Δεν συμφωνώ με τους χαρακτηρισμούς υπέρ ή κατά των εμβολίων, απλά σαν καταναλωτής έχω όλο το δικαίωμα, το προιόν που καταναλώνω είτε είναι τροφή, είτε είναι εμβόλιο να είναι ασφαλές.
Πολλοί πιστεύουν ότι τα εμβόλια υποβάλλονται στις ίδιες δοκιμές ασφάλειας με τα φάρμακα πριν από την έγκρισή τους. Ωστόσο, αυτό είναι εσφαλμένο. Στην πραγματικότητα, τα εμβόλια και τα φάρμακα υπόκεινται σε διαφορετικούς κανόνες, επειδή ο FDA έχει επιλέξει να ταξινομήσει τα εμβόλια ως «βιολογικά» αντί για «φάρμακα». Τα φάρμακα υποχρεούνται να υποβάλλονται σε πολυετείς, διπλές τυφλές μελέτες αδρανούς εικονικού φαρμάκου, σύμφωνα με το πρότυπο της επιστήμης της ασφάλειας, πριν από τη χορήγηση άδειας.Για τα εμβόλια, από την άλλη πλευρά, δεν απαιτείται να υποβάλλονται σε ελεγχόμενες μελέτες με αδρανές εικονικό φάρμακο για έγκριση.
Επιπλέον, σε αντίθεση με τις μακρές περιόδους που απαιτούνται για τις μελέτες ασφάλειας φαρμάκων, οι μελέτες ασφάλειας του εμβολίου παρακολουθούν τις ανεπιθύμητες παρενέργειες για πολύ σύντομες χρονικές περιόδους και δεν υποχρεὠνονται να κάνουν μελέτες για την επικινδυνότητα της συγχορήγησης των εμβολίων.
Ο νόμος Κατάργησης της Ευθύνης απαλλάσει τις εταιρείες κατασκευής εμβολίων απο οποιαδήποτε ευθύνη για τυχόν βλάβες, οχι τις υπόλοιπες φαρμακοβιομηχανίες, αυτές που κατασκευάζουν εμβόλια.
Πολλοί αγνοούν ότι η φαρμακευτική βιομηχανία προστατεύεται από την ευθύνη για βλάβες που προκαλούνται από τα περισσότερα εμβόλια. Αυτή η μοναδική νομική προστασία τέθηκε σε εφαρμογή ως αποτέλεσμα της νομοθεσίας που ψηφίστηκε το 1986, μετά από εκτεταμένες πιέσεις από τη φαρμακευτική βιομηχανία. Οι κατασκευαστές άλλων προϊόντων δεν απολαμβάνουν αυτή την απαλλαγή ευθύνης. Λόγω έλλειψης ευθύνης, τα εμβόλια είναι το πιο προσοδοφόρο προϊόν της φαρμακευτικής βιομηχανίας.
Ο νόμος του 1986 δημιούργησε επίσης το εθνικό αντισταθμιστικό πρόγραμμα βλαβών που προκαλούνται από τα εμβόλια (NVICP), το οποίο είναι ουσιαστικά ένα ειδικό σύστημα πέραν της συνήθους διαδικασίας επίλυσης διαφορών για την ακρόαση βλαβών που προκαλούνται από εμβόλια. Κάθε αποζημίωση που χορηγείται από τη NVICP καταβάλλεται από το λαό, μέσω πρόσθετης επιβάρυνσης για τα εμβόλια και όχι από τους κατασκευαστές εμβολίων. Μέχρι σήμερα, έχουν καταβληθεί πάνω από τέσσερα δισεκατομμύρια δολάρια στο πλαίσιο αυτού του συστήματος για να αντισταθμιστεί η βλάβη που προκλήθηκε από τα εμβόλια.
Επιπλέον, αν και η αποκάλυψη της διαδικασίας είναι δικαίωμα που παρέχεται στους διαδίκους στα περισσότερα άλλα νομικά δικαστήρια, η αποκάλυψη της διαδικασίας δεν επιτρέπεται με το NVICP.
Αυτό προστατεύει τους κατασκευαστές εμβολίων από το να αποκαλύπτονται και να κυκλοφορούν σχετικές πληροφορίες, συμπεριλαμβανομένων των δυσμενών πληροφοριών για τις βλάβες των εμβολίων. Στις περιπτώσεις συνταγογραφούμενων φαρμάκων, οι οποίες γίνονται δεκτές σε άλλα νομικά δικαστήρια, επιτρέπεται, αποκαλύφθηκαν δυσμενείς για τη φαρμακευτική βιομηχανία πληροφορίες, όπως τα βλαπτικά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που ανταλλάχτηκαν στο πλαίσιο της διαφοράς Vioxx.
[3] ] Berensen, Alex, “Jury Finds Merck Liable in Vioxx Death and Awards $253 Million.” nytimes.com. Web. 19 Aug. 2005, https://www.nytimes.com/.../jury-finds-merck-liable-in....
Ελλείψει ευθύνης της φαρμακευτικής βιομηχανίας για τα περισσότερα εμβόλια, ο αριθμός των εμβολίων που συνιστώνται από τη βιομηχανία και το CDC αυξάνεται σταθερά. Για παράδειγμα, το 1983, το CDC συνέστησε στα παιδιά να λάβουν 23 δόσεις επτά εμβολίων. Μέχρι το 2017, ο αριθμός των εμβολίων που συνιστούσε αυξήθηκε σε 69 δόσεις των 16 εμβολίων που ξεκίνησαν από την ημέρα γέννησης έως την ηλικία των 18 ετών, με 50 δόσεις 14 εμβολίων που χορηγήθηκαν πριν την ηλικία 6.Από το 2002, επίσης όπως και με το πρόγραμμα παιδικού εμβολιασμού, ο αριθμός των
