα απελευθερώθηκε και πέρασε πάλι στα χέρια των Ορθοδόξων. Το πλήθος δεν ξέχασε τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για την μεγαλύτερη ληστρική επιδρομή στην ιστορία του κόσμου, για τη χειρότερη λεηλασία που υπήρξε ποτέ σε κατάληψη εξ’εφόδου μιας πόλης και εισέβαλε στον ναό της Αγίας Σοφίας. Μαινόμενος και αφηνιασμένος ο κόσμος από τα όσα είχε υποστεί από το 1204 μέχρι το 1261, ανέβηκε στον γυναικωνίτη, έσπασε τον τάφο πήρε τα κόκαλα τα έκαψε και τα διασκόρπισε βρίζοντας και φωνάζοντας κατάρες, στον Βόσπορο!!!
*********†*************
Όπως γράφει ο Guntherde Pairis στο βιβλίο του «Historia Constantinopolitana» «και αφού κατακτήθηκε η Πόλη και έγινε δική μας και με το δίκαιο της κατάκτησης οι νικητές ρίχθηκαν με ζήλο στη λεηλασία». Οι Σταυροφόροι διασκορπίστηκαν σε όλα τα σημεία της Πόλης και άρπαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους: χρυσάφι, ασήμι, κοσμήματα, γουναρικά, μεταξωτά κ. ά. Τίποτε δεν σεβάστηκαν. Ούτε εκκλησίες, ούτε λείψανα, ούτε μνημεία τέχνης, ούτε την ατομική ιδιοκτησία. «Λεηλατούσαν τα άγια των αγίων, τσαλαπατούσαν ιερά κειμήλια, βεβήλωναν ιερά σκεύη, πετούσαν στο πάτωμα ιερές εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων, που από αιώνες ήταν αρεστές στον Κύριο», όπως αναφέρει ο χρονικογράφος Νικόλαος Μεσαρίτης.
Και φυσικά οι Σταυροφόροι με τους ιππότες και τους στρατιώτες τους, καθώς και οι Λατίνοι ηγούμενοι, κληρικοί και μοναχοί, έλαβαν μέρος σ’ αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις.
Μόνο την πρώτη μέρα σφάχτηκαν 2.000 άνθρωποι και πολλοί ακόμα τις επόμενες μέρες: «όπου και αν γύριζες το κεφάλι έβλεπες Έλληνες να πέφτουν νεκροί» και ήταν τόσο μεγάλος ο αριθμός των σκοτωμένων και των πληγωμένων που κανείς δεν μπορούσε να τους μετρήσει. Υπήρξε μία τρομερή σφαγή των Ελλήνων, οι δε Σταυροφόροι δεν προλάβαιναν να σκοτώνουν και να στέλνουν πολλούς Έλληνες στον θάνατο. «Η λατινική επιδρομή λέκιασε με αίμα ξίφη χριστιανικά τα οποία θα έπρεπε να είχαν χρησιμοποιηθεί κατά των απίστων. Οι Σταυροφόροι έσφαζαν τα νεογέννητα, σκότωναν μανάδες, γύμνωναν μεγαλύτερες γυναίκες και κακοποιούσαν τις γριές. Τραβούσαν παιδιά από την αγκαλιά των μανάδων τους και μάνες από τα παιδιά τους, ενώ συμπεριφέρονταν στις παρθένες με επαίσχυντο τρόπο μέσα στις εκκλησίες χωρίς να φοβούνται ούτε την οργή του Κυρίου ούτε την εκδίκηση των ανδρών». Τις φρικιαστικές αυτές πράξεις περιγράφει ο Νικόλαος Μεσαρίτης.
Προέβαιναν σε ανόσιες πράξεις εάν κάποιο όμορφο αντικείμενο ήταν κρυμμένο κάπου κάτω από τα ρούχα των ανθρώπων. Έτσι, οι ανελέητοι αυτοί κακοποιοί εγκληματούσαν κατά της ίδιας της φύσης», γράφει ο Νικόλαος Μεσαρίτης. Σύμφωνα με το ρωσικό χρονικό του Νόβγκοροντ, «κατάκλεψαν τους μοναχούς και τις μοναχές ως την τελευταία πεντάρα και μερικούς τους τσάκισαν στο ξύλο».
Όσοι είχαν διασωθεί, γυμνοί και απελπισμένοι, προσπαθούσαν να αποφύγουν τη μανία των σταυροφόρων. Ακόμα και οι πλουσιότεροι άρχοντες κυκλοφορούσαν ρακένδυτοι στους δρόμους και αναζητούσαν απεγνωσμένα κάποιο καταφύγιο. Και ο απλός κόσμος όμως, δέχτηκε εξευτελισμούς, ταπεινώσεις, διαπομπεύσεις, βιασμούς, ακολασίες και κλοπές.
Δεν αρκέστηκαν όμως στα εγκλήματα σε βάρος των κατοίκων της Κων/πολης και των περιουσιών τους οι Λατίνοι. Τα ανάκτορα, τα παλάτια και τα πλούσια σπίτια, λεηλατήθηκαν από τους αχόρταγους Φράγκους που «με τον πιο ανόσιο τρόπο άρπαζαν ό, τι βρίσκονταν μέσα σ’ αυτά, κοσμήματα χρυσά, μαργαριτάρια, λίθους πολύτιμους αστραφτερούς που ο καιρός δεν «έφθειρε» (Νικήτας Χωνιάτης, «Historia») καθώς και «αναρίθμητα άλογα, αμέτρητο χρυσό, ασήμι, μεταξωτούς τάπητες, κοσμήματα και όσα πράγματα θεωρούν οι άνθρωποι ως πολύτιμα πάρθηκαν», αναφέρει ο Βαλδουΐνος της Φλάνδρας σε επιστολή του προς τον πάπα Ιννοκέντιο Γ’, έναν από τους βασικούς υπεύθυνος για όσα έγιναν στην Κων/πολη το 1204. Το ανάκτορο του Βουκουλέοντα, βρισκόταν μέσα στο παλάτι και σ’ αυτό υπήρχαν 500 (!) κτίρια συνεχόμενα μεταξύ τους, φτιαγμένα όλα με χρυσό μωσαϊκό.
Επίσης, υπήρχαν στο ανάκτορο 30 εκκλησίες μεγάλες και μικρές. Σε μία από αυτές, φυλασσόταν ο «θησαυρός του πάθους», που τον αποτελούσαν άγια λείψανα
alosi-5Και το παλάτι των Βλαχερνών όμως ήταν απαράμιλλης ομορφιάς. Είχε μία τεράστια αίθουσα υποδοχής, τουλάχιστον διακόσια κτίρια φτιαγμένα από χρυσό μωσαϊκό και είκοσι παρεκκλήσια. Οι κολόνες ήταν φτιαγμένες από χρυσό και ασήμι και είχαν πάνω τους χαραγμένες σκηνές από μάχες.
Μέσα στο παλάτι, υπήρχε ο αυτοκρατορικός θρόνος από χρυσό και πολύτιμες πέτρες, πάνω από τον οποίο ήταν αναρτημένη μια χρυσή κορόνα στηριγμένη με χρυσή αλυσίδα.
Ήταν επικαλυμμένη «με πολύτιμα πετράδια ανεκτίμητης αξίας και τη νύχτα δεν χρειάζονταν φώτα, αφού όλοι έβλεπαν από το φως που εξέπεμπαν τα πετράδια», γράφει ο Βενιαμίν εκ Τουλέδης. Στο παλάτι υπήρχε κι ένας βασιλικός θησαυρός ανεκτίμητης αξίας.
Οι λεηλασίες στις εκκλησίες της Πόλης
Εκτός από τα παλάτια, οι Σταυροφόροι βεβήλωσαν και τους ναούς της Κωνσταντινούπολης. Η Αγιά Σοφία, υπήρξε βασικός στόχος τους. Η Αγία Τράπεζα του ναού, ήταν ολόχρυση, διακοσμημένη με πολύτιμα πετράδια, 72 είδη αστραφτερών μαργαριταριών, θρυμματισμένα και λιωμένα όλα μαζί. Οι Λατίνοι, αφού πήραν τους πολύτιμους λίθους και τα μαργαριτάρια, τεμάχισαν την Αγία Τράπεζα και την μοίρασαν μεταξύ τους, ενώ «κομμάτιασαν τον ασημοντυμένο άμβωνα και άρπαξαν 12 στήλες και 4 εικονοστάσια και το τέμπλο και 12 σταυρούς που ήταν πάνω στο θυσιαστήριο».
Φυσικά, υπήρχαν και πολλά ακόμα ανυπολόγιστης αξίας «λάφυρα» στην Αγία Σοφία, τα οποία οι σταυροφόροι φόρτωσαν σε υποζύγια που έβαλαν στον ναό. Τρομαγμένα τα υποζύγια, γλιστρούσαν στις στιλπνές πλάκες του δαπέδου, το οποίο μαγαρίστηκε από τα αίματα και τις κοπριές των ζώων. Μια πόρνη, εισήλθε στα άδυτα του ναού, ανέβηκε και κάθισε με ασέβεια στον πατριαρχικό θρόνο, όπου «τραγουδούσε πορνικά άσματα και δαιμονικά τραγούδια και λικνίσθηκε αισχρά και βέβηλα».
Την ίδια «τύχη», είχαν ο ναός των Αγίων Αποστόλων, όπου υπήρχαν τα λείψανα επτά Αποστόλων και ο μαρμάρινος στύλος στον οποίο δέθηκε ο Ιησούς πριν τον ανεβάσουν στον Σταυρό, η εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών, ο ναός των Αγίων Αποστόλων, η μονή Θεολόγου και η μονή του Παντροκράτορος Χριστού.
Το τραγικό είναι ότι ανάμεσα σ’ αυτούς που έκαναν όλα αυτά τα ανοσιουργήματα, ήταν και κληρικοί. Όχι μόνο απλοί ιερωμένοι αλλά και καρδινάλιοι! Κάποιοι μάλιστα ποδοπατούσαν άγιες εικόνες και άλλοι πέταξαν εικόνες , άγια λείψανα και κειμήλια στη θάλασσα!
Η καταστροφή των βιβλιοθηκών.
Οι άξεστοι και αμόρφωτοι Δυτικοί Σταυροφόροι, λαφυραγώγησαν και πυρπόλησαν πολλές βιβλιοθήκες γεμάτες χειρόγραφα και σπάνια βιβλία. Οι αγράμματοι βάρβαροι που δεν γνώριζαν ούτε το αλφάβητο και ήταν ανίκανοι να διαβάσουν ή να έχουν γνώση των επικών ποιημάτων, όπως γράφει ο Νικήτας Χωνιάτης χλεύαζαν τους Έλληνες ως λαό «γραμματικών και σχολαστικών». Έφτασαν μάλιστα στο σημείο, να αφήσουν σπαθιά, λόγχες και ασπίδες και να κρατούν στα χέρια τους βιβλία, μελανοδοχεία και χαρτιά, θέλοντας να ειρωνευθούν τους Έλληνες και να παραστήσουν, κοροϊδευτικά βέβαια, τους λόγιους.
Όλα σχεδόν τα αγάλματα και τα άλλα έργα τέχνης που κοσμούσαν την Κων/πολη, καταστράφηκαν και αφανίστηκαν...
Έτσι εξηγείται και γιατί βυζαντινοί προτιμούσαν «τουρκικό φέσι», παρά «λατινική τιάρα» το 1453. Πολλοί θησαυροί χάθηκαν για πάντα το 1204, ενώ άλλοι κοσμούν μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις μέχρι σήμερα...
Ο ελληνισμός έχει πέσει θύμα απίστευτων λεηλασιών και καταστροφών, εδώ, και 2.000 και πλέον χρόνια - όχι μόνο από «βάρβαρους» αλλά από τους Δυτικούς «πολιτισμένους». Από τον Σύλλα (87-86 π.Χ.), ως τον Έλγιν και την αρπαγή της Αφροδίτης της Μήλου και της Νίκης της Σαμοθράκης(19ος αιώνας).
Όσο για την άλωση της Πόλης το 1204, όπως γράφει εύστοχα ο Χρήστος Μιχαλόπουλος: «Ο Ελληνισμός υπέστη σκληρότατο χτύπημα (και) αυτοί οι ανήθικοι εισβολείς δέχθηκαν την κατακραυγή και την αποδοκιμασία όλων των χρονικογράφων και ιστορικών της τότε εποχής αλλά και του μέλλοντος».
Βασική για τα παραπάνω είναι το βιβλίο του Χρήστου Μιχ. Μιχαλόπουλου, «Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΩΣΝΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ (1204-1261)», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΠΑΝΙΔΗ, ΞΑΝΘΗ, 2007.
