Την συγκίνηση κάποιου πρέπει να την σεβόμαστε. Και τις χαρές του. Ισχύει σ΄αυτούς
που έχουν την τιμή να «άρχουν»; Η ερώτηση προκύπτει από την ανάρτηση του
Δημάρχου Ξυλοκάστρου - Ευρωστίνης κ. Τσιώτου. Αυτή η δήλωσή του (πάλι μόνο στην
προσωπική του σελίδα στο fb) - μου γεννά την βεβαιότητα ότι είναι στοιχείο
αποδεικτικό μιας ψευδαίσθησης υπαρξιακής ασφάλειας. Στην δήλωσή του υπάρχουν
δύο πρόσωπα πρωταγωνιστές, το άλλο είναι ο κ. Νίκας, ο Περιφερειάρχης. Σήμερα
θα σταθούμε στον πρώτο.
*
Η φράση του Νίκα, που άρεσε στον Δήμαρχο, ήταν μια πρόκληση, ώστε να
ενεργοποιηθεί ο υποσυνείδητος αυτοπροστατευτικός του μηχανισμός. Είναι γνωστό
και δηλωτικό της ενεργοποίησης μηχανισμών του Εγώ: το κενό ανατρέχει σε
τεχνάσματα αυτοεξαπάτησης, ότι υπάρχει και είναι επαρκές. Δευτερευόντως
αποτελεί πιστοποιητικό αξίας για να πειστεί ο δημότης. Κυρίως είναι απώθηση
μιας αρνητικής εξωτερικής πραγματικότητας και της αποκοπής από αυτήν, είναι ένα
χαπάκι ψυχολογικής αναστύλωσης. Μιλάμε για ασκήσεις ακροβασιών ανάμεσα στην
εσωτερική ανάγκη επιβεβαίωσης του Εγώ που αποτυγχάνει να δει στον «καθρέπτη»
του το Εμείς, βλέπει τα θολά και τα θρυμματισμένα
είδωλα της πλάνης του.
Οι πολίτες πρέπει να εκτιμούν αυτό που καταλαβαίνουν, όμως οι περισσότεροι
εκτιμούν αυτό που διάβασαν αλλά δεν κατάλαβαν. Γιατί ο Δήμαρχος σε λίγες μόνο λέξεις
παραποιεί και την δήλωση του Νίκα. «Παίζει με τις λέξεις Ξυλόκαστρο» και
«Δήμος». Ο Νίκας δεν «αναγνώρισε» την «ανοδική πορεία του Δήμου», αλλά
αναφέρθηκε μόνο στην πόλη του Ξυλοκάστρου. Δεν πιστεύω να είναι το ίδιο, αλλά
εδώ διευρύνει το παράσημο που υπέθεσε ότι του αποδόθηκε από τον κ. Νίκα. Ο
Περιφερειάρχης έκανε αναφορά (και στο βίντεο φαίνεται) και σε άλλες πόλεις. Δεν
υποδηλώνει καμία σχέση και εμπλοκή δημάρχου στην εκτίμηση της δυναμικής του
Ξυλοκάστρου. Δυστυχώς ή ευτυχώς γνωρίζουμε να διαβάζουμε καλά, αλλά και να
ερμηνεύουμε. Η κονιορτοποίηση ενός συλλογισμού για να καλουπωθεί ένας βολικός άλλος,
δεν θέλει πολλή, αλλά λίγη γνώση και εμπειρία για να αποκωδικοποιηθεί.
Η ανάγκη αλληλοκολακείας ανάμεσα σε «αυτοδιοικητικούς» είναι δηλωτικό μικροεξυπηρετήσεων,
απουσία θεσμών αυτοκυβέρνησης και αξίωση βολικών αξιολογήσεων των κατανομών. Η αυτοδιοίκηση
καταντά φτωχό παράρτημα γραφειοκρατικών αλληλοεξαρτήσεων. Αυτοί έχουν το
πρόθεμα «αρχη» στο αξίωμά τους αλλά βρίσκονται πάντα στην αρχή χωρίς συνέχεια. Η
συνέχεια είναι η απόσταση από την κοινωνία, παζάρια «δος μοι και σοι δίδω», η
δυνατότητα αποφάσεων απογυμνωμένες από ουσιαστικές υποθήκες γνώσης.
Ζούμε σε περιβάλλον καταστολής κάθε κοινωνικής δημιουργίας. Από ψηλά μέχρι
τους κάτω διευθύνοντες η κοινωνία τίθεται σε καταστολή. Ο Δήμαρχος διαβεβαιώνει
ότι κρατά καλά τα γκέμια του Δήμου και εμείς -και για όλη την διάρκεια της
θητείας του – αρκεί να φορέσουμε παντόφλες και να πιάσουμε τα τηλεκοντρόλ. Όμως
το Ξυλόκαστρο και ο Δήμος βαδίζουν στους δρόμους της παρακμής, όπως συμβαίνει
στην χώρα. Επιπλέον στο αναξιοποίητο παραγωγικό, πολιτισμικό και φυσικό απόθεμα
να προσθέσουμε την πρωτιά να έχει το Ξυλόκαστρο τον μεγαλύτερο σκουπιδότοπο της
Πελοποννήσου. Εκτός από κάποια «μου αρέσει», υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι
ο Δήμαρχος μάχεται σε έναν πόλεμο (με την παρακμή), που μόνο στο κεφάλι του
υπάρχει.
*
Τα έργα στην χώρα μας διακρίνονται σε δημοτικά, περιφερειακά, εθνικής και
Ευρωπαϊκής σημασίας. Ποτέ δεν συζητήθηκε τοπικά, επί Τσιώτου και νωρίτερα, ποια
έργα προτείνονται από τον Δήμο που πρέπει να κάνει η Περιφέρεια. Πρώτη και
τελευταία φορά που συνέβη ήταν τον Νοέμβριο του 2003 παρόντος και του
Ματσίγκου. Και να σκεφτούμε ότι αυτός ήταν και διορισμένος και Δωδεκανήσιος.
Είναι ενδεικτικό «προόδου» μας.
Ο κάθε Δήμαρχος πρέπει να απευθύνει στον εαυτό του μια ερώτηση «τι είναι
ένας Δήμαρχος, όχι γενικά, αλλά αυτήν την εποχή». Στο βάσανο της αναζήτησης
κριτηρίων να δοθεί απάντηση, όποιος και να βρεθεί να «άρχει», η εντολή του ΔΗΜΟΥ,
η συνέλευση πολιτών, η συνείδηση κοινότητας, η αυτοέκφρασή του είναι η
απάντηση.
Γρηγόρης Κλαδούχος – Ξυλόκαστρο 20 Φεβρουαρίου 2022
Σημείωση: Η δήλωση του Περιφερειάρχη για το ευοίωνο μέλλον μόνο παραλιακών πόλεων,
που (μαζί με άλλα), αποδεικνύει την πολιτική και αναπτυξιακή στειρότητα της
Πελοποννησιακής διεύθυνσης, θα είναι αντικείμενο επόμενης δημοσίευσης.
