“Ο ρόλος της πλατείας ενός χωριού, μιας μικρής ή μεγάλης πόλης είναι ίδιος. Για να επιτελέσει τον προορισμό της, πρέπει να έχει τις προϋποθέσεις, να προσφέρει στους πολίτες – κατοίκους της, χαρά και ευχαρίστηση. Ο πολιτισμός, η ζωή των κατοίκων δημιουργείται και αναπαράγεται στην πλατεία. Στο χώρο όπου όλοι, δημοκρατικά και ισότιμα, δικαιούνται να έχουν πρόσβαση: να ζουν, να χαίρονται. Η πλατεία, ο δημόσιος αυτός χώρος, είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και ο υποδοχέας της ιστορικής μνήμης. Η πλατεία, όπως και το πάρκο, εξυπηρετούν τη σύναξη, τη συντροφικότητα, το παιχνίδι, την ξεκούραση, τη διασκέδαση, ακόμα και την επιμόρφωση.”
…...
“Η κεντρική πλατεία της Κορίνθου, με το απωθητικό σκληρό πρόσωπο, γυμνή, μινιμαλιστική, αφιλόξενη, προσβάλει ει μη τι άλλο τους πολίτες της. Οι οποίοι απαιτούν οι παρεμβάσεις να είναι άμεσες, πριν έλθει το καλοκαίρι, για ευνόητους λόγους. Για να ξανακερδίσουν κατά δύναμιν τη πόλη τους. Είναι απαραίτητο οι αρμόδιοι φορείς, να προκαλέσουν, υιοθετώντας συμμετοχικές διαδικασίες, την γνώμη των πολιτών για να υπάρξει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η άκριτη, απόλυτη εισαγωγή νέων ξένων, προτύπων δεν ταιριάζει στον ελλαδικό χώρο γενικά.
Το υπέροχο ελληνικό τοπίο, λουσμένο στο φώς, συνδυασμένο με τη δυνατότητες της τεχνολογίας, με την επαναφορά του φυτικού κόσμου, θα ξαναφέρει τη χαρά στη πόλη μας και τους κατοίκους της.
Πρέπει οι καθ’ ύλην φορείς να προσκαλέσουν δημιουργικούς πολίτες, εικαστικούς, ανθρώπους των γραμμάτων, να ακούσουν την γνώμη τους, για τη τελική μορφή της πλατείας.
Πριν είναι αργά.”
Τα λόγια της, είναι αλήθεια, με έβαλαν σε πολλές σκέψεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω κείμενο γνώμης για τα Περιβολάκια αυτό όμως το “να ακούσουν την γνώμη τους / πριν είναι αργά” μου προκάλεσε ένα ...ελαφρύ μειδίαμα.
Θυμάμαι στην περίφημη “διαβούλευση” Πνευματικού για την πλατεία και την προτεινόμενη διαμόρφωση της πολλούς να έχουν αντιρρήσεις και αντιπροτάσεις. Θυμάμαι τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν από την νέα αρχή Νανόπουλου και που κατέληξαν στα άρον άρον ¨εγκαίνια¨(sic) με τα χαμόγελα μέσα από τις μάσκες. Θυμάμαι την οραματική πρόταση (ο Θεός και ο Απόστολος να την κάνει πρόταση) για το μνημείο και τους 90 διαμαρτυρόμενους πολίτες που … ακόμα δεν ήλθε η ώρα τους(!) να μιλήσουν με την αρχή για το θέμα…. Θυμάμαι ακόμα και δηλώσεις για δεύτερη επέμβαση στην πλατεία … προς διασκέδαση των αντιφρονούντων… Λόγια λόγια λόγια χωρίς ούτε ένα σχέδιο να δούμε ή έστω μιά φωτογραφία βρε αδελφέ. Θυμάμαι τέλος και την αντιμετώπιση όλων όσων έγραφαν για κακοτεχνίες κλπ αμαρτήματα. Εχθροί παιδί μου, εχθροί της πόλης για να θυμηθούμε και μιά παλιά αξιομνημόνευτη ρήση.
Είναι, κατά την γνώμη μου, αργά κα Μπεχράκη!
Από την στιγμή που η αρχή Πνευματικού συνέλαβε την ιδέα της νέας πλατείας αντί της αναγκαίας ανακαίνισης της τότε υπάρχουσας. Από την στιγμή που η νέα δημ. αρχή ανέλαβε, χωρίς πολιτική βούληση και με τις ρηχότερες των δικαιολογιών, τον ρόλο του συνεχιστή του έργου της προηγούμενης παρά τις ενστάσεις και αντιρρήσεις αλλά και από την στιγμή που συστηματικά αγνοείται η όποια διάθεση όποιων θέλουν να πουν κάτι προσθετικό στο όποιο προβληματισμό υπάρχει αν υπάρχει, είναι αργά!
Τα Περιβολάκια όπως τα ξέραμε και τα χαιρόμαστε χάθηκαν στην τρύπα Πνευματικού και θάφτηκαν με τα χώματα Νανόπουλου.
Άλλη μιά όμορφη σελίδα της ιστορίας της πόλης σκίστηκε!