..
Η Μνημοσύνη, κόρη της πρώτης γενιάς θεοτήτων στην αρχαία Ελλάδα, ανήκε στις Τιτανίδες και ήταν από τις πιο ισχυρές θεότητες.
Εθεωρείτο το θεμέλιο του πολιτισμού γιατί διαχώριζε τον άνθρωπο από το ζώο με την δυνατότητα της κρίσης, της αιτιολόγησης, της πρόβλεψης, της λησμοσύνης και της επικοινωνίας.
Οι τέχνες χωρίς μνήμη θα ήταν αδύνατον να εξελιχθούν και να υπάρξουν. Γιαυτό ήταν και η μητέρα των Μουσών.
Οι ποιητές τη μνημονεύουν για την πολιτιστική ανύψωση του ανθρώπου, για την πυρόξανθη ομορφιά των μαλλιών της που μέσα τους γράφονται τα πιο όμορφα ποιήματα.
Σε αυτήν αποδίδονται οι ονομασίες όλων αυτών που μπορεί να περιγράψει ο άνθρωπος, η λογική ο διάλογος, ο έρωτας και η φιλοσοφία. Η προφορική παράδοση που διαμπαλαδευεται από γενιά σε γενιά δεν θα υπήρχε χωρίς τα δώρα της.
Δεν ήταν η στείρα απομνημόνευση αλλά η ίδια η ποιότητα της ζωής που στηρίζεται στην αποφυγή των σφαλμάτων του παρελθόντος.
Η μεταφυσική της ζωής και του θανάτου των αρχαίων Ελλήνων μας διδάσκει ότι όταν κάποιος πεθάνει και περάσει στον Κάτω Κόσμο πρέπει να επιλέξει. Ή να πιεί νερό από τον ποταμό Λήθη όπου ξεχνούσε όλους τους πόνους και τα βάσανα της προηγούμενης ζωής αλλά και τις εμπειρίες, ή να πιεί από την Μνημοσύνη, την πηγή της μνήμης.
Εκείνοι που επέλεγαν τη λήθη, δηλαδή να ξεχάσουν, έπρεπε να ξαναγεννηθούν, να επιστρέψουν στην γη, για να διδαχθούν ξανά από τις εμπειρίες της ζωής. Εκείνοι που είχαν επιλέξει να πιούν από τα ύδατά της, θα ήταν οι ζώντες αιωνίως στα Ηλύσια πεδία.
Στην Κρήτη και την Ιταλία βρέθηκαν μαζί με θαμμένους δύο πινακίδες οι οποίες προέτρεπαν τους νεκρούς να πιούν νερό από τη πηγή της μνημοσύνης και όχι της λήθης. Με αυτήν την επιλογή οι νεκροί θα οδηγηθούν στο δρόμο της επιστροφής, μιας και η μνημοσύνη, είναι η μνήμη των παλαιότερων εγκεφάλων του ανθρώπου.
Συνώνυμο της ίδιας της ζωής είναι συνδεδεμένη συμβολικά με τη μήτρα.
Στον κάτω κόσμο, που συμβολίζεται και αυτός από τη μήτρα, υπάρχει πάντα δίπλα στην λίμνη της Λήθης-της λησμονιάς ώστε ο άνθρωπος να θυμάται ότι πρέπει να τιμά και να σέβεται τις κατακτήσεις των προγόνων του.
Μνημοσύνης δ᾽ ἐξαῦτις ἐράσσατο καλλικόμοιο,
ἐξ ἧς οἱ Μοῦσαι χρυσάμπυκες ἐξεγένοντο
ἐννέα, τῇσιν ἅδον θαλίαι καὶ τέρψις ἀοιδῆς. (Ησίοδος, Θεογονία 915-7)
..
