«Όταν λέμε ότι η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ στις δυτικές κοινωνίες, εννοούμε ότι ο λόγος και η τεχνική του δικαίου έχουν ουσιαστικά ως έργο τους να διαλύουν στο εσωτερικό της εξουσίας το ιστορικό γεγονός της κυριαρχίας και να εμφανίζουν στη θέση του τα νόμιμα δικαιώματα της υπέρτατης αρχής και τη νομική υποχρέωση υπακοής»: Michel Foucault. (από παράθεμα του Eduardo Colombo στο βιβλίο του «Αλλάζοντας Παράδειγμα»).
1. Το κράτος και οι θεσμισμένες εξουσίες του διατηρούν δικαιώματα εσωτερικής τους αλληλεγγύης και τιμωρούν όσους αμφισβητούν έργα και αποφάσεις ενταγμένες στην παρακμή, την διαφθορά.
2. Το κράτος είναι χωριστό από και εναντίον της κοινωνίας. Όσο η κοινωνία δεν αποτελεί αυτόνομο υποκείμενο δράσης, όσο μπορούν να αλλοιώνουν την σημασία των λέξεων και διαθέτουν όλα τα μέσα αγωγής υποταγής, η συλλογικότητα δεν θα διαθέτει καμία θεσμίζουσα ικανότητα, καμία προοπτική εναρμόνισης του περιβάλλοντος ζωής με αξίες.
