Ο φτωχός Νότος υφίσταται εκμετάλλευση, ώστε ο πλούσιος Βορράς να μπορέσει να μεταβεί στην περιβαλλοντική βιωσιμότητα. Ολόκληρες εκτάσεις γης καταστρέφονται για να εξασφαλιστούν οι πόροι που απαιτούνται για την παραγωγή ανεμογεννητριών και ηλιακών κυψελών. Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις;
άρθρο των Jens Glüsing , Simon Hage , Alexander Jung , Nils Klawitter και Stefan Schultz στο Spiegel, 04.11.2021
Υπάρχει ένα βρώμικο μυστικό κρυμμένο σε κάθε ανεμογεννήτρια.
Μπορεί να μετατρέπουν τον κινούμενο αέρα καθαρά και αποτελεσματικά σε ηλεκτρική ενέργεια, αλλά λίγοι γνωρίζουν πολλά για το από τι αποτελούνται. Μεγάλο μέρος του υλικού μέσα στις ανεμογεννήτριες είναι προϊόν βάναυσων καταπατήσεων στον φυσικό μας κόσμο.
Κάθε μονάδα απαιτεί τσιμέντο, άμμο, χάλυβα, ψευδάργυρο και αλουμίνιο. Και τόνους χαλκού: για τη γεννήτρια, για το κιβώτιο ταχυτήτων, για το σταθμό μετασχηματιστή και για τα ατελείωτα σκέλη του καλωδίου. Περίπου 67 τόνοι χαλκού μπορούν να βρεθούν σε έναν υπεράκτιο στρόβιλο μεσαίου μεγέθους. Για την εξαγωγή αυτής της ποσότητας χαλκού, οι ανθρακωρύχοι πρέπει να μετακινήσουν σχεδόν 50.000 τόνους χώματος και βράχου, περίπου πέντε φορές το βάρος του Πύργου του Άιφελ. Το μετάλλευμα τεμαχίζεται, αλέθεται, ποτίζεται και ξεπλένεται. Η ουσία: πολλή φύση καταστρέφεται για λίγη πράσινη δύναμη.
Μια επίσκεψη στο ορυχείο Los Pelambres στη βόρεια Χιλή παρέχει μια σαφή κατανόηση των διαστάσεων του προβλήματος. Είναι ο τόπος ενός από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα χαλκού στον κόσμο, ένας τεράστιος γκρίζος κρατήρας σε υψόμετρο 3.600 μέτρων (11.800 πόδια). Η γη εδώ είναι γεμάτη από κοιτάσματα μεταλλεύματος. Κάτι λιγότερο από το 2 τοις εκατό της παγκόσμιας παραγωγής χαλκού προέρχεται από αυτό το τεράστιο λάκκο.
Ανατρεπόμενα φορτηγά, ιπποδύναμης 3.500 ίππων, μεταφέρουν φορτία πολλών τόνων στους χωματόδρομους που περιστοιχίζουν το ορυχείο. Οι ογκόλιθοι μεταφέρονται με ιμάντα μεταφοράς σχεδόν 13 χιλιόμετρα (8 μίλια) στην κοιλάδα, όπου ο χαλκός εξάγεται από τον κάθε βράχο. Αυτή η επεξεργασία απαιτεί τεράστιες ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας και νερού, ένα ιδιαίτερα πολύτιμο αγαθό σε αυτή την άνυδρη περιοχή.
Το έργο διαχειρίζεται η Antofagasta, μια εταιρεία εξόρυξης στην Χιλή με έδρα το Λονδίνο, η οποία κατέχει το 60 τοις εκατό του ορυχείου. Η εταιρεία κατασκεύασε ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο το 2013, σχεδόν αποκλειστικά για την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας στο Los Pelambres. Οι αγρότες διαμαρτυρήθηκαν για αυτό και κατηγόρησαν το έργο για την έλλειψη νερού στην περιοχή.
Τώρα, όμως, το ορυχείο αναμένεται να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο. Η εταιρεία αντλεί επιπλέον ποσότητες αφαλατωμένου θαλασσινού νερού από τις ακτές του Ειρηνικού σε όλη τη χώρα. Τα στελέχη της εταιρείας ελπίζουν ότι αυτό θα τους επιτρέψει να συνεχίσουν τη λειτουργία του ορυχείου για μερικά ακόμη χρόνια. Η παγκόσμια ζήτηση για χαλκό, άλλωστε, αναμένεται να αυξηθεί πάρα πολύ, για καλώδια ρεύματος και ηλεκτρικούς κινητήρες. Και για ανεμογεννήτριες.
«Χρησιμοποιούμε πόρους του μέλλοντος για να πληρώσουμε για το παρόν». Mathis Wackernagel, ερευνητής πόρων
Υπάρχουν μεγάλες ελπίδες ότι η πράσινη τεχνολογία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει στη διάσωση του κλίματος, αλλά αυτή η διάσωση συνεπάγεται επίσης την αφαίρεση πολύτιμων πόρων από τον πλανήτη. Και αυτό είναι το παράδοξο που κρύβεται πίσω από αυτό που είναι σήμερα το πιο σημαντικό έργο του βιομηχανοποιημένου κόσμου: η παγκόσμια ενεργειακή μετάβαση.
Το δίλημμα, το οποίο γίνεται ολοένα και πιο εμφανές, βρίσκεται επίσης στο μυαλό των 25.000 περίπου αντιπροσώπων στην Παγκόσμια Διάσκεψη για το Κλίμα που διεξάγεται αυτή τη στιγμή στη Γλασκώβη. Τα κοιτάσματα στον φτωχό Νότο αξιοποιούνται έτσι ώστε ο πλούσιος Βορράς να μπορέσει να μεταβεί στην περιβαλλοντική βιωσιμότητα. Τουλάχιστον σε έναν τρόπο ζωής που φαίνεται βιώσιμος. Ο Mathis Wackernagel, ένας ερευνητής πόρων που ζει στην Καλιφόρνια, το περιγράφει ως μια καταστροφική εξέλιξη. «Δεν έχουμε σκεφτεί καλά το μέλλον», λέει.
Ο Wackernagel, ο οποίος γεννήθηκε στη Βασιλεία της Ελβετίας, το 1962, είναι μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες στο περιβαλλοντικό κίνημα. Επινόησε δύο έννοιες που έχουν επηρεάσει τη σκέψη για τη βιωσιμότητα σε όλο τον κόσμο.
Το ένα είναι η ιδέα του περιβαλλοντικού αποτυπώματος, που δείχνει πόση χερσαία και θαλάσσια έκταση χρειάζεται για να ανανεωθούν οι πόροι που έχουμε καταναλώσει. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Wackernagel, θα χρειαζόταν 1,75 φορές τη Γη για να αναγεννηθεί ο πλανήτης. Αν όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη συμπεριφέρονται τόσο σπάταλα όσο οι κάτοικοι της Γερμανίας, θα χρειάζονταν σχεδόν τρεις φορές τη Γη.
Η άλλη ιδέα είναι η Ημέρα Υπέρβασης της Γης, η οποία σηματοδοτεί κάθε χρόνο, την ημέρα κατά την οποία η ανθρωπότητα έχει χρησιμοποιήσει όσους πόρους μπορεί να αναπληρώσει ο πλανήτης σε ένα χρόνο. Φέτος, εκείνη η μέρα ήταν στις 29 Ιουλίου.
Οι δύο έννοιες αυτές χρησιμεύουν για να υπογραμμίσουν την βασική διαπίστωση του Wackernagel: «Χρησιμοποιούμε πόρους του μέλλοντος για να πληρώσουμε για το παρόν».
Και αναφέρεται στην ημερήσια κατανάλωση περίπου 90 εκατομμυρίων βαρελιών αργού πετρελαίου, στη χρήση γης για κτίρια, δρόμους ή καλλιεργήσιμες εκτάσεις – και επίσης στην εκμετάλλευση ορυκτών πόρων. Ο Wackernagel λέει ότι ο βιολογικός προϋπολογισμός μας είναι περιορισμένος και ότι οι άνθρωποι πρέπει να αποφασίσουμε για ποιο σκοπό θέλουμε να τον χρησιμοποιήσουμε. Εάν τον χρησιμοποιήσουμε για την εξόρυξη χαλκού, τότε δεν θα είναι, για παράδειγμα, διαθέσιμος για την καλλιέργεια τεύτλων. Λέει ότι είναι πολύ κοντόφθαλμο να πιστεύουμε ότι το μόνο που πρέπει να κάνουμε για να προστατεύσουμε το περιβάλλον είναι να αναπαράγουμε έναν κόσμο που τροφοδοτείται με ηλεκτρική ενέργεια από ορυκτά καύσιμα και να ανταλλάξουμε την εξακύλινδρη Jaguar με το Tesla που λειτουργεί με μπαταρίες.
Λίγοι γνωρίζουν αυτό το γεγονός καθώς οδηγούν το ηλεκτρικό τους όχημά, χρησιμοποιώντας ηλεκτρισμό από αιολική ή ηλιακή ενέργεια ή έχουν μια εγκατάσταση αποθήκευσης ιόντων λιθίου στο υπόγειο – πράγματα που τους κάνουν να αισθάνονται πρωτοπόροι στη βιωσιμότητα. Πολλοί δεν συνειδητοποιούν πόσο εξαιρετικά ρυπογόνος είναι πραγματικά η παραγωγή πρώτων υλών από τις οποίες παράγονται οι κλιματικές τεχνολογίες.
Ποιος ξέρει, για παράδειγμα, ότι εκπέμπονται 77 τόνοι διοξειδίου του άνθρακα κατά την κατασκευή ενός τόνου νεοδυμίου, ενός μετάλλου της κατηγορίας των σπάνιων γαιών που χρησιμοποιείται στις ανεμογεννήτριες;
Συγκριτικά: Ακόμη και η παραγωγή ενός τόνου χάλυβα εκπέμπει περίπου μόνο 1,9 τόνους CO2.
Σχεδόν 50 χρόνια αφότου η Αμερικανίδα επιστήμονας Donella Meadows και οι συνεργάτες της προειδοποίησαν για «τα όρια στην ανάπτυξη» στην έκθεσή τους προς τη Λέσχη της Ρώμης, η υπερεκμετάλλευση της φύσης αποκτά μια εκπληκτική νέα διάσταση.
Η μαζική ζήτηση για υλικά ήταν ένας μόνιμα υποτιμημένος παράγοντας σε όλες τις τεχνολογίες που προορίζονται να βοηθήσουν να γίνει ο κόσμος πιο βιώσιμος. Ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά συστήματα, ηλεκτρικά αυτοκίνητα, μπαταρίες ιόντων λιθίου, γραμμές ηλεκτρικής ενέργειας υψηλής τάσης και κυψέλες καυσίμου έχουν όλα ένα κοινό χαρακτηριστικό: Ασύλληπτες ποσότητες ακατέργαστου υλικά που καταναλώνονται στην παραγωγή τους.
Σε ένα ηλιακό πάρκο διαστάσεων 1.000 επί 1.000 μέτρα, υπάρχουν 11 ολόκληροι τόνοι ασημιού. Ένα μόνο Tesla Model S περιέχει τόσο λίθιο όσο περίπου 10.000 κινητά τηλέφωνα. Ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο απαιτεί έξι φορές περισσότερες κρίσιμες πρώτες ύλες από έναν κινητήρα εσωτερικής καύσης – κυρίως χαλκό, γραφίτη, κοβάλτιο και νικέλιο για το σύστημα μπαταριών. Μια χερσαία ανεμογεννήτρια περιέχει περίπου εννέα φορές περισσότερο αυτές τις ουσίες σε σχέση με μια μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από αέριο παρόμοιας χωρητικότητας.
Είναι οι συγκεκριμένες ιδιότητες που περιέχουν που κάνουν αυτά τα μέταλλα τόσο επιθυμητά.
Το κοβάλτιο και το νικέλιο αυξάνουν την ενεργειακή πυκνότητα σε μια μπαταρία.
Το νεοδύμιο ενισχύει τις μαγνητικές δυνάμεις στις ανεμογεννήτριες.
Η πλατίνα επιταχύνει τις διεργασίες στις κυψέλες καυσίμου και το ιρίδιο κάνει το ίδιο για τους ηλεκτρολύτες.
Η αγωγιμότητα του χαλκού τον καθιστά σημαντικό σε κάθε ηλεκτρική εγκατάσταση. Περίπου 150 εκατομμύρια τόνοι χαλκού είναι εγκατεστημένοι σε ηλεκτροφόρα καλώδια σε όλο τον κόσμο.
Και η ανθρωπότητα βρίσκεται μόνο στην αρχή της ενεργειακής της μετάβασης.
Σύμφωνα με υπολογισμούς του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας (IEA), η παγκόσμια ζήτηση για κρίσιμες πρώτες ύλες θα τετραπλασιαστεί έως το 2040 – στην περίπτωση του λιθίου, η ζήτηση αναμένεται να είναι έως και 42 φορές μεγαλύτερη. Σύμφωνα με τον επικεφαλής του IEA Fatih Birol, αυτά τα υλικά θα είναι τα «βασικά συστατικά ενός μελλοντικού καθαρού παγκόσμιου ενεργειακού συστήματος».
Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, ο Birol, ο οποίος έχει διδακτορικό στα οικονομικά της ενέργειας, δεν χρειάστηκε ποτέ να ασχοληθεί πραγματικά με αυτά τα υλικά - μέχρι πρόσφατα. Η περιοχή εστίασής του ήταν πάντα το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, αρχικά ως αναλυτής του ΟΠΕΚ και αργότερα, στον ΔΟΕ, που ιδρύθηκε στο Παρίσι το 1974 από τις καταναλώτριες χώρες ως απάντηση στην πρώτη κρίση των τιμών του πετρελαίου. Η κρίση έδειξε οδυνηρά στις κυβερνήσεις πόσο εξαρτημένες είχαν γίνει και από τη σταγόνα πετρελαίου λίγων κρατών-παραγωγών.
Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα, ο Birol παρατηρεί τώρα πώς τα βιομηχανικά έθνη πέφτουν σε μια νέα εξάρτηση – όχι από το πετρέλαιο, αλλά από τα μέταλλα. Και θα μπορούσε να αποδειχθεί ακόμα πιο σοβαρή.
Πολλά από αυτά τα κρίσιμα εμπορεύματα προέρχονται από μια μικρή ομάδα χωρών. Η Ινδονησία και οι Φιλιππίνες κατέχουν περίπου το 45 τοις εκατό της παγκόσμιας προσφοράς νικελίου. Η Κίνα προμηθεύει το 60 τοις εκατό των μετάλλων σπάνιων γαιών. Το Κονγκό είναι υπεύθυνο για περίπου τα δύο τρίτα της παραγωγής κοβαλτίου. Η Νότια Αφρική κυριαρχεί περίπου στο 70 τοις εκατό της αγοράς πλατίνας.
Και η γεωγραφική συγκέντρωση είναι ακόμη πιο έντονη από ό,τι στην επιχείρηση πετρελαίου. Ο ΟΠΕΚ καλύπτει μόλις το 35 τοις εκατό της παγκόσμιας προσφοράς. Στην εξόρυξη, από την άλλη πλευρά, μόνο 10 χώρες παράγουν περίπου το 70 τοις εκατό των πρώτων υλών σε αξία.
Τα καλά νέα είναι ότι, από γεωλογική άποψη, δεν υπάρχει έλλειψη μετάλλων. Ακόμα και οι σπάνιες γαίες δεν είναι ούτε σπάνιες ούτε γαίες. Ούτε είναι τα κοιτάσματα σε καμία περίπτωση αποκλειστικότητα της Κίνας.
Από την άλλη πλευρά, η εξόρυξη γίνεται ολοένα και πιο ακριβή και η ποιότητα του μεταλλεύματος και η περιεκτικότητα σε πρώτες ύλες μειώνονται. Καθώς η περιορισμένη προσφορά ανταποκρίνεται στην αυξανόμενη ζήτηση, οι τιμές εκτοξεύονται στα ύψη. Μέσα σε 12 μήνες, σημαντικά μέταλλα έχουν γίνει μαζικά πιο ακριβά: η τιμή του νικελίου έχει αυξηθεί κατά 26 τοις εκατό, του χαλκού κατά 43 τοις εκατό και του αλουμινίου κατά 56 τοις εκατό. Η τιμή του ανθρακικού λιθίου έχει τριπλασιαστεί περίπου σε ένα χρόνο σε περισσότερα από 20.000 δολάρια ανά τόνο. Την ίδια ώρα, τα αποθέματα μετάλλων σε αποθήκες σε όλο τον κόσμο πέφτουν κατακόρυφα.
Είναι προφανές ότι κάτι δεν ισορροπεί εδώ. Ο επικεφαλής της IAE Birol είναι εξοικειωμένος με την κατάσταση από τις επιχειρήσεις πετρελαίου και οι αγορές μετάλλων θα μπορούσαν επίσης να περιπέσουν σε παρόμοια κατάσταση. Ο Birol μιλά για την διαφαινόμενη διαφορά μεταξύ φιλοδοξίας και προσφοράς: μεταξύ της φιλοδοξίας για προστασία του κλίματος και της δυσκολίας απόκτησης αρκετού προσιτού χαλκού, νικελίου και λιθίου.
Δεδομένου ότι η διαθεσιμότητα των πόρων συγκεντρώνεται σε λίγες χώρες, ιδιαίτερα σε εκείνες που είναι πολιτικά ασταθείς, ο εφοδιασμός της αγοράς γίνεται παγκόσμιο ζήτημα ασφάλειας. «Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε αναταράξεις», προειδοποιεί ο Birol.
Και έτσι γεννιέται το ερώτημα: Πόσο καθαρές είναι πραγματικά οι πράσινες τεχνολογίες;
Εξόρυξη: Πλούσια εδάφη, φτωχοί άνθρωποι
Το Hamdallaye ήταν ένα χωριό στη βορειοδυτική Γουινέα στη Δυτική Αφρική, ένας οικισμός με καλύβες από αχυρένια λάσπη και σκιερά οπωροφόρα δέντρα. Ο κοινωνιολόγος Mamadou Malick Bah, 25 ετών, ζούσε στο χωριό. Όμως ο Μπαχ έπρεπε να φύγει πέρυσι. Το χωριό και οι 700 κάτοικοί του ήσαν εμπόδιο στην εξόρυξη βωξίτη.
Το κοκκινωπό μετάλλευμα που βρίσκεται κρυμμένο κάτω από τη γη θεωρείται ο χρυσός της Γουινέας, καθώς είναι η πρώτη ύλη για το αλουμίνιο, ένα σημαντικό ελαφρύ μέταλλο στις ανεμογεννήτριες και τα ηλεκτροφόρα καλώδια. Οι κάτοικοι του Hamdallaye εγκαταστάθηκαν σε ένα νέο χωριό που βρίσκεται πέντε χιλιόμετρα μακριά από το παλιό. Στις φωτογραφίες, η νέα κοινότητα, χτισμένη σε ένα σωρό από μπάζα της εξόρυξης, μοιάζει με τοπίο ερήμου.
"Είναι σαν να βρίσκεσαι στον Άρη", λέει ο Bah. Δεν μπορεί να αναπτυχθεί τίποτα εκεί. Πράγματι, το έδαφος είναι τόσο φτωχό που η CBG, η εν μέρει κρατική εταιρεία εξόρυξης της Γουινέας, πρέπει τώρα να υποστηρίξει τους μικρούς αγρότες, που προηγουμένως έβγαζαν τα προς το ζην στα δικά τους χωράφια. Σε κάθε αγρότη παρέχεται το ισοδύναμο των 94 ευρώ το μήνα. «Όλο και περισσότεροι νέοι φεύγουν από το χωριό», λέει ο Bah, και έτσι κι αλλιώς οι ντόπιοι δεν βρήκαν δουλειά στην CBG.
Οι εταιρείες άρχισαν να εξορύσσουν στην περιοχή Boké πριν περισσότερο από 50 χρόνια και σήμερα οι εκσκαφείς λειτουργούν σχεδόν ασταμάτητα. Η Γουινέα, μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, έχει τα μεγαλύτερα κοιτάσματα βωξίτη στη Γη. Έχουν δοθεί παραχωρήσεις εξόρυξης για μεγάλο μέρος της επικράτειας της χώρας, ενώ συμμετέχουν και κινεζικές εταιρείες.
Οι περιβαλλοντικές συνέπειες ήταν καταστροφικές. Ο Bah λέει ότι είχαν σαν αποτέλεσμα την καταστροφή της φυσικής βιοποικιλότητας και των πηγών πόσιμου νερού. Η δόνηση των μηχανών έκανε την καλύβα του στο παλιό χωριό να καταρρεύσει πριν από τέσσερα χρόνια. Αλλά δεν έχει λάβει ακόμη καμία αποζημίωση.
Μια αμφιλεγόμενη πτυχή του έργου εξόρυξης είναι το γεγονός ότι εμπλέκεται η γερμανική κυβέρνηση. Το 2016, το Βερολίνο παρείχε εγγυήσεις δανείων ύψους 246 εκατομμυρίων ευρώ για την επέκταση του ορυχείου, παρά την κριτική της Γερμανικής Υπηρεσίας Περιβάλλοντος. Σε έκθεσή του, το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών επαίνεσε την παγκοσμιοποίηση της Γουινέας ισχυριζόμενο ότι θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί δίκαια. Αντί να επικεντρωθεί στις απαλλοτριώσεις των αγροτών της Δυτικής Αφρικής, η έκθεση σημείωσε ότι η επένδυση βοήθησε στην εξασφάλιση θέσεων εργασίας στη Γερμανία.
Η έκθεση σημειώνει επίσης ότι η επέκταση του ορυχείου θα επιτρέψει στη γερμανική εταιρεία Aluminium Oxid Stade (AOS) να εξασφαλίσει την παραγωγή της για περισσότερα από 10 χρόνια. Η AOS είναι η τελευταία εναπομείνασα γερμανική εταιρεία επεξεργασίας βωξίτη και σημαντικός προμηθευτής προϊόντων για την αυτοκινητοβιομηχανία. Ένα όχημα Audi E-Tron περιλαμβάνει 804 κιλά αλουμινίου.
Η αμφιλεγόμενη εξόρυξη βωξίτη στη Δυτική Αφρική είναι μόνο ένα παράδειγμα αυτής της αποσύνδεσης μεταξύ των δημοφιλών φιλικών προς το περιβάλλον προϊόντων "Made in Germany" και της προέλευσης των συστατικών τους. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το παράδοξο μιας αφθονίας που βασανίζει χώρες όπως η Γουινέα. Έχουν τεράστιο ορυκτό πλούτο και όμως αποτυγχάνουν να επιτύχουν μια ευρεία ευημερία.
Πράγμα που δεν συμβαίνει παντού απαραίτητα. Η Νορβηγία είναι επίσης ευλογημένη σε πόρους, και όμως καταφέρνει να αξιοποιήσει σωστά αυτό το πλεονέκτημα: Η χώρα είναι αξιόπιστη πολιτικά, οι θεσμοί της είναι ισχυροί και έχει χαμηλό ποσοστό εγκληματικότητας. Η χρηστή διακυβέρνηση είναι το κλειδί για να διασφαλιστεί ότι χώρες όπως η Γουινέα μπορούν επίσης να επωφεληθούν από την παγκόσμια έκρηξη της εμπορικής αξίας των προϊόντων τους.
Τα κύρια κοιτάσματα βρίσκονται στα τρία «Α» – την Αφρική, την Αυστραλία και τις Άνδεις, τα οποία υποφέρουν εξαιρετικά από την κλιματική αλλαγή. Σε όλα αυτά τα μέρη, το νερό είναι εξαιρετικά σπάνιο και απαιτούνται τεράστιες ποσότητες ενέργειας για την επεξεργασία του μεταλλεύματος.
Η σύνθλιψη και η άλεση των πετρωμάτων αντιπροσωπεύει έως και το 3 τοις εκατό της παγκόσμιας ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας. Κι αυτό είναι περισσότερο από το σύνολο της ποσότητας που καταναλώνει η Γερμανία.
Η εξορυκτική βιομηχανία περιγράφει τον εαυτό της σαν μια «βρώμικη, σκονισμένη, επικίνδυνη» επιχείρηση. Καμία άλλη βιομηχανία δεν είναι τόσο καταστροφική για το περιβάλλον. Οι δραστηριότητές της συχνά αφήνουν πίσω τους ένα σεληνιακό τοπίο, πέρα από λεκάνες γεμάτες μολυσμένη λάσπη, τα λεγόμενα απόβλητα, στην οποία συλλέγονται τα υπολείμματα της επεξεργασίας. Περίπου 32.000 από αυτές τις τοξικές λίμνες βρίσκονται σε όλο τον κόσμο. Τον Ιανουάριο του 2019, ένα φράγμα που βρισκόταν κοντά σε ορυχείο σιδηρομεταλλεύματος στη Βραζιλία έσκασε και δημιούργησε μια λασπολίσθηση που χύθηκε στην κοιλάδα και σκότωσε περισσότερα από 270 άτομα.
Στο παρελθόν, η αγνόηση του περιβάλλοντος ήταν κάτι που οι εταιρείες εξόρυξης είχαν την πολυτέλεια να κάνουν. Αλλά σήμερα αντιμετωπίζουν αντίσταση.
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, μια διαμαρτυρία από αυτόχθονες Μάγια στη Γουατεμάλα κατά μιας ελβετικής εταιρείας εξόρυξης νικελίου στα βορειοανατολικά οδήγησε τη χώρα να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Πολλοί πελάτες εταιρειών εξόρυξης, ειδικά επενδυτές, δεν δίνουν πλέον εύκολα άδεια για ανάρμοστη συμπεριφορά – τουλάχιστον όχι στις μεγαλύτερες εταιρείες. Αποφεύγουν βιομηχανίες που θεωρούνται περιβαλλοντικά αμφιλεγόμενες, ακόμα κι αν είναι οικονομικά υποσχόμενες.
Αυτό αναγκάζει τις εταιρείες εξόρυξης να δράσουν επίσης. "Διατηρούμε όλες τις προϋποθέσεις για να είμαστε ενδιαφέροντες για τους επενδυτές", είπε ο Iván Arriagada, Διευθύνων Σύμβουλος του χιλιανού κολοσσού χαλκού Antofagasta, φλερτάροντας τους επενδυτές. Ο Arriagada, 58 ετών, είναι ένα σύγχρονο στέλεχος με μεταπτυχιακό από το London School of Economics - και όχι ένας από τους μεγιστάνες εξόρυξης της παλιάς σχολής που δεν θα εμφανιζόταν ποτέ χωρίς να φορέσει γραβάτα. Ο Arriagada επιδιώκει να τοποθετήσει την Antofagasta σε θέση πρωτοπόρου στην προστασία του περιβάλλοντος – τουλάχιστον στο βαθμό που είναι αυτό δυνατό στη βιομηχανία.
Λέει ότι σχεδόν το μισό νερό που χρησιμοποιεί η εταιρεία σε ορυχεία όπως το Los Pelambres προέρχεται τώρα από τη θάλασσα αντί από τα βουνά. Και μέχρι το 2025, το ποσοστό αυτό θα φτάσει στο 90%. «Χρησιμοποιούμε κάθε σταγόνα νερού επτά ή οκτώ φορές πριν εξατμιστεί», λέει ο Arriagada. Λέει επίσης ότι η ηλεκτρική ενέργεια που απαιτείται θα παραχθεί εξ ολοκλήρου από ανανεώσιμες πηγές το επόμενο έτος.
Περίπου δώδεκα εταιρείες εμπλέκονται στην παγκόσμια επιχείρηση εμπορευμάτων. Η ελβετική Glencore κυριαρχεί στην αγορά του κοβαλτίου, η αμερικανική εταιρεία Albermarle είναι η Νο 1 στο λίθιο, η Vale της Βραζιλίας είναι ο παγκόσμιος ηγέτης στο νικέλιο και η Χιλιανή Codelco μαζί με τη βρετανική Antofagasta πρωτοστατούν στον χαλκό. Όλες αυτές οι εταιρείες αισθάνονται αυξανόμενη πίεση για την προστασία του περιβάλλοντος. "Πρέπει πραγματικά να αλλάξουμε νοοτροπία", ομολόγησε ο Διευθύνων Σύμβουλος της Rio Tinto Jakob Stausholm σε πρόσφατο συνέδριο επενδυτών στο Λονδίνο. Η αγγλοαυστραλιανή εταιρεία έχει θέσει ως στόχο να μειώσει στο μισό τις εκπομπές CO2 έως το 2030. Ταυτόχρονα, οι συνθήκες υπό τις οποίες η εξορυκτική βιομηχανία μπορεί να εξορύξει ορυκτούς πόρους γίνονται πιο δύσκολες.
«Ο ορίζοντας του σχεδιασμού μας εκτείνεται σε δεκαετίες». Arriagada, Διευθύνων Σύμβουλος της Antofagasta
Τα τελευταία 15 χρόνια, η περιεκτικότητα σε μεταλλεύματα χαλκού στα ορυχεία της Χιλής μειώθηκε σχεδόν κατά το ένα τρίτο στο 0,7%. Πριν από τρεις γενιές, το ποσοστό αυτό ήταν 2 με 3 τοις εκατό. Σήμερα, η βιομηχανία πρέπει να σκάψει πολύ βαθύτερα για να εξάγει τις ίδιες ποσότητες πολύτιμων μετάλλων από ό,τι στο παρελθόν – και καταναλώνει αντίστοιχα περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια και καύσιμα.
Τα κοιτάσματα που εξορύσσονται ευκολότερα έχουν ήδη εξορυχθεί και δεν έχουν αξιοποιηθεί σημαντικά, νέα κοιτάσματα στη Χιλή εδώ και χρόνια. Μόνο το 2 τοις εκατό όλων των εξερευνήσεων καταλήγουν πραγματικά στην κατασκευή ορυχείου. "Χρειάζεται τύχη, πολλή επιμονή και επιμονή", λέει ο Διευθύνων Σύμβουλος της Antofagasta, Arrigiada. Και κατά μέσο όρο, χρειάζονται 16 χρόνια από την ανακάλυψη ενός κατάλληλου σημείου πριν ξεκινήσουν οι εργασίες εξόρυξης. "Ο ορίζοντας του σχεδιασμού μας εκτείνεται σε δεκαετίες", λέει.
Πράγματι, είναι δύσκολο να αυξηθεί η τρέχουσα προσφορά μετάλλων. Σύμφωνα με τις προβλέψεις του IEA, οι όγκοι από ενεργά αλλά και προγραμματισμένα ορυχεία δεν θα επαρκούν πλέον για να καλύψουν τη ζήτηση. Για παράδειγμα, οι τρέχουσες εργασίες εξόρυξης θα καλύψουν μόνο το ήμισυ της μελλοντικής ζήτησης για λίθιο και κοβάλτιο. «Τα σχέδια προμήθειας και επενδύσεων για πολλά κρίσιμα ορυκτά υπολείπονται πολύ από αυτό που απαιτείται για την υποστήριξη της ταχείας εγκατάστασης ηλιακών συλλεκτών, ανεμογεννητριών και ηλεκτρικών οχημάτων», προειδοποιεί ο επικεφαλής του IEA Birol.
Ο Arriagada λέει ότι η εταιρεία του ανάμενε την άνοδο της ζήτησης στις προβλέψεις της, αλλά η δυναμική της τους εξέπληξε. Ο κύριος λόγος για αυτό είναι η ταχέως αυξανόμενη ζήτηση για πράσινες τεχνολογίες.
Λέει ότι η ηλεκτροκίνηση ευθύνεται επί του παρόντος για το 1 ή 2 τοις εκατό της ζήτησης χαλκού. Μέχρι το 2030, αυτό το μερίδιο αναμένεται να αυξηθεί σε περισσότερο από 10 τοις εκατό.
«Η πανδημία έχει δημιουργήσει μια συνειδητοποίηση ότι πρέπει να δράσουμε συλλογικά και γρήγορα για να αντιμετωπίσουμε συστημικούς κινδύνους όπως η κλιματική αλλαγή», λέει ο Arriagada. Η εταιρεία του επωφελείται από αυτή την εξέλιξη.
Ηλεκτρικά αυτοκίνητα: θησαυροί στο σασί
Ανάλογα με τον τύπο της μπαταρίας, ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο απαιτεί από 150 έως 250 κιλά ειδικών πρώτων υλών. Το μεγαλύτερο μέρος αποτελείται από γραφίτη, νικέλιο και χαλκό, ενώ το υπόλοιπο αποτελείται από μαγγάνιο, λίθιο και κοβάλτιο. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες προχωρούν τώρα στην επέκταση των ηλεκτρονικών στόλων τους και έχει ξεσπάσει ανταγωνισμός μεταξύ τους για την εξασφάλιση προμηθειών πρώτων υλών.
Αυτή την άνοιξη, ο Διευθύνων Σύμβουλος της BMW Oliver Zipse έδωσε μια τολμηρή υπόσχεση στους πελάτες και τους μετόχους του. Διακήρυξε ότι η BMW θα κατασκευάσει το πιο «πράσινο» αυτοκίνητο στον κόσμο. Δεν είναι μόνο ο αέρας στις πόλεις που πρέπει να γίνει καθαρός, αλλά και όλοι οι κρίκοι στην αλυσίδα αξίας. Για τη Zipse, αυτό σημαίνει επίσης ότι οι πρώτες ύλες δεν μπορούν να προέρχονται από ορυχεία όπου εργάζονται παιδιά ή τα νερά είναι μολυσμένα από ρύπους Και με το κοβάλτιο, ένα από τα πιο σημαντικά συστατικά στις σύγχρονες ηλεκτρικές μπαταρίες, αυτό συμβαίνει συχνά.
Τα λόγια του Zipse μπορεί να έχουν μια μυρωδιά φτηνών περιβαλλοντικών δημοσίων σχέσεων, αλλά είναι πιθανό να είναι αυθεντικά. Άλλωστε, απλώς ακολουθεί την οικονομική λογική. Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα έχουν να κάνουν με το ξεπέρασμα των κινητήρων εσωτερικής καύσης όσον αφορά τη βιωσιμότητα. Αλλιώς, το πιο σημαντικό επιχείρημα για τις πωλήσεις αποτυγχάνει.
Ακόμα κι αν η παραγωγή των πρώτων υλών για ένα ηλεκτρονικό αυτοκίνητο και η μπαταρία του καταβροχθίζουν τεράστιες ποσότητες πόρων, εξακολουθεί να είναι πολύ πιο συμφέρον για το περιβάλλον από την οδήγηση ενός συμβατικού οχήματος. Όσον αφορά το αποτύπωμα άνθρακα, το ηλεκτρικό αυτοκίνητο έχει σαφές πλεονέκτημα.
Σύμφωνα με τον ΔΟΕ, ένα όχημα εσωτερικής καύσης εκπέμπει 40 τόνους αερίων του θερμοκηπίου σε έναν κύκλο ζωής 200.000 χιλιομέτρων, πάνω από το διπλάσιο από ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο, παρά την παραγωγή σε υψηλή ένταση CO2, της μπαταρίας.
Η αδυναμία του e-car είναι ότι απαιτεί πολύ περισσότερες ορυκτές πρώτες ύλες από ό,τι τα οχήματα εσωτερικής καύσης, συμπεριλαμβανομένων πολλών κρίσιμων υλικών που συχνά εξορύσσονται υπό αμφίβολες συνθήκες. Η μπαταρία του ηλεκτρικού SUV iX που παρουσίασε πρόσφατα η BMW περιέχει περίπου 6 κιλά κοβάλτιο, 10 κιλά λίθιο και 60 κιλά χαλκό. Όλες αυτές είναι πρώτες ύλες που σπάνια ή σχεδόν ποτέ δεν βρίσκονται σε κινητήρα αερίου ή ντίζελ.
«Δεν μπορούμε να περιοριστούμε στο να λειτουργούμε βιώσιμα στα δικά μας εργοστάσια». Patrick Hudde, διευθυντής βιωσιμότητας της BMW
Περίπου το ήμισυ της αύξησης της ζήτησης που θα προκαλέσουν οι πράσινες τεχνολογίες τις επόμενες δύο δεκαετίες σχετίζεται αποκλειστικά με την προβλέψιμη έκρηξη στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα και στην αποθήκευση ενέργειας. Η BMW προβλέπει ότι έως το 2030, το 50 τοις εκατό των αυτοκινήτων που θα πουλάει θα είναι αμιγώς ηλεκτρικά οχήματα, από ένα ποσοστό μόλις 3 τοις εκατό σήμερα.
Η εταιρεία βρίσκεται σε δίλημμα. Οι εργαζόμενοι στα ορυχεία στο Κονγκό δεν θα πρέπει να πληρώσουν τον λογαριασμό για να έχουν καθαρό αέρα οι εύποροι άνθρωποι στο Μόναχο . «Δεν μπορούμε να περιοριστούμε στο να λειτουργούμε βιώσιμα στα δικά μας εργοστάσια», λέει ο Patrick Hudde, επικεφαλής βιωσιμότητας της αλυσίδας εφοδιασμού και της διαχείρισης πρώτων υλών της BMW. Αυτό ώθησε την αυτοκινητοβιομηχανία να κάνει ένα ασυνήθιστο βήμα.
Η εταιρεία λέει ότι δεν θέλει πλέον να βασίζεται σε μεσάζοντες και τις δεσμεύσεις τους ότι οι πρώτες ύλες τους προέρχονται από καθαρές πηγές. Η BMW αγοράζει τώρα λίθιο και κοβάλτιο απευθείας από φορείς εκμετάλλευσης ορυχείων - όχι στο Κονγκό, όπου το μεγαλύτερο μέρος της εξόρυξης γίνεται με το χέρι, αλλά από εταιρείες εξόρυξης στο Μαρόκο, την Αυστραλία και την Αργεντινή, τις οποίες η BMW ισχυρίζεται ότι έχει εξετάσει προσεκτικά.
Ο Hudde λέει ότι η διαδικασία επιλογής ήταν αυστηρή και ότι περισσότεροι από 100 προμηθευτές δεν έλαβαν συμβάσεις «επειδή δεν ήμασταν πεπεισμένοι για τη συμμόρφωσή τους με τα περιβαλλοντικά και κοινωνικά πρότυπα».
Αλλά η BMW φτάνει γρήγορα σε οριακή κατάσταση όσον αφορά την ικανότητά της να διεξάγει ελέγχους. Η εταιρεία προγραμματίζει τακτικές και κατά καιρούς απροειδοποίητες επισκέψεις από εκπαιδευμένους ελεγκτές. Οι εργαζόμενοι στους προμηθευτές μπορούν επίσης να υποβάλλουν καταγγελίες απευθείας στην BMW. "Εάν αντιληφθούμε παραβιάσεις, διασφαλίζουμε αμέσως ότι τα παράπονα διορθώνονται επιτόπου", λέει. Τελικά, ωστόσο, είναι μόνο δειγματοληπτικοί έλεγχοι.
Η BMW βασίζεται τελικά στους συνεργάτες της για τη συμμόρφωση με τα συμβατικά συμφωνημένα κοινωνικά και περιβαλλοντικά πρότυπα. Σε περίπτωση παραβίασης, η αυτοκινητοβιομηχανία δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά να εγκαταλείψει έναν προμηθευτή. Θα ήταν σχεδόν αδύνατο να αντικατασταθεί γρήγορα ένας μεγάλος προμηθευτής κοβαλτίου.
Αντιμέτωπη με μια τέτοια δύσκολη θέση, μια εταιρεία θα μπορούσε να προσπαθήσει να μειώσει τη χρήση πρώτων υλών με τεχνολογικά μέσα. Η πρώτη γενιά του αυτοκινήτου υδρογόνου Mirai της Toyota εξακολουθούσε να απαιτεί 40 γραμμάρια πλατίνας ανά όχημα. Στα νέα μοντέλα, το απαιτούμενο ποσό έχει μειωθεί κατά ένα τρίτο. και μέχρι το 2040, η Toyota θέλει να το μειώσει στα 5 γραμμάρια. Αλλά ακόμη και τέτοια κατορθώματα μηχανικής στην καλύτερη περίπτωση απλώς μετριάζουν την εξάρτηση της βιομηχανίας από τις πρώτες ύλες. Δεν μπορούν να την εξαλείψουν.
Κίνα: Πιο ισχυρή από τον ΟΠΕΚ
Αυτή η πραγματικότητα έχει άμεσο αντίκτυπο στις σχέσεις μεταξύ των δυτικών οικονομιών και της Κίνας. Με μερίδιο περίπου 50 τοις εκατό της παγκόσμιας ζήτησης για πρώτες ύλες, η Κίνα κατέχει τώρα μια θέση υπεροχής που επιφυλασσόταν για τις Ηνωμένες Πολιτείες στα μέσα του 20ου αιώνα, λέει ο Peter Buchholz, ο επικεφαλής της Γερμανικής Υπηρεσίας Ορυκτών Πόρων ( DERA). «Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει σύντομα».
Η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος προμηθευτής πολλών μετάλλων. Ταυτόχρονα, το Πεκίνο έχει δημιουργήσει ένα δίκτυο χωρών εταίρων – και τις έχει εξαρτήσει. Διοχετεύει κεφάλαια σε χώρες όπως η Χιλή, η Βολιβία και το Κονγκό, αγοράζοντας δικαιώματα εξόρυξης και πρόσβαση σε σπάνιους πόρους.
Η κυριαρχία της Κίνας στη μεταποίηση είναι ακόμη πιο έντονη. Η χώρα είναι ο κορυφαίος παραγωγός σε 23 από τα 26 επεξεργασμένα προϊόντα και το μερίδιό της σε σπάνιες γαίες είναι περίπου 90 τοις εκατό. Το Πεκίνο στοχεύει να καλύψει όλα τα στάδια της αλυσίδας αξίας, από το μετάλλευμα έως τις μπαταρίες ηλεκτρονικών αυτοκινήτων. Η Κίνα ελέγχει περίπου το 75 τοις εκατό της συνολικής χωρητικότητας παραγωγής μπαταριών ιόντων λιθίου παγκοσμίως.
Η Αμερική και η Ευρώπη παρακολουθούν με ανησυχία καθώς αυξάνεται η ισχύς του γίγαντα του εμπορίου στην αγορά. Ο Τιερί Μπρετόν, Επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προειδοποιεί για «πλήρη εξάρτηση από την Κίνα», ειδικά για τις προμήθειες σπάνιων γαιών. Πριν από δέκα χρόνια, η Κίνα έδειξε τη δύναμη μόχλευσης που διαθέτει όταν ξαφνικά μείωσε τις εξαγωγές σπάνιων γαιών, οδηγώντας τις τιμές στα ύψη και βυθίζοντας τον κόσμο σε κρίση εφοδιασμού. Έδωσε έτσι την ευκαιρία στη Γερμανία να διατυπώσει ένα πρώτο προσχέδιο της στρατηγικής της για τις πρώτες ύλες.
Η Κίνα χρησιμοποιεί τις επενδύσεις της στην Αφρική και τη Νότια Αμερική ειδικά, για ένα παιχνίδι γεωπολιτικής ισχύος. Εξασφαλίζει με αυτοπεποίθηση επιρροή, χορηγεί δάνεια δισεκατομμυρίων και έτσι δημιουργεί δεσμούς εξάρτησης με έναν αυξανόμενο αριθμό χωρών. Σύμφωνα με τον οικονομολόγο Thomas Straubhaar με έδρα το Αμβούργο, τίποτα σχετικά με τις κινήσεις που γίνονται από το Πεκίνο δεν είναι τυχαίο. Η χώρα ακολουθεί μια «νηφάλια στρατηγική εξουσίας», λέει. Η πρόσβαση στις πρώτες ύλες έχει γίνει όργανο εξωτερικής πολιτικής.
Η μοναδική θέση της Κίνας δεν οφείλεται στο γεγονός ότι τα εδάφη στην Άπω Ανατολή είναι πλουσιότερα σε ορυκτά – υπάρχουν επαρκή κοιτάσματα πρώτων υλών σε όλο τον κόσμο. Όσον αφορά τη γεωλογία, η Γερμανία θα μπορούσε ακόμη και να καλύψει κάποιες από τις απαιτήσεις της σε μέταλλα η ίδια.
Περιοχές όπως τα βουνά Harz και Erzgebirge έχουν ήδη εξορυκτικές παραδόσεις αιώνων. Ωστόσο, οι επιχειρήσεις επέλεξαν να αγοράσουν μέταλλο από το εξωτερικό – σε τιμή εξάρτησης. Τελικά, είναι φθηνότερο να αποκτήσει κανείς προμήθειες από το εξωτερικό. Κι ο κύριος λόγος είναι ότι δεν χρειάζεται να λερώσει τα χέρια του.
Αλλού, οι χώρες εισαγωγής προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν την ανωτερότητα της Κίνας ενεργοποιώντας εκ νέου τα αχρησιμοποίητα κοιτάσματα. Στην Καλιφόρνια, οι επενδυτές ξεκίνησαν ξανά το παλιό ορυχείο Mountain Pass το 2018 για την εξόρυξη μετάλλων σπάνιων γαιών. Και στη Σουηδία, η εταιρεία εξόρυξης σιδηρομεταλλεύματος LKAB σχεδιάζει να εξάγει σπάνια υλικά από τα απόβλητα που παράγονται από τις ερευνητικές της δραστηριότητες. Άλλες εταιρείες εξερευνούν τα τελευταία σύνορα του πλανήτη: τους θησαυρούς που βρίσκονται αδρανείς στη βαθιά θάλασσα, δισεκατομμύρια τόνους μεταλλικών ορυκτών.
Εταιρείες όπως η Deep Green και η UK Seabed Resources διερευνούν τρόπους με τους οποίους θα μπορούν να εκμεταλλευτούν εμπορικά τον βυθό της θάλασσας. Υπήρξαν επίσης πρόοδοι στις τεχνολογίες μεταφοράς. Θεριζοαλωνιστικές μηχανές βάρους έως 250 τόνων μπορούν να μεταφέρουν τις πρώτες ύλες προς τα πάνω χρησιμοποιώντας θωρακισμένους σωλήνες. Είναι ιδιαίτερα αξιόπιστοι και ικανοί να αντέχουν την ακραία πίεση νερού. Θα ήταν πολύ δύσκολο αν χρειαζόταν για να συνεχίσουν να τους επαναφέρουν στην επιφάνεια για επισκευές.
Οι αναλυτές της BCC Research αναμένουν μια νέα εμπορική φρενίτιδα, που θα προκληθεί από την εξόρυξη σε βαθιά ύδατα, με όγκο αγορών έως και 15 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Την ίδια στιγμή, οι περιβαλλοντολόγοι προειδοποιούν για την καταστροφή οικοσυστημάτων που μόλις και μετά βίας έχουν διερευνηθεί εάν ο βυθός της θάλασσας οργωθεί ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.
Η βαθιά θάλασσα δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μια γρήγορη, ανταγωνιστική και, το πιο σημαντικό, φιλική προς το περιβάλλον, πηγή πρώτων υλών. Η ανάκτηση μετάλλων από τα απόβλητα παρέχει μεγαλύτερη υποσχεσιμότητα.
Ανακύκλωση: Τεμαχίζοντας για νέες πηγές πόρων
Το νησί Peute στο λιμάνι του Αμβούργου φιλοξενεί τα μεγαλύτερα εργοστάσια χαλκού της Ευρώπης, τα οποία διαχειρίζεται η Aurubis. Το εργοστάσιο παράγει χαλκό για σωλήνες, λαμαρίνες και σύρματα από το 1907, με περισσότερους από ένα εκατομμύριο τόνους προϊόντων χαλκού κάθε χρόνο. Εκτός από το μετάλλευμα που παραδίδεται από τη Χιλή, το Περού ή τη Βραζιλία, το εργοστάσιο βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε ανακυκλωμένα υλικά.
Βουνά του εμπορεύματος μπορούν να βρεθούν στις εγκαταστάσεις, σωροί από γυαλιστερούς, κοκκινωπούς κόκκους χαλκού ποικίλης σύστασης, άλλοι χονδροειδείς, άλλοι λεπτοί – όλα αυτά παράγονται από πεταμένο σύρμα. Δίπλα στους σωρούς υπάρχουν βαρέλια γεμάτα με τα θρυμματισμένα υπολείμματα υπολογιστών ή κινητών τηλεφώνων. Ο Christian Plitzko, μεταλλουργός στο Aurubis, αρπάζει μια χούφτα. «Εδώ είναι οι θησαυροί που μας ενδιαφέρουν», λέει.
«Αν οι παραγωγοί έβαζαν ετικέτες στις πλακέτες των κυκλωμάτων τους, θα μπορούσαμε αργότερα, στη διαδικασία ανακύκλωσης, να αφαιρέσουμε συγκεκριμένα μέταλλα προτού λιώσουν». Christian Plitzko, μεταλλουργός της Aurubis.
Ο Plitzko, ο οποίος είναι στην Aurubis για 24 χρόνια, κοιτάζει το γυαλιστερό πράσινο και ασημί υλικό στο χέρι του με τα γάντια. «Αυτή ήταν μια πλακέτα κυκλώματος σε έναν υπολογιστή», λέει. Κάθε κιλό υλικού πλακέτας κυκλώματος περιέχει 250 γραμμάρια καθαρού χαλκού.
Είναι τεχνικά εφικτό να εξαχθούν άλλα μέταλλα από τέτοια απόβλητα, αλλά η προσπάθεια παραμένει πολύ μεγάλη. Εάν ήταν δυνατό να αφαιρεθούν συγκεκριμένα, για παράδειγμα, εξαρτήματα από νεοδύμιο από μια πλακέτα κυκλώματος με τη βοήθεια ενός γραμμικού κώδικα και ενός λέιζερ, τότε ίσως άξιζε τον κόπο, λέει ο Plitzko. «Εάν οι παραγωγοί έβαζαν ετικέτες στις πλακέτες των κυκλωμάτων τους, θα μπορούσαμε αργότερα, στη διαδικασία ανακύκλωσης, να αφαιρέσουμε συγκεκριμένα μέταλλα προτού λιώσουν».
Η ζήτηση για χαλκό έχει αυξηθεί αισθητά και οι κάμινοι τήξης στην Aurubis λειτουργούν με πλήρη δυναμικότητα – με την παραγωγή στο εργοστάσιο να συνεχίζεται όλο το εικοσιτετράωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα. Η εταιρεία επωφελείται από το γεγονός ότι ο χαλκός είναι ένα σημαντικό στοιχείο σε όλες τις πράσινες τεχνολογίες και ότι η ανακύκλωση είναι μια σχετικά καθαρή μέθοδος αντιστάθμισης της σπανιότητας της πρώτης ύλης. Η ανάκτηση του μετάλλου που είναι ενσωματωμένο σε μια πλακέτα κυκλώματος απαιτεί μόλις το ένα 20ο της ενέργειας που απαιτείται για την εξαγωγή του μετάλλου μέσω της εξόρυξης.
Η διαδικασία επιτρέπει στη βιομηχανία να καλύψει ένα τουλάχιστον μέρος της ζήτησης για πρώτες ύλες χρησιμοποιώντας μεθόδους που δεν αυξάνουν την εξάρτησή της από τις χώρες προέλευσης. Περισσότερο από ποτέ, η ανακύκλωση έχει γίνει βασικό στοιχείο της προσφοράς εμπορευμάτων. Αλλά υπάρχουν πολλές δυνατότητες που δεν έχουν αξιοποιηθεί ακόμη. Όλο και περισσότερα ηλεκτρονικά απόβλητα παράγονται – με τη μορφή πεταμένων κινητών τηλεφώνων, τηλεοράσεων και ψυγείων. Όμως, αντί να καταλήξουν σε σταθμούς ανακύκλωσης, πολλές πολύτιμες πρώτες ύλες βρίσκουν το δρόμο τους σε χώρους υγειονομικής ταφής ή αποτεφρωτήρων απορριμμάτων. Στη Γερμανία, συλλέγεται μόνο το 44% περίπου των ηλεκτρονικών σκραπ, ενώ το παγκόσμιο ποσοστό είναι χαμηλότερο από ένα 20%.
Η βιομηχανία αιολικής ενέργειας έχει να διαδραματίσει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο. Πολλοί στρόβιλοι από τις πρώτες μέρες της βιομηχανικής παραγωγής τους είναι τώρα έτοιμοι να αντικατασταθούν. Τα περισσότερα από τα υλικά που χρησιμοποιούνται στους πύργους και τα περιβλήματα των στροβίλων μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο με τα πτερύγια του ρότορα, καθώς συχνά κατασκευάζονται με εποξειδικές ίνες άνθρακα ή υαλοβάμβακα. Πολλά καταλήγουν στο αποτεφρωτήριο.
Οι παραγωγοί ηλεκτρικών αυτοκινήτων είναι πρόθυμοι να αποφύγουν να επαναλάβουν αυτό το λάθος. Εργάζονται πάνω σε ιδέες που θα διευκολύνουν την ανακύκλωση των πολύτιμων υλικών που χρησιμοποιούνται επί του παρόντος για την κατασκευή νέων οχημάτων. Το μισό από το αλουμίνιο που χρησιμοποιεί η BMW στους κινητήρες και τα αμαξώματα αυτοκινήτων της, για παράδειγμα, ανακυκλώνεται, αλλά το μερίδιο είναι σημαντικά χαμηλότερο για υλικά όπως το νικέλιο, το κοβάλτιο και το λίθιο που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή μπαταριών.
Η εποχή των ηλεκτρικών οχημάτων, σε τελική ανάλυση, μόλις ξεκίνησε και δεν υπάρχει ακόμη τεράστια προσφορά χρησιμοποιημένων μπαταριών. Αυτό, ωστόσο, θα αλλάξει μόλις τα ηλεκτρονικά αυτοκίνητα θα αποτελούν το ήμισυ ή περισσότερο της κίνησης των οχημάτων τα επόμενα χρόνια. Μέχρι τότε, η BMW σχεδιάζει να έχει εισαγάγει μια στρατηγική ανακύκλωσης που οδηγεί σε όλο και μικρότερη εξάρτηση από τις πρωτογενείς πρώτες ύλες.
Η πρωτοπόρος στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, Tesla ελπίζει μάλιστα ότι μια μέρα θα μπορέσει να καλύψει σχεδόν όλες τις ανάγκες της σε πρώτες ύλες από παλιές μπαταρίες. Ο Jeffrey Brian (JB) Straubel, ο οποίος ήταν ο τεχνικός εγκέφαλος της εταιρείας για χρόνια, μαζί με τον Elon Musk, ίδρυσε ακόμη και τη δική του εταιρεία ανακύκλωσης για το σκοπό αυτό. Πιστεύει ότι θα υπάρξει μια «ριζική στροφή» προς τη μείωση των τιμών των μπαταριών όταν τεράστιοι αριθμοί μπαταριών μπορούν να ανακυκλωθούν κατά 95-98%.
Πιστεύει ότι αυτό θα ήταν τόσο οικολογική όσο και οικονομική αποκάλυψη για τους κατασκευαστές αυτοκινήτων. Οι μπαταρίες αντιπροσωπεύουν επί του παρόντος περίπου το ένα τρίτο της τιμής αγοράς ενός ηλεκτρονικού οχήματος, ως επί το πλείστον σαν αποτέλεσμα των ακριβών υλικών που περιλαμβάνονται στην κατασκευή τους.
Μια πιλοτική εγκατάσταση της Volkswagen έχει ήδη ξεκινήσει τη λειτουργία της στο Salzgitter, ακριβώς δίπλα στην τοποθεσία όπου ένα εργοστάσιο θα ξεκινήσει να λειτουργεί το 2024, παράγοντας σύμφωνα με τους υπολογισμούς 500.000 μπαταρίες για ηλεκτρικά αυτοκίνητα κάθε χρόνο. Οι απορριφθείσες μπαταρίες θα αποσυναρμολογούνται σε μια αποθήκη αυλακωτής λαμαρίνας και θα τεμαχίζονται πριν φιλτραριστούν οι πολύτιμες ουσίες που έχουν μέσα.
Μακροπρόθεσμα, η εταιρεία ελπίζει να ανακυκλώσει το 97 τοις εκατό όλων των πρώτων υλών που χρησιμοποιούνται. Επί του παρόντος, η VW επιτυγχάνει ποσόστωση περίπου 50%, αριθμός που αναμένεται σύντομα να ανέλθει στο 72% με τη βοήθεια της νέας εγκατάστασης ανακύκλωσης. Η VW δεν θεωρεί ότι οι παλιές μπαταρίες είναι «επικίνδυνα απόβλητα», αλλά «πολύτιμη πηγή πρώτων υλών».
Ωστόσο, η ανακύκλωση από μόνη της δεν θα είναι αρκετή για να καλύψει τις τεράστιες απαιτήσεις σε πρώτες ύλες στις πράσινες βιομηχανίες.
Ανακύκλωση σε ποσοστά από 45 έως 50 τοις εκατό για τον χαλκό υποδηλώνουν ότι υπάρχει ακόμη κάποια δυνατότητα ανακύκλωσης και ότι η οικολογική ισορροπία των συστημάτων μπαταριών, των ανεμογεννητριών και των ηλιακών πάρκων θα βελτιωθεί. Ωστόσο, αυτός ο υπολογισμός δεν αθροίζεται, λέει ο ειδικός της Aurubis, Plitzko. Ο χαλκός που ανακυκλώνεται σήμερα παρήχθη και χρησιμοποιήθηκε κατά μέσο όρο πριν από 35 χρόνια, όταν παραγόταν σημαντικά λιγότερος από αυτόν. Ως εκ τούτου, το ποσοστό ανακύκλωσης είναι περισσότερο από 80 τοις εκατό, λέει ο Plitzko.
«Ως κοινωνία, δεν θα μπορέσουμε να καλύψουμε ολόκληρη τη ζήτηση για χαλκό με ανακύκλωση», λέει. «Θα χρειαστούμε επίσης πρωτογενή χαλκό εάν θέλουμε να καλύψουμε την τρέχουσα και μελλοντική ζήτηση».
Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και οι πιο φιλόδοξες προσπάθειες ανακύκλωσης δεν θα ήταν αρκετές για να βάλουν τέλος στην ανελέητη εκμετάλλευση του περιβάλλοντος μας. Η φύση θα συνεχίσει να εξαντλείται, εν μέρει επειδή η ανθρωπότητα ελπίζει να ζήσει, να εργαστεί και να ταξιδέψει με πιο φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο στο μέλλον. Όσο θα συνεχίζουμε να διατηρούμε τα τρέχοντα επίπεδα ευημερίας μας, θα συνεχίσουμε αναπόφευκτα να καταναλώνουμε περισσότερους πόρους, κάτι που είναι τελικά επιζήμιο για τη βιόσφαιρα.
Εάν συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε περισσότερα από όσα παράγει η φύση, θα ξεπεράσουμε τα όρια του πλανήτη μας. Είναι σαν έναν τραπεζικό λογαριασμό, λέει ο ειδικός σε θέματα βιωσιμότητας Wackernagel: Μπορείτε να κάνετε υπερανάληψη του υπολοίπου σας για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά όχι για πάντα.
Αυτό σημαίνει ότι το να αποκηρύξουμε την κατανάλωση είναι η μόνη λύση για να μειώσουμε την πείνα μας για πρώτες ύλες, όπως έχουν προτείνει ορισμένοι; Ο Wackernagel κάνει μορφασμούς. "Αυτό μου ακούγεται σαν κάτι με πάρα πολύ ατομικό πόνο και θυσίες", λέει. Μια καλή ζωή, συνεχίζει, είναι επίσης δυνατή εντός των οικολογικών ορίων που υπάρχουν. Δεν χρειάζεστε ένα ηλεκτρικό όχημα δύο τόνων για να μεταφέρετε έναν άνθρωπο που ζυγίζει 75 κιλά. Ένα ηλεκτρικό ποδήλατο μπορεί να κάνει τη δουλειά εξίσου καλά.
Επιπλέον, όπως πιστεύει ο Wackernagel, ένας διαφορετικός παράγοντας θα είναι καθοριστικός όσον αφορά τη μελλοντική βιωσιμότητα της κοινωνίας μας: ο αριθμός των ανθρώπων.
Όταν γεννήθηκε το 1962, υπήρχαν περίπου 3,1 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη.
Σήμερα υπάρχουν 7,8 δις. Εάν ο παγκόσμιος ρυθμός γεννήσεων δεν αλλάξει σημαντικά, θα είναι κοντά στα 10 δισεκατομμύρια μέχρι το τέλος του αιώνα. Ο Wackernagel πιστεύει ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός πρέπει να αρχίσει να μειώνεται ξανά. Λιγότεροι άνθρωποι, τελικά, απαιτούν λιγότερους πόρους. «Μακροπρόθεσμα», λέει, «αυτός είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας».
πηγή spiegel.de
μετάφραση Γιώργος Παπασπυρόπουλος
Αναδημοσίευση από ecologyorbarbarism.blogspot.com
